Σάββατο, Απριλίου 15, 2006

Αντίο


Ένας κόμπος στο λαιμό. Δυο βουρκωμένα μάτια. Το οξυγόνο λιγοστό. Πάντα το ίδιο συναίσθημα. Κόσμος ... πολύ κόσμος! Όλοι με έναν προορισμό. Όλοι με ένα εισιτήριο στο χέρι. Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Άλλοι με ένα χαμόγελο, άλλοι με ένα δάκρυ. Όσο μεγάλη και να είναι η αίθουσα αναμονής, ποτέ δεν με χωράει. Και συνήθως είναι απέραντες. Τόσο απέραντες που μπορείς να χάσεις και τον εαυτό σου εκεί μέσα.

Δεν τα μπορώ τα αεροδρόμια. Απλά δεν τα μπορώ. Έχω ταξιδέψει εκατοντάδες φορές στη ζωή μου και απλά δεν τα αντέχω. Και δεν είναι το αεροδρόμιο το ίδιο ... δεν είναι το αεροπλάνο που φοβάμαι ... είναι το αντίο που πρέπει να πω. Είναι που πρέπει να αποχαιρετήσω ανθρώπους που αγαπώ. Είναι που δεν ξέρω αν θα τους ξαναδώ. Δεν ξέρω αν θα τους ξαναμιλήσω.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ένοιωσα έτσι. Ήταν στο Heathrow το ’92. Όλοι οι φίλοι μου είχαν μαζευτεί εκεί να με αποχαιρετήσουν. Ο Γρηγόρης, η Άννα, η Αμαλία ... Όλοι να μ’ αγαλλιάζουν και όλοι να με φιλάνε. Με είχαν γεμίσει δώρα και γράμματα για να τους θυμάμαι. Μία πέννα για να τους γράφω, ένα κουτί γλυκά, δύο jazz CD, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες... Όλα τυλιγμένα με λαμπερές πολύχρωμές κόλες χαρτί, να μου θυμίζουν τις ευτυχισμένες μέρες στο Λονδίνο. Δεν ήθελα να φύγω. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω. Νόμιζα ότι με είχαν δέσει με σκοινί και με τραβάγανε.

Η Βεατρίκη δεν είχε έρθει. Δεν ήθελε να την δω να κλαίει μου είπε. Η καλύτερη μου φίλη και δεν ήρθε. Με αποχαιρέτησε με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Ένα γράμμα που το βρήκα κρυμμένο στην βαλίτσα όταν την άνοιξα χιλιάδες μίλια μακριά. “Θεέ μου” σκέφτηκα … “δεν θα τους ξαναδώ ποτέ” ... “πώς τρέχει έτσι η ζωή;”

Θυμάμαι ξανά το 96 στη Βοστόνη. Ήταν Μάιος και μόλις είχαμε αποφοιτήσει. Ήταν ένας πολύ ωραίος Μάιος. Τότε που ο κόσμος όλος ήταν δικός μας. Τον κρατάγαμε στα χέρια μας θυμάμαι, και τον πλάθαμε όπως εμείς θέλαμε. Θυμάμαι εκείνη την αίθουσα αναμονής στο Logan σαν να ήταν χτες. Ο Liam έφευγε για San Francisco, Η Jessica για Ταϊβάν, η Νατάσσα για Γαλλία. Όλοι με ένα εισιτήριο στο χέρι και με βαλίτσες γεμάτες όνειρα και ελπίδες. Και εγώ στο αεροδρόμιο να τους αποχαιρετώ. Σκορπίσαμε σε όλο τον πλανήτη. Φύσηξε αγέρας και σκορπίσαμε παντού.

Τα χρόνια πέρασαν και οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Μέσα σε μία μέρα άλλαξε η ζωή μου ριζικά. Δεν έλεγα αντίο μόνο σε φίλους, αλλά και σ΄ ένα τρόπο ζωής. Αποχαιρετούσα την ελευθερία μου. Ασφυκτιούσα στο αεροδρόμιο. Όλοι οι φίλοι μου ήτανε εκεί για άλλη μια φορά. Η φίλη μου, η Barrie, απαρηγόρητη. Να μην πιστεύει ότι η ζωή πρέπει να αλλάξει. Και εγώ βουβός, γεμάτος με πολλά μικρά δώρα και με ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή να τους αποχαιρετάω έναν έναν. Εκείνο το εισιτήριο ... εκείνο το εισιτήριο για να συναντήσω το πεπρωμένο μου ... αυτό που τόσο χρόνια απέφευγα.

