Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007

Αύριο ...


Δύσκολη μέρα αύριο. Δύσκολη εβδομάδα έτσι και αλλιώς. Δύσκολος μήνας ... για να μην πω δύσκολη χρονιά.

Στιγμές που θέλω να κλείσω τα μάτια και να κοιμηθώ σαν και αυτή εδώ ... αμέτρητες. Ξέρετε για τι μιλάω. Έτσι απλά να κλείσω τα μάτια μου και δίχως άλλη σκέψη να αποκοιμηθώ. Να ξυπνήσω αύριο το πρωί και όλα να έχουν φτιάξει. Να ξυπνήσω και να νιώθω ξεκούραστος για αλλαγή. Λίγο ο αττικός ήλιος, ένας ζεστός καφές, μια αγκαλιά, και όλα να έχουν φτιάξει. Να μην υπάρχει τίποτα σπασμένο τριγύρω μου. Τίποτα που να χρειάζεται επιδιόρθωση. Κανένα πρόβλημα, καμιά υποχρέωση, κανένας πανικός. Έτσι απλά όλα να έχουν φτιάξει ...

Δύσκολη μέρα αύριο ... και αν τύχη να κοιτάξετε τον ουρανό, να ξέρετε ότι θα τον κοιτάω και εγώ. Θα τον κοιτάω και θα κάνω υπομονή ...

Παρασκευή, Αυγούστου 17, 2007

Μια μεγάλη θράκα ...

... για το καλύτερο φιλέτο της Αθήνας.

ΠΕΝΤΕΛΗ, ΑΤΤΙΚΗ, 17, ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2007, 1:38 π.μ.

Σάββατο, Αυγούστου 04, 2007

Συγκάτοικος αφίχθη!




... για τις επόμενες 10 μέρες!

Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2007

Τα όμορφα δάση ... όμορφα καίγονται


ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ, 16 ΙΟΥΛΙΟΥ 2007, 8:45 μμ
(τίτλος  post από σχόλιο Jane E.)

Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

Και ήταν το φεγγάρι τόσο θλιμμένο απόψε ...

ΠΑΡΝΗΘΑ ΠΕΜΠΤΗ 28 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007, 9:49 μμ

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

Ενοχλητικές Αλήθειες

ΑθΗΝΑ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007, 23:45

Αυτή η χώρα ... μα αυτή η χώρα ... ώρες ώρες δεν αντέχετε. Και όλοι ξέρετε πολύ καλά για πια χώρα μιλάω ... για την δικιά μας! Αυτό που όχι απλά σιχαίνομαι αλλά και μισώ είναι η κοροϊδία, και εδώ στην Ελλάδα ήμαστε πρωταθλητές. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το έχουμε ανάγει και σε επιστήμη.

Έρχεται ο Al Gore στην Ελλάδα. Μπράβο μας και τιμή μας! Οργανώνεται διάλεξη με θέμα το περιβάλλον, στο Μέγαρο Μουσικής. Πάρα πολύ ωραία! Φυσικά κανείς δεν δίνει σημασία και πάει να περάσει στο ντούκου η παρουσίασή του. Δεν ξέρω αν έχετε δει την ταινία του “Inconvenient Truth”, αλλά εγώ την θεωρώ ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ που έχω δει ποτέ. Να χέσω το National Geographic με τα λιοντάρια του να χασμουριόνται και τους πιγκουίνους να πηδιούνται. Άμα δεν έχουμε πλανήτη σε λίγα χρόνια να ζήσουμε, την να την κάνω εγώ την Monachus – Monachus;

Και παίρνω που λέτε τηλέφωνο, και είμαι σίγουρος καμιά χιλιάδα ακόμα άνθρωποι, που ‘θελαν να δουν τον Al Gore από κοντά, να μάθω πληροφορίες για εισιτήρια. Και ιδού τι μας λένε: “Η είσοδος είναι δωρεάν. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας. Η ομιλία είναι στις εφτά, και θα μοιραστούν δελτία προτεραιότητας στις έξι. Αν υπάρχει μεγάλη ζήτηση, θα ξεκινήσουν κατά τις πεντέμισι.”


Πάρα πολύ ωραία σκέφτηκα, πέντε και μισή στο μέγαρο. Με το που φτάνω ζήτημα να υπήρχαν είκοσι άτομα μπροστά μου, αλλά η ουρά άρχισε να δημιουργείτε πολύ γρήγορα. Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και πρέπει να είχαν έρθει τουλάχιστον 100 άτομα. Τότε ήταν που άρχισε και η κοροϊδία. Έρχεται ένα κουστούμι και μας λέει. “Οι θέσεις έχουν εξαντληθεί. Μπορείτε να περιμένετε στην ουρά αν θέλετε για να δείτε την ομιλία σε προβολή στην διπλανή αίθουσα!!!” Ε … και ξεκινάει ένας καυγάς ... “Μα που πήγαν τα εισιτήρια; Πότε προλάβατε και τα δώσατε;” να φωνάζουνε μερικοί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γελοίος ένοιωσα με την κοροϊδία τους να συνεχίζετε. Στη αρχή μας είπανε ότι μόλις τα δώσανε, αλλά όταν κατάλαβε το κουστούμι ότι εμείς ήμασταν οι πρώτοι και οι μοναδικοί κοινοί θνητοί που είχαν έρθει στην ώρα τους, συνέχιζε να μας κοροϊδεύει με το να μας λέει ότι είχαν αρχίσει να τα δίνουν από τις τρεις το μεσημέρι και όποιος πραγματικά ενδιαφερότανε να δει την ομιλία δεν θα ερχότανε τελευταία στιγμή.


Τώρα τι να σας λέω ... ο εξευτελισμός στο μεγαλείο της. Ουδείς ήξερε για την ομιλία. Δεν την είχαν διαφημίσει πουθενά, και όταν το πρωί, ο Al Gore έκανε συνέντευξη τύπου με τον πρωθυπουργό και μαθεύτηκε ότι ήταν εδώ στην Ελλάδα, ξαφνικά οι τρακόσοι της βουλής, όλοι όσοι θέλουν να πιστεύουν ότι οι είναι πολιτικοί, οι χαζογκόμενοι τους, οι μπατζανάκηδες του και οι κουτσές Μαρίες (συγνώμη για την έκφραση), συνειδητοποιήσανε ότι το Μέγαρο είναι must απόψε και πρέπει να πάνε να ακούσουνε τι συμβαίνει στον πλανήτη Γη. Ε! δεν καταλαβαίνεται τώρα ... πέσανε τα τηλέφωνα και έγινε χαμός. Εμείς οι υπόλοιποι περιμέναμε σαν τους βλάκες, όπως μας είχανε πει, στην ώρα μας.


