Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Ho! Ho! Ho! Someone is coming to town!

Ανατολή πάνω από την Ελλάδα, 26 Δεκεμβρίου 2006 8:29 πμ
Sunrise above Greece, 26 December 2006 8:29 am

Ελβετικές Άλπεις κοντά στο St. Moritz, 26 Δεκεμβρίου 2006 9:07 πμ
Swiss Alps near St. Moritz, 26 December 2006 9:07 am

Ατλαντικός Ωκεανός - κοντά στην Ισλανδία, 26 Δεκεμβρίου 2006 12:09 μμ
Atlantic Ocean - near Island, 26 December 2006 12:09 pm

Νέα Γη - Καναδάς, 26 Δεκεμβρίου 2006 3:49 μμ
New Foundland - Canada, 26 December 2006 3:49 pm

Νέα Γη - Καναδάς, 26 Δεκεμβρίου 2006 3:50 μμ
New Foundland - Canada, 26 December 2006 3:50 pm

Νέα Σκοτία - Καναδάς, 26 Δεκεμβρίου 2006 5:26 μμ
Nova Scotia -, Canada, 26 December 2006 5:26 pm

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

Raindrops keep falling ...






Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια όλη μέρα όλη νύχτα ... και ήρθε ο χειμώνας. Και τι καταλάβαμε τώρα; Τι και αν το βουνά δεν έχουν χιόνι; Τι και αν τα τζάκια παραμένουν σβηστά. Μια χαρά δεν ήμασταν με το πουκαμισάκι και τα γυαλιά ηλίου; Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια και το γρουσουζέψαμε το καλοκαιράκι μας.
(οι φωτογράφιες είναι αφιερωμένες σε όσους λατρεύουν την βροχή!)

Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Happy ever after ... (updated)

Καταρχάς να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας. Να σας πω επίσης για το πού βρίσκονται αυτά τα βουνά. Είναι δύο ώρες με τα πόδια από το χωρίο μου, Άνω Χώρα Ορεινής Ναυπακτίας. Τα βουνά είναι από την οροσειρά Κράβαρα και το φαράγγι ονομάζεται Κάκκαβος. Η τελευταία φωτογραφία με τα φώτα είναι η γέφυρα Ρίου Αντιρίου, με τη Ναύπακτο δεξιά, και την Πάτρα αριστερά. Το δε μονοπάτι που με τα βίας κατάφερα και έφτασα μέχρι την μέση ενώνει δύο χωριά, την Άνω Χώρα και την Αμπελακιώτισσα. Ο πατέρας μου, ισχυρίζεται ότι όταν ήταν παιδί πήγαινε με τα πόδια στην Αμπελακιώτισσα δύο φορές την εβδομάδα για να δει τον παππού του. Αν βλέπατε όχι μόνο εμένα, αλλά και όλη την παρέα, θα καταλαβαίνετε από τον ιδρώτα ότι ούτε μια φορά τον χρόνο δεν μπορείς να κάνεις αυτή την διαδρομή. Και για όσους αναρωτιούνται ... ναι, υπάρχει και Κάτω Χώρα!

Ακολουθώντας την Κοκκινοσκουφίτσα...

Σκηνή από την ταινία ...
"Ήταν όλα τους στρουμφάκια"

Στα χνάρια του κοντορεβυθούλη.
Πάλι μας γέμισε ψίχουλα αυτό το παιδί

Μόλις πέρασε η Ποκαχόντας με το κανό της.


χο χο ... χο χο ... ετραγουδάγανε και οι εφτά νάνοι
στο διάβα τους για το ορυχείο

Όχι! Δεν φοβάμαι καθόλου. Το χτίσανε Έλληνες εργολάβοι!

αλλά επειδή παθαίνω κάτι τις με τα ύψη είπα να κάτσω χάμου

... και η επιστροφή αν και θα μπορούσε να ήτανε και
το κάστρο της ωραίας κοιμωμένης!

Κυριακή, Νοεμβρίου 12, 2006

Mapping the moon again




Αθήνα 4 Νοεμβρίου 2006 8:21 μμ

Seventeenth-century Italian scientist Galileo was, so as as we know, the first to use a new invention called the telescope to peak at celestial objects. When he turned his instrument to the Moon in 1609, he was astounded at what he saw. "The Moon is not smooth and uniform," he wrote, "but uneven, rough and full of cavities." With one glance, Galileo had smashed the centuries-old belief that heavenly bodies were perfectly formed and precisely spherical!

Ξέχασα κανέναν;

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Shoot for the moon

Αθήνα 4 Νοεμβρίου 2006 8:21 μμ

“Shoot for the moon and if you miss
you will still be among the stars.”

(Περιττό να σας πω
ότι με άκουσε όλη η γειτονιά χτες το βράδυ
όταν έβγαλα αυτή την φωτογραφία.)

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Από αύριο ...


- Από αύριο δεν θα υπάρχει λόγος να ξανάρθουμε εδώ ...
- Πρώτη φορά ήρθα και είδα τα φώτα σβηστά ...

... και μετά σωπάσαμε και οι δυο ...

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Carpe diem: Μέρος 3ο ... Αϋπνίες

(Αθήνα 13 Οκτώβρη 2006)

Ένα είναι πάντως σίγουρο. Ότι “θα χεστώ στο τάλιρο”!!! Τουλάχιστον έτσι μου μαρτύρησαν τα χαρτιά εκείνη την ζεστή ημέρα του Αυγούστου ... ή για την ακρίβεια ο Γιάννης. Οι δουλείες θα πάνε περίφημα. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ να μου λέει και να μου ξανάλεει.

Τώρα βέβαια που έχει περάσει κάνας μήνας και βλέπω τα πράγματα με λίγο περισσότερη ψυχραιμία μπορώ να πω ότι δεν είχε και άδικο. Για να ξεχάσω ότι συνέβη το καλοκαίρι, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Όλο τον Σεπτέμβρη, ξύπναγα κατά της οχτώ, έπιανα δουλειά κατά τις εννιά και γύρναγα σπίτι κουρέλι απ’ την κούραση κατά της έντεκα - δώδεκα το βράδυ. Πως να μην πάει καλά η δουλειά; Απομακρύνθηκα από τους φίλους μου λιγάκι και άφησα τον εαυτό μου να χαθεί μέσα στα bites του υπολογιστή μου. Και όλα αυτά για να βρω λίγο από τον χαμένο μου εαυτό ... λίγο από την χαμένη μου λογική και ίσως λίγο ηρεμία στην ψυχή μου.

Ο Γιάννης έλεγε και ξανάλεγε ... “θα τα πας περίφημα με την δουλειά. Το λένε ξεκάθαρα τα χαρτιά. Βλέπεις τον Έρμή; Βλέπεις τον Κρόνο;” Και μου έδειχνε τα πολύχρωμα σύμβολα στα ξεφτισμένα, από την πολύ χρήση, χαρτιά. “Όλα θα πάνε καλά. Βλέπω πολλά λεφτά!” Τον άκουγα και εγώ για κανένα τέταρτο και δεν έλεγα τίποτα, μέχρι που κάποια στιγμή σηκώνω το βλέμμα μου από τα χαρτιά και του λέω “Ξέρεις κάτι ... και ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις αλλά δεν με ενδιαφέρουν τα χρήματα ...” Και ίσως το βλέμμα να με πρόδωσε, ίσως ο αναστεναγμός αλλά αμέσως κατάλαβε τι με πονούσε και με μια κίνησε μάζεψε όλα τα χαρτιά και άρχισε να ανακατεύει για άλλη μια φορά το μέλλον.

Και είναι ενδιαφέρον πως ένας μάντης βλέπει μόνο προς το μέλλον και ποτέ προς το παρελθόν. Ίσως γιατί σε τετελεσμένα γεγονότα δεν μπορούν να είναι διπλωμάτες. Αλλά ο Γιάννης, όσο τον θυμάμαι από το πανεπιστήμιο, είχε πάντα μια νοοτροπία που ζήλευα. Ποτέ δεν κοιτούσε τους βαθμούς που είχε πάρει, αλλά τους βαθμούς που μπορούσε να πάρει. Τι και αν σήμερα έβρεχε. Αύριο θα είχε ήλιο. Βέβαια, στο Λονδίνο ζούσαμε, και έβρεχε κάθε μέρα, αλλά πάντα κοιτούσε μπροστά και ποτέ πίσω. Και πάντα με μία απίστευτη αισιοδοξία.

Και αρχίζει να μου ρίχνει πάλι τα χαρτιά και στο κέντρο αυτή τη φορά να βρίσκεται η Αφροδίτη. Και ενώ έπιασα τον εαυτό μου να κρέμεται από τα χείλη του και να περιμένω να μου πει αυτό που ήθελα να ακούσω, ρίχνοντας μου μια πονηρή ματιά γυρνάει και μου λέει με την αισιοδοξία που πάντα τον διακατείχε ... “Βλέπω να ερωτεύεσαι και πολύ σύντομα. Βλέπω απίστευτα σφοδρό έρωτα πολύ κοντά ... να σου έρχεται από την θάλασσα. Τρελός έρωτας ... ”

Εγώ είχα μείνει άφωνος και μα το θεό, νομίζω ότι είχα και το στόμα μου ανοιχτό εκείνη τη στιγμή. Περίμενα να μου πει για τον πρώην έρωτα μου ... για την πονεμένη μου καρδιά, για το πως θα καταλήξει η ιστορία αυτή που δε λέει να τελειώσει ... και αυτός μου έλεγε για καινούργιους έρωτες! Από την θάλασσα! Όσο ο Γιάννης έβλεπε το ποτήρι γεμάτο, τόσο το έβλεπα άδειο εγώ. Μόνο καινούργιους έρωτες δεν ήθελα αλλά ο Γιάννης επέμενε. “Τρελός έρωτας ... από την θάλασσα ... εδώ το λένε ξεκάθαρα τα χαρτιά” και με τον δείκτη του χεριού του να μου δείχνει μία την Αφροδίτη μία την θάλασσα.