Και το έργο επαναλήφθηκε πολλές φορές. Αντίο στην Βίκυ στο Μιλάνο. Αντίο στην Άννα στο Λουξεμβούργο. Αντίο στη Yen Yen στην Μανίλα. Αντίο ... αντίο ... αντίο. Χαμένος μέσα σε αγκαλιές και βουρκωμένα μάτια. Χαμένος μέσα σε νοήματα που προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις. Χαμένος μέσα σε ψίθυρους στ’ αυτί που προσπαθείς να μεταφράσεις ... λέγοντας το τελευταίο σ’ αγαπώ.

Πες μου, πως λες αντίο; Μου λες; Πως συνεχίζεις να ζεις χωρίς ανθρώπους που αγαπάς; Χωρίς την οικογένειά σου; Χωρίς τους φίλους σου; Χωρίς τον έρωτά σου; Πως; Πες μου, πως αρχίζεις τη ζωή ξανά; Πως ξαναβρίσκεις φίλους, έρωτα, αγάπη; Πως;

Μισώ τα αεροδρόμια …

Αλλά το πιο σκληρό αντίο το είπα στο αεροδρόμιο Μακεδονία, πριν από τρία χρόνια. Τότε που αποχαιρετούσα την Αμαλία για άλλη μια φορά. Την θυμάμαι πίσω από την τζαμαρία σιωπηλή με βουρκωμένα μάτια. Με θυμάμαι πίσω από την τζαμαρία να καταριέμαι το πεπρωμένο μου. Προσπάθησα τόσο πολύ να ενώσουμε τις ζωές μας ... μα τόσο πολύ. Ίσως αν προσπαθούσα λίγο ακόμα. Ίσως άλλο ένα ταξίδι. Ίσως αν κάναμε λίγο υπομονή ακόμα. Ίσως ... ίσως. Αυτά τα ίσως θυμάμαι αλλά και οι δυο ξέραμε πολύ καλά το μέλλον. Εγώ δεμένος στην Αθήνα. Εκείνη δεμένη στη Θεσσαλονίκη. Πεντακόσια τέσσερα χιλιόμετρα να μας χωρίζουν ... να με χωρίζουν από την πρώτη μου αληθινή αγάπη ... από τον πρώτο μου έρωτα.

Δεν ξαναπάτησα Θεσσαλονίκη. Η ήτα μου ήταν βαριά. Ο χρόνος μπορεί να μαλάκωσε τον πόνο, αλλά δεν άντεχα να την ξαναδώ. Μισώ τα αεροδρόμια. Τα μισώ!

. . .

Γωνία Εγνατίας και Χαλκέων. Μια μικρή πλατεία, μια μικρή εκκλησία και εγώ. Πως πέρασαν έτσι τρία χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει αλλά και πάλι όλα έχουν. Τρία χρόνια που δούλευα όλη μέρα. Τρία χρόνια που διακοπές δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο μου. Δούλευα, δούλευα, δούλευα! Δημιουργούσα κάθε μέρα επιχειρήσεις. Έχτιζα όνειρα. Ακολουθούσα το πεπρωμένο μου με σκυφτό κεφάλι. Δεν το σήκωνα για να μην δω το μέλλον αλλά ούτε και το παρελθόν. Δούλευα, δούλευα, δούλευα! Δούλευα για να ξεχάσω. Και έφτασε η μέρα όπου ξέχασα. Όπου το παρελθόν είχε επιτέλους ξεθωριάσει. Και όρθωσα το ανάστημά μου. Και σήκωσα το κεφάλι μου. Και μόλις έριξα μια ματιά στον κόσμο γύρω, αυτός με πλήγωσε. Με πλήγωσε πολύ βαθιά. Και όχι μία, αλλά τρεις απανωτές φορές.