Στην Ελλάδα βρισκόμαστε, γιατί παραξενεύομε θα μου πείτε. Στην ομιλία δεν κάθισα, σηκώθηκα και έφυγα, όχι γιατί θα ήταν προβολή και στο κάτω κάτω έχω δει την ομιλία του στο ντοκιμαντέρ του, αλλά γιατί συνειδητοποίησα, ότι δεν ήθελα να βρίσκομε στο ίδιο κτίριο με όλους αυτούς που πολύ πιθανό η λέξη “ανακύκλωση” να τους είναι άγνωστη.


. . .

Αλλά επειδή στην Ελλάδα ζούμε, και όλα μπορούν να συμβούν με τον ποιο ανορθόδοξο τρόπο, κατέληξα στο Ηρώδειο να ακούω την Χάρης Αλεξίου, που αν και δεν ήτανε στα καλύτερα της, παραμένει να είναι κορυφή. Άσε τους άλλους στο Μέγαρο να προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο.

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

Για την Αμαλία

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Boss' Diary: Η Μαύρη Χήρα




Για την Μαρία την καινούργια ρεσεψιονίστ σας είπα; Δεν σας είπα! Σωστά; Σας έχω πει για τον Γιωργάκη που θέλει να πάει στα
Dream Shows, σας έχω πει για την Ειρήνη μια σκέτη barbie κούκλα, για την Βάσω που τα έκανε μαντάρα στον αγιασμό, την Χριστίνα που την έβαλα να φακελώσει 10,000 φυλλάδια, αλλά για την Μαρία κουβέντα μέχρι τώρα!


Λοιπόν, έχουμε και λέμε ... η Μαρία ήρθε στην εταιρία μας πριν από δύο με τρεις μήνες. Δεν ήταν δική μου επιλογή για να ήμαστε ξεκάθαροι ... αλλά η Μαρία είναι άλλη μια
Barbie στην κυριολεξία! Πανέμορφη, λεπτή μεσούλα, λεπτά χεράκια, μικροκαμωμένη με μακριά μαύρα μαλάκια, αλλά πάνω απ’ όλα ... ΝΤΡΟΠΑΛΗ!!! Αμφιβάλω αν μ’ έχει κοιτάξει στα μάτια μέχρι τώρα και όσο για την ένταση της φωνής της ... οι σκύλοι την ακούνε δεν την ακούνε. Εγώ αναγκάζομε να διαβάζω τα χείλη της.


Βέβαια η ιστορία ξεκινάει πριν από δύο χρόνια όταν είδα ένα απίστευτο ξύλινο κλουβί για πουλιά σ’ ένα μαγαζί. Βέβαια άμα ήξερα καλύτερα τότε, θα είχα αγοράσει ένα κλουβί για κάτι τρελές που γνώρισα λίγο αργότερα αλλά το θέμα ήταν ότι κατέληξα με ένα κλουβί για πουλιά. Πουλιά εγώ πάντως δεν ήθελα να έχω! Ούτε τρελές ήθελα στη ζωή μου αλλά και τα δυο με βρήκανε μετά από μερικούς μήνες.


Στην αρχή το κλουβί στεκόταν μόνο του στο σαλόνι της υποδοχής. “Κύριε Ανδρέα γιατί δεν μας παίρνετε μια καρδερίνα; Ένα παπαγαλάκι; Έστω και καμιά μπεκάτσα να έχουμε! Τόσο όμορφο κλουβί και να είναι άδειο!” Εγώ ούτε να το σκεφτώ. Μάλλον κανένα παιδικό τραύμα θα είχα και δεν τα ΄θελα.


Είχαμε που λέτε ένα καναρίνι, και ‘γώ ήμουνα δεν ήμουνα 7 χρονών όταν μπήκε ο διάολος μέσα μου και ήθελα να το ελευθερώσω. Δε για τα προσχήματα, ήθελα να το κάνω να φανεί ατύχημα ... ντε και καλά μου έπεσε το κλουβί κι έσπασε. Και εκεί που καθόμασταν όλοι μας σε μια βεράντα 2 επί 3, ανεβαίνω σε ένα σκαμπό προσποιούμενος ότι πάω να κατεβάσω το κλουβί να το καθαρίσω. Μου πέφτει από τα χέρια μου κάτω και σπάει το κλουβί σε δυο κομμάτια. Βρε ουστ φύγε από ‘δω ... τίποτα αυτό. Απτόητο το καναρίνι. Ούτε κλαρί δεν άλλαξε. Έφαγα μια κατσάδα που δεν περιγράφετε για το τίποτα! “Γιατί δεν μας είπες να στο κατεβάσουμε εμείς” να μου φωνάζουν όλοι οι μεγάλοι. Εγώ μπόμπιρας τότε ... και τι δικαιολογία μου έρχεται να πω;;; ... “Δεν ήθελα να χαλάσω το σάλιο μου!” απαντάω όλο καμάρι.


Λοιπόν, πίσω στο τωρινό κλουβί. Που λέτε είναι ένα κόσμημα μοναχό. Από σκούρο ξύλο, σε σχήμα καθεδρικού ναού με τέσσερις μικρούς, και έναν μεγάλο τρούλο. Με τα βίας που χώρεσε σε τζιπ για να το κουβαλήσω. Καθόταν που λέτε μοναχό το κλουβί και το χαζεύανε οι επισκέπτες για μήνες μέχρι που πέρυσι το φθινόπωρο αριβάρισε ο πρώτος ένοικός του. Ένα παπαγαλάκι που στον ήλιο δεν είχε μοίρα. Το είχε σκάσει από κάποιο γείτονα και είχε λαλήσει από την πείνα και την δίψα το άμοιρο. Αμέσως κινητοποιήθηκαν όλοι στην εταιρία. “Κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ένα παπαγαλάκι στην βεράντα ... να το πιάσουμε ... να το ταίσουμε να το ποτίσουμε μπλα μπλα μπλα ...” Βέβαια αυτό που όλοι εννοούσανε ήτανε “κ. Ανδρέα ... πιάστε το ... ταίστε το ... ποτίστε το ...”


Έτσι και έγινε. Εκείνη την ημέρα αποκτήσαμε την “Αρήτη”. Παπαγαλάκι γένους θηλυκού, αγνώστης προελεύσεως και ηλικίας, μόνιμος κάτοικος στους πρόποδες της Πεντέλης σε ξύλινη, ευάερη, ευήλια, πεντάτρουλη μονοκατοικία και προπαντός με θέα το λεκανοπέδιο της Αττικής!


