Κυριακή, Απριλίου 09, 2006

Δίψα για Ζωή


Μη με ρωτήσετε πως και γιατί. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω σε μερικές αράδες πως έφτασε η σημερινή μέρα, πως βρέθηκα μέσα σε εκείνη την αίθουσα ... μια αίθουσα γεμάτη πονεμένες ψυχές.

Βλέπεις, ήταν ξεκάθαρος ο πόνος τους από τις ρυτίδες που είχαν σχηματιστεί στα μέτωπά τους. Ήταν όμως και ξεκάθαρη και η δίψα που είχανε για ζωή. Το έβλεπες στα μάτια τους και στα χαμόγελά τους.

Δεν ακουγότανε το παραμικρό στην αίθουσα. Είχανε μαζευτεί από όλες τις γωνιές της Ελλάδας για να ακούσουν τα νέα. Να ακούσουν για την πρόοδο της επιστήμης. Να ακούσουν τον πρωτοπόρο ερευνητή γιατρό να τους μιλά για τη σκλήρυνση κατά πλάκας...

Γι’ αυτό σας λέω, μη με ρωτήσετε πως βρέθηκα σε εκείνη την αίθουσα. Δεν λέω ότι δεν είναι ενδιαφέρων το θέμα, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι να περάσει κανείς μία ηλιόλουστη Κυριακή. Το θέμα είναι ότι βρέθηκα σε εκείνη την αίθουσα με άλλους εκατό ανθρώπους και ίσως να ήμουνα ένας από τους λίγους που δεν πονούσε κάθε κόκαλο στο σώμα του. Που έβλεπα σκαλοπάτια και δεν αναστέναζα. Που πεινούσα και δεν χρειαζότανε κάποιος να με ταίσει ... Ένα ακόμα περίεργο παιχνίδι της ζωής σκέφτηκα και βυθίστηκα ακόμα πιο πολύ μέσα στη θλίψη μου.

Και μετά από μία σχεδόν ώρα απόλυτης ησυχίας, μίας ώρας που ο ομιλητής μας είχε μαγέψει με της ιστορίες του και τα επιτεύγματα στην έρευνα, έφτασε εκείνη η ώρα που έπρεπε να απαντήσει στις απορίες αυτών των ψυχών. Χέρια πολλά σηκώθηκαν και όλα να ψάχνουν για απαντήσεις. Και η πρώτη ερώτηση, που μάλλον ήτανε και ερώτηση όλων, αφορούσε τα βλαστοκύτταρα. Πότε; Πότε θα είναι έτοιμη η θεραπεία;

Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή δεν κουνήθηκε ούτε ένα βλέφαρο στο ακροατήριο. Δεν έκλεισε ούτε ένα μάτι όσο και να πονούσε. Όλοι τους είχανε κρεμαστεί από το στόμα του γιατρού. Όλοι τους είχανε αποθέσει τις ελπίδες τους σε εκείνη τη μοναδική στιγμή. Και όταν τους εξήγησε πόσο πολύ δρόμο έχουνε ακόμα μπροστά τους, όταν τους είπε πως τίποτα δεν πρόκειται να βγει στα επόμενα έξι χρόνια, τα μάτια όλων δάκρυσαν. Δάκρυσαν με σταγόνες απελπισίας. Δάκρυσαν με σταγόνες πόνου. Δεν αντέχανε άλλο! Πόσο υπομονή να κάνουνε πλέον; Πόσο;

. . .

Το συνέδριο συνεχίστηκε με φαγητό, μουσική και γέλια. Πολλές αγκαλιές και πολλά φιλιά. Να ανταλλάσσουν ιστορίες μεταξύ τους και να δίνει ο ένας κουράγιο στον άλλον. Εγώ καθισμένος σε μία γωνιά, χαμένος για άλλη μια φορά στις σκέψεις μου. Κάπου ένοιωσα άσχημα για το πόσο αντικοινωνικός ήμουνα. Βλέπετε ... εγώ ήμουνα ο οικοδεσπότης. Εγώ τους είχα καλέσει. Μη ρωτάτε πως και γιατί ... αλλά μη νομίζετε ότι έχω τόσο καλή ψύχη. Μια επιχειρηματική απόφαση ήτανε σαν όλες τις άλλες. Άλλοι το αποφάσισαν, άλλοι το οργάνωσαν. Εγώ μια υπογραφή έβαλα για να παραχωρήσουμε τον χώρο. Και έτσι απλά, ντυμένος με το κουστούμι μου, είχα καθίσει βουβός σε μια γωνιά και περίμενα υπομονετικά να τελειώσει και η σημερινή μέρα.