Θεέ μου, πώς άλλαξα έτσι. Πώς έχασα το χαμόγελό μου. Θέλω τόσο πολύ να το ξαναβρώ. Θέλω τόσο πολύ να μου το ξαναφέρουν...

Έκανε ψύχρα εκείνο το βράδυ. Παρόλο που η μέρα είχε μυρίσει καλοκαίρι, με την δύση όλα άλλαξαν. Δεν είχε κίνηση και είχα φτάσει στο ραντεβού νωρίτερα. Ένα τέταρτο είχα κλειστά τα μάτια. Ήθελα να τα ανοίξω με το άκουσμα της φωνής της και να αντικρίσω το γλυκό της χαμόγελο. Τρία χρόνια πολλά ξεχνάς αλλά ένα χαμόγελο ποτέ. Τρία χρόνια που ο καθένας ακολουθούσε το πεπρωμένο του. Εκείνη παντρεύτηκε. Εγώ χάθηκα. Τρία ολόκληρα χρόνια για να αντικρίσω το χαμόγελό της.

Και το αντίκρισα. Και η φωνή της ήταν γλυκιά όπως τότε. Και η αγκαλιά ήταν ζεστή όπως πάντα. Μόνο που ήταν πιο σφιχτή. Πάρα πολύ σφιχτή.

Οι ώρες περάσανε σαν αστραπή εκείνο το βράδυ. Είχαμε τόσα να πούμε, τόσα να θυμηθούμε. Καφές δίπλα στο κύμα, έκθεση φωτογραφίας, βόλτα στη παραλία. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε ... στιγμές που μιλούσαμε ταυτόχρονα και δεν ξέραμε τι να πρωτοπούμε ... παλεύαμε να μονοπωλήσουμε τον χρόνο για να πει ο καθένας τα νέα του. Και όταν τα τηλέφωνα χτυπάγανε η αγανάκτησή μας ήταν ολοφάνερη. Μας κλέβανε τον ελάχιστο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας. Τρία χρόνια συμπιεσμένα σε λιγοστές ώρες. Ό έρωτας μπορεί να σβήνει αλλά η φιλία ποτέ. Και αυτό ήταν που ήθελα πιο πολύ απ’ όλα. Μια ζεστή αγκαλιά. Μια αγκαλιά που την σκεφτόμουνα μήνες τώρα.

. . .

Ένας μήνα έχει περάσει από εκείνη τη βραδιά και λιγοστές αναμνήσεις μείνανε. Θυμάμαι πως η πόλη είχε σωπάσει εκείνο το βράδυ για να μη μας ενοχλήσει. Θυμάμαι τα φώτα που ήταν λίγο πιο λαμπερά απ’ ότι συνήθως και μπορούσα να δω το χαμόγελό της. Θυμάμαι τον αέρα που είχε κοπάσει όταν περπατούσαμε δίπλα στη θάλασσα και έκανε την αγκαλιά της πιο ζεστή. Για πρώτη φορά δεν κρύωνα ...

Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες. Όλα ήτανε αχνά, θαμπά. Σαν ένα γλυκό όνειρο που ξυπνάς την άλλη μέρα και αναρωτιέσαι αν ήτανε αληθινό. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που θυμάμαι. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος για αυτό αλλά είχα την εντύπωση πως εκείνο το βράδυ χαμογελούσα. Εκείνο το βράδυ η Αμαλία μου έδωσε απλόχερα το χαμόγελό μου και όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού, δεν μου το πήρε, παρά μου έδωσε και λίγο παραπάνω για να διαρκέσει μέχρι την Αθήνα. Για να αντέξω το αεροδρόμιο και ίσως μέχρι το σπίτι.

Και όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού ... όταν έφτασε η ώρα να πούμε αντίο ... δεν το είπαμε ... παρά μου έδωσε ένα χάδι στο μάγουλο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας στην Αθήνα.

17 σχόλια:

SomeonethatIusedtobe είπε...