Και φυσικά, δεν περάσανε πάνω από πέντε μέρες και όλοι γίνανε ψυχολόγοι παπαγάλων. Ανακαλύψανε που λέτε όλοι οι υπάλληλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά, ότι η Αρήτη έχει κατάθλιψη και θέλει συντροφιά. “κ. Ανδρέα, πότε θα αγοράσετε άλλο ένα να της κάνει συντροφιά; ... κ. Ανδρέα, της τελείωσαν οι βιταμίνες. Όταν πάτε για βιταμίνες, πάρτε κι’ άλλο ένα ... κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ...” Να φανταστείτε, μια μέρα που το χάζευα, είδα μια στρογγυλή άσπρη πέτρα μέσα στο κλουβί. Ρωτάω την δεσποινίς Μαρία, την καινούργια ρεσεψιονίστ, και τι νομίζεται ότι μου λέει; “Τη βάλαμε για να κάνει αυγά ... όπως και στις κότες! Να της πάρουμε και καμιά φωλιά!” Περιττό να σας πω ότι απάντηση δεν έδωσα στο ζήτημα αυτό.


Και ερχόμαστε στο σήμερα ... ή για την ακρίβεια στο χτες που πήγα να πάρω τις βιταμίνες της Αρήτης μη και μας πάθει τίποτα και τη χάσουμε. Μπαίνω σ’ ένα
pet shop και αρχίζω το χάζι. Από ‘δω τα κουταβάκια, απ’ εκεί τα ψαράκια, στο βάθος τα πουλιά. Τώρα μου λέτε τι μ’ έπιασε; Ε;;; Μου λέτε; “Πόσο κάνει ο αρσενικός;” Και δείχνω έναν παπαγάλο με μπλε ράμφος που έδειχνε ευτυχισμένος μαζί με την μπακουροπαρέα του σ’ ένα κλουβί μια σταλιά. Το ‘παιζα και καλά ότι ξέρω από πτηνά! Για όσους άσχετους με το άθλημα ... οι αρσενικοί έχουν μπλε ράμφος! “13 μισό” μου απαντάει ο πωλητής. “Άιντε ... μπαγλαρώστε τον” ανταποκρίνομαι και εγώ και πριν το καταλάβω βρέθηκα με ένα πτηνό στο ένα χέρι και με βιταμίνες στο άλλο.


Δεν περιγράφετε η χαρά όλων όταν είδαν τον καινούργιο παπαγάλο. Λες και τους έπεσε το κρατικό. Η δε Αρήτη σε μια γωνιά με έντρομο παπαγαλίσιο βλέμμα και ο Οδυσσέας (τον είχαμε βαφτίσει προ πολλού) να χτυπιέται μέσα στο τεράστιο κλουβί και να μην μπορεί να βρει ησυχία. Ο κακόμοιρος δεν φτάνει που έχασε την παρέα του αλλά και με το ζόρι παντρειά!


Κατά το απόγευμα, τα πράγματα στο κλουβί είχανε ηρεμήσει και η Μαρία που είχε την απογευματινή βάρδια θα τους έριχνε και κανένα βλέφαρο να δει ότι όλα πηγαίνανε καλά. “Λοιπόν κ. Ανδρέα ... χρειαζόμαστε και μια φωλιά τώρα”. Προφανώς όλοι τους είχαν στο νου τους γεννητούρια από τώρα!

. . .

Σήμερα με το που μπαίνω στο γραφείο έρχεται η δεσποινίς Μαρία.
- Πως πήγαν χτες τα παπαγαλάκια δεσποινίς Μαρία;
- Ε να ξέρεται ...
- Όχι δεν ξέρω ...
- Κατά τις 7 το απόγευμα όλα πήγαιναν καλά. Ήταν στην κούνια τους και τριβόντουσαν μεταξύ τους.
- Πολύ ωραία. Έχουμε τίποτα άλλο;
- Ε ... κατά τις 9 το βράδυ τα πράγματα είχαν αγριέψει.
- Και;
- Έ ...Ο κακόμοιρος ο Οδυσσέας δεν άντεξε
- Τι δεν άντεξε. Δεσποινίς Μαρία με τα βίας σας ακούω. Τι ν’ αντέξει;
- Δεν άντεξε και μας άφησε!
- Άνοιξε την πόρτα και έφυγε; (Ρωτάω κατάπληκτος!!!)
- Μας άφησε κύριε Ανδρέα (και εκείνη την στιγμή ήταν κόκκινη σαν παντζάρι), πως το λένε ... απεβίωσε!
- Πέθανε;;; Απ’ ότι δεσποινίς Μαρία;;; (και πρέπει να είχαν γουρλώσει τα μάτια μου από έκπληξη)
- Δεν άντεξε φαίνεται ...
- Τι ν’ αντέξει το τεράστιο κλουβί; (και μου ‘ρθε στο νου μου πόσο χαρούμενος ήτανε μαζί με τα άλλα μπακούρια. Τι μου ‘ρθε και τον αγόρασα;)
- Μα κύριε Ανδρέα κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.
- Δεσποινίς Μαρία, τι να καταλάβω, δεν είμαι ορνιθολόγος!
- Μα κύριε Ανδρέα ... (παύση για μια στιγμή) ... η Αρήτη ήτανε αχόρταγη ... πως να σας το πω ...
- Με απλά Ελληνικά να μου το πεις ... τι δεν άντεξε;
- Το
SEX δεν άντεξε κ. Ανδρέα, το SEX. Η δικιά μας ήταν λυσσάρα. Τον πέθανε όλο το βράδυ!
- (σιωπή εγώ)

Πέμπτη, Μαΐου 03, 2007

Kλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.

Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.

Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.


Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…
Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.

Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.


Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.


Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.


Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;
Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!
Μπες στο http://www.amnesty.org.gr/ και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Ripping Childhood




Το 'ξερα ... το περίμενα ... αλλά άλλο να βλέπεις αναμνήσεις να
ξεριζώνονται. Τόσο περίεργο συναίσθημα ... ενα κoμμάτι σήμερα xάθηκε .

Τετάρτη, Απριλίου 11, 2007

Σπρώξε ... Σπρώχνω


Από Πάσχα φέτος δεν κατάλαβα και πολλά. Ένας σχετικός χαμός. Η μισή και βάλε οικογένεια να τρέχει σε νοσοκομεία στο εξωτερικό για τον πατέρα μου. Ο μικρότερος αδελφός και ‘γώ να τρέχουμε να προλάβουμε όλες τις δουλειές που μας άφησε πίσω η άλλη μισή οικογένεια. Έχετε δει ποτέ μια ακέφαλη κότα να τρέχει;;; Έ ... μια τέτοια κατάσταση. Μέχρι και την Μεγάλη Τετάρτη, ήμουνα με μια βαλίτσα και το ένα πόδι στο αεροπλάνο μπας και χρειαστεί να φύγω και εγώ. Το άλλο μου πόδι ήτανε στο γκάζι να τρέχω να προλάβω όλες τις αγγαροδουλειές που μου είχανε αναθέσει.

