Δευτέρα, Ιουνίου 19, 2006

Summer Soundtrack

(Χαλκιδική 24 Αυγούστου 2002)
    1. Sorry by Madonna ή Sorry by Madona & Pet Shop Boys
    2. Baila Morena by Zucchero Πάνω στη τρέλα μου από Βανέσσα Αδαμοπούλου
    3. You're Beautiful by J.Blunt (suggested by Mortaki)
    4. No Worries by Simon Webbe
    5. Ramazzotti Eros & Anastasia - I Belong To You
    6. Pokito a poko by Chambao
    7. Forever Lost by The Magic Numbers ... αφιερωμένο στην τρομερή Άννα
    8. Είναι Εντάξυ Μαζί Μου από Ελένη Τσαλιγοπούλου
    9. Teenage Life by Daz Sampson
    10. Goodbye my Lover by J.Blunt (suggested by Mortaki)
    11. Life is Wonderful by Jason Mraz ... στο απίστευτο γλυκό Λουκουμάκι
    12. Love me by Morandi (suggested by Attalanti)
    13. Tortura by Shakira y Alejandro Sanz (suggested by Marilina)
    14. Mas Que Nada by Sergio Mendes (suggested by Μαρκησία)
    15. Reina De La Calle by Orishas (suggested by Μαρκησία)
    16. Bombo by Orishas (suggested by Μαρκησία)
    17. Harem by Sarah Brightman (suggested by Μεθυσμένα Χρώματα)
    18. Never Let You Go by Dima Bilan (suggested by Δέσπω)
    19. Για εκατό ζωές ακόμα (Per Altre Cento Vite Ancora) από Αντώνη Ρέμο & Massimo Di Cataldo αφιερωμένο εξαιρετικά ... ξέρεις ότι σε αγαπώ ... ξέρεις ότι σου χαμογελώ
    20. Bend And Break by Keane
    21. The girl from Ipanema by Eartha Kitt (suggested by Παναγιώτης ... απίστευτη εκτέλεση)
    22. Woman by John Lennon (suggested by Μαρίνα)
    23. Blue Hotel by Chris Isaak (suggested by Μαρίνα)
    24. Don't let me be misunderstood by Nina Simone (suggested by Μεθυσμένα Χρώματα)
    25. Wicked Soul by Kubb (suggested by Attalanti)
    26. World hold on by Bob Sinclar (suggested by Attalanti)
    27. Ain't no other Man by Christina Aguilera (suggested by Attalanti)
    28. Who Knew by Pink (suggested by Attalanti)
    29. Crazy by Gnarles Barcley (suggested by Ladychill)
    30. All these love by Dimi Phaze (suggested by Ladychill)
    31. Summer Son by Texas (suggested by ΠρέζαTV)
    32. Υπάρχει Λόγος από Παπαρίζου (suggested by Marialena)
    33. Could you be loved by Bossa N' Marley (suggested by Despo)
(Αιγαίο 29 Ιουλίου 2001)

(Ζάκυνθος 10 Αυγούστου 2001)

(Αιγαίο 27 Ιουλίου 2001)

Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Lost in Translation - Closure


Ήτανε εκείνο το Σάββατο του καλοκαιριού που είχε μαζευτεί όλοι η οργή μέσα μου. Κάπου εκεί γύρω στις πέντε το απόγευμα που πέφτανε τριγύρω μας οι κεραυνοί. Που ο ουρανός άστραφτε από τη δικιά του οργή. Τρεις μήνες οργής. Τρεις μήνες γεμάτοι απορίες. Τρεις μήνες να ζω με ένα παράπονο. Τι έκανα λάθος; Τι είπα που δεν έπρεπε; Πως από μία μέρα γεμάτη πάθος και φιλιά πήγαμε στο δε θέλω να σε ξέρω; Ερωτήσεις αναπάντητες γεμάτες οργή ... γεμάτες θυμό ... γεμάτες απόγνωση. Και η φύση, λες και είχε συνωμοτήσει μαζί μου εκείνη την μέρα.

