Τετάρτη, Ιουλίου 12, 2006

Επιστροφή στην Αθωότητα (μέρος Β')

(Λευκάδα, Σάββατο 8 Ιουλίου 2006, 7:46 μμ)

Ο Αντώνης μου λέει και μου ξανάλεει ... “Ανδρέα ... στη ζωή υπάρχουν δύο ειδών ανθρώπων. Αυτοί που θέλουν να βρίσκονταν με αυτούς που τους αγαπάνε, και αυτοί που δεν θέλουν.”

Και έχει τόσο μα τόσο απόλυτο δίκιο, διότι χτες το βράδυ το πέρασα με ανθρώπους που με λατρεύουν. Μια παρέα ψυχών που χωρίς εμένα δεν θα είχαν συναντηθεί ποτέ. Που με δυο αράδες δεν μπορώ να περιγράψω τι νοιώθουνε για μένα αλλά μου το δείχνουν σχεδόν καθημερινά με τις πράξεις τους.

Η Ελένη που μας είχε καλέσει, άμα της πω παντρέψουμε, μπορεί και να έχει είδη κανονίσει παπά και εκκλησιά. Ο Φίλιππος, ο κολλητός μου, χωρίς εμένα μάλλον δεν μπορεί να ζήσει πλέον. Ο Χρήστος, ο αδελφός μου, με έχει ανάγει σε θεό και ας με βρίζει καθημερινά. Η δε Παυλίνα, δεύτερη ‘ξαδέλφη, όταν ήμασταν μικροί ήτανε ο ένας ο συνοδός του άλλου, όποτε δεν είχαμε, στα πάρτι του λυκείου. Η δε Συλβή και Ιζαμπέλ, παιδικές μου φίλες απλά έτυχαν να έχουν διαφορετικούς γονείς, αλλιώς για μένα είναι οι αδελφές που δεν είχα ποτέ. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Περικυκλωμένος με όλη αυτή την αγάπη και εγώ να την απαρνιέμαι. Να αναζητώ την αποδοχή και τον έρωτα ενός ανθρώπου που το μόνο που κάνει είναι να με καταιγίζει με μηνύματα και ελπίδες.

Για αυτό σας λέω. Ένας μήνας σκέτη τρέλα. Σκέτη τρέλα και να μην ξέρω σε ποιόν να το πω. Ίσως διότι ντράπηκα. Ίσως διότι δεν περίμενά ποτέ να βρεθώ ο τρίτος σε μία σχέση. Ίσως διότι πλήγωσα με τη σειρά μου ανθρώπους που με λατρεύουν. Για αυτό και προτίμησα την απόλυτη σιωπή. Ένας μήνας χαμένος στη σιωπή μου και στις σκέψεις μου ...

. . .

Το ξέρεις ότι τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, όταν αντικρίζεις τις πινακίδες στην Αττική Οδό για αεροδρόμιο. Απλά το ξέρεις. Δεν χρειάζεται κανένας να στο πει. Το ξέρεις εσύ ο ίδιος όταν σου δίνουν την κάρτα επιβίβασης. Όταν με το iPod στο διαπασών, προσπαθείς να σβήσεις κάθε επαφή με την πραγματικότητα, και περιφέρεσαι στους αχανείς διαδρόμους μετρώντας αντίστροφα τα λεπτά για την φυγή.

Το θυμάμαι αυτό το συναίσθημα πολύ καλά. Το συναίσθημα της φυγής πριν από δεκάξι χρόνια που έφυγα για Αμερική. Να πάω να σπουδάσω είχα πει στους δικούς μου. Να φύγω να εξαφανιστώ είχα πει στον εαυτό μου. Δεν με χωρούσε με τίποτα ο τόπος εδώ. Ήθελα να κάνω μια καινούργια αρχή και έπρεπε να σβήσω τα πάντα. Έπρεπε να κάνω τη δική μου επανάσταση. Να ανατρέψω τον κόσμο ολόκληρο. Το ξέρω καλά αυτό το συναίσθημα. Το νιώθω να πάλλεται μέσα μου, σε κάθε μου κύτταρο, μέσα στις γεμάτες από οργή φλέβες μου. Να με δείτε να σφίγγω την γροθιά μου ... μόνο αυτό και θα καταλαβαίνατε. Και δεν τα έχω βάλει με κανέναν άλλον, παρά μονάχα με τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να αντισταθώ σε ένα χάδι.