Τέλος όλα καλά, και την Μεγάλη Τετάρτη οι γιατροί μας ανακοινώνουν ότι μπορούν επιτέλους να γυρίσουν στας πατρίδας για Πάσχα. Καλά ... εμείς εδώ στην Ελλάδα να μην έχουμε πάρει τίποτα χαμπάρι από άγιες μέρες και Πάθη του Χριστού. Εκκλησία ούτε να το σκεφτείς. Γύρναγα σπίτι κατά τις 11 κάθε βράδυ. Νηστεία, προσπάθησα. Πραγματικά προσπάθησα, μέχρι που παραλίγο να λιποθυμήσω από την πείνα. Διότι απλά, αν δεν έχεις μια μανούλα να σου μαγειρεύει νηστίσιμα φαγάκια, δεν μπορείς να την βγάλεις καθαρή. Είχα αγοράσει και εκείνο το σοκολατένιο αυγό για την βαφτιστήρα μου ...

Μεγάλη Πέμπτη αποφασίζουμε με τον Χρήστο, τον αδελφό μου, να ετοιμαστούμε για το μεγάλο φαγοπότι. Έκπληξη στον πατέρά μου που πάντα θεωρούσε την Κυριακή του Πάσχα ως ημέρα γαστρονομικής αποκορύφωσης!!! “Εγώ θα αναλάβω τα κρέατα, εσύ σαλάτες, πατάτες τηγανιτές (!) και γλυκά” μου λέει. Αμέσως αμέσως μπορείτε να καταλάβετε την μεγαλύτερη αγάπη του αδελφού μου ... barbequuuuuuue …

Μου ‘ρχεται, που λέτε, κατά τις εννέα πάρα, με το αμάξι φορτωμένο κρέατα. Βγάζει πρώτα τα φιλέτα, τα μπιφτέκια και τα λουκάνικα. “Για το Σάββατο το βράδυ” μου λέει με το ένα του μάτι του να γυαλίζει! Μετά, έρχεται η σειρά να βγάλει κάτι σουβλάκια που είχε φτιάξει ιδιοχείρως. “Συκωτάκια και καρδιές κοτόπουλου σουβλάκι για ορεκτικό το Σάββατο!” και σηκώνει το αλουμινόχαρτο για να μου δείξει γεμάτος περηφάνια την δημιουργία του! “Φοβερό Delicatessen.” ... μα το Θεο, εγώ για μια στιγμή πρέπει να έγινα χορτοφάγος με την θέα αυτών των σουβλακίων. Ανοίγει το πορτμπαγκάζ, και μου δείχνει το αρνί. “12 κιλά!!!” αναφωνεί!

Ευτυχώς που το ψυγείο ήτανε άδειο και υπήρχε πολύς χώρος για αρνί και το μισό κοτέτσι, αλλά εκεί που προσπαθούσα να τα στριμώξω στα ράφια, φτάνει και ο αδελφός μου με μία δίμετρη σούβλα τυλιγμένη σε σακούλες.

- Τι είναι αυτό;
- Κοκορέτσι!
- Και ποιος το ‘φτιαξε;
- Ο χασάπης
- Και ποίος έπλυνε τα άντερά του
- Η Αλβανίδα που δουλεύει το μαγαζί του.
- Ξέρει η Αλβανίδα να τυλίγει άντερα;
- Αμφιβάλω, γι αυτό και έχουν μηχάνημα που τα τυλίγει!!!
- Και πού θα βάλουμε την σούβλα;;;
- Στο ψυγείο, που αλλού!
- Να πάμε μια στιγμή Επιτάφιο και μετά να δούμε πως θα το χώσουμε μέσα στο ψυγείο;
- Με τίποτα!!! Πρέπει να το βάλουμε τώρα αμέσως ...

Τώρα, το να συνεχίσω τον “διάλογο” με τον αδελφό μου σε θέματα barbeque είναι εντελώς ανώφελο σκεφτικά, και τον άφησα να κάνει κουμάντο αυτός, αλλά η ώρα περνούσε και όσο και να προσπαθούσαμε η σούβλα δεν έμπαινε μέσα στο ψυγείο. Κάποια στιγμή είχε την φαεινή ιδέα να σπρώξουμε το κοκορέτσι προς τα κάτω και απλά να εξέχει από μια χαραμάδα της πόρτας η υπόλοιπη σούβλα. “Σπρώξε” να μου φωνάζει ... “Σπρώχνω” να του λέω και ‘γώ, και κάτω από την σακούλα να νοιώθω τα έντερα να γλιστράνε και να σκέφτομαι τι να ΄γινε εκείνος ο νόμος της ΕΟΚ που απαγόρευε τα κοκορέτσια;;; “Δεν σπρώχνεις” μου φωνάζει. “Θέλω να πάω στον επιτάφιο! Τι είναι αυτά τα ζουμιά που τρέχουνε από παντού;;;” ρωτάω και ‘γώ σαν χαζό. “Εσύ τι λες;” μου φωνάζει “Σπρώξε!”

“Λοιπόν”, γυρνάω και του λέω “Δεν πάς καλά. Η σούβλα δεν χωράει με τίποτα. Αν θες, βαλτή κάθετα ανάμεσα στο ψυγείο και την πόρτα και κλείσε τις χαραμάδα με σακούλες για να μη φύγει η ψύξη. Εγώ παω στον επιτάφιο!” Και φεύγω τρέχοντας μπας και τον προλάβω.

Φτάνω τρέχοντας στην πλατεία, αγοράζω και το κερί μου και παίρνω μια βαθιά αναπνοή. Επιτέλους ... σκέφτηκα ... λίγη ηρεμία. Και πραγματικά ήτανε η πρώτη στιγμή που χαλάρωνα μετά από ένα μήνα τρέλας. Ανάβω και το κερί από μία γιαγιούλα και μόνο τότε ήτανε που πρόσεξα ξεραμένα αίματα από τη σούβλα του κοκορετσίου στο χέρι μου. Πάνω στην βιασύνη μου είχα ξεχάσει να πλυθώ και μέσα σε όλη την κατάνυξη που στην κυριολεξία πλημμύριζε την πλατεία, εγώ μύριζα σαν χασάπης!!!

Δεν περάσανε δέκα λεπτά και ο επιτάφιος ξεπρόβαλε στα σκαλιά της εκκλησιάς. Μαζί με τον επιτάφιο έκανε και την εμφάνιση του τρέχοντας ο αδελφός μου. Κρατούσε και αυτός ένα κερί και ήρθε και στάθηκε δίπλα μου χωρίς να πει κουβέντα. Μια νεκρική σιγή απλώθηκε εκείνη την στιγμή καθώς προχωρούσε ο επιτάφιος μέσα στο πλήθος μέχρι που ...

