Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Boss' Diary: Η Μαύρη Χήρα




Για την Μαρία την καινούργια ρεσεψιονίστ σας είπα; Δεν σας είπα! Σωστά; Σας έχω πει για τον Γιωργάκη που θέλει να πάει στα
Dream Shows, σας έχω πει για την Ειρήνη μια σκέτη barbie κούκλα, για την Βάσω που τα έκανε μαντάρα στον αγιασμό, την Χριστίνα που την έβαλα να φακελώσει 10,000 φυλλάδια, αλλά για την Μαρία κουβέντα μέχρι τώρα!


Λοιπόν, έχουμε και λέμε ... η Μαρία ήρθε στην εταιρία μας πριν από δύο με τρεις μήνες. Δεν ήταν δική μου επιλογή για να ήμαστε ξεκάθαροι ... αλλά η Μαρία είναι άλλη μια
Barbie στην κυριολεξία! Πανέμορφη, λεπτή μεσούλα, λεπτά χεράκια, μικροκαμωμένη με μακριά μαύρα μαλάκια, αλλά πάνω απ’ όλα ... ΝΤΡΟΠΑΛΗ!!! Αμφιβάλω αν μ’ έχει κοιτάξει στα μάτια μέχρι τώρα και όσο για την ένταση της φωνής της ... οι σκύλοι την ακούνε δεν την ακούνε. Εγώ αναγκάζομε να διαβάζω τα χείλη της.


Βέβαια η ιστορία ξεκινάει πριν από δύο χρόνια όταν είδα ένα απίστευτο ξύλινο κλουβί για πουλιά σ’ ένα μαγαζί. Βέβαια άμα ήξερα καλύτερα τότε, θα είχα αγοράσει ένα κλουβί για κάτι τρελές που γνώρισα λίγο αργότερα αλλά το θέμα ήταν ότι κατέληξα με ένα κλουβί για πουλιά. Πουλιά εγώ πάντως δεν ήθελα να έχω! Ούτε τρελές ήθελα στη ζωή μου αλλά και τα δυο με βρήκανε μετά από μερικούς μήνες.


Στην αρχή το κλουβί στεκόταν μόνο του στο σαλόνι της υποδοχής. “Κύριε Ανδρέα γιατί δεν μας παίρνετε μια καρδερίνα; Ένα παπαγαλάκι; Έστω και καμιά μπεκάτσα να έχουμε! Τόσο όμορφο κλουβί και να είναι άδειο!” Εγώ ούτε να το σκεφτώ. Μάλλον κανένα παιδικό τραύμα θα είχα και δεν τα ΄θελα.


Είχαμε που λέτε ένα καναρίνι, και ‘γώ ήμουνα δεν ήμουνα 7 χρονών όταν μπήκε ο διάολος μέσα μου και ήθελα να το ελευθερώσω. Δε για τα προσχήματα, ήθελα να το κάνω να φανεί ατύχημα ... ντε και καλά μου έπεσε το κλουβί κι έσπασε. Και εκεί που καθόμασταν όλοι μας σε μια βεράντα 2 επί 3, ανεβαίνω σε ένα σκαμπό προσποιούμενος ότι πάω να κατεβάσω το κλουβί να το καθαρίσω. Μου πέφτει από τα χέρια μου κάτω και σπάει το κλουβί σε δυο κομμάτια. Βρε ουστ φύγε από ‘δω ... τίποτα αυτό. Απτόητο το καναρίνι. Ούτε κλαρί δεν άλλαξε. Έφαγα μια κατσάδα που δεν περιγράφετε για το τίποτα! “Γιατί δεν μας είπες να στο κατεβάσουμε εμείς” να μου φωνάζουν όλοι οι μεγάλοι. Εγώ μπόμπιρας τότε ... και τι δικαιολογία μου έρχεται να πω;;; ... “Δεν ήθελα να χαλάσω το σάλιο μου!” απαντάω όλο καμάρι.


Λοιπόν, πίσω στο τωρινό κλουβί. Που λέτε είναι ένα κόσμημα μοναχό. Από σκούρο ξύλο, σε σχήμα καθεδρικού ναού με τέσσερις μικρούς, και έναν μεγάλο τρούλο. Με τα βίας που χώρεσε σε τζιπ για να το κουβαλήσω. Καθόταν που λέτε μοναχό το κλουβί και το χαζεύανε οι επισκέπτες για μήνες μέχρι που πέρυσι το φθινόπωρο αριβάρισε ο πρώτος ένοικός του. Ένα παπαγαλάκι που στον ήλιο δεν είχε μοίρα. Το είχε σκάσει από κάποιο γείτονα και είχε λαλήσει από την πείνα και την δίψα το άμοιρο. Αμέσως κινητοποιήθηκαν όλοι στην εταιρία. “Κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ένα παπαγαλάκι στην βεράντα ... να το πιάσουμε ... να το ταίσουμε να το ποτίσουμε μπλα μπλα μπλα ...” Βέβαια αυτό που όλοι εννοούσανε ήτανε “κ. Ανδρέα ... πιάστε το ... ταίστε το ... ποτίστε το ...”


Έτσι και έγινε. Εκείνη την ημέρα αποκτήσαμε την “Αρήτη”. Παπαγαλάκι γένους θηλυκού, αγνώστης προελεύσεως και ηλικίας, μόνιμος κάτοικος στους πρόποδες της Πεντέλης σε ξύλινη, ευάερη, ευήλια, πεντάτρουλη μονοκατοικία και προπαντός με θέα το λεκανοπέδιο της Αττικής!