Και τώρα; Τι ακολουθεί; Μόνο να φύγω δεν μπορώ πια. Με έχουνε ζώσει οι υποχρεώσεις για τα καλά. Πόσο θα ήθελα να διέλυα τα πάντα στον αέρα. Να σπάσω κάθε δεσμό που έχω εδώ και να φύγω. Να φύγω για οπουδήποτε. Δεν μ’ ενδιαφέρει. Απλά να φύγω. Δεν με χωράει ο τόπος εδώ με τίποτα. Εκείνο το όνειρο που βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ ... εκείνα τα φτερά αγγέλου που πάντα ήθελα ... να μπορώ να πετάω μακριά απ’ τους ανθρώπους ... να μη με πληγώνουν ... να μη πληγώνω ... Μόνο άγγελος δεν είμαι πια ...

συνεχίζεται ...

19 σχόλια:

artfarted είπε...

Περιγράφεις μια πολύ κοινή κατάσταση με γλαφυρό τρόπο.
Είπα να αφήσω σχόλιο γιατί έγραψες "Ήθελα να κάνω μια καινούργια αρχή και έπρεπε να σβήσω τα πάντα. Έπρεπε να κάνω τη δική μου επανάσταση. Να ανατρέψω τον κόσμο ολόκληρο". Τη φάση αυτή την έζησα κι εγώ. Έτσι ακριβώς.
Μόνο που όταν πήγα έξω με τα λεφτά των γονιών μου και έμεινα εκεί κάμποσα χρόνια με τα λεφτά των γονιών μου και γύρισα πίσω με τα λεφτά των γονιών μου και πήγα φαντάρος με τα λεφτά τους και όταν έπιασα δουλειά με μισθό που ούτε μισό εισιτήριο για Αμερική δεν αγόραζε, τότε κατάλαβα ότι ήμουν επαναστάτης του κώλου. Για μένα μιλάω...

Attalanti είπε...

Κέρβερε, καλέ μου, σφίχτηκε η καρδιά μου όσο σε διάβαζα. Θα σου γράψουν πολλοί ότι έχουν περάσει μια ανάλογη φάση. Ένα μόνο μπορώ να πω - θυμήσου ν' αναπνέεις.

Είναι όλα αυτά μέσα σου και πρέπει να διαλέξεις κάποιον για να τα πεις (ο αδελφός είναι πάντα μια ασφαλής λύση). Τιμή μας που τα μοιράζεσαι εδώ. Θα τελειώσει σύντομα, άκου που σου λέω.

Μαρκησία του Ο. είπε...

Μια τέτοια παρέα είναι πολύτιμη και αυτή είναι που κάνει τον δρόμο μας λίγο πιο εύκολο.

Δεν υπάρχει λόγος να ντρέπεσαι για τίποτα. Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι.
Σκέψου, όμως, αν η αγάπη των φίλων σου σε κάνει τόσο δυνατό, χρησιμοποίησε αυτή τη δύναμη να πεις ΟΧΙ σε μια κατάσταση που κατά πως φαίνεται (σε μας που διαβάζουμε) δεν αξίζει την ενέργειά σου.
Δυστυχώς, δεν μπορούμε να είμαστε υπεύθυνοι για τη συμπεριφορά των άλλων, και φυσικά, δυστυχώς ούτε μπορούμε να αξιώνουμε να μας φέρονται όπως φερόμαστε - εν προκειμένω, έστω με σεβασμό.
Εν ολίγοις: Run, Kervere, Run! ;-)

Καλημέρα
ΧΧ

mortaki είπε...

Θέλουμε αυτό που δεν έχουμε... :(

ellinida είπε...

Μπορεί να μην είσαι άγγελος αλλά είσαι ένα καλό παιδί και γιαυτό σ'αγαπάμε .
Hola tico !

Ανώνυμος είπε...

εντάξει, δεν θα πω τίποτα θα περιμένω τη συνέχεια :)
καλημέρα!!

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

τι περιμενες δηλαδη;
να εισαι αφεντικο και αγγελος;;;
παναια μου!!
αμπιλιβαμπλ...
;p

QUASAR9 είπε...

Hey, Thanks for adding me to your list. Still can't read 'greek' but love your site, and love your photos. Laters ... Q

nonplayer είπε...

Exeis akousei gia multi-tasking? Na kaneis polla pragmata taftoxrona? Mporeis na eisai kai me tous filous kai me tis pikres sou mazi tin idia stigmi. Kai afto kaneis alloste... Den simainei pos arneisai tous anthropous pou se agapane, epeidi pros to paron pio skata de ginetai...
:)

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει η εύκολη λύση και η μόνη λύση. Γιατί διαλέγεις την εύκολη λύση πάντα ? Τι νοοτροπία θύματος έχεις, όταν γράφεις "Δεν μπορεί διότι προφανώς, το πάθος μας δεν είναι τόσο δυνατό για να αφήσει μια ξεθωριασμένη από τον χρόνο σχέση να σβήσει για χάρη μου" Αφού ξέρεις τι πρέπει να κάνεις γιατί παλινδρομείς ? Τι είδους βοήθεια σου προσφέρει ο κάθενας όταν σου λέει ότι τα πέρασε και εκείνος ?? Γιατί δεν αντιλαμβάνεσαι ότι μερικά άτομα τους αρέσει να παίζουν με τα συναισθήνατα των άλλων ??? Συμφωνώ επίσης και με τον artfarted....

