Κυριακή, Ιουνίου 11, 2006

Lost in Translation - Closure


Ήτανε εκείνο το Σάββατο του καλοκαιριού που είχε μαζευτεί όλοι η οργή μέσα μου. Κάπου εκεί γύρω στις πέντε το απόγευμα που πέφτανε τριγύρω μας οι κεραυνοί. Που ο ουρανός άστραφτε από τη δικιά του οργή. Τρεις μήνες οργής. Τρεις μήνες γεμάτοι απορίες. Τρεις μήνες να ζω με ένα παράπονο. Τι έκανα λάθος; Τι είπα που δεν έπρεπε; Πως από μία μέρα γεμάτη πάθος και φιλιά πήγαμε στο δε θέλω να σε ξέρω; Ερωτήσεις αναπάντητες γεμάτες οργή ... γεμάτες θυμό ... γεμάτες απόγνωση. Και η φύση, λες και είχε συνωμοτήσει μαζί μου εκείνη την μέρα.

Παίρνω το θάρρος και ρωτάω ... γιατί το τηλεφώνημα; Γιατί μετά από τόσο καιρό; Και οι αστραπές να φωτίζουν τα πρόσωπά μας και να φαίνετε ξεκάθαρα η οργή στα μάτια μου. Η οργή και το παράπονο. Και με τις γροθιές μου σφιγμένες, ξαναρώτησα, “Γιατί με πήρες τηλέφωνο;” Όχι ότι έχει σημασία πλέον. Μια ιστορία θαμμένη στο παρελθόν. Μια ιστορία που έκανα τα πάντα για να ξεχάσω και ξαφνικά ζωντάνευε σε εκείνα τα πράσινα μάτια που τόσο λάτρεψα.

Και ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει να βρέχει με όλη του τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η γροθιά μου. Κοίταξα ψηλά, για μια στιγμή, κάπου εκεί ανάμεσα στις φυλλωσιές των πεύκων. Τα σύννεφα να τρέχουν οργισμένα πάνω στον Υμηττό, και τριγύρω αστραπές. Και έμεινα σιωπηλός, με τις σταγόνες να κυλάνε στο πρόσωπό μου, περιμένοντας μία απάντηση. Περιμένοντας μία απάντηση από τα χείλη που κάποτε τόσο ποθούσα.

Και εκεί που ο αέρας είχε ξεχυθεί και έπαιρνε μαζί του ότι έβρισκε, άρχισαν να ξεχύνονται και οι απαντήσεις. Απαντήσεις που έψαχνα να βρω τρεις μήνες τώρα. Απαντήσεις που εξηγούσαν τα πάντα και ίσως ακόμα ποιο πολλά από ότι περίμενα. Απαντήσεις για εκείνη την ημέρα που χάθηκα μέσα στα λόγια, στις ερμηνείες, στα σημάδια, στα αγγίγματα ... και στις σκέψεις.

Και η οργή να μεγαλώνει αντί να μαλακώνει. Και μαζί της ο ουρανός να ωρύεται. Και οι απαντήσεις να φέρνουν ερωτήσεις. Και οι ερωτήσεις να φέρνουν και άλλες απαντήσεις. Και αυτή που ήθελα ποιο πολύ να μάθω, και αυτή που ήθελα τόσο απεγνωσμένα μία απάντηση ήταν γιατί τώρα; Γιατί μετά από τρεις μήνες; Γιατί να χρειάζεται να ζωντανέψω μνήμες που τόσο καιρό μου πήρε να τις κάψω και να σκορπίσω την στάχτη τους. Τόση προσπάθεια για να μην μπορώ τις ξαναβρώ. Γιατί τώρα;

Και η απάντηση, μου έκοψε την αναπνοή. Με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σε όλα τα σενάρια που είχα πλέξει μέσα στη φαντασία μου, σε όλες τι πιθανές απαντήσεις που είχα πλάσει μέσα στη σκέψη μου ποτέ δεν το είχα φανταστεί. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το νου ότι το γράμμα που είχα αφήσει κάτω από εκείνη την πόρτα, το γράμμα που με τόσο δάκρυ και πόνο είχα γράψει την βραδιά που χάθηκα μεταφράζοντας λόγια και σκέψεις, το γράμμα που δεν το είχα γράψει εγώ αλλά η ίδια μου η ψυχή, το είχε κρατήσει κλειστό. Το είχε κρατήσει κλειστό μέσα στο φάκελό του μιας και δεν είχε τη δύναμη να το διαβάσει ... δεν είχε το θάρρος να το κοιτάξει. Και μόλις πριν από μερικές μέρες ... την ημέρα που εγώ βρήκα το κουράγιο να σβήσω την τελευταία μου μνήμη ... κατάφερε και βρήκε το κουράγιο και το άγγιξε.

. . .