- Εντάξει;
- Εντάξει.
- Χώρεσε όπως σου είπα;
- Χώρεσε.
- Μυρίζεις σαν χασάπης
- Μυρίζουμε θες να πεις!

. . .

Κεραυνός εκείνο το βράδυ δεν έπεσε να μας κάψει, αλλά την Κυριακή το μεσημέρι κατά τις 3, και εγώ αλλά και ο αδελφός μου, είχαμε γίνει σαν ανθρακωρύχοι προσπαθώντας όλη μέρα να σουβλίσουμε το δωδεκάκιλο αρνί. Και αν αναρωτιέστε για το αποτέλεσμα ... ε ... σκέτο αριστούργημα!

Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007

Boss' Diary: Μισός Τόνος

Ένας από τους πρωταγωνιστές ...

Απλά μαθηματικά! Τόσο απλά που όταν είδα το αριθμό 500 λέω “πάει ... ξέχασα και αυτά που ήξερα”.

Πριν από περίπου δύο μήνες, αποφασίζουμε στην εταιρία να κάνουμε μια διαφημιστική καμπάνια. Είχαμε την φαεινότατη ιδέα (μπορείτε να χειροκροτείτε από τώρα διότι ήταν όλη δικιά μου), να στείλουμε την καινούργια μας μπροσούρα μαζί με ένα γράμμα σε όλους όσους είχαμε στην βάση δεδομένων. Σύνολο ... 9,604 άτομα!

Δύο μήνες το πάλευα αυτό το project ... κόψε την μπροσούρα διότι είναι πολύ μεγάλη και τα ΕΛΤΑ θα μας γδύσουν. Γράψε το γράμμα και άντε να μην έχεις ούτε ένα ορθογραφικό λάθος. Πάρε μία μία τις διευθύνσεις να δεις ότι είναι σωστές ... να τις τυπώσεις ... να τις κολλήσεις και δεν συμμαζεύεται.

Τέλος πάντων το γέμισμα των φακέλων το έκανε η δεσποινίς Χριστίνα. Άρχισε να τα γεμίζει την περασμένη Δευτέρα. Κάποια στιγμή με παίρνει στο τηλέφωνο λίγο αγανακτισμένη και ...
- κ.Ανδρέα ... είστε σίγουρος ότι τα θέλετε όλα;
- Μάλιστα δεσποινίς Χριστίνα. Όλα.
- Και πού θα τα βάλουμε; Δεν έχω άλλες κούτες;
- Έχεις πολλά ακόμα; (ούτε που είχα δει εντωμεταξύ τον όγκο των φακέλων και των μπροσούρων που είχαν έρθει από το τυπογραφείο)
- κ. Ανδρέα ... με κοροϊδεύετε; Έχουμε γεμίσει ένα δωμάτιο.
- Υπερβολές! Υπερβολές! Θα σου φέρω σάκους ταχυδρομείου αύριο.

. . .

Έτσι συμφωνήσαμε και έτσι έγινε. Πρωί πρωί την περασμένη Τρίτη πήγα ταχυδρομείο. “Πόσους θέλετε; Μπορείτε να βάζετε μέχρι και 25 κιλά σε κάθε σάκο!” με ρωτάει η υπάλληλος ... “Καμιά δεκαπενταριά” απαντώ με εμφανή την παντελή μου άγνοια για το πόσους πραγματικά χρειάζομαι.

. . .

Πρωί πρωί την περασμένη Πέμπτη με παίρνει πάλι η δεσποινίς Χριστίνα.
- Κύριε Ανδρέα ... μπορείτε να φέρεται άλλους 12 σάκους; ... και καθώς ερχόσαστε πάρτε και σπόρια για τον παπαγάλο! (Ναι! Έχουμε και έναν παπαγάλο! Ο κακόμοιρος το έσκασε από ένα γειτονικό σπίτι και δεν ήθελε με τίποτα να φύγει από την βεράντα μας. Είδαμε και από ‘δαμε και τον υιοθετήσαμε!)
- Τι κάνατε τα σπόρια που σας έφερα την περασμένη εβδομάδα; Τα χάσατε; Μη μου πεις ότι έχασες και τους σάκους του ταχυδρομείου; Τους έχω χρεωθεί!
- κ. Ανδρέα μην φωνάζετε ... θα τα βρω τα σπόρια (και είμαι σίγουρος ότι σκεφτότανε τι σπάγκος που είμαι που φωνάζω για σπόρια παπαγάλων) αλλά φέρτε 12 σάκους ... χρειάζομαι και άλλους.

Παω για άλλη μια φορά στο Ταχυδρομείο και η απορία πλέον την είχε ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, η υπάλληλος του ταχυδρομείου. “Μα πόσα κιλά γράμματα έχετε;" Και τότε ήταν που μου δημιουργήθηκε και εμένα η ίδια απορία. Πόσα κιλά έχω να κουβαλήσω στο ταχυδρομείο; Παίρνω ένα φάκελο και τον ζυγίζω ... 53 γραμμάρια. Παίρνω και ένα κομπιουτεράκι και κάνω τον πολλαπλασιασμό ... 53 επί 9,604 ίσον 509,012. Πεντακόσια τι; Κιλά; Γραμμάρια; Μήπως έκανα λάθος τα μηδενικά και είναι 50 κιλά; Μπαίνω στο δωμάτιο με τα γράμματα και τι να δω ... και μακάρι να είχα την φωτογραφική μου μηχανή για να σας τα έδειχνα. Γράμματα όσο πάει το μάτι σου. Σάκους μπλε των ΕΛΤΑ γεμάτους και ασήκωτους. Μια κατάσταση χαώδη. Κάθε καρέκλα, κάθε ράφι, κάθε τραπέζι είχε γράμματα. Πάτωμα πλέον δεν έβλεπες!

Δέκα χιλιάδες γράμματα τελικά είναι πολλά. Πάρα πολλά!

. . .

Το φακέλωμα τελείωσε αργά χτες το βράδυ. Πρωί πρωί εμφανίστηκα με ένα δανεισμένο τζιπάκι. Οι σάκοι με περίμεναν στην είσοδο. Κάθισα για μια στιγμή να τους χαζέψω ή μάλλον να τους αγναντέψω. Μάλλον ανατρεπόμενο χρειάζομαι σήμερα αλλά που να το βρω.