Δεν νομίζω να είπα και πολλά εκείνη την στιγμή και άφησα τον Γιάννη να συνεχίζει να ρίχνει τα χαρτιά και να μου λέει πως θα ερωτευτώ ξανά και ξανά ... και ξανά ... Και τα τραπουλόχαρτα στα χέρια του κοντεύανε να τελειώσουν και το τραπέζι στο καφέ που βρισκόμασταν είχε γεμίσει σύμβολα και χρώματα. Πλέον είχαμε τραβήξει ακόμα και την περιέργεια των περαστικών που μας ρίχνανε κανένα βλέμμα στα κλεφτά. Ο δε μπάρμαν όλο και μας στριφογύριζε προσπαθώντας να καταλάβει τι κάναμε.

Λίγο θύμιζε τα φοιτητικά μας χρόνια και ένοιωθα μια γλυκιά νοσταλγία, παρόλο που ποτέ δεν είχε ρίξει σε μένα προσωπικά τα χαρτιά. Κοιτούσα τα σύμβολα στα χαρτιά και άλλα τα αναγνώριζα, και άλλα όχι. Αλλά όπως κάθε τράπουλα χαρτομαντείας, έτσι και αυτή εδώ η τράπουλα, είχε και ένα χαρτί που δύσκολα ξεχνάς. Και ένας σωστός μάντης δεν θα σταματούσε ποτέ πριν ακουμπήσει στο τραπέζι το δρεπάνι του χάρου. Και τ΄ ακούμπησε ... εκεί δίπλα στο χαρτί του πατέρα μου ... και το είδα ... και δεν είπα τίποτα.

“Είναι καλά ο πατέρα σου;” με ρώτησε ο Γιάννης. Και μέσα σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου, όλες εκείνες οι εικόνες τα τελευταία δύο χρόνια από τα νοσοκομεία περάσανε από το μυαλό μου. Και ακόμα χειρότερα, εκείνο το πρωινό, παραμονές δεκαπενταύγουστου, έτρεχα στο νοσοκομείο με τον πατέρα μου να προλάβουμε τους γιατρούς πριν φύγουν διακοπές. Βλέπεις, ο πατέρας μου, πριν από δύο μήνες, αποφάσισε να σταματήσει να παίρνει τα φάρμακά του γιατί θεώρησε ότι δεν τα χρειαζόταν. Αισθανόταν περίφημα μετά από την απίστευτη περιπέτεια της υγείας του, και μιας και εγώ είχα πάψει να τον ελέγχω κάθε μέρα μετά από δύο χρόνια θεραπείας, τα είχε θεωρήσει περιττά. Και σήμερα που σηκώθηκε και ήταν άσπρος σαν το πανί μόνο τότε μου το είπε.

Δεν χρειάστηκε να πω πολλά στον Γιάννη για το πόσο είχαν στραβώσει τα πράγματα. Ένα μόνο πράγμα μου είπε “Πρόσεχέ τον” και με μια κίνηση μάζεψε όλα τα χαρτιά από το τραπέζι και τα έκρυψε στην τσάντα του. “Δεν θα σου πω τίποτα άλλο παρά μόνο πρόσεχέ τον.” Πρέπει πάντως να είχα χλομιάσει εκείνη την στιγμή και για λίγο επικράτησε σιγή στο τραπέζι.

Αλλάξαμε θέμα και σε λίγο η ατμόσφαιρα αλάφρωσε αλλά εμένα το μυαλό μου δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από αυτό το τελευταίο. Τώρα θα μου πείτε ... κάπου πρέπει να πέσει και αυτό το χαρτί ... σωστά; Κάπου και ο Γιάννης με την δουλειά αυτή, λίγο θεατρινισμό να τον έχει αποκτήσει. Σωστά;

Φεύγοντας από το καφέ, καθώς ανταλλάσσαμε κινητά τηλέφωνα, γυρνάει και μου λέει ο Γιάννης, “Ανδρέα ... τα χαρτιά δεν προβλέπουν τον μέλλον. Απλά σου λένε τι μπορεί να συμβεί αν δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τις καταστάσεις στον παρόν. Αν προσέξεις τον πατέρα σου όλα θα πάνε καλά. Αν δεν θες εσύ να ερωτευτείς, δεν πρόκειται να συμβεί. Εμείς δημιουργούμε το μέλλον μας. Κανένας άλλος.”

Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι αργά και ξεθεωμένος. Ξάπλωσα προσπαθώντας όπως πάντα να ξεχάσω, αλλά πλέον οι σκέψεις είχαν γίνει πολλές και βασανιστικές. Και έτσι ξαπλωμένος ανάσκελα, έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει. Όσο και να προσπάθησα πάντως, εκείνο το βράδυ δεν κατάφερα να κοιμηθώ.

συνεχίζεται . . .

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 05, 2006

Carpe Diem: Μέρος 2ο ... Ο Μάντης

η γραμμή της ζωής ... η γραμμή του έρωτα

Τις προάλλες κάνοντας βόλτα στα μαγαζιά έπεσα πάνω στον Γιάννη. Φίλος από τα παλιά. Συμφοιτητής από τα χρόνια του Λονδίνου. Είχε και έναν διαολεμένο ήλιο εκείνη την μέρα, μια αφόρητη ζέστη, και αποφασίσαμε να πάμε για καφέ να τα πούμε. Είχαμε να βρεθούμε από την ημέρα της αποφοίτησης το ’92 και είχαν μαζευτεί πολλά νέα.

Ο Γιάννης ήταν πάντα ένα ιδιαίτερο παιδί. Σπούδαζε Αγγλική φιλολογία και είχε απίστευτη έφεση στις γλώσσες. Εκτός από τις πέντε βασικές γλώσσες που αυτός θεωρούσε ότι κάθε ευρωπαίος πολίτης θα έπρεπε να μιλούσε άψογα, ήξερε και Τούρκικα σε περίπτωση που τους βάζανε και αυτούς μέσα στην ΕΟΚ. Όσο εγώ δεν σκάμπαζα μία στα Αγγλικά, τόσο αυτός μιλούσε άψογα λες και ήταν η μητρική του γλώσσα. Ένας άνθρωπος πολύ χαρισματικός.

Αλλά τα χαρίσματά του δεν σταματάγανε εκεί. Εκτός από την έφεσή του στις γλώσσες, είχε και άλλο ένα μοναδικό χάρισμα ... να βλέπει το μέλλον ... ή τουλάχιστον έτσι ισχυριζόταν. Ουρά κάνανε τα παιδιά στα διαλείμματα για να τους ρίξει τα χαρτιά. Θυμάμαι το τραπέζι στην καφετέρια γεμάτο τραπουλόχαρτα να προβλέπει τα πάντα … από συναισθηματικά έως και τα θέματα στις εξετάσεις.

Εγώ φυσικά τα έβλεπα και γελούσα. Μια ζωή άνθρωπος της λογικής και της επιστήμης. Λάτρευα τα μαθηματικά και την στατιστική. Για μένα οι αριθμοί και τα ποσοστά δείχνανε το μέλλον, όχι μια τράπουλα με περίεργα σχήματα. Τα bites στα κομπιούτερ είχανε νόημα. Όχι περίεργα σχέδια σε κομμάτια χαρτί. Δεν έριχνε τα Ταρό. Νομίζω ότι έριχνε τα χαρτιά με μια τράπουλα που λεγόταν Χαν. Αλλά δεν ήταν η ίδια η τράπουλα που σε έκανε να πιστεύεις αυτά που σου ‘λέγε. Ήταν ο τρόπος που στα έλεγε. Ήτανε η φωνή του που μάγευε όλους. Ο τρόπος που έριχνε τα χαρτιά και σχήματα από το πουθενά εμφανιζόντουσαν μπροστά σου. Φοβερό χάρισμα επικοινωνίας που πάντα ζήλευα.

Και εκεί που καθόμασταν και πίναμε παγωμένο καφέ, γυρνάει και μου λέει. “Θα σου ρίξω τα χαρτιά … κάτι σε βασανίζει και δεν μου το λες”. Εντωμεταξύ από τι μου έλεγε έχει γίνει εξπέρ μιας και πλέον είναι το επάγγελμά του η χαρτομαντεία! Τρέχει από το πρωί ως το βράδυ και λέει τα χαρτιά. “Και πιο είναι το ποιο συνηθισμένο πρόβλημα που σε ρωτάνε οι πελάτες σου;” των ρώτησα κάποια στιγμή ... και τι νομίζεις ότι μου λέει; Εγώ φανταζόμουν θα τον ρωτάγανε για λεφτά, για το ποίος αγαπάει ποιόν, για το αν τους απατάνε; Γυρνάει και μου λέει ... “Δεν ξέρουν ποιον να διαλέξουν! Έχουν συνήθως δύο τρεις γκόμενες ή γκόμενους και δεν ξέρουν ποιόν να κρατήσουν! Και τους λέω εγώ ... άμα δεν ξέρεις να διαλέξεις εσύ που κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι μαζί τους, ποιος θα σου διαλέξει; ... το χαρτί;”

Αρχίζει να ανακατεύει τα χαρτιά και με βάζει να κόψω. Μου ρίχνει και μία προσευχή και εγώ να του λέω ... Μα τι κάνεις; Δεν θέλω. Δε θυμάσαι; Ποτέ δεν ήθελα να μάθω ...” και ο Γιάννης να συνεχίζει ... και ένα ένα τα χαρτιά να προβάλουν πάνω στο τραπέζι και το μέλλον να ξεδιπλώνετε μπροστά στα μάτια μου.

συνεχίζεται . . .