Η Κυριακή με βρήκε στις έξι το πρωί να αγναντεύω την ανατολή. Ο ουρανός καθαρός από μαύρα σύννεφα. Η ψυχή καθαρή από οργή και θλίψη. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η μουσική γέμιζε με χρώμα το δωμάτιο. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν κρύωνα ... που δεν ήμουν κουλουριασμένος με ένα πάπλωμα να προσπαθώ να νοιώσω τη ζεστή εκείνη αγκαλιά. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελούσα στον ανατέλλοντα ήλιο. Ένα κεφάλαιο στη ζωή που έκλεισε...

17 σχόλια:

loukoumaki είπε...

Επιτέλους η λύτρωση..
Είσαι πολύ τυχερός που πήρες τις απαντήσεις σου, έστω και τώρα μετα από τόσο καιρο..

Xνούδι είπε...

Καμιά φορά, Κερβεράκο, νομίζω ότι γράφεις εσύ για μένα.
Τα περίεργα της μπλογκοπαρέας εδώ μέσα.

Δεν ξέρω αν είναι λύτρωση να παίρνεις τις απαντήσεις που κυνηγάς απεγνωσμένα, όταν πια δεν έχει καμιά σημασία.
Ισως και να είναι λύτρωση. Ισως.

Ξέρω ότι οι εξηγήσεις πρέπει να δίνονται με face to face συζητήσεις, όταν τα γεγονότα ακόμα είναι "ζεστά". Ετσι, μπορούν και οι δύο άνθρωποι να συνεχίσουν την ζωή τους, χωρίς να μένει ο ένας να φτιάχνει τα σενάρια που λες και να υποφέρει αναζητώντας απαντήσεις στα εκατομμύρια γιατί του.
Φυσικά για να γίνει αυτό, θέλει δύναμη, που δεν την διαθέτουν όλοι.

Ελπίζω έστω τώρα, να μπορέσεις να "φύγεις" για άλλα ταξίδια. Το εύχομαι από καρδιάς.

Σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Αυτά τα γαμημένα γιατί. Και που τα μαθαίνεις όμως δεν γίνεται καμμία διαφορά. Εφυγε. Ξέρω τους λόγους.
Θα έπρεπε τα αισθήματα να είναι πιό δυνατά από την λογική. Πόσο δε μάλλον από τους φόβους.
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω γνώμη σε κάποιον που έχει πάρει ήδη την απόφαση του.
Ας καώ και ας σκορπιστώ και γω λοιπόν.
ΠΟΝΑΩ ΡΕ ΓΑΜΟΤΟ!

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

λαθος στιγμες...
λαθος ζωη...
λαθος...

Xνούδι είπε...

"Θα έπρεπε τα αισθήματα να είναι πιό δυνατά από την λογική. Πόσο δε μάλλον από τους φόβους".

Πολλές φορές, τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Μας αρέσει να σκεφτόμαστε έτσι, ότι ο άλλος δεν μπόρεσε, φοβήθηκε, έβαλε την λογική του, έτσι, να γυρίζουμε το μαχαίρι στην πληγή, να ξενυχτάμε (το έχω κάνει κι εγώ πολύ πρόσφατα, μη με βλέπεις άνετη ανώνυμε).
Σκέφτηκες ότι πολύ απλά δεν πήγαινε άλλο, ή ότι ο άλλος δεν κόλλαγε μαζί σου. Χημεία το λένε, ή όπως αλλοιώς. Ή ό,τι υπήρξε, πολύ απλά έφυγε...
Ο ίδιος πόνος είναι, με άλλη μορφή. ίσως και μεγαλύτερος, γιατί έχει μέσα του, πολύ μεγάλη δόση απόρριψης.
Ναι. Τι να πεις...
Δεν ερχονται όλα όπως σχεδιάζουμε να έρθουν. Απλά, την επόμενη φορά, είσαι προετοιμασμένος όσο γίνεται για να μπορέσεις να αποφύγεις τους κεραυνούς εν αιθρεία...

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω αρκετό καιρό χωρίς να σχολιάζω χνούδι. Αρκετό για να καταλάβω πως κάποιος πήρε ένα χαρούμενο κορίτσι και το μετέτρεψε σε πληγωμένο αγρίμι. Λυπάμαι, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα είσαι καλύτερα χωρίς εκείνον. Αν δε εκτίμησε την τόσο τρυφερή σου καρδιά, ίσως είναι καλύτερα που έφυγε. Εμείς οι άντρες είμαστε ανεύθυνοι κάποιες φορές, αλλά αν δεν υπήρχε χημεία γιατί σε πλησίασε εξ'αρχής?
Ελπίζω να ξαναδώ την αισιοδοξία στα γραπτά σου σύντομα. Δεν αξίζει να ταλαιπωρήσεις τον εαυτό σου για μιά απόρριψη.

mindstripper είπε...

Η λύτρωση δεν ήρθε καθόλου αργά.
Μεγάλο πράγμα.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Κιεγώ ΠΟΝΑΩ...
Αλλά δεν θα καώ και δεν θα σκορπιστώ.Εφυγε...ας πάει στο καλό.
Αφού δεν κατάλαβε...
Ολα σωστά γίνανε Βασιλική.Καλώς συνέβησαν και καλώς έληξαν.
Restart (Χνούδι)

Ανώνυμος είπε...