Φόρτωσα τους σάκους έναν έναν στο τζιπ. Τους πήγα στο ταχυδρομείο. Τους ξεφόρτωσα έναν έναν από το τζιπ. Τους κουβάλησα έναν έναν στην ζυγαριά για να καταγράψει η υπάλληλος το βάρος τους. Η ζυγαριά βέβαια ήταν στο ύψος του πάγκου οπότε έπρεπε να τους σηκώσω κάνα μέτρο πάνω από το έδαφος και να τους κατεβάσω μετά. Τους κουβάλησα έναν έναν έξω στο προαύλιο. Και το κερασάκι ... τους φόρτωσα σε κάτι τεράστια κλουβιά που και πάλι έπρεπε να τους σηκώσω κάνα μέτρο ψηλά.

Έρχεται η υπάλληλος και με βρίσκει σε ένα μαύρο χάλι. “Πεντακόσια” μου λέει. “Τι πεντακόσια;” Ρωτάω και εγώ με το δεξί μου χέρι να σκουπίζει τον ιδρώτα στο μέτωπό μου και το αριστερό μου να κρατάει την μέση μου που τα είχε δει όλα. Πεντακόσια κιλά ... μισό τόνο!

Δηλαδή ... αναρωτήθηκα ... σήμερα σήκωσα και κουβάλησα πέρα δώθε 3.5 τόνους! Τόσο δε ζυγίζει και ένας ιπποπόταμος;

. . .

Αυτά … για να ξέρεται τι τραβάω! Πάω να βάλω Voltaren στη μεσούλα μου. Ζω ένα δράμα μοναχό!!!

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

Με συγχωρείτε κύριε ... με πυροβολήσανε

Δύο εβδομάδες μπροστά σε ένα computer είναι ικανές να βγάλουν knock out ακόμα και εμένα! Για την ακρίβεια δεν είναι δύο εβδομάδες αλλά σχεδόν 10 μέρες που από το πρωί μέχρι το βράδυ είμαι μπροστά σε δύο οθόνες υπολογιστών και τρέχω να προλάβω προθεσμίες. Έφτιαξα και μια μακέτα για ένα διαφημιστικό σήμερα και δεν άρεσε σε κανέναν. Ωραία, είπα, Ένα πεντάωρο στα σκουπίδια!

Τα πήρα και εγώ (ξέρετε που), ένοιωθα που ένοιωθα σκουριασμένος και αποφάσισα να πάω για jogging, εκεί γύρω στις εννέα το βράδυ. Ξεσκόνισα τα αθλητικά μου παπούτσια, πήρα και το iPod για παρέα και πήρα τους δρόμους βραδιάτικα. Τα πρώτα 400 με 500 μέτρα ήμουνα αθληταράς. Είχα σταθερό ρυθμό, σωστές εισπνοές - εκπνοές ... μέχρι που το αριστερό μου πόδι άρχισε να παραπονιέται. Ο ρυθμός έπεσε σε γοργό βήμα μέχρι που λίγο πιο κάτω, κάπου εκεί σ’ ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο, άρχισε να γκρινιάζει και το στομάχι μου. Οι αναπνοές μου με εγκαταλείψαν τελείως και το γοργό βήμα σύντομα έγινε γρήγορο περπάτημα μέχρι που έφτασα στο Video Club και πλέον άρχισα να χαζεύω αφίσες με καινούργιες ταινίες.

Κάποια στιγμή που λέτε, και εκεί που πλέον χάζευα βιτρίνες στα κλειστά μαγαζιά, φρενάρει απότομα ένα μεγάλο μαύρο τζίπ δίπλα μου με ραγισμένο παρμπρίζ. Ο οδηγός άρχισε να μου φωνάζει αλλά εγώ, με την μουσική στα αυτιά, κατάφερα να ακούσω μόνο μερικές λέξεις από όσα έλεγε. “Κύριε, κύριε ... με πυροβολήσανε”. Περιττό να σας πω τις εκατοντάδες … να μη πω χιλιάδες σκέψεις που περάσανε από το νου μου εκείνη τη στιγμή. Όλες οι σκηνές χολυγουντιανών ταινιών που έχω δει με μαφία, γκάκστερς και αστυνομικούς παίξανε για δευτερόλεπτα μπροστά μου.

Βγάζω τα ακουστικά και ο οδηγός μου φωνάζει την πιο σουρεάλ φράση που έχω ακούσει ποτέ ... “Έχω χαθεί και θέλω να βγω στην Μεσογείων, για να πάω στο νοσοκομείο Γεννηματά, να βρω τον γιο μου, και είμουνα στην αττική οδό, και με έχουν πυροβολήσει, και πυροβόλησαν και μια άλλη γυναίκα ...” και κάπου εκεί ήταν που τον έχασα και πλέον δεν άκουγα τίποτα άλλο.

Δηλαδή πόσο άτυχος πρέπει να είσαι; Να έχεις γιο στο νοσοκομείο, να είσαι μέσα σε τρελό άγχος, να σε πυροβολάνε την στιγμή που τρέχεις τουλάχιστον με εκατό ... και να χάνεσαι μέσα σε σκοτεινά στενά κ’ από πάνω! Και εκεί που τον συνάντησα ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκε διότι η έξοδος δεν έχει καμιά σχέση. Ποίος ξέρει πόση ώρα έκοβε βόλτες στην περιοχή.

Εν ολίγοις, ο άνθρωπος ούτε μαφιόζος ήτανε ούτε ήθελε να με απαγάγει όπως στην αρχή νόμιζα. Το αντίθετο μάλιστα. Όταν του έδειξα τον δρόμο με κατ’ ευχαρίστησε και μόνο άγαλμα δε μου ‘φτιαξε. Απ’ ότι μου είπε, οδηγούσε στην Αττική οδό και κάποιος τον πυροβόλησε με αεροβόλο. Αναγκάστηκε να σταματήσει στην άκρη να δει τι έγινε και βρήκε και ένα άλλο αμάξι με οδηγό μια γυναίκα που και αυτήν την είχαν πυροβολήσει. Όταν κοίταξα στο ραγισμένο τζάμι καλύτερα είδα ένα κομμάτι σίδερο, σαν μια τεράστια βίδα, πάνω από δέκα εκατοστά μήκος και είχε σφηνώσει στο τζάμι κάθετα. Αν το γυαλί δεν το είχε συγκρατήσει αμφιβάλω αν ο άνθρωπος αυτός θα ζούσε τώρα. Δεν πάει καλά ο κόσμος!!!

Αυτά τα νέα ...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Boss' Diary: H Μαύρη Τρούφα

Χτες αργά το βράδυ ...
- Κύριε Ανδρέα ... αύριο μη ξεχάσετε τον αγιασμό. Έχουμε πει στον πάτερ Παναγιώτη στις 2 ακριβώς.
- Και για πες μου δεσποινίς Βάσω ... τα έχετε οργανώσει όλα; Καντήλι, λάδι, φυτίλι και λοιπά;
- Μα κύριε Ανδρέα ... ο αδελφός σας είπε ότι εσείς θα τα κανονίζατε όλα; Επίσης πρέπει να φέρετε και μια βασιλόπιτα!
- Δηλαδή εσείς τι έχετε οργανώσει;
- Τον παπά φυσικά! Το πιο δύσκολο απ’ όλα ... ξέρεται τι τράβηξα για να τον βρω; Όλο σε αγιασμούς και πίττες είναι αυτές τις μέρες.
- Καλά καλά ... με ‘πείσατε (μουρμούρισα)
- Α!!! Και μη ξεχάσετε και το φλουρί ... μην έχουμε τα περσινά χάλια.
- Τα προπέρσινα εννοείτε και δεν το ξέχασα εγώ το φλουρί ...


Σήμερα το πρωί ...

- Κα Αλεξάάάάνδρα έτοιμη η βασιλόπιτα;
- Έτοιμη! Έτοιμη ... της έχω βάλει και έξτρα ρούμι.
- Μα δεν ξέρω εγώ καμιά βασιλόπιτα με ρούμι. Βασιλόπιτα με φλουρί ξέρω εγώ ...
- Δεν ξέρω τι κάνετε εδώ αλλά από ‘κει που είμαι εγώ, βάζουμε μπόλικο ρούμι.
- Κα Αλεξάνδρα ... βότκα βάζετε (κάποια χώρα από το πρώην ανατολικό μπλόκ) και όχι ρούμι. Δεν είστε από την Καραϊβική!
- Δεν είχα βότκα και έβαλα ρούμι ... τι να σας κάνω. Αλλά μην ανησυχείτε έχει το φλουρί. Έμαθα ότι το ξεχάσατε πέρυσι!
- Δεν ήταν πέρυσι!!! Πρόπερσι ήτανε και δεν ήμουνα ... αφήστε το (μουρμούρισα και συνέχισα να ψάχνω στα ντουλάπια)
- Και τι ψάχνετε στα ντουλάπια;;;
- Εχμμμ ... έχουμε και αγιασμό και θέλω λάδι, καντήλι και αυτό με τα καρβουνάκια.
- Να ... πάρτε αυτό το λάδι (και μου δίνει ένα μικρό σφραγισμένο μπουκαλάκι με λάδι τόσο ωραίο διακοσμημένο που νόμιζες ότι ήταν κάποιο ακριβό κρασί). Μας το ‘φεραν δώρο μέσα σε καλάθι με ποτά και κανείς δεν το χρησιμοποιεί.


Σήμερα το μεσημέρι

- κ. Ανδρέα ... το λάδι που μας φέρατε είναι αρωματικό;
- Τι εννοείτε δεσποινίς Βάσω; Λάδι για μαγείρεμα είναι όχι για μασάζ.
- Να ... επειδή μυρίζει κάπως ...
- Τι να σας πω ... ότι βρήκα έφερα. Βάλτε αυτό γιατί έχουμε και άλλες δουλειές ...

Και να σας πω την μαύρη αλήθεια δεν έδωσα πολύ σημασία στα λεγόμενα της δεσποινίς Βάσως και γύρισα την αρχοντομουτσουνάρα μου πίσω στο μόνιτορ του υπολογιστή προσπαθώντας να τελειώσω ένα φαξ πριν έρθει ο πάτερ Παναγιώτης.

Το προσωπικό, εντωμεταξύ, είχε αρχίσει να μαζεύεται, τριγύρω απ’ το τραπεζάκι που είχαμε στήσει πρόχειρα για τον αγιασμό, και το συνηθισμένο πλέον κους-κους είχε αρχίσει να φουντώνει. Δεν έδινα και πολύ σημασία, παρόλο που κάνανε απίστευτη φασαρία, αλλά για μια στιγμή βλέπω τον Γιάννη να ανοίγει το παράθυρο και όλοι να ξεσπάνε σε γέλια. Έτοιμος ήμουνα να πάω μέσα να τους βρίσω αλλά με πρόλαβε ο πάτερ Παναγής που έφτασε με συνοδεία τον πεντάχρονο εγγονό του ... Παναγιώτη στο όνομα επίσης.

Και αρχίζει ο πάτερ Παναγής τους ψαλμούς και τις προσευχές, και αρχίζουμε και εμείς να κάνουμε τον σταυρό μας με κάθε “Κύριε ελέησον”. Και μάλλον ο Κύριος ήθελε να μας ελεήσει μεν αλλά και να μας μποχιάσει δε. Στην αρχή σκέφτηκα ότι κάποια νοικοκυρά μαγείρευε με μπόλικο σκόρδο κοκκινιστό μοσχαράκι και έμπαινε η μυρωδιά από το παράθυρο, αλλά τα λεπτά περνάγανε και η μυρωδιά γινότανε όλο και ποιο έντονη. Και κάπου εκεί στο εικοστό “Κύριε ελέησον” ήταν που συνειδητοποίησα ότι η κοντινότερη πολυκατοικία ήτανε τουλάχιστον εκατό μέτρα μακριά και εκτός αν οι γειτόνισσες μαγείρευαν κάνα τσουκάλι στιφάδο όλες μαζί, ήταν φύση αδύνατον να μυρίζει τόσο πολύ!

Και ο παπάς να συνεχίζει να ψέλνει, και εμείς να συνεχίζουμε να κάνουμε τον σταυρό μας και να προσευχόμαστε το μαρτύριο να τελειώσει γρήγορα γιατί η μυρωδιά του σκόρδου πλέον είχε αλλάξει κάτι προς χαλασμένα μανιτάρια του δάσους σοταρισμένα με σκόρδο και σβησμένα με ξινό κόκκινο κρασί! Την μεγαλύτερη πλάκα δε, την είχε ο εγγονός του πάτερ Παναγή που έκανε απίστευτες γκριμάτσες με την μπόχα και με το δεξί του χέρι να το κουνάει πέρα δώθε κάνοντας δήθεν αέρα!!!

Και ο πάτερ Παναγής τελειώνει επιτέλους τις προσευχές, μας εύχεται καλή χρονιά και καλές δουλείες, και κόβει στα τέσσερα την βασιλόπιτα κάνοντας ένα σταυρό. Και εκεί που κάνει τον σταυρό με το μαχαίρι, πετυχαίνει το φλουρί που η κυρία Αλεξάνδρα είχε φροντίσει να βάλει ακριβώς στο κέντρο της πίτας, και με έναν επιδέξιο χειρισμό που μόνο ένας Jedi με το φωτοσπαθό του μπορεί να το καταφέρει, πετάει το φλουρί στον αέρα!