Πέμπτη, Αυγούστου 31, 2006

Carpe Diem: Μέρος 1ο ... Χωρισμός

Κάκτος στην Σαντορίνη 20 Αυγούστου 2006 9:40 πμ

Όσο θυμάμαι την πρώτη εβδομάδα ... ήταν ανυπόφορη. Δεν έλεγε να περάσει. Σαν ένα αργό βασανιστήριο. Θυμάμαι εκείνη την εβδομάδα χωρίς μουσική, χωρίς ήχους ... άοσμη ... άχρωμη. Οδηγούσα για ώρες χωρίς ραδιόφωνο για παρέα. Στο σπίτι είχε απλωθεί νεκρική σιγή. Επέλεξα την σιωπή λες και ζούσα έναν θρήνο. Ούτε τηλεόραση ... ούτε ράδιο ... σώπασα και εγώ και δεν είπα τίποτα. Ούτε σε φίλους, ούτε σε γονείς ούτε σε αδέλφια. Βυθίστηκα μέσα στην σιωπή και στην δουλειά μήπως και ξεχάσω.

Και μπήκε και η δεύτερη εβδομάδα και ήταν ακόμα πιο μαρτυρική. Έπρεπε να κλείσω αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου πάση θυσία. Αυτή η “αρρωστημένη” σχέση που με βασάνιζε από τον Φλεβάρη. Δεν γελούσα και πολύ απ΄ όσο θυμάμαι. Επιδίωκα την παρέα των φίλων μου μόνο και μόνο για να μην είμαι σπίτι τα βράδια μόνος μου. Ήθελα τόσο πολύ να ακούσω στο τηλέφωνο εκείνη την φωνή που με κάνει να χαμογελώ. Ήθελα τόσο πολύ να γευτώ εκείνα τα χείλη, εκείνο το άρωμα, εκείνο το χάδι. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Και ήρθαν τα μηνύματα στο τηλέφωνο όπως το περίμενα. Λίγες λέξεις μοναχά αρκούσαν για να βρεθώ γονατιστός να κλαιω με λυγμούς. Απάντησα με μήνυμα όσο πιο στεγνά μπορούσα και δεν έδωσα συνέχεια. Έπρεπε να τελειώσει αυτή η σχέση μαχαίρι. Δεν υπήρχε μέση λύση.

Να μείνουμε φίλοι αναρωτήθηκα κάποια στιγμή. Πώς; Πως να βλέπω τον ερωτά μου φιλικά. Να βλεπόμαστε χωρίς να αγγίζω, χωρίς να φιλάω, να πρέπει να πνίγω όλα τα συναισθήματα μου, όλο τον έρωτα μου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη λύση απ’ αυτή. Όταν πάντα έρχεσαι δεύτερος σε μία σχέση, όταν πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος που με το που επιστέφει εσύ θα πρέπει να χαθείς ... όταν ποτέ δεν θα ξεπεράσει την συνήθεια μιας δωδεκάχρονης σχέσης ... όταν απλά δεν υπάρχει χώρος για σένα ...

Δεν νομίζω να υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Σωστά; Η μήπως κάνω λάθος. Έσβησα όλα τα τηλέφωνα, έκρυψα σε ένα συρτάρι ότι μου θύμιζε εκείνη την σχέση και έμεινα μόνος με τις αναμνήσεις. Και έτσι απλά, απομακρύνθηκα, σώπασα και προσπάθησα να ξεχάσω.

Συνεχίζεται ...

Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006

Photography: The Twilight Zone






Λευκάδα, 9 Αυγούστου 2006 5:22 μμ

Ιόνιο Πέλαγος, 9 Αυγούστου 2006 7:34 μμ

Μεσολόγγι, 9 Αυγούστου 2006 7:34 μμ

Παρασκευή, Ιουλίου 14, 2006

Επιστροφή στην Αθωότητα (μέρος Γ')

(Λευκάδα, Κυριακή 9 Ιουλίου 2006, 12:36 μμ)

Και είναι στιγμές σαν και αυτές που αναζητάς το άγγιγμα ενός αγγέλου. Στιγμές σαν και αυτές που θέλεις να νοιώσεις την ηρεμία της ψυχή σου. Να επιστρέψεις στη αγνότητα που κάποτε είχανε τα παιδικά σου χρόνια. Να σβήσεις κάθε σου σκέψη ... κάθε σου πρόβλημα ... κάθε σου έγνοια ...

Και υπάρχουνε αυτοί οι άγγελοι παντού και τριγύρω μας. Υπάρχουνε, μόνο που είναι μικροί, μα πάρα πολύ μικροί. Για την ακρίβεια τρεισήμισι χρονών ο δικός μου, σχεδόν στα τέσσερα, και απαντάει στο όνομα Βέρα. Ξανθιά με γαλανά μάτια που όταν βρίσκομαι μαζί της, το κυριότερο πρόβλημά μου ίσως και να είναι πώς θα κόψω από το χαρτί την πριγκίπισσα που μόλις ζωγλάφισε. Πώς θα πιω το ζεστό αόρατο τσάι από εκείνα τα μικροσκοπικά φλιτζανάκια. Πως θα χορέψω μαζί της βαλς χωρίς να πατήσω εκείνα τα εύθραυστα της ποδαράκια!

Ακόμα θυμάμαι εκείνη την στιγμή που μου την ακουμπήσανε σε μία ολόλευκη πετσέτα. Θαρρώ πως όλη η εκκλησία έλαμπε. Μία απόλυτη σιωπή από όλο τον κόσμο όταν διάβαζα το “Πιστεύω”. Και εγώ, με κομμένη την ανάσα, να απλώνω την αγκαλιά μου. Εκείνο το βλέμμα του παπά όταν την έβγαζε από την κολυμπήθρα. Εκείνες οι σταγόνες νερού και λαδιού στο κορμάκι της που λάμπανε. Εκείνο το φως που μας έλουζε. Ένα μυστήριο τόσο δυνατό να ενώνει δύο ψυχές για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Όταν πλέον βγήκαμε έξω, στο προαύλιο του μοναστηριού, όπου το καλοκαιρινό αεράκι με ξύπνησε από τον λήθαργο και όλοι μου φωνάζανε “άξιος ... άξιος”, τότε μόνο κατάλαβα πως η ζωή μου πλέον θα ήταν λίγο διαφορετική. Θα είχε λίγο παραπάνω νόημα. Έτσι απλά είχε μπει ένας άγγελος στη ζωή μου και ας γίνεται διαβολάκι που και πού.

Θυμάμαι που ήρθε και με βρήκε σε εκείνο το προαύλιο, ο συχωρεμένος παππούς Βαγγέλης, και μου είπε ... “Πως σου φαίνεται να σ’ αγαπάει αυτό το μικρό πλάσμα χωρίς περιορισμούς και κανόνες; Απλά να σ’ αγαπάει;” Δεν του απάντησα, ήμουνα σαστισμένος ... το μόνο που έκανα ήταν να του χαμογελάσω. “Απλά να σ’ αγαπάει” σκέφτηκα ... για δες!

Και τώρα που εγώ είχα τραπεί σε φυγή, τώρα που εγώ παράτησα τα πάντα για τρεις ημέρες ηρεμίας και γαλήνης, κρατούσα εισιτήριο για να πάω να βρω τον άγγελό μου, ξέροντας πολύ καλά, πως όταν αύριο βγούμε βόλτα στο περιβόλι να μαζέψουμε τα πρώτα σύκα του καλοκαιριού, όταν θα σκαρφαλώσουμε στα βράχια να μαζέψουμε πεταλίδες και καβούρια, όταν θα την σπρώχνω πάνω στο ολοκαίνουργιο ροζ ποδηλατάκι της, θα νοιώσω και εγώ λίγο από εκείνη την παιδική αθωότητα που τόσο πολύ την έχω ανάγκη αυτό τον καιρό.

Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006

Επιστροφή στην Αθωότητα (μέρος Β')

(Λευκάδα, Σάββατο 8 Ιουλίου 2006, 7:46 μμ)

Ο Αντώνης μου λέει και μου ξανάλεει ... “Ανδρέα ... στη ζωή υπάρχουν δύο ειδών ανθρώπων. Αυτοί που θέλουν να βρίσκονταν με αυτούς που τους αγαπάνε, και αυτοί που δεν θέλουν.”

Και έχει τόσο μα τόσο απόλυτο δίκιο, διότι χτες το βράδυ το πέρασα με ανθρώπους που με λατρεύουν. Μια παρέα ψυχών που χωρίς εμένα δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ. Που με δυο αράδες δεν μπορώ να περιγράψω τι νοιώθουνε για μένα αλλά μου το δείχνουν σχεδόν καθημερινά με τις πράξεις τους.

Η Ελένη που μας είχε καλέσει, άμα της πω παντρέψουμε, μπορεί και να έχει είδη κανονίσει παπά και εκκλησιά. Ο Φίλιππος, ο κολλητός μου, χωρίς εμένα μάλλον δεν μπορεί να ζήσει πλέον. Ο Χρήστος, ο αδελφός μου, με έχει ανάγει σε θεό και ας με βρίζει καθημερινά. Η δε Παυλίνα, δεύτερη ‘ξαδέλφη, όταν ήμασταν μικροί ήτανε ο ένας ο συνοδός του άλλου, όποτε δεν είχαμε, στα πάρτι του λυκείου. Η δε Συλβή και Ιζαμπέλ, παιδικές μου φίλες απλά έτυχαν να έχουν διαφορετικούς γονείς, αλλιώς για μένα είναι οι αδελφές που δεν είχα ποτέ. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Περικυκλωμένος με όλη αυτή την αγάπη και εγώ να την απαρνιέμαι. Να αναζητώ την αποδοχή και τον έρωτα ενός ανθρώπου που το μόνο που κάνει είναι να με καταιγίζει με μηνύματα και ελπίδες.

Για αυτό σας λέω. Ένας μήνας σκέτη τρέλα. Σκέτη τρέλα και να μην ξέρω σε ποιόν να το πω. Ίσως διότι ντράπηκα. Ίσως διότι δεν περίμενά ποτέ να βρεθώ ο τρίτος σε μία σχέση. Ίσως διότι πλήγωσα με τη σειρά μου ανθρώπους που με λατρεύουν. Για αυτό και προτίμησα την απόλυτη σιωπή. Ένας μήνας χαμένος στη σιωπή μου και στις σκέψεις μου ...