Η ώρα είχε πάει γύρω στις τέσσερις όταν οι σερβιτόροι μαζεύανε τα τραπέζια, και εγώ ζήτημα ήτανε να είχα ανταλλάξει δυο τρεις κουβέντες όλη μέρα. Κάποια στιγμή, πρόσεξα μία κοπέλα που προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή μιας σερβιτόρας. Μια κοπέλα που καθότανε και αυτή σε μια γωνιά όπως και εγώ ... χαμένη στις δικές της σκέψεις. Ήτανε δεν ήτανε τριανταπέντε χρονών μέσα στο άνθος της ηλικίας της αλλά δυστυχώς καθότανε σε αναπηρικό καροτσάκι.

Και έτσι άρχισε το παιχνίδι που σας έλεγα προηγουμένως. Από αυτά που η μοίρα τρελαίνεται να μας παίζει. Από αυτά τα μαθήματα ζωής που βλέπεις να έρχονται αλλά δεν κάνεις τίποτα για να αποφύγεις. Λες και κάποιος με έσπρωξε να πάω να της μιλήσω. Λες και κάποιος μου άνοιξε το στόμα μου για να αρχίσω να μιλάω. “Μπορώ να σας βοηθήσω;” άρθρωσα. Και έτσι απλά ξεκίνησε η ζωή να μου διδάσκει ένα καινούργιο μάθημα ... ένα ολοκαίνουργιο μάθημα.

Οι πρώτες κουβέντες της, δύσκολα καταλαβαινόντουσαν. Δεν μπορούσε να μιλήσει μιας και ήτανε σε προχωρημένο στάδιο. Ήθελε να ρωτήσει αν μπορούσε να κρατήσει μια σύνθεση λουλουδιών από αυτές που ήτανε πάνω στο τραπέζι. Βλέπεις, το όνομά της ήταν Μαργαρίτα, και οι συνθέσεις είχανε μπόλικες άγριες μαργαρίτες από το διπλανό λιβάδι. Έξι χρόνια είχε να περπατήσει. Έξι χρόνια είχε να πάει σε κάποιο λιβάδι να μαζέψει μαργαρίτες. Έξι ολόκληρα χρόνια είχε να ξαπλώσει σε έναν αγρό να μυρίσει αγριολούλουδα. Έξι ολόκληρα χρόνια ...

Μιλάγαμε για πολύ ώρα μαζί. Μου έλεγε για το πως η ζωή της έχει αλλάξει. Για το πως οι άνθρωποι που θεωρούσε φίλους, την εγκατέλειψαν. Για το πως δεν έχει έναν άνθρωπο να την βοηθήσει να κάνει τα πιο απλά πράγματα στη ζωή ... αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Καθόμουνα και την άκουγα και δεν έλεγα πολλά. Τι να πω; Για το πόσο μελαγχολικός είμαι τον τελευταίο καιρό; Για το πόσο απελπισμένος είμαι; Πως δεν μπορώ να ξεπεράσω ένα χαζό έρωτα, που στο κάτω κάτω διάρκεσε μόνο ένα μήνα; Τι να πω; Για τα πεζά μου προβλήματα; Εγώ σταμάτησα σε ένα αγρό τις προάλλες και έβγαλά κάμποσες φωτογραφίες για να περάσει η ώρα, και ούτε που έσκυψα για να μυρίσω μία μαργαρίτα. Πόσο γελοίος ένοιωσα εκείνη τη στιγμή. Εγώ και τα χαζά μου προβλήματα.

“Μπορώ να έχω μία σύνθεση λουλουδιών;” με ξαναρωτάει κάποια στιγμή με βλέμμα γεμάτο λύπη. Λες και ζητούσε να της κάνω τη πιο δύσκολη χάρη στη ζωή. Και μία, και δύο και όσες θέλεις ... σκέφτηκα να της πω, αλλά αντί για αυτό γυρνάω και της λέω “Θέλεις να σε πάω στο χωράφι εδώ δίπλα; Έχουμε φτιάξει ράμπα και μπορείς να μαζέψεις μόνη σου τις μαργαρίτες...”