Γλυκέ μου Κέρβερε ....
Αχ γλυκέ μου Κέρβερε.....

Το τελευταίο σου κείμενο είναι λίγο "κατασκευή" , αλλά καλό. Ισως η στεναχώρια σου, σου έβγαζε πιο αυθόρμητα κείμενα. Ισως .....

Anyway. Χαίρομαι που είσαι καλά, χαίρομαι που θα περάσεις ένα ωραίο καλοκαίρι και σου εύχομαι τα καλύτερα γιά το μέλλον !

ΥΓ Σου έχω πεί ότι ένας από τους λόγους που θα σε ερωτευόμουνα είναι γιά τις φωτογραφίες σου ????
ΠΠ (almost famous)

Depsorama είπε...

Έτσι.

Closure.

Πάμε για καινούριες αρχές τώρα, ε;
:-))

Σταυρούλα είπε...

Τουλάχιστον δε θ΄αναρωτιέσαι άλλο. Είναι σπάνιο πράγμα μια καθαρή εξήγηση έστω και με 3 μήνες καθυστέρηση, άλλων τους παίρνει μέχρι και χρόνια.
Νέα ξεκινήματα από δω και μπρος.

nyctolouloudo είπε...

η αδιαφορία υποδηλώνει χαμηλό ανθώπινο επίπεδο. από καθαρά και μόνο λόγους αξιοπρέπειας πρέπει να δίνονται απαντήσεις στα 'γιατί' και να βασίζονται σε επιχειρήματα. δεν είναι εύκολο πράγμα η απόρριψη γι' αυτόν που την δίνει, αλλά και η αδιαφορία είναι ό,τι το χειρότερο. και ο άλλος που περιμένει και που έχει δικαίωμα στις εξηγήσεις δεν είναι ούτε γαιδούρι ούτε κάδος σκουπιδιών ..

τα πραγματικά ' γιατί ' συχνά δεν τα μαθαίνουμε ποτέ...

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλημερα...

mortaki είπε...

You can erase someone from your mind. Getting them out of your heart is another story...

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλημερα αφεντικουλι...

~~kindergarden teacher ~~ είπε...

...ανταποδίδω την επισκεψη ,,
΄΄αυθόρμητη΄΄ φωτογράφος είμαι τι να κάνω ! (για να μην πω άσχετη)
......την άλλη φορά θα κατηφορίζει ο γιαλός χιχιχιχιχιχι
ι

NetKerveros είπε...

Λουκουμάκι μου, ναι είμαι τυχερός. Έχω την εντύπωση πως αν δεν είχα πιέσει λίγο δεν θα τις είχα πάρει. Ίσως μερικές φορές και εμείς υποσυνείδητα να αποφεύγουμε να ακούσουμε την αλήθεια. Τέλος όλα καλά. Chapter closed!

Χνούδι μου, αν τα γεγονότα είναι ακόμα ζεστά, δεν μπορεί κανείς να συζητήσει με καθαρό μυαλό. Μου πήρε ένα μήνα σχεδόν για να βρω το θάρρος να επικοινωνήσω, και 3 μήνες για να βρω το θάρρος να ρωτήσω το γιατί. Αλλά μετά από τρεις μήνες απλά δεν με ένοιαζε πια τι θα ακούσω.

Ανώνυμε: Ούτε να καείς, ούτε να σκορπιστείς. Τις αναμνήσεις σου κάντες ένα κουβάρι και πνίχτες σε καμιά παραλία. Υπάρχουν τόσες μα τόσες πορτοκαλιές που κάνουν και άλλα πορτοκάλια!!! Απλά θέλει χρόνο. Υπομονή. (οι πλαζ βοηθάνε πολύ)

Βασιλική μου ... πάρα μα πάρα πολλές καλημέρες ... και αν δεν απαντάω αμέσως .. το ξέρω ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι ... αλλά είμαι ολίγον άχρηστος. Όσο για το λάθος ... λάθος timing! (Η καινούργια σου φώτο είναι πολύ cool!)

Mind μου ... πολλά μα πολλά χαμόγελα

Μοργκάνα, περιμένω κανά ξόρκι από σένα.

Νύχτα, καλά το λες Κανείς δεν αξίζει να καεί και να σκορπιστεί. Κανείς.

Almost Famous ... Εμείς τα είπαμε από κοντά. Φιλιά

Δέσποινα, έχω είδη ανοίξει καινούργιες ιστορίες!

Ρενάτα, πάντος αν δεν είχανε έρθει τώρα οι εξηγήσεις, μάλλον θα ήτανε άχρηστες στο μέλλον.

Μεθυσμένα Χρώματα, θέλει και θάρρος για να εξηγήσεις μερικά πράγματα και αυτό δεν το έχουν όλοι κάτω από φορτισμένες καταστάσεις. Πάντος μακάρι να ήτανε έτσι όπως τα λες. Κανείς δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά.

Μορτάκι, είπαμε, να κάψουμε τις αναμνήσεις μας. Όχι την καρδιά μας.

Sevarose, καλός ήρθες στο blog μου. Είναι και αυτό μία εικαστική άποψη!