. . .

Το ξέρεις ότι τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, όταν αντικρίζεις τις πινακίδες στην Αττική Οδό για αεροδρόμιο. Απλά το ξέρεις. Δεν χρειάζεται κανένας να στο πει. Το ξέρεις εσύ ο ίδιος όταν σου δίνουν την κάρτα επιβίβασης. Όταν με το iPod στο διαπασών, προσπαθείς να σβήσεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα, και περιφέρεσαι στους αχανείς διαδρόμους μετρώντας αντίστροφα τα λεπτά για την φυγή.

Το θυμάμαι αυτό το συναίσθημα πολύ καλά. Το συναίσθημα της φυγής πριν από δεκάξι χρόνια που έφυγα για Αμερική. Να πάω να σπουδάσω είχα πει στους δικούς μου. Να φύγω να εξαφανιστώ είχα πει στον εαυτό μου. Δεν με χωρούσε με τίποτα ο τόπος εδώ. Ήθελα να κάνω μια καινούργια αρχή και έπρεπε να σβήσω τα πάντα. Έπρεπε να κάνω τη δική μου επανάσταση. Να ανατρέψω τον κόσμο ολόκληρο. Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα. Το νιώθω να πάλλεται μέσα μου, σε κάθε μου κύτταρο, μέσα στις γεμάτες από οργή φλέβες μου. Να με δείτε να σφίγγω την γροθιά μου ... μόνο αυτό και θα καταλαβαίνατε. Και δεν τα έχω βάλει με κανέναν άλλον, παρά μονάχα με τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να αντισταθώ σε ένα χάδι.

Και τώρα; Τι ακολουθεί; Μόνο να φύγω δεν μπορώ πια. Με έχουνε ζώσει οι υποχρεώσεις για τα καλά. Πόσο θα ήθελα να διέλυα τα πάντα στον αέρα. Να σπάσω κάθε δεσμό που έχω εδώ και να φύγω. Να φύγω για οπουδήποτε. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Απλά να φύγω. Δεν με χωράει ο τόπος εδώ με τίποτα. Εκείνο το όνειρο που βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ ... εκείνα τα φτερά αγγέλου που πάντα ήθελα ... να μπορώ να πετάω μακριά απ’ τους ανθρώπους ... να μη με πληγώνουν ... να μη πληγώνω ... Μόνο άγγελος δεν είμαι πια ...

συνεχίζεται ...

Δευτέρα, Ιουλίου 10, 2006

Επιστροφή στην Αθωότητα (μέρος Α')

(Λευκάδα, Κυριακή 9 Ιουλίου 2006, 9:04 πμ)

Ίσως αν ήμουνα λίγο πιο δυνατός. Ίσως αν μπορούσαν να πω όχι. Ίσως αν μπορούσα να αρνηθώ εκείνο το φιλί για το οποίο έλιωνα τόσο καιρό. Ίσως ίσως ίσως ...

Ένας μήνας σκέτη τρέλα. Ένας μήνας να μην έχω έναν άνθρωπο να πω τον πόνο μου, να γείρω το κεφάλι μου σε μία αγκαλιά. Κάποιος να στεγνώσει ένα δάκρυ μου. Ένας μήνας παραφροσύνης.

Κατάλαβα πόσο στραβά τα πράγματά είχανε πάει όταν αντίκριζα τις πινακίδες για το αεροδρόμιο. Άλλη μια φυγή σκέφτηκα καθώς το ταξί είχε πιάσει τα εκατό στην Αττική οδό. Από την μια οι ελαιώνες να ασημίζουν κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο, από την άλλη ο προαστιακός να τρέχει με όλη του την ορμή να μας προσπερνάει. Στο βάθος, όπως πάντα, η ελευθερία μου.

. . .

Χθες το βράδυ είχαμε άλλη μια μάζωξη της παρέας για ατελείωτο φαγοπότι στο σπίτι της Ελένης αυτή τη φορά. Πολλά γέλια, άφθονό κρασί, και προπάντων ατελείωτα πειράγματα. Από αυτά που ξέρεις ότι κρύβουν από πίσω τόνους αγάπης και ζεστά χαμόγελα. Κάποια στιγμή, εκεί ανάμεσα στο γλυκό και στο παγωτό, διότι αν δεν έχουμε και από τα δύο, για ύπνο δεν πάμε, αρχίσαμε να μιλάμε για διακοπές. Όλα στο τραπέζι να δούμε τι θα κάνουμε φέτος, μιας και τα σχέδια για ιστιοπλοία είχαν ναυαγήσει για τα καλά λόγου καιρού. Κάπου εκεί ήταν που και εγώ σώπασα. Προσποιήθηκα ότι νύσταζα, ότι ήμουνα κουρασμένος, και για αυτό δεν μιλούσα, αλλά αμφιβάλω αν με πίστεψε κανείς. Κάπου εκεί ήταν που έχασα και τον εαυτό μου μέσα στις σκέψεις μου για άλλη μια φορά.

Δεν μπορώ να καταλάβω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω. Τέτοιο πάθος, τέτοιος έρωτας και να μη μπορούμε να είμαστε μαζί. Δεν καταλαβαίνω πως έμπλεξα πάλι μέσα σε εκείνη την παράφορη δίνη. Γιατί δεν μπορούσα να πω ένα όχι σε εκείνο το φιλί. Γιατί να μην μπορώ να αντισταθώ σε έναν έρωτα που με κυνηγάει από το παρελθόν. Γιατί πρέπει να είναι τόσο περίπλοκα τα πράγματα. Έφτασε καλοκαίρι και ο Φλεβάρης ακόμα με κυνηγάει. Και αυτό που με σκοτώνει καθημερινά, αυτό που τρώει τα σωθικά μου κάθε μέρα και από λίγο, είναι που θέλω τόσο πολύ να ήμαστε μαζί, τόσο πολύ να κοιμηθούμε για άλλη μια φορά αγκαλιά, και απλά δε μπορεί. Χωρίς καμιά εξήγηση. Απλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί διότι προφανώς, το πάθος μας δεν είναι τόσο δυνατό για να αφήσει μια ξεθωριασμένη από τον χρόνο σχέση να σβήσει για χάρη μου.

Και χτες βράδυ, που κάναμε σχέδια και όνειρα με ανθρώπους που με λατρεύουν, εγώ το μόνο που είχα στο μυαλό μου, το μόνο που πραγματικά ήθελα να κάνω αυτό εδώ το καλοκαίρι, είναι να βρεθώ σε εκείνη την ζεστή αγκαλιά κάπου μακριά. Όσο πιο μακριά γινόταν από την καθημερινότητα που μας κυνηγάει. Κάπου οι δυο μας ... μόνοι μας ... χωρίς το παρελθόν μας.

συνεχίζεται ...

Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Summer Soundtrack

(Χαλκιδική 24 Αυγούστου 2002)
    1. Sorry by Madonna ή Sorry by Madona & Pet Shop Boys
    2. Baila Morena by Zucchero Πάνω στη τρέλα μου από Βανέσσα Αδαμοπούλου
    3. You're Beautiful by J.Blunt (suggested by Mortaki)
    4. No Worries by Simon Webbe
    5. Ramazzotti Eros & Anastasia - I Belong To You
    6. Pokito a poko by Chambao
    7. Forever Lost by The Magic Numbers ... αφιερωμένο στην τρομερή Άννα
    8. Είναι Εντάξυ Μαζί Μου από Ελένη Τσαλιγοπούλου
    9. Teenage Life by Daz Sampson
    10. Goodbye my Lover by J.Blunt (suggested by Mortaki)
    11. Life is Wonderful by Jason Mraz ... στο απίστευτο γλυκό Λουκουμάκι
    12. Love me by Morandi (suggested by Attalanti)
    13. Tortura by Shakira y Alejandro Sanz (suggested by Marilina)
    14. Mas Que Nada by Sergio Mendes (suggested by Μαρκησία)
    15. Reina De La Calle by Orishas (suggested by Μαρκησία)
    16. Bombo by Orishas (suggested by Μαρκησία)
    17. Harem by Sarah Brightman (suggested by Μεθυσμένα Χρώματα)
    18. Never Let You Go by Dima Bilan (suggested by Δέσπω)
    19. Για εκατό ζωές ακόμα (Per Altre Cento Vite Ancora) από Αντώνη Ρέμο & Massimo Di Cataldo αφιερωμένο εξαιρετικά ... ξέρεις ότι σε αγαπώ ... ξέρεις ότι σου χαμογελώ
    20. Bend And Break by Keane
    21. The girl from Ipanema by Eartha Kitt (suggested by Παναγιώτης ... απίστευτη εκτέλεση)
    22. Woman by John Lennon (suggested by Μαρίνα)
    23. Blue Hotel by Chris Isaak (suggested by Μαρίνα)
    24. Don't let me be misunderstood by Nina Simone (suggested by Μεθυσμένα Χρώματα)
    25. Wicked Soul by Kubb (suggested by Attalanti)
    26. World hold on by Bob Sinclar (suggested by Attalanti)
    27. Ain't no other Man by Christina Aguilera (suggested by Attalanti)
    28. Who Knew by Pink (suggested by Attalanti)
    29. Crazy by Gnarles Barcley (suggested by Ladychill)
    30. All these love by Dimi Phaze (suggested by Ladychill)
    31. Summer Son by Texas (suggested by ΠρέζαTV)
    32. Υπάρχει Λόγος από Παπαρίζου (suggested by Marialena)
    33. Could you be loved by Bossa N' Marley (suggested by Despo)
(Αιγαίο 29 Ιουλίου 2001)

(Ζάκυνθος 10 Αυγούστου 2001)

(Αιγαίο 27 Ιουλίου 2001)

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Lost in Translation - Closure


Ήτανε εκείνο το Σάββατο του καλοκαιριού που είχε μαζευτεί όλοι η οργή μέσα μου. Κάπου εκεί γύρω στις πέντε το απόγευμα που πέφτανε τριγύρω μας οι κεραυνοί. Που ο ουρανός άστραφτε από τη δικιά του οργή. Τρεις μήνες οργής. Τρεις μήνες γεμάτοι απορίες. Τρεις μήνες να ζω με ένα παράπονο. Τι έκανα λάθος; Τι είπα που δεν έπρεπε; Πως από μία μέρα γεμάτη πάθος και φιλιά πήγαμε στο δε θέλω να σε ξέρω; Ερωτήσεις αναπάντητες γεμάτες οργή ... γεμάτες θυμό ... γεμάτες απόγνωση. Και η φύση, λες και είχε συνωμοτήσει μαζί μου εκείνη την μέρα.

Παίρνω το θάρρος και ρωτάω ... γιατί το τηλεφώνημα; Γιατί μετά από τόσο καιρό; Και οι αστραπές να φωτίζουν τα πρόσωπά μας και να φαίνετε ξεκάθαρα η οργή στα μάτια μου. Η οργή και το παράπονο. Και με τις γροθιές μου σφιγμένες, ξαναρώτησα, “Γιατί με πήρες τηλέφωνο;” Όχι ότι έχει σημασία πλέον. Μια ιστορία θαμμένη στο παρελθόν. Μια ιστορία που έκανα τα πάντα για να ξεχάσω και ξαφνικά ζωντάνευε σε εκείνα τα πράσινα μάτια που τόσο λάτρεψα.

Και ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει να βρέχει με όλη του τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η γροθιά μου. Κοίταξα ψηλά, για μια στιγμή, κάπου εκεί ανάμεσα στις φυλλωσιές των πεύκων. Τα σύννεφα να τρέχουν οργισμένα πάνω στον Υμηττό, και τριγύρω αστραπές. Και έμεινα σιωπηλός, με τις σταγόνες να κυλάνε στο πρόσωπό μου, περιμένοντας μία απάντηση. Περιμένοντας μία απάντηση από τα χείλη που κάποτε τόσο ποθούσα.

Και εκεί που ο αέρας είχε ξεχυθεί και έπαιρνε μαζί του ότι έβρισκε, άρχισαν να ξεχύνονται και οι απαντήσεις. Απαντήσεις που έψαχνα να βρω τρεις μήνες τώρα. Απαντήσεις που εξηγούσαν τα πάντα και ίσως ακόμα ποιο πολλά από ότι περίμενα. Απαντήσεις για εκείνη την ημέρα που χάθηκα μέσα στα λόγια, στις ερμηνείες, στα σημάδια, στα αγγίγματα ... και στις σκέψεις.

Και η οργή να μεγαλώνει αντί να μαλακώνει. Και μαζί της ο ουρανός να ωρύεται. Και οι απαντήσεις να φέρνουν ερωτήσεις. Και οι ερωτήσεις να φέρνουν και άλλες απαντήσεις. Και αυτή που ήθελα ποιο πολύ να μάθω, και αυτή που ήθελα τόσο απεγνωσμένα μία απάντηση ήταν γιατί τώρα; Γιατί μετά από τρεις μήνες; Γιατί να χρειάζεται να ζωντανέψω μνήμες που τόσο καιρό μου πήρε να τις κάψω και να σκορπίσω την στάχτη τους. Τόση προσπάθεια για να μην μπορώ τις ξαναβρώ. Γιατί τώρα;

Και η απάντηση, μου έκοψε την αναπνοή. Με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σε όλα τα σενάρια που είχα πλέξει μέσα στη φαντασία μου, σε όλες τι πιθανές απαντήσεις που είχα πλάσει μέσα στη σκέψη μου ποτέ δεν το είχα φανταστεί. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το νου ότι το γράμμα που είχα αφήσει κάτω από εκείνη την πόρτα, το γράμμα που με τόσο δάκρυ και πόνο είχα γράψει την βραδιά που χάθηκα μεταφράζοντας λόγια και σκέψεις, το γράμμα που δεν το είχα γράψει εγώ αλλά η ίδια μου η ψυχή, το είχε κρατήσει κλειστό. Το είχε κρατήσει κλειστό μέσα στο φάκελό του μιας και δεν είχε τη δύναμη να το διαβάσει ... δεν είχε το θάρρος να το κοιτάξει. Και μόλις πριν από μερικές μέρες ... την ημέρα που εγώ βρήκα το κουράγιο να σβήσω την τελευταία μου μνήμη ... κατάφερε και βρήκε το κουράγιο και το άγγιξε.

. . .

Η Κυριακή με βρήκε στις έξι το πρωί να αγναντεύω την ανατολή. Ο ουρανός καθαρός από μαύρα σύννεφα. Η ψυχή καθαρή από οργή και θλίψη. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η μουσική γέμιζε με χρώμα το δωμάτιο. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν κρύωνα ... που δεν ήμουν κουλουριασμένος με ένα πάπλωμα να προσπαθώ να νοιώσω τη ζεστή εκείνη αγκαλιά. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελούσα στον ανατέλλοντα ήλιο. Ένα κεφάλαιο στη ζωή που έκλεισε...

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

Έτσι απλά

(Ζάκυνθος 10 Αυγούστου 2001)

Η ζωή πρέπει να είναι τόσο μα τόσο πιο απλή ... τόσο μα τόσο πιο ξεκάθαρη ... τόσο μα τόσο πιο διαυγή ...

Να μπορείς να αγαπάς όσο θέλεις. Να μπορείς να αγαπάς απεριόριστα. Να μπορείς να αγαπάς όσους και όσες θέλεις.

Η ζωή πρέπει να είναι πολύ πιο απλή. Να είναι άσπρη μαύρη. Να αγαπάς ή να μην αγαπάς. Να σε αγαπάνε η να μη σε αγαπάνε. Όπως μια μαργαρίτα που μαδάμε και μας απαντά πάντα ξεκάθαρα, πάντα με ένα ξερό ναι ή όχι.

Να σε αγαπάνε απλόχερα. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς κανόνες, χωρίς εξαιρέσεις. Να σου απλώνουν το χέρι να σου αγγίζουν την ψυχή και εσύ να χαμογελάς ... και εσύ να γελάς ... και εσύ να γοητεύεσαι με όλες τις αισθήσεις σου στο ζενίθ.

Η ζωή πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο απλή και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να την τρελαίνουμε και να τρελαινόμαστε. Που είναι το χαμόγελο; Πού είναι το γέλιο. Γιατί τα δάκρια; Γιατί τα ανακατεύουμε; Γιατί τα περιπλέκουμε; Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση να κάνουμε τους γύρω μας δυστυχισμένους; Να κάνουμε αυτούς που αγαπάμε να δακρύζουν; Να νοιώθουμε ευχαρίστηση από την αγωνία του άλλου; Να παίζουμε με συναισθήματα μόνο και μόνο για μια επιβεβαίωση αγάπης;

Η ζωή πρέπει να είναι πιο απλή, πολύ πιο απλή ... και όμως δεν είναι.

Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006

Άγγελοι Γης

Μερικές φορές ... ελάχιστες φορές ... στη ζωή ... η ζωή .... διασταυρώνει μονοπάτια. Ακουμπάς καρδιές ... σε αγγίζουν ψυχές ... και αναρωτιέσαι γιατί. Αναρωτιέσαι πως. Αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν.

Ελάχιστοι άνθρωποι στη γη, που μπορείς ακόμα και να αγνοείς την ύπαρξή τους, που μπορεί ακόμα και να πιστεύεις ότι δεν υπάρχουν καν, και ο μόνος σκοπός τους είναι να εμφανιστούν τη στιγμή που χάνεις τον εαυτό σου ... τη στιγμή που νομίζεις ότι η ζωή έχει τελειώσει μόνο και μόνο για να σου θυμίσουν το πάθος σου να ζεις.

Πως γίνεται να πληγώνεις έναν άνθρωπο με σκληρά λόγια και το μόνο που σου δίνει πίσω είναι αγάπη; Πως γίνεται να διώχνεις μακριά μια αγκαλιά και αυτή να έρχεται πίσω όλο και πιο θερμή; Πως γίνεται να κλείνεις τα αυτιά σου για να μην ακούσεις ιστορίες ζωής και να αρπάζεις κάθε λέξη που βγαίνει από εκείνα τα χείλη; Να δακρύζεις και να σου χαμογελάει. Να γκρινιάζεις και να σε χαϊδεύει. Να θέλεις να χαθείς και να σε βρίσκει. Να θέλεις να κρυφτείς και να σε κρύβει ...

Αυτά τα λόγια τα μαγικά ...
αυτές οι αφηγήσεις από κόσμους ξεχασμένους ...
αυτές οι λέξεις που με ταξιδεύουν...

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι στη γη, που περπατάνε ανάμεσά μας και όμως δεν την αγγίζουν. Το μόνο που αγγίζουν ... το μόνο που θέλουν πραγματικά να αγγίξουν ... είναι την ψυχή σου.

Και ένας από αυτούς ... ένας από αυτούς τους άγγελους που άγγιξε τη ζωή μου, γιορτάζει σε λίγα λεπτά εκεί γύρω στις δύο και τέταρτο ... τη γέννησή του.

ξέρεις ότι σου χαμογελώ ... ξέρεις ότι σε αγαπώ...

Δευτέρα, Μαΐου 29, 2006

Ήλιος Καλοκαιρινός


Ήλιος λαμπερός ... καλοκαιρινός. Σηκώνω το χέρι ψηλά να τον κρύψω, αλλά οι ακτίνες πάντα βρίσκουν τρόπο να μου ξεφύγουν. Προσπαθώ να τις πιάσω αλλά πάντα ξεγλιστράνε μέσα από τα δάκτυλα. Κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να του ξεφύγω και είναι τόσο δυνατός … τόσο λαμπερός … είναι καλοκαιρινός. Να θέλεις να του αντισταθείς, να θέλεις να του κρυφτείς και αυτός πάντα σε πιάνει. Σε πιάνει, σε αγκαλιάζει και λιώνει κάθε παγωμένη, από τον χειμώνα, καρδιά.

Βουτάω να του ξεφύγω σε άρνηση να με ζεστάνει, και η αλμύρα της θάλασσας καιει κάθε ανοιχτή πληγή που άφησε πίσω η βαρυχειμωνιά. Κολυμπάω προς τον βράχο, παλιό γνώριμο φίλο. Στέκεται μόνος, μελαγχολικός. Ένα ολόκληρο χειμώνα τον έγδερναν τα κύματα. Ένα ολόκληρο χειμώνα στεκόταν μόνος και αγέρωχος με μοναδικό επισκέπτη ίσως κάποια Αλκυονίδα να γεννήσει τα αυγά της μες στο Φλεβάρη. Κοφτερός και αφιλόξενος λες και προσπαθεί να προστατέψει τη δική του πληγωμένη καρδιά. Με περιμένει όπως κάθε χρόνο να σκαρφαλώσω στη κορυφή του.

Και εγώ, όσες φορές και να έχω γλιστρήσει, όσες φορές και να έχω ματώσει, εκεί να προσπαθώ, εκεί να επιμένω, εκεί να σκαρφαλώνω και να τον κατακτώ. Τι ξεροκέφαλος που γίνομαι! Το ακατόρθωτο το αρπάζω. Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα. Όλοι με γκρινιάζουν και εγώ να μη το βάζω ποτέ κάτω. Να μη μπορώ να αποδεχτώ καμιά ήττα. Να μη ξέρω πότε να καταθέσω τα όπλα. Και εκεί που σκαρφαλώνω, και με πείσμα γραπώνομαι από κάθε του σχισμή, ο ήλιος έχει αρχίσει και κοιτά με λησμονιά τη δύση. Οι ηλιαχτίδες φιλάνε το νερό, και όλο μου το σώμα, όλος μου ο βράχος, λάμπει από τις ανακλάσεις.

Και στέκομαι στη κορυφή και αγναντεύω τον ορίζοντα, και η θάλασσα όλη έχει γίνει χρυσαφί και λάμπει δυνατά όσο και ο ήλιος ο καλοκαιρινός. Και για μία μόνο στιγμή, για μία μοναδική στιγμή, έρχεται το δροσερό αγέρι στο αυτί και μου λέει ψιθυριστά, μα τόσο ψιθυριστά που μόνο εγώ και ο βράχος να ακούσει, “αρκετά ... αρκετά ... αφέσου και εσύ στο καλοκαίρι ... φτάνει πια ...”

Παρασκευή, Μαΐου 19, 2006

Reflection ...


Μάιος 2005, Αιγαίο

Τρίτη, Μαΐου 16, 2006

Lost in Translation (again)


Υπάρχουν κάτι στιγμές που νοιώθω τόσο μα τόσο χαμένος ...

Υπάρχουν κάτι πρωινά που ξυπνάω με τόσα δάκρυα στα μάτια ...

Υπάρχουν κάτι δειλινά που το ολόγιομο φεγγάρι απλά δεν γεμίζει την καρδιά ...

Και φτάνει η στιγμή που ποτέ δεν περίμενα να αγγίξω. Να μου δίνουν απλόχερα την αγάπη και τον έρωτα και εγώ να μην θέλω με τίποτα να γευτώ. Να έχω κουρνιάσει σε μια γωνιά και με νύχια και με κλάματα να διώχνω όλους από κοντά μου. Ποιος το περίμενε από μένα αυτό; Ποιος;

Διότι ο ζυγός μήνας ήρθε για μένα και ήρθε στην ώρα του όπως πρόσταξε η μοίρα μου. Ήρθε τον Απρίλιο που μας πέρασε. Ήρθε και έμεινε αυτή την φορά και εγώ δεν είπα τίποτα σε κανέναν. To κράτησα κρυφό απ’ όλους. Ακόμα και από μένα! Και μου το είχε πει η φίλη μου η Άννα από την Βαρκελώνη. Κουράγιο και μετά από κάθε μονό μήνα έρχεται και ο ζυγός! Κουράγιο! Αντηχούν μέσα μου τα λόγια της κάθε στιγμή από τότε. Και σκεφτόμουνα ... σιγά μη και έρθει. Σιγά μη και με αγγίξει ο έρωτας ξανά. Σιγά μη και τον νοιώσω ...

Και τον νοιώθω ... και με αγγίζει ... και εγώ τον διώχνω όσο ποιο μακριά μπορώ ... και είμαι τόσο μα τόσο χαμένος ... είμαι τόσο μα τόσο μόνος ...

Και χτες βράδυ η αγκαλιά ήτανε καυτή ... το φιλί δροσερό ... το άγγιγμα χάδι ... αλλά και πάλι δεν ήτανε αρκετό γιατί και σήμερα ξύπνησα με βουρκωμένα μάτια. Και σήμερα το πρωί σύρθηκα από το κρεβάτι μου στον καθρέφτη ελπίζοντας να δω ένα χαμόγελο στα χείλια μου αλλά μάταια. Μόνο ένα κόμπο στο λαιμό είδα και ένοιωσα και δεν καταλαβαίνω γιατί! Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορώ να αφεθώ στον έρωτα. Να πλημμυρίζω με γέλια την ζωή. Να περπατάω δίχως να αγγίζω τη γη. Δεν καταλαβαίνω γιατί! Πάλι έχω χαθεί μέσα στις σκέψεις μου. Πάλι έχω χαθεί στη μετάφραση αλλά αυτή τη φορά στη μετάφραση των δικών μου σκέψεων. Πάλι χάθηκα ...

And I am wondering and wandering … lost in my thoughts … I wish I was home now ... I wish I was far away … back home. At least there I don’t have to translate.

Και τώρα που και εσύ χάθηκες
διαβάζοντας τις σκέψεις μου,
φοβάμαι ότι έχεις και εσύ
βουρκωμένα μάτια σαν και τα δικά μου.
Να ξέρεις ότι σε αγαπώ και σου χαμογελώ ...

Για σένα που ξέρω πόσο πολύ το αγαπάς
VIKTOR LAZLO & SERHAT HACIPASALIOGLU
TOTAL DISGUISE (TANGO MIX)

VIKTOR LAZLO & SERHAT HACIPASALIOGLU
TOTAL DISGUISE (FRENCH_VERSION)

Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

Τι Κάιρο, τι Αλεξάνδρεια! (μέρος γάμα ... τα!)

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας Απρίλιος 2006

Και το έλεγα εγώ ... το έλεγα ... το έχουμε γρουσουζέψει τελείως το ταξίδι αυτό. Το έχω σαν αρχή να μη λέω ποτέ μου ότι πάω ταξίδι. Το θεωρώ την ύψιστη γρουσουζιά να κοκορεύομαι ότι πάω ταξίδι ... ειδικά αν είναι για διακοπές! Οι μόνοι που το μαθαίνουνε είναι οι γονείς μου δυο τρεις μέρες πριν φύγω. Φυσικά με το που ανακοινώνω κάθε καινούργια απόδραση, ακούω την διάλεξη περί του πότε θα νοικοκυρευτώ και ότι δεν κάθομαι στα αυγά μου και διάφορα άλλα τέτοια, αλλά το έχουνε πάρει απόφαση ότι έχω μια δόση τρέλας μέσα μου και μετά από περίπου εφτάμιση λεπτά διάλεξης με αφήνουν ήσυχο.

Έτσι που λέτε ... δεν το λέω σε κανέναν! Μερικές φορές θα το πω και στους δύο κολλητούς μου για να μην μ’ αρχίσουν στα τηλέφωνα και ανησυχήσουν ... αλλιώς δεν θα το έλεγα ούτε και σε αυτούς. Αλλά αυτή τη φορά όμως το είχε μάθει η μισή Αθήνα και η μισή Θεσσαλονίκη.

Πρώτος και καλύτερος ο Φίλιππος. Ήμασταν, που λέτε, στο καθιερωμένο διμηνιαίο πρωινό με όλα τα φιλαράκια μου, συμπεριλαμβανομένου και τα κουτσούβελά τους. Οι παιδικοί μου φίλοι φυσικά και ξέρουν το κουσούρι που έχω με τα ταξίδια και ποτέ δεν παραξενεύονται όταν γυρνάω ηλιοκαμένος από καμιά τριτοκοσμική χώρα. Και εκεί που τρώγαμε την ομελετίτσα μας και τους έλεγα πως φέτος εγώ θα σουβλίσω το αρνί γιατί ήρθε καιρός όλη αυτή η τεχνογνωσία του πατέρα μου να περάσει στην επόμενη γενεά, πετάει ο Φίλιππος μια σπόντα για την Αίγυπτο. Θυμάμαι δε, την Συλβί και την Ιζαμπέλ, παιδικές μου φίλες από δέκα χρόνων, που δαγκώθηκαν μόλις το άκουσαν. Λες και άκουσαν καμιά κατάρα. Δεν είπανε τίποτα γιατί ξέρουν τι παράξενος που είμαι στο θέμα αυτό. Αλλά οι υπόλοιποι ... λες και φάγανε γλιστρίδα. Λες και τους είπες ... από εδώ και πέρα μιλάμε μόνο για Αίγυπτο. Ε! ... σε μία ώρα το είχε μάθει η μισή Αθήνα!

Η δε Αριάνα, ούτε έκτατο ανακοινωθέν να μην είχε βγάλει. Με τραβολογούσε, που λέτε, για προξενιό στην Μεγάλη Βρετανία και σας παρακαλώ μη ρωτάτε για περισσότερες λεπτομέρειες διότι αρκετά χαμηλά είχα πέσει εκείνη την ημέρα. Γυρνάει και μου λέει η Νικόλ, αυτή που μου προξένευε, “Ώστε θα πάτε στην Αίγυπτο; Θα πάτε και κρουαζιέρα στον Νείλο; Αχ ... τι ρομαντικό! Ο Νείλος ... οι φοίνικες ... οι πυραμίδες ...” και καθώς αναστέναζε, ονειρευότανε ταξίδια μακρινά κρατώντας μια πορσελάνινη κούπα με τσάι στο ένα χέρι και ένα μισοδαγκωμένο βούτημα στο άλλο! “Αχ! … Βαχ! ... τι ρομαντικό!!!”