Πρέπει να κουνούσα το κεφάλι μου με απόγνωση όταν ο πάτερ γύρισε και μου είπε ... “Κ. Ανδρέα, νομίζω ότι ήρθε η σειρά σας τώρα ...” και μου παραδίδει το μαχαίρι για να συνεχίσω με το κόψιμο της πίτας. Τι να συνεχίσω δηλαδή, σκεφτόμουνα, εφόσον δεν μας πάει αυτό το έθιμο. Πρόπερσι ξεχάσαμε το φλουρί. Πέρυσι ξεχάσαμε να το ανακοινώσουμε και δεν ήρθε σχεδόν κανείς. Φέτος όλα καλά μόνο που κοντεύουμε να λιποθυμήσουμε και το φλουρί το ‘παίζει μεξικάνικο πηδηχτό φασόλι!

Κάνω δυο βήματα και βρίσκομαι δίπλα στον πάτερ, μπροστά μου η πίτα και το καντήλι να σιγοκαεί το λαδάκι του. Και μα το θεό, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί εκείνη την στιγμή με αυτό που είπα, αλλά αντί να αρχίσω να κόβω τα κομμάτια για τον Χριστό, την παναγιά και τον φτωχό, γύρισα και ρώτησα τα υπόλοιπα παιδιά ... “Ποίος μαγειρεύει εδώ μέσα με σκόρδο;” ... και η σκέψη ότι ο πάτερ μπορεί και να είχε φαει μισό κιλό τζατζίκι (!!!) πέρασε από το μυαλό μου, διότι πλέον η μπόχα στο τραπέζι είχε φτάσει στο απροχώρητο.

“Μα κύριε Ανδρέα ...” μου λέει η δεσποινίς Βάσω με λίίίίίίίγο εκνευρισμένο ύφος ... “σας είπα ότι το λάδι που μας φέρατε είναι αρωματικό!” ... και γυρνάω το βλέμμα μου πάνω στο μισοάδειο μπουκαλάκι του λαδιού και βλέπω την ετικέτα με καλλιγραφικά γράμματα να γράφει … “Λάδι από Μαύρη Τρούφα”. Και με το πιο χαζό βλέμμα που μπορεί και να είχα ποτέ, γεμάτο απορία, λέω με την σειρά μου ... “Μα δεσποινίς Βάσω δεν διαβάσατε ότι το λάδι είναι από μαύρη τρούφα;;; Γιατί το βάλατε και δεν μου είπατε τίποτα;” και τι νομίζετε ότι ήταν η απάντηση που πήρα ... και ευτυχώς που ο πάτερ Παναγής είχε αρχίσει να κάνει την γύρα του στα γραφεία για να τ’ αγιάσει και δεν μας άκουγε ... “κ. Ανδρέα ... καταρχήν σας το ‘πα ότι είναι αρωματικό και κατά δεύτερον εγώ είμαι από την Λάρισα και δεν ξέρω τι είναι η μαύρη τρούφα! Που να φανταστώ ότι είναι Γαλλικό σκόρδο για novel cuisine!!!”

. . .

Τώρα το πως η δεσποινίς Βάσω ξέρει από novel cousin μάλλον θα μου μείνει απορία, και για όσους αναρωτιέστε τι απέγινε μ’ εκείνο το φλουρί ... μάλλον θα πρέπει να ρωτήσετε τον εγγονό του πάτερ που κάποια στιγμή, εκεί που έκοβα την βασιλόπιτα με την αρωματική συνοδεία του καντηλιού, με ρωτάει με ένα απίστευτο αθώο, γλυκό και παιδικό βλέμμα ... “Tο φλουρί τελικά ποίος θα το πάρει;” Και δεν άντεξα ... και του το ‘δωσα!

Δευτέρα, Ιανουαρίου 08, 2007

... home!!!



Δευτέρα, Ιανουαρίου 01, 2007

Κάπως διαφορετικά φέτος …

Στις δυο το μεσημέρι αρχίσαμε να ψάχνουμε για κινέζικο. Μη ρωτάτε γιατί, αλλά το έθιμο επιβάλει κινέζικο την παραμονή και δεν βρίσκομαι στην Κίνα! Και αν θες να φας, πρέπει να πάρεις τηλέφωνο για να παραγγείλεις από το μεσημέρι!

Κάπου ξεφύγαμε στις ποσότητες. Όσα είχαμε στο τραπέζι, άλλα τόσα είχαμε και στην κουζίνα. Περιττό να αναφερθώ σ' το τι φάγαμε σήμερα, πρωτοχρονιά.
Και φυσικά η παράδοση επιβάλει chocolate fortune cookie. Προφανώς τα απλά fortune cookies δεν έχουν πέραση πλέον!
Δεν ξέρω αν το έχετε προσπαθήσει ... διαβάζει ένας ένας την τύχη του και προσθέτει στο τέλος την φράση "... in bed" ή την φράση "... στο κρεβάτι". Και τα δυο δουλεύουνε μια χαρά. Θυμηθείτε με την επόμενη φορά που θα πάτε για κινέζικο!
Berries ... mmm!!!
Home made Tiramisu!!! mmmm... Εγώ έκανα τον espresso!!!
Ποτέ μου δεν κατάλαβα ... άλλα όλοι παρακολουθούν μια μπάλα να πέφτει ... κοινώς "drop the ball" ... με άλλα λόγια "τα παρατάμε, δεν αντέχουμε άλλο, τα νεύρα μας γίνανε σμπαράλια φέτος"!
Τέλος πάντων ... μια μπάλα που κατεβαίνει και ο Dick Clark να λέει κάθε χρόνο τα ίδια.
... και όλοι μαζί να μετράμε αντίστροφα!
Για βασιλόπιτα πήρα ένα φρουτθ κέικ (όπως στο My big Greek fat wedding)
... και το φλουρί έπεσε στον Ilya. Μη ρωτάτε γιατί, αλλά όλοι ρωτούσαν πως έβαλα το φλουρί μέσα. Δεν υπαινίσσομαι τίποτα αλλά μερικές φορές αυτοί οι φίλοι μου ...
... αλλά τους αγαπώ όπως και να έχουνε και τους θεωρώ οικογένειά μου. Γι αυτό και ταξίδεψα πέντε χιλιάδες μίλια φέτος. Και μιας και οι φωτογραφίες μου δεν θυμίζουν τίποτα από τις γιορτές, σας βάζω και μία από τους γείτονες. Παρακαλώ τα σχόλια να περιττεύουν ... οι φίλοι μου ζούνε σε μια καθώς πρέπει γειτονιά. Απλά μερικοί άνθρωποι τους αρέσει να ζούνε λίγο πιο έντονα τις άγιες τούτες μέρες. (θα προσπαθήσω να κάνω upload και videακι που έχω!)
Αν αναρωτιέστε ... πάνω από την πόρτα τους κάνουν project τους τρεις μάγους με τα δώρα.

Καλή μας χρονιά!