Παίρνω το θάρρος και ρωτάω ... γιατί το τηλεφώνημα; Γιατί μετά από τόσο καιρό; Και οι αστραπές να φωτίζουν τα πρόσωπά μας και να φαίνετε ξεκάθαρα η οργή στα μάτια μου. Η οργή και το παράπονο. Και με τις γροθιές μου σφιγμένες, ξαναρώτησα, “Γιατί με πήρες τηλέφωνο;” Όχι ότι έχει σημασία πλέον. Μια ιστορία θαμμένη στο παρελθόν. Μια ιστορία που έκανα τα πάντα για να ξεχάσω και ξαφνικά ζωντάνευε σε εκείνα τα πράσινα μάτια που τόσο λάτρεψα.

Και ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει να βρέχει με όλη του τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η γροθιά μου. Κοίταξα ψηλά, για μια στιγμή, κάπου εκεί ανάμεσα στις φυλλωσιές των πεύκων. Τα σύννεφα να τρέχουν οργισμένα πάνω στον Υμηττό, και τριγύρω αστραπές. Και έμεινα σιωπηλός, με τις σταγόνες να κυλάνε στο πρόσωπό μου, περιμένοντας μία απάντηση. Περιμένοντας μία απάντηση από τα χείλη που κάποτε τόσο ποθούσα.

Και εκεί που ο αέρας είχε ξεχυθεί και έπαιρνε μαζί του ότι έβρισκε, άρχισαν να ξεχύνονται και οι απαντήσεις. Απαντήσεις που έψαχνα να βρω τρεις μήνες τώρα. Απαντήσεις που εξηγούσαν τα πάντα και ίσως ακόμα ποιο πολλά από ότι περίμενα. Απαντήσεις για εκείνη την ημέρα που χάθηκα μέσα στα λόγια, στις ερμηνείες, στα σημάδια, στα αγγίγματα ... και στις σκέψεις.

Και η οργή να μεγαλώνει αντί να μαλακώνει. Και μαζί της ο ουρανός να ωρύεται. Και οι απαντήσεις να φέρνουν ερωτήσεις. Και οι ερωτήσεις να φέρνουν και άλλες απαντήσεις. Και αυτή που ήθελα ποιο πολύ να μάθω, και αυτή που ήθελα τόσο απεγνωσμένα μία απάντηση ήταν γιατί τώρα; Γιατί μετά από τρεις μήνες; Γιατί να χρειάζεται να ζωντανέψω μνήμες που τόσο καιρό μου πήρε να τις κάψω και να σκορπίσω την στάχτη τους. Τόση προσπάθεια για να μην μπορώ τις ξαναβρώ. Γιατί τώρα;

Και η απάντηση, μου έκοψε την αναπνοή. Με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σε όλα τα σενάρια που είχα πλέξει μέσα στη φαντασία μου, σε όλες τι πιθανές απαντήσεις που είχα πλάσει μέσα στη σκέψη μου ποτέ δεν το είχα φανταστεί. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το νου ότι το γράμμα που είχα αφήσει κάτω από εκείνη την πόρτα, το γράμμα που με τόσο δάκρυ και πόνο είχα γράψει την βραδιά που χάθηκα μεταφράζοντας λόγια και σκέψεις, το γράμμα που δεν το είχα γράψει εγώ αλλά η ίδια μου η ψυχή, το είχε κρατήσει κλειστό. Το είχε κρατήσει κλειστό μέσα στο φάκελό του μιας και δεν είχε τη δύναμη να το διαβάσει ... δεν είχε το θάρρος να το κοιτάξει. Και μόλις πριν από μερικές μέρες ... την ημέρα που εγώ βρήκα το κουράγιο να σβήσω την τελευταία μου μνήμη ... κατάφερε και βρήκε το κουράγιο και το άγγιξε.

. . .

Η Κυριακή με βρήκε στις έξι το πρωί να αγναντεύω την ανατολή. Ο ουρανός καθαρός από μαύρα σύννεφα. Η ψυχή καθαρή από οργή και θλίψη. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η μουσική γέμιζε με χρώμα το δωμάτιο. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν κρύωνα ... που δεν ήμουν κουλουριασμένος με ένα πάπλωμα να προσπαθώ να νοιώσω τη ζεστή εκείνη αγκαλιά. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελούσα στον ανατέλλοντα ήλιο. Ένα κεφάλαιο στη ζωή που έκλεισε...

Πέμπτη, Ιουνίου 08, 2006

Έτσι απλά

(Ζάκυνθος 10 Αυγούστου 2001)

Η ζωή πρέπει να είναι τόσο μα τόσο πιο απλή ... τόσο μα τόσο πιο ξεκάθαρη ... τόσο μα τόσο πιο διαυγή ...

Να μπορείς να αγαπάς όσο θέλεις. Να μπορείς να αγαπάς απεριόριστα. Να μπορείς να αγαπάς όσους και όσες θέλεις.

Η ζωή πρέπει να είναι πολύ πιο απλή. Να είναι άσπρη μαύρη. Να αγαπάς ή να μην αγαπάς. Να σε αγαπάνε η να μη σε αγαπάνε. Όπως μια μαργαρίτα που μαδάμε και μας απαντά πάντα ξεκάθαρα, πάντα με ένα ξερό ναι ή όχι.

Να σε αγαπάνε απλόχερα. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς κανόνες, χωρίς εξαιρέσεις. Να σου απλώνουν το χέρι να σου αγγίζουν την ψυχή και εσύ να χαμογελάς ... και εσύ να γελάς ... και εσύ να γοητεύεσαι με όλες τις αισθήσεις σου στο ζενίθ.

Η ζωή πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο απλή και εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να την τρελαίνουμε και να τρελαινόμαστε. Που είναι το χαμόγελο; Πού είναι το γέλιο. Γιατί τα δάκρια; Γιατί τα ανακατεύουμε; Γιατί τα περιπλέκουμε; Είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση να κάνουμε τους γύρω μας δυστυχισμένους; Να κάνουμε αυτούς που αγαπάμε να δακρύζουν; Να νοιώθουμε ευχαρίστηση από την αγωνία του άλλου; Να παίζουμε με συναισθήματα μόνο και μόνο για μια επιβεβαίωση αγάπης;

Η ζωή πρέπει να είναι πιο απλή, πολύ πιο απλή ... και όμως δεν είναι.

Παρασκευή, Ιουνίου 02, 2006

Άγγελοι Γης

Μερικές φορές ... ελάχιστες φορές ... στη ζωή ... η ζωή .... διασταυρώνει μονοπάτια. Ακουμπάς καρδιές ... σε αγγίζουν ψυχές ... και αναρωτιέσαι γιατί. Αναρωτιέσαι πως. Αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν.

Ελάχιστοι άνθρωποι στη γη, που μπορείς ακόμα και να αγνοείς την ύπαρξή τους, που μπορεί ακόμα και να πιστεύεις ότι δεν υπάρχουν καν, και ο μόνος σκοπός τους είναι να εμφανιστούν τη στιγμή που χάνεις τον εαυτό σου ... τη στιγμή που νομίζεις ότι η ζωή έχει τελειώσει μόνο και μόνο για να σου θυμίσουν το πάθος σου να ζεις.

Πως γίνεται να πληγώνεις έναν άνθρωπο με σκληρά λόγια και το μόνο που σου δίνει πίσω είναι αγάπη; Πως γίνεται να διώχνεις μακριά μια αγκαλιά και αυτή να έρχεται πίσω όλο και πιο θερμή; Πως γίνεται να κλείνεις τα αυτιά σου για να μην ακούσεις ιστορίες ζωής και να αρπάζεις κάθε λέξη που βγαίνει από εκείνα τα χείλη; Να δακρύζεις και να σου χαμογελάει. Να γκρινιάζεις και να σε χαϊδεύει. Να θέλεις να χαθείς και να σε βρίσκει. Να θέλεις να κρυφτείς και να σε κρύβει ...

Αυτά τα λόγια τα μαγικά ...
αυτές οι αφηγήσεις από κόσμους ξεχασμένους ...
αυτές οι λέξεις που με ταξιδεύουν...

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι στη γη, που περπατάνε ανάμεσά μας και όμως δεν την αγγίζουν. Το μόνο που αγγίζουν ... το μόνο που θέλουν πραγματικά να αγγίξουν ... είναι την ψυχή σου.

Και ένας από αυτούς ... ένας από αυτούς τους άγγελους που άγγιξε τη ζωή μου, γιορτάζει σε λίγα λεπτά εκεί γύρω στις δύο και τέταρτο ... τη γέννησή του.

ξέρεις ότι σου χαμογελώ ... ξέρεις ότι σε αγαπώ...