Εδώ να δείτε ρομάντζα! Εδώ! Στις πέντε το πρωί μέσα στην ερημιά! Τρία πράγματα θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή στο σκοτεινό εκείνο δρόμο έξω από το αεροδρόμιο της Αλεξάνδρειας. Μια σκιά ενός δίμετρου άντρα να μας πλησιάζει ... το φεγγάρι με το λιγοστό του φως να φωτίζει τον δρόμο και την Αριάνα να λέει για εικοστή πέμπτη φορά ... “Εγώ λέω να μείνουμε εδώ απόψε.”

Εδώ; Πού εδώ; Στο πλακόστρωτο με τον έναστρο ουρανό για σκέπη; Διότι τίποτα άλλο δε βλέπω εδώ τριγύρω. Το απέναντι κτίριο που φαντάζομαι να έχει τα γραφεία των αεροπορικών εταιριών, είχε στη πόρτα ένα λουκέτο ίσα με την παλάμη μου.

Μέσα στο σκοτάδι η φιγούρα όλο και μεγάλωνε πλησιάζοντας με αποφασιστικά βήματα προς τα εμάς, και έχω την αμυδρά υποψία, ότι η Αριάνα έψαχνε στη τσάντα της για την φωτογραφική μηχανή για να αποθανατίσει τις πρώτες μας στιγμές στην Αφρική. Και αν έχει το θεό της, τη στιγμή που εκείνος ο δίμετρος σκοτεινός τύπος ήτανε μόλις στα τρία μέτρα από εμάς, και εγώ σκεφτόμουνα ότι μάλλον μπορώ να τον πλακώσω στο ξύλο αν χρειαστεί, η Αριάνα γυρνάει και μου λέει, “Δώσε μου το συνάλλαγμα μου”. Κανένα πρόβλημα ... να στο δώσω. Ίσως ο τύπος δει τα λεφτά και δεν μας βιάσει και απλός μας κλέψει!

Ευτυχώς που την επόμενη στιγμή, ο δίμετρος τύπος μας ρώτησε με άψογη βρετανική προφορά ... “Are you the ones for Cairo from Olympic” αλλιώς θα τα άκουγε για τα καλά η Αριάνα. Βέβαια τι σας λέω τώρα ... αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε άλλα που μου έχει κάνει. Πριν από χρόνια που είχαμε πάει Μεξικό με κατέληξε να παρακολουθώ καλλιστεία τραβεστί!!!

Διακόσια περίπου χιλιόμετρα νοτιότερα, στο αεροδρόμιο του Καίρου, ο Φίλιππος και ο Χρήστος ξεκινούσαν τον δικό τους Γολγοθά και ας ξημέρωνε Κυριακή των Βαίων. Ψάχνανε τον απεσταλμένο από το ταξιδιωτικό πρακτορείο να τους πάει στο ξενοδοχείο. Κόσμος πολύς ... κοινώς ένας χαμός στο αεροδρόμιο και με τίποτα να μην μπορούν να τον βρούνε. Κάποια στιγμή βλέπει ο Χρήστος έναν ψηλό, υπερβολικά λεπτό, μελαψό τύπο με κουστούμι να κρατάει μία πινακίδα που έγραφε “Filopopos and Family”!!! Σημειωτέων, ο Φίλιππος είχε κανονίσει τις λεπτομέρειες του ταξιδιού και δεν πρόκειται να πω τίποτα παραπάνω για να μην πληγώσω κανέναν. Εγώ, ένα θα σας πω μονάχα ... ο Φίλιππος έπιασε δουλειά σε ταξιδιωτικό γραφείο την Δευτέρα που μας πέρασε. Βέβαια μόνο και μόνο η πινακίδα “Filopopos and Family”, θα έπρεπε να ήταν ένα καλό σημάδι για την ασυνεννοησία που είχε γίνει με τα πρακτορεία. Διότι δεν ήτανε μόνο ένα ... τρομάρα μας, είχαμε κανονίσει με δύο πρακτορεία! Ένα Ελληνικό και ένα Αιγυπτιακό ... για ποικιλία!

Εγώ από την άλλη, στην Αλεξάνδρεια, μόλις μου είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Μας λέει ο δίμετρος κοκκινομάλλης βρετανός ... “Don’t worry. We have a bus waiting for you to take you to Cairo. It fits 9 people and you are the only passengers.” Ωραία σκέφτηκα και εγώ, θα ξαπλώσουμε την αρίδα μας και θα κοιμηθούμε, και αρχίσαμε να προχωράμε στο σκοτεινό πλακόστρωτο δρομάκο. Στο βάθος του δρόμου δύο φώτα από το πουθενά ανάψανε φωτίζοντας το άδειο αεροδρόμίο, που σε συνδυασμό με το ψιλόβροχο που μόλις είχε ξεκινήσει, μεταμορφώθηκε σε σκηνικό από θρίλερ που έκανε κάθε τρίχα κάγκελο!

Η Αριάνα, μιας και πλέον είχαμε και ένα δραματικό ντεκόρ, γυρνάει και μου λέει ... “Βγάλε με μία φωτογραφία!” Φωτογραφία; Που; Με φόντο το πουλμανάκι το οποίο ήταν ένα παλιό station wagon που του είχαν βάλει μία έξτρα σειρά από καθίσματα; Μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο με τα κόκκινα πλαστικά χιλιογδαρμένα καθίσματα και κάθομαι με τα πόδια στα πλάγια. Καλά ακούσατε. Δεν χωράγανε ευθεία, μόνο πλαγιαστά. “How far is Cairo?” ρωτάω τον άγγλο, και γυρνάει και μου απαντάει “Three hours! You should be there by eight in the morning”. Κοιτάω την Αριάνα και με απόλυτα σοβαρό ύφος της λέω ... “Απόψε μένουμε εδώ! Αύριο βλέπουμε”. “Γιούπι” αναφωνεί η Αριάνα και αρχίζει να χοροπηδάει μέσα στο αμάξι, και το αμάξι να σείεται ολόκληρο. Σημειωτέον, η Αριάνα είναι η πιο μικροκαμωμένη και λεπτεπίλεπτη κοπέλα που γνωρίζω!

Το κοιμισμένο μου μυαλό, αρχίζει να παίρνει γρήγορες στροφές. Πώς βρίσκουμε ξενοδοχείο στις πέντε η ώρα τα ξημερώματα στην Αφρική; Μα και φυσικά η απάντηση είναι απλή. Ο Φίλιππος και ο Χρήστος είναι ήδη στο Hilton Nile στο Κάιρο και κάνουνε check in! Το Hilton θα μας βρει σε άλλο Hilton, και τηλεφωνώ αμέσως στα παιδιά.

- Πως πάει; Φτάσατε στο Ξενοδοχείο;
- Φτάσαμε. Έχουμε κάποιο πρόβλ ...
Και τον διακόπτω πριν προλάβει να αποτελειώσει την πρόταση ...
-Ρώτα τον
Concierge να μας βρει δωμάτιο στην Αλεξάνδρεια!
- Α! Πολύ ωραία. Να μείνετε στην Αλεξάνδρεια!
Σιγή για μια στιγμή ... και εγώ σκεφτόμουνα ... μα ποιο πρόβλημα πήγε να μου πει ... υπάρχει και άλλο πρόβλημα; Γιατί τέτοια υπερβολική χαρά που θα μείνουμε εδώ;
- Ο
Concierge μου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει κράτηση σε άλλο Hilton!
- Δεν πάει καλά. Τι σόι αλυσίδα είναι αυτή; Απλά ρώτα τον αν έχει άδεια δωμάτια. Δεν πρόκειται να γεμίσει στα επόμενα λεπτά.
- Έχει στο
Green Park Hilton
… μου λέει και τον κλείνω χωρίς να ρωτήσω αν υπήρχε κανένα άλλο πρόβλημα.

Γυρνάω στον ψηλό άγγλο και του λέω. “We dont want to go to Cairo. Just take us to the Green Park Hilton Hotel. We just want to sleep.” Και μου απαντάει ... “I have to ask my supervisor” και εξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι. Ποιόν supervisor; Υπάρχει και άλλος εδώ στην ερημιά; “Έλα να σε βγάλω φωτογραφία με το σαραβαλάκι” αναφωνεί η Αριάνα.

Το γελοίο της υπόθεσης ήτανε πως θα είχαμε δύο δωμάτια, σε δύο διαφορετικά Hilton, σε δύο διαφορετικές πόλεις την ίδια βραδιά! Βέβαια το ένα θα πληρωνότανε με τα λεφτά της αποζημίωσης από την Ολυμπιακή, αλλά και πάλι ήτανε υπερβολή! Αλλά φυσικά, αυτό το ταξίδι το είχαμε γλωσσόφαει τόσο πολύ, που την ίδια ώρα που εγώ πόζαρα ξέγνοιαστος στο φακό με φόντο το σαράβαλο και το αεροδρόμιο στην Αλεξάνδρεια, οι δε Φίλιππος και Χρήστος στο Κάιρο μαθαίνανε ότι δεν είχαν δωμάτιο για να κοιμηθούνε απόψε!!!

Είχε γίνει λάθος στην κράτηση από ένα ξεφτέρι στην Αθήνα και δεν είχαμε δωμάτια για την πρώτη νύχτα. Θεώρησε ότι δεν θα κοιμηθούμε εκείνο το βράδυ μιας και φτάναμε χαράματα και δεν μας έκλεισε. Σημειωτέων ότι αυτό το ξεφτέρι στην Αθήνα ήταν η δεύτερη ηλίθια που μας έκανε αξέχαστες τις διακοπές και αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι συνεργάτης με τον Φίλιππο στο ταξιδιωτικό γραφείο! Η κράτηση που λέτε, ξεκινούσε από την επομένη μέρα!

Και εκεί που τα παιδιά στο Κάιρο ήτανε έτοιμοι να στήσουν καυγά με τον receptionist στο ξενοδοχείο, εμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι ο Έλλην supervisor με τον δίμετρο Άγγλο και μου λέει. “Δεν μπορείτε να πάτε σε ξενοδοχείο εδώ να κοιμηθείτε. Έχουμε φαξ με εντολή να σας παραδώσουμε στο αεροδρόμιο του Καίρου. Έχουμε εγγυηθεί για την ασφάλειά σας και αν πάθετε τίποτα θα βρούμε τον μπελά μας!” Γυρνάω και κοιτάω την Αριάνα με ένα απορριμμένο ύφος σκεφτόμενος ... τι μας λένε αυτοί ... δεν πάνε στα καλά τους που θα μας πούνε που θα πάμε και που δεν θα πάμε.

Και στήνουμε έναν καυγά ... για την ακρίβεια δύο καυγάδες ... έναν στο Κάιρο, και έναν στην Αλεξάνδρεια ... και η πίεση των τεσσάρων να έχει χτυπήσει κόκκινο!

Καυγάς στο Κάιρο ...
- What do you mean we have no rooms? The agency gave us vouchers …
- Sir calm down … the hotel is fully booked for tonight … we simply don’t have any available room to give you. Your reservation is for tomorrow …

Καυγάς στην Αλεξάνδρεια ...
-
Βρε Αριάνα, κλείστην την ρημάδα (την φωτογραφική) να δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους! Τι μας λέτε τώρα ... εμείς θέλουμε να πάμε για ύπνο. Είμαστε κομμάτια! Στο κάτω κάτω δεν φταίμε εμείς που η Ολυμπιακή τα έκανε μαντάρα!
- Μας σας εξήγησα κύριέ μου. Έχουμε εγγυηθεί την ασφάλειά σας. Το λεωφορείο είναι ήδη πληρωμένο. Δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να πάτε όπου θέλετε ...

Καυγάς στο Κάιρο ...
- You can wait at the lobby for a couple of hours until the first room is available.

- Βρε Χρήστο, τι θα κάνουμε τώρα. Μας λέει να περιμένουμε μέχρι να ξυπνήσει κανένας χριστιανός και κάνει
check out!
- Μα εδώ είναι όλοι μουσουλμανοι!

Καυγάς στην Αλεξάνδρεια ...
- Madam, stop taking me photos. Sir, we need to take you to the Cairo Airport. You don’t like the bus? It is very safe. We guarantee!
- Να πάρεις το
bus σου και να το βάλεις εκεί που ξέρεις ...

συνεχίζεται ...

Παρασκευή, Μαΐου 05, 2006

Τι Κάιρο, τι Αλεξάνδρεια! (μέρος βου)

Αλεξάνδρεια Απρίλιος 2006

Αχχχχχ ... θυμάμαι τότε που ταξίδευα με την Swissair για Αμερική, που όταν ήταν ώρα για ύπνο, μας κλείνανε τα φώτα και όλοι κάνανε ησυχία για να κοιμηθούμε. Με ένα δίσκο στα χέρια γεμάτο χυμούς και σάντουτσάκια, κυκλοφορούσαν μέσα στο σκοτάδι οι φροντιστές και φιλεύανε όσους ξενυχτάγανε παρέα με ένα βιβλίο. Μόνο στο μέτωπο δεν μας φυλάγανε καληνύχτα! Έτσι ακριβώς και στην Ολυμπιακή. Έτσι ακριβώς ... για τα πρώτα δέκα λεπτά της απογείωσης. Δέκα ολόκληρα λεπτά καταφέραμε να κοιμηθούμε. Αμ που το βάζεις αυτό. Δέκα ολόκληρα λεπτά ύπνου. Με το που οριζοντιώνεται το αεροπλάνο, ανάβουν τα φώτα και ξεκινά τέτοια βαβούρα, μα τέτοια βαβούρα ... και όχι από επιβάτες αλλά από φροντιστές! Να ετοιμάζουν καφέδες και αναψυκτικά στο βάθος του αεροπλάνου και να ακούγονται σαν συναυλία των STOMPS. Και επίτηδες να το κάνανε, τόσες μεταλλικές κανάτες καφέ δεν έχουν να τσουγκρίσουν.

Εγώ δε, σφηνωμένος ανάμεσα στην Αριάνα, που αν δεν έχει παράθυρο με θέα ασφυκτιά, και σε έναν άραβα που κάθε τόσο και λιγάκι στα κενά αέρος να φωνάζει τρεις φορές Αλλάχ! “Τι θα κάνουμε όταν φτάσουμε; Να κοιμηθούμε Αλεξάνδρεια απόψε;” με ρωτάει η Αριάνα; “Δεν ξέρω. Θα δούμε όταν φτάσουμε.” της απαντάω εγώ ψύχραιμος και μέσα μου να σκέφτομαι πως θα ξεμπλέξουμε. Σιγά το πράγμα. Πόσο μακριά θα είναι το Κάιρο. Εξάλλου μας είπανε ... θα πάμε στο γραφείο της Ολυμπιακής όπου φυσικά και θα είναι ανοιχτό στις τέσσερις το πρωί της Κυριακής των Βαίων, θα μας περιμένει μία ακόμα αιθέρια ύπαρξη, σαν αυτή που μας είχε κάνει το check in, και θα τακτοποιήσει όλα τα προβλήματα μας. Σωστά;

Και ενώ εγώ αναρωτιόμουνα αλλά και κατάστρωνα προσεχτικά τα επόμενα βήματά μας, μόλις λίγα μίλια μακρύτερα, ο Φίλιππος και ο Χρήστος στο αεροπλάνο για το Κάιρο καθόντουσαν δίπλα σε δύο αλυσοδεμένους εγκληματίες!!! Τώρα αλυσοδεμένοι ήτανε ... με χειροπέδες ήτανε, ξέχασα να ρωτήσω αυτή τη λεπτομέρεια, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτοί μας είχανε φαει τις θέσεις!!!

Καθόντουσαν που λέτε, στη τελευταία σειρά πριν τις τουαλέτες ... σε εκείνες τις θέσεις που δεν έχουν καν χώρο να ξαπλώσουν προς τα πίσω, μαζί με δύο εγκληματίες και με δύο αστυνομικούς συνοδούς. Γυρνάει ο ένας αστυνομικός και λέει στον άλλον κάνοντας χιούμορ “Σου μυρίζει ζώο;” … αναφερόμενος στους κατάδικους ... “Εμένα μου μυρίζει.” Τώρα, τι του μύριζε δεν ξέρω, αλλά στο δικό μας αεροπλάνο, με προορισμό την Αλεξάνδρεια, εμένα μου μύριζε μια λερωμένη πάνα από το μωρό που είχε πλαντάξει στο κλάμα στο πίσω κάθισμα.

Κάποια στιγμή, και μετά από μία αποτυχημένη προσγείωση λόγω δυνατού αέρα, δεήσαμε και φτάσαμε στην λάθος πόλη. Η δε Αριάνα, να μου τα έχει πρήξει. Τουλάχιστον δέκα φορές πρέπει να μου είπε, “Εγώ λέω να μείνουμε Αλεξάνδρεια απόψε. Πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ξανάρθουμε εδώ. Θα σηκωθούμε αύριο πρωί πρωί, θα γυρίσουμε την πόλη, και μετά θα πάμε Κάιρο”. Το πρωί πρωί μου άρεσε. Η ώρα είχε πάει σχεδόν πέντε. Λίγο η καθυστέρηση από Αθήνα, λίγο η αποτυχημένη προσγείωση, μία ώρα στην ουρά για τη βίζα, μείων μία ώρα διαφορά γιατί οι αιγύπτιοι θέλουν να ξυπνάνε για δουλειά μαζί με τους Ελβετούς ... να μη σας τα πολυλογώ, η ώρα είχε πάει σχεδόν πέντε και είχαμε κοιμηθεί δέκα ολόκληρα λεπτά! Και αρχίζουμε τα SMS. “Φτάσατε;” “Φτάσαμε!” “Βγάλατε βίζα;” “Βγάλαμε με 15€” “Εμείς 12€!” Γυρνάει μια γιαγιούλα δίπλα μου και μου λέει “Εγώ πλήρωσα 30€ στη πρεσβεία στην Αθήνα!” Τι να της πεις; Καλωσόρισες στην Αίγυπτο!

Βγάζουμε συνάλλαγμα, παίρνουμε τις βαλίτσες μας και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Εντωμεταξύ μέχρι να τα κάνουμε όλα αυτά, η αίθουσα είχε αδειάσει. Όλοι οι local είχαν φύγει από τους πρώτους και είχαμε μείνει πέντ’ έξη Έλληνες. Η Αριάνα το βιολί της. “Εγώ λέω να μείνουμε στην Αλεξάνδρεια. Που να τρέχουμε στο Κάιρο βραδιάτικα.” “Βρε Αριάνα,” της λέω, “το ξενοδοχείο μας είναι στο Κάιρο και το έχουμε πληρωμένο! Που θα βρούμε ξενοδοχείο στις πέντε το πρωί;” Και που να ήξερα τι μας περίμενε με το ξενοδοχείο, αλλά αυτό δεν ήτανε το πρόβλημά μας εκείνη τη στιγμή ... το πρόβλημά μας ήτανε να βρούμε το γραφείο της Ολυμπιακής.

Και μα το θεό, να πέσει κεραυνός να με κάψει αν λέω ψέματα για αυτό, περνάμε το τελωνείο ... η αυτόματη πόρτα ανοίγει ... βγαίνουμε έξω σε ένα σκοτεινό δρόμο οπού λες “τώρα θα μας βιάσουνε” ... και η πόρτα κλίνει πίσω μας και δεν ξανανοίγει!!! Γραφείο την Ολυμπιακής ... πουθενά!

συνεχίζεται ...