Καλύτερα έτσι, μη πείς αντίο!
Ένα "τα λέμε" αρκεί..δεν έχει σημασία πότε,αλλά θα ξαναβρεθείτε..
Όσο μακρυά και αν είσαι με κάποιον, αυτό που σας ενώνει, αυτό σας έχει δέσει..θα σας φέρει πάλι κοντά, έτσω και για ενα απλό χαμόγελο, μια απλή κουβέντα..Τα οποία θα σας κρατήσουν δυνατούς μέχρι την επόμενη φορά..

loukoumaki είπε...

«Θα τα πούμε .. όταν τα ξαναπούμε.. και θα είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή...»
Σιχαίνομαι τους αποχαιρετισμούς, είμαι ανίκανη να βγάλω ανθρώπους που αγάπησα από την ζωή μου, ούτε θέλω ούτε μπορώ..
αχ..

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ξυπνα...ξυπνα...
μεγαλωσε..οσο δεν μεγαλωνεις απλα θα μεγαλωνει ο πονος σου...

NinaC είπε...

Τελικά, αυτό το Κέρβερος, είναι απίστευτα παραπλανητικό...

Λαμπρούκος είπε...

Καλά ρε συ Κέρβερε και εγώ μισώ τα κουκιά αλλά δε κάνω και ολόκληρο ποστ για να το περιγράψω...

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

αφεντικε?????
σημερα εχω τα νευρα μου...
κανονισε....
καλημερα ειπα????
σιγα μην σου πωωωωωω!!!!
;pppp

ζουζουνοκαλημερεεεεεεςςςςςςς!!!

northaura είπε...

του χωρισμού ποτάμια (και)τ'αεροδρόμια, το λέει και το τραγούδι.τα αντίο δεν λέγονται ποτέ τελικα.ξεστομίζονται μόνο.

Πατουσίτσα είπε...

Kαλησπέρα. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η έκφραση "Θυμάμαι πως η πόλη είχε σωπάσει εκείνο το βράδυ για να μη μας ενοχλήσει". Το έχω νιώσει κι εγω...
Σε φιλώ

Marina είπε...

Τα αεροδρόμια είναι πρόβλημα όταν δενόμαστε με τους ανθρώπους τόσο πολύ.
Κέρβερε ερώτηση.
Είναι πιό σημαντική η ζωή σου στην Αθήνα απο την Αμαλία?

άσκεπος είπε...

Άμα νιώθεις ότι έκανες λάθος με την Αμαλία, μη στεναχωριέσαι. Απλά φρόντισε να μην το ξανακάνεις. Άμα πάλι βάζεις την καριέρα σου πάνω από την Αγάπη, θα ξαναγράψεις κι άλλο τέτοιο ποστ. Δεν έχει σημασία το ότι γράφεις όμορφα ή το ότι έχεις πετύχει κάποια πράγματα στη ζωή σου. Το ξέρεις και συ, πως σημασία έχει να ζεις.

Καλή τύχη να 'χεις.

Και καλό Πάσχα!

ellinida είπε...

Ασε τι μου θύμισες ! Αποχαιρετισμό δακρύβρεχτο μιά ολόκληρη νύχτα στο αεροδρόμιο με την τότε αγάπη της ζωής μου . Κλάμα κορόμηλο και οι δυό μας και υποσχέσεις αγάπης για πάντα κλπ κλπ κλπ
Γελάω τώρα που τα σκέφτομαι .
Μην σου πω ότι την επόμενη χρονιά έχω κάτσει όλη νύχτα (πάλι για τον ίδιο τύπο) να κλαίω πάλι στο ίδιο αεροδρόμιο . Σάπισα στο κλάμα λέμε . Ηττα !!!!!
Και γελάω ακόμα πιό πολύ τώρα γιατί τελικά ούτε την φάτσα του δεν θυμάμαι πιά !
Τίποτα δεν είναι για πάντα , πρέπει απλά να χαιρόμαστε που το ζήσαμε .
Ξέρεις κάτι βρε Ανδρέα , είναι όπως λένε οι Εβραίοι ... και η σκόνη των παπουτσιών απ'τον πελάτη , κέρδος είναι .
Πάντα κάτι μας αφήνουν οι περαστικοί απ'την ζωή μας , και είναι πολύτιμα δώρα , έστω αν είναι αυτό το πόνου .
Καλή Ανάσταση . Να περάσεις όμορφα .

. είπε...