Με αγάπη Παναγιώτης

nonplayer είπε...

Anonymous said...
Αφού ξέρεις τι πρέπει να κάνεις γιατί παλινδρομείς ?

Xaloou! Giati einai erotevmenos!!!! etsi palindromoun oi erotevmenoi!!!
(den tis mporo kati tetoies eklogikefseis...)

Almost Famous είπε...

όλοι χρειαζόμαστε ένα διάλλειμα... ακόμα κι από τους φίλους μας... έτσι τους εκτιμούμε περισσότερο

snikolas είπε...

Πάντως καλά κάνεις και φεύγεις για λίγο. Από μακριά, μερικές φορές είναι ποιο εύκολο να βρούμε την λύση. Όσο για τον φίλο σου τον Αντώνη, τα λέει πολύ καλά.

Psipsinel είπε...

den exo simvouli mono mia aggalia xxx

NetKerveros είπε...

Artfarted, έχεις δίκιο. Μία επανάσταση δεν γίνεται με ένα αεροπορικό εισιτήριο Θέλει πολύ περισσότερα

Attalanti μου ... αναπνέω. Ευτυχώς δεν ξέχασα να αναπνέω.

Σύλβια, περαστικά και κουράγιο.

Μαρκησία ... με έχεις αφήσει άφωνο. Ευχαριστώ.

Μορτάκι, είμαστε πολύ περίεργοι εμείς οι άνθρωποι τελικά. Ο πόθος νικάει την λογική.

Ελληνίδα μου ... Hola tico! Θα περάσει, που θα πάει.

Δέσπω, πολύ καλημέρα. Η συνέχεια έρχεται.

Βασίλω, λες ε; Δεν πάνε αυτά τα δυο μαζί;

Quasar, love your astronomy.

Morgy, τέρμα οι ψυχίατροι!

Μαίανδρε, για αυτό δεν έχουμε τους φίλους; για τις δύσκολες στιγμές.(πάντως πιο σκατά όντως δεν γίνεται)

Παναγιώτη μου, δυστυχώς όταν η λογική χάνεται κάνεις πολύ καιρό για να την βρεις, και ακόμα όταν την βρίσκεις, το πάθος είναι πάντα δυνατότερο. Απλά θέλει χρόνο, και όπως μου λέει και ο φίλος μου ο Αντώνης, πρέπει να φάω τα μούτρα μου για να συνέλθω.

Almost Famous, το διάλειμμα ήταν μικρό όμως. Θέλω και άλλο.

Νικόλα, από μακριά όλα δείχνουν πιο καθαρά, όντως. Μήπως να φύγω ξανά!!! χε χε χε

Ψιψινέλ μου, δεν θέλω συμβουλές. Ξέρω τι πρέπει να κάνω. Μία αγκαλιά όμως, είναι πάντα ευπρόσδεκτη. Φιλιά.

Γατόπαρδος είπε...

Γιατί δεν παντρεύεσαι την Ελένη, για να ησυχάσεις ? :)

(Ακολουθούσε κείμενο περίπου 20 λέξεων, αλλά το έκοψε η λογοκρισία).

Καλά στέφανα :)

NetKerveros είπε...

Χα χα χα ... με πέθανες στα γέλια. Πολύ καλημέρα γατόπαρδε

Ναταλία είπε...

Τετριμένα θα ακουστούν....
Το έζησα κι εγώ....
Θα περάσει...
Δεν πέθανε κανείς από έρωτα..
Δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί...

Μπα...δεν μου αρέσει, δεν στα λέω...

Μπορώ να σου πω μόνο πως δεν είσαι μόνος....

Κι εύχομαι από όλο αυτό, να σου μείνουν τα καλύτερα....Κι όταν θα ρωτάς γιατί άραγε να σου συνέβει κάτι τέτοιο, εσύ να έχεις μια απάντηση να δώσεις για σένα!

Ανώνυμος είπε...

μήπως νομίζουμε ότι ο κόσμος γυρνάει γύρω από εμάς και ξεχνάμε ότι αργά η γρήγορα χάνουμε αυτά αυτά που δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε