Είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω...

Αθήνα 8 Δεκεμβρίου 2005

Είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω, τόσα πολλά και δυστυχώς δεν ξέρω πως. Ακόμα χειρότερα δεν ξέρω πως να στα γράψω. Ήθελα τόσο πολύ να στα πω εκείνο το βράδυ αλλά δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Είχα χαθεί μέσα στα λόγια σου, μέσα στο βλέμμα σου, μέσα στην ψυχή σου ...

Δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την βραδιά αλλά και πάλι θυμάμαι κάθε σου λέξη. Έτρεμε η φωνή μου, γι αυτό και δεν μπορούσα να σου μιλήσω. Είχαν παγώσει τα χέρια μου, γι αυτό και δεν σε άγγιξα. Είχαν δακρύσει τα μάτια μου, γι αυτό και δεν σε κοίταξα.

Να πω ότι σε αγαπώ είναι πολύ βαριά κουβέντα. Να πω ότι είμαι ερωτευμένος ... ίσως και να υπερβάλω. Αν δεν ξέρω πως να σου πω αυτό που νοιώθω για εσένα πως να το γράψω; Πότε δεν ήμουνα καλός στα λόγια ... και είμαι ακόμα χειρότερος στο γράψιμο. Το μόνο που μου έρχεται να σου πω είναι πόσο πολύ μου λείπεις. Πόσο αφόρητα πολύ μου λείπεις από την ζωή μου.

Ένα από τα πράγματα που ήθελα να σου πω εκείνο το βράδυ είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ για το δώρο που μου έκανες. Μιλάω για εκείνη την αγκαλιά που μου έδινες αργά κάθε βράδυ μέσα στον ύπνο μου. Εκεί γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα ... στις πέντε ... στις έξι ... όταν άλλαζες πλευρό. Το ένα σου χέρι κάτω από το μαξιλάρι και το άλλο να με σφίγγει για να μη σου φύγω. Μπορεί να μην ακούγεται σημαντικό, μια απλή αγκαλιά ήτανε μέσα στον ύπνο σου αλλά για μένα σήμαινε τα πάντα. Ήταν η στιγμή που ξεχνούσα όλες μου τις σκοτούρες, όλες μου τις υποχρεώσεις, όλα μου τα προβλήματά. Το αύριο δεν με φόβιζε όσο σκληρό και να ήτανε. Οι μόνες στιγμές που πραγματικά κοιμόμουνα ήσυχος ... έστω και για λίγες ώρες ήξερα ότι άμα σκοντάψω ήσουνα εκεί να με κρατήσεις, να με στηρίξεις. Ένα μεγάλο ευχαριστώ ... ένα μεγάλο ευχαριστώ για αυτό το μοναδικό σου δώρο.

Υπάρχουν τόσα πολλά ακόμα που θέλω να σου πω και πλέον έχουν χαθεί μέσα στις σκέψεις μου. Έχουν χαθεί κάπου εκεί που έχασα και το εαυτό μου. Αν με ρώταγες τι θα ήθελα ποιο πολύ τώρα στη ζωή μου ... θα ήθελα να έσβηνα την λέξη αξιοπρέπεια από το λεξιλόγιό μου. Θα ήθελα να την διέγραφα τελείως ... από όσες γλώσσες ξέρω. Θα ήθελα να μην ξέρω καν το νόημα της λέξης αυτής για να μπορέσω να πέσω στην αγκαλιά σου και να σε παρακαλέσω με δάκρια στα μάτια. Να σε ικετεύσω να το ξανασκεφτείς. Τι και αν χρειάζεσαι και άλλο χρόνο για να ξεπεράσεις την παλιά σου σχέση; Σου είπα ότι έχω υπομονή. Έχω πολύ υπομονή. Δεν με νοιάζει αν ποτέ δεν ακούσω να μου λες σε αγαπώ. Δεν με νοιάζει αν με φιλάς και δεν το εννοείς. Δεν με νοιάζει ... δεν με νοιάζει ... δεν με νοιάζει ... Θέλω απλά να ήμαστε μαζί. Έψαξα πάρα πολύ για να σε βρω και δεν αντέχω να σε χάσω. Δεν έχασα μόνο τον έρωτα αλλά και την φιλία μαζί σου. Και η φιλία δεν αναπληρώνεται με τίποτα και αυτή είναι που μου λείπει πιο πολύ.

Η ζωή θα έπρεπε να είναι πιο απλή, πολύ πιο απλή. Όπως εκείνη τη φορά που ήρθα με τα κεικάκια για πρωινό στο ένα χέρι, και με μία οδοντόβουρτσα στο άλλο. Τόσο απλή ... να γελάμε ... να κάνουμε έρωτα ... Τόσο απλή. Δεν μπορώ τα περίπλοκα. Δεν αντέχει η καρδιά μου πιο περίπλοκα συναισθήματα. Να ήμαστε ευτυχισμένοι και χαρούμενοι θέλω. Και όταν έχεις τις μαύρες σου να είμαι πάντα δίπλα σου και να σου ψιθυρίζω κουράγιο κάτω από τα σκεπάσματα. Να σου ψιθυρίζω τα χαζά μου και εσύ να μου χάνεσαι μέσα σε γέλια. Τόσο απλή!

Δεν ξέρω τι άλλο να σου πω. Η λογική έχει χαθεί από αυτό εδώ το γράμμα. Έχει χαθεί κάπου μέσα μου. Αναγκάζομαι να την βγάλω στην επιφάνεια που και που αλλά μετά χάνεται σε δευτερόλεπτα. Εκείνο το βράδυ δεν είχε λογική. Δεν κατάλαβα πως άλλαξαν τα πράγματα. Την μία μέρα χαμένοι στα φιλιά ... στο πάθος και την άλλη ... Νόμιζα ότι ήμασταν χαρούμενοι και οι δύο με ότι είχαμε αλλά πόσο λάθος έκανα.

Δεν ξέρω γιατί σου γράφω. Μάλλον επειδή θέλω να δώσω μία τελευταία μάχη. Μάλλον γιατί αξίζει να παλέψω για μία θέση στη ζωή σου όσο μικρή και να είναι. Απλά ελπίζω. Απλά ελπίζω να μου χαμογελάσεις με τον μοναδικό σου τρόπο. Να με κάνεις να γελάσω ξανά. Να με κάνεις να πάψω να κλαιω τα βράδια αγκαλιά με ένα μαξιλάρι. Απλά ελπίζω...

. . .

Αυτό που δεν έκανα εκείνο το βράδυ ήταν να σε αποχαιρετήσω όπως έπρεπε. Είχα παγώσει και δεν ήξερα πως να σε αγκαλιάσω. Είχαν καταρρεύσει τα πάντα τριγύρω μου και δεν ήξερα πως να σε φιλήσω στο μάγουλο για να σε ευχαριστήσω για έναν υπέροχο μήνα. Έναν υπέροχο μήνα που βρήκα τον εαυτό μου ... και λίγο από την παιδική μου αθωότητα. Ένα μήνα μέσα στον χειμώνα που στα μάτια σου άνθησε ο κόσμος ολόκληρος. Ίσως με αυτό το γράμμα κάπως καταφέρω να σου δώσω εκείνη την αγκαλιά ... εκείνο το φιλί ... και ίσως ένα τελευταίο χάδι.

Buon Giorno Principessa da Vita è Bella

____________________________

Note to myself: I think it’s enough. I think it’s more than enough. It’s about time to live again … feel the spring … taste the air … touch the light … and maybe fall in love with life again.