νομίζω οι περισσότεροι έχουμε κάτι τέτοιο να θυμόμαστε. και ευτυχώς γιατί τέτοιοι πόνοι μας θυμίζουν ότι είμαστε ζωντανοί.

έχω πονέσει και γω για αποχωρισμό και τον ξαναζώ όποτε είμαι στεναχωρημένη για κάτι. δε μετανιώνω στιγμή όμως.

να περνάς καλά και να προχωράς =)

NetKerveros είπε...

Snowhite, ξέρεις την παροιμία «μάτια που δεν βλέπονται ...». Η αλήθεια, είναι ότι με τους μακρινούς φίλους μου, παρόλο που είπαμε αντίο την πρώτη φορά, έχουμε καταφέρει να ξαναβρεθούμε πάρα πολλές φορές. Βλέπεις η Ελλάδα είναι ιδανικό μέρος για το καλοκαίρι.

Μένω Εκτός, σωστά. Τίποτα δεν χάνεται αν δεν το θες ... και το Internet έχει βοηθήσει πολύ σε αυτό.

Λουκουμάκι μου, δεν είναι περίεργο να συναντιέσαι μετά από χρόνια και να νοιώθεις σαν να μην έχει περάσει ούτε στιγμή;

Βασιλική; Αρνούμαι να μεγαλώσω. Και που να δεις τις καινούργιες μου φωτογραφίες (ελπίζω να βγει κάτι τις προκοπής). Έκανα σαν παιδί 6 χρονών με υπεργλυκαιμία. Αλλά αρνούμαι να μεγαλώσω. Πολύ καλημέρα!

CD μου, Κέρβερος είναι και ο προστάτης, ο φύλακας (όχι κάποιο άγριο σκυλί :-)

Morgana μου, μη μου πεις ότι δεν ήσουνα πτυχιούχος μάγισσα τότε; Τελικά εκείνο το φίλτρο για τον έρωτα, μου το έφτιαξες;

Λαμπρούκο, έκτατη ιδέα! Post για κουκιά!

Northy, ουτς!!!

Πατουσίτσα, ευχαριστώ για τα φιλία. Ανταποδίδω.

Μαρίνα, δεν είναι η ζωή στην Αθήνα αλλά οι υποχρεώσεις που μου ανάθεσαν. Γι αυτό και στη Βοστόνη αποχαιρέτησα την ελευθερία μου. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα για ένα άλλο post που δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα τα λόγια.

Silent, καλός ήρθες στο blog μου. Καλά το λες. Σχεδόν όλα είναι στο χέρι μας. Σχεδόν ...

Exiled καλός ήρθες στο blog μου. Να σου πω την αλήθεια, αν μπορούσα να γυρίσω το ρολόι πίσω, θα είχα προσπαθήσει και άλλο. Αλλά τα βλέπω με άλλη ματιά τώρα τα πράγματα.

Βρε Ελληνίδα μου ... καιρό είχα να ακούσω την φράση αυτή για τους εβραίους. Την λέγαμε συνέχεια στην Αμερική που δούλευα (με εβραίους αφεντικά). Έχει δίκιο πάντως. Αυτό μου έλεγε και ένας φίλος μου σήμερα που τσακίζαμε θαλασσινά στο Πασαλιμάνι. Όλα γίνονται για ένα λόγο και παίρνεις πολύτιμα δώρα από όλους, έστω και αυτό του πόνου.

Μαριλίνα μου ευχαριστώ ... ζω ... και προχωρώ.

ellinida είπε...

Τέρας ! Ετρωγες θαλασσινά και δεν με κάλεσες να πάρω μεζέ ? :)

NetKerveros είπε...

Ελληνίδα, ήξερα ότι θα άγγιζα τις ευαίσθητες σου χορδές. Χε χε χε.

hardrain είπε...

Να ευχαριστήσω από εδώ το Χνούδι,που με το link της μου υπέδειξε αυτό εδώ το "σπιτικό".

It feels home...

Ο Καλος Λυκος είπε...

Μόνος στο αεροδρόμιο...πάντα...

Καλύτερη η μοναξιά, παρά ο χωρισμός...

Το χνούδι μ'έστειλε...