Και φυσικά, δεν περάσανε πάνω από πέντε μέρες και όλοι γίνανε ψυχολόγοι παπαγάλων. Ανακαλύψανε που λέτε όλοι οι υπάλληλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά, ότι η Αρήτη έχει κατάθλιψη και θέλει συντροφιά. “κ. Ανδρέα, πότε θα αγοράσετε άλλο ένα να της κάνει συντροφιά; ... κ. Ανδρέα, της τελείωσαν οι βιταμίνες. Όταν πάτε για βιταμίνες, πάρτε κι’ άλλο ένα ... κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ...” Να φανταστείτε, μια μέρα που το χάζευα, είδα μια στρογγυλή άσπρη πέτρα μέσα στο κλουβί. Ρωτάω την δεσποινίς Μαρία, την καινούργια ρεσεψιονίστ, και τι νομίζεται ότι μου λέει; “Τη βάλαμε για να κάνει αυγά ... όπως και στις κότες! Να της πάρουμε και καμιά φωλιά!” Περιττό να σας πω ότι απάντηση δεν έδωσα στο ζήτημα αυτό.


Και ερχόμαστε στο σήμερα ... ή για την ακρίβεια στο χτες που πήγα να πάρω τις βιταμίνες της Αρήτης μη και μας πάθει τίποτα και τη χάσουμε. Μπαίνω σ’ ένα
pet shop και αρχίζω το χάζι. Από ‘δω τα κουταβάκια, απ’ εκεί τα ψαράκια, στο βάθος τα πουλιά. Τώρα μου λέτε τι μ’ έπιασε; Ε;;; Μου λέτε; “Πόσο κάνει ο αρσενικός;” Και δείχνω έναν παπαγάλο με μπλε ράμφος που έδειχνε ευτυχισμένος μαζί με την μπακουροπαρέα του σ’ ένα κλουβί μια σταλιά. Το ‘παιζα και καλά ότι ξέρω από πτηνά! Για όσους άσχετους με το άθλημα ... οι αρσενικοί έχουν μπλε ράμφος! “13 μισό” μου απαντάει ο πωλητής. “Άιντε ... μπαγλαρώστε τον” ανταποκρίνομαι και εγώ και πριν το καταλάβω βρέθηκα με ένα πτηνό στο ένα χέρι και με βιταμίνες στο άλλο.


Δεν περιγράφετε η χαρά όλων όταν είδαν τον καινούργιο παπαγάλο. Λες και τους έπεσε το κρατικό. Η δε Αρήτη σε μια γωνιά με έντρομο παπαγαλίσιο βλέμμα και ο Οδυσσέας (τον είχαμε βαφτίσει προ πολλού) να χτυπιέται μέσα στο τεράστιο κλουβί και να μην μπορεί να βρει ησυχία. Ο κακόμοιρος δεν φτάνει που έχασε την παρέα του αλλά και με το ζόρι παντρειά!


Κατά το απόγευμα, τα πράγματα στο κλουβί είχανε ηρεμήσει και η Μαρία που είχε την απογευματινή βάρδια θα τους έριχνε και κανένα βλέφαρο να δει ότι όλα πηγαίνανε καλά. “Λοιπόν κ. Ανδρέα ... χρειαζόμαστε και μια φωλιά τώρα”. Προφανώς όλοι τους είχαν στο νου τους γεννητούρια από τώρα!

. . .

Σήμερα με το που μπαίνω στο γραφείο έρχεται η δεσποινίς Μαρία.
- Πως πήγαν χτες τα παπαγαλάκια δεσποινίς Μαρία;
- Ε να ξέρεται ...
- Όχι δεν ξέρω ...
- Κατά τις 7 το απόγευμα όλα πήγαιναν καλά. Ήταν στην κούνια τους και τριβόντουσαν μεταξύ τους.
- Πολύ ωραία. Έχουμε τίποτα άλλο;
- Ε ... κατά τις 9 το βράδυ τα πράγματα είχαν αγριέψει.
- Και;
- Έ ...Ο κακόμοιρος ο Οδυσσέας δεν άντεξε
- Τι δεν άντεξε. Δεσποινίς Μαρία με τα βίας σας ακούω. Τι ν’ αντέξει;
- Δεν άντεξε και μας άφησε!
- Άνοιξε την πόρτα και έφυγε; (Ρωτάω κατάπληκτος!!!)
- Μας άφησε κύριε Ανδρέα (και εκείνη την στιγμή ήταν κόκκινη σαν παντζάρι), πως το λένε ... απεβίωσε!
- Πέθανε;;; Απ’ ότι δεσποινίς Μαρία;;; (και πρέπει να είχαν γουρλώσει τα μάτια μου από έκπληξη)
- Δεν άντεξε φαίνεται ...
- Τι ν’ αντέξει το τεράστιο κλουβί; (και μου ‘ρθε στο νου μου πόσο χαρούμενος ήτανε μαζί με τα άλλα μπακούρια. Τι μου ‘ρθε και τον αγόρασα;)
- Μα κύριε Ανδρέα κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.
- Δεσποινίς Μαρία, τι να καταλάβω, δεν είμαι ορνιθολόγος!
- Μα κύριε Ανδρέα ... (παύση για μια στιγμή) ... η Αρήτη ήτανε αχόρταγη ... πως να σας το πω ...
- Με απλά Ελληνικά να μου το πεις ... τι δεν άντεξε;
- Το
SEX δεν άντεξε κ. Ανδρέα, το SEX. Η δικιά μας ήταν λυσσάρα. Τον πέθανε όλο το βράδυ!
- (σιωπή εγώ)

Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

Kλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.


Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…
Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.


Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.


Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.


Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!
Μπες στο http://www.amnesty.org.gr/ και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!