Δεν χρειάστηκε πολλά για να την πείσω, και προτού να το καταλάβουμε βρεθήκαμε μέσα σε ανθισμένους κήπους να μαζεύουμε αγριολούλουδα. Ένοιωθα άβολα λιγάκι και δεν την κοιτούσα στα μάτια. Ήξερα ότι ήτανε βουρκωμένα, και φοβόμουνα ότι θα έβαζε τα κλάματα. Τη βοήθησα να κατέβει από το αναπηρικό καρότσι και να καθίσει κάπου εκεί ανάμεσα στα χόρτα ... ανάμεσα σε μαργαρίτες και παπαρούνες ... και ήταν πάρα μα πάρα πολύ γλυκιά με όλα τα λουλούδια εκεί τριγύρω.

Κάποια στιγμή, όταν ενώσαμε τα αγριολούλούδα που είχαμε μαζέψει και οι δυο μας, και φτιάξαμε ένα μεγάλο μπουκέτο γυρνάει και μου λέει με μάτια να τρέχουν ποτάμι δάκρια ... “Κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο, παρακαλάω τον θεό να μου δώσει μία μέρα ακόμα ζωής”. Την κοίταξα χωρίς να πω τίποτα. Πρέπει εκείνη τη στιγμή να πάγωσα για μερικά λεπτά. Δεν είχα απολύτως τίποτα να της πω γιατί εγώ, κάθε βράδυ τον τελευταίο μήνα, παρακαλάω με κλάματα τον θεό να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω την άλλη μέρα ... και ένοιωσα τόσο ντροπή, μα τόσο ντροπή γιατί ακόμα και σήμερα ... δύο μέρες πριν από τα γενέθλιά μου ... δύο μέρες πριν γιορτάσω τη ζωή και τα δώρα που απλόχερα μου δίνει καθημερινά, σηκώθηκα και ήθελα να ευχηθώ να είναι η τελευταία μου ...

_________________________________

Συνέδριο για σκλήρυνση κατά πλάκας θα ξαναγίνει το καλοκαίρι και θέλουν να το κάνουν αυτή τη φορά στους κήπους που μαζεύαμε τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες, με θέα την Αθήνα και το ηλιοβασίλεμα. Έβαλα την Μαργαρίτα να μου υποσχεθεί, ότι θα έρθει το καλοκαίρι, και αυτή τη φορά δεν θα μαζέψουμε λουλούδια, αλλά θα έχω το τηλεσκόπιο μαζί μου και θα της δείξω τα αστέρια.

31 σχόλια:

Ladychill είπε...

Τα μάτια μου βούρκωσαν με αυτά που έγραψες...πραγματικά κάτι τέτοια πρέπει να φέρνουμε στο μυαλό μας και να εκτιμούμε όσα έχουμε και θεωρούμε δεδομένα. Μπράβο...

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

:'(

Λαμπρούκος είπε...

Είναι τόσο ανθρώπινο και συνάμα τόσο όμορφο να μαθαίνουμε τις ιστορίες ανθρώπων και να βουρκώνουμε στον υπολογιστή μας.

Είναι όμως ακόμα πιο ωραίο να είσαι εκεί και να μαζεύεις μαργαρίτες μαζί τους...

Είσαι απίθανος! Και αυτό ΔΕΝ ήταν ένα λυπημένο κείμενο.

loukoumaki είπε...

Αχ με έκανες πάλι..
Αλλά σε ευχαριστώ, ήρθε πάνω στην ώρα... ακριβώς την στιγμή που έλεγα ότι δεν είναι ζωή αυτή που ζω... ακριβώς το δευτερόλεπτο που υποτιμούσα όλα αυτά τα μικρά που θεωρώ δεδομένα...
Ευχαριστώ γλυκέ μου :)

greekgaylolita είπε...

Μέσα στους λαβύρινθους των δικών μας κολάσεων ο καθένας,καιγόμαστε αργά και τυρρανικά.Μέχρι που κάποια μαγική στιγμή
κάποιοι τοίχοι λιώνουν από τη ζέστη
Και ανταμώνουν οι κολάσεις
Και σμίγουν οι ματιές
Και τρέχουν τα δάκρυα
Και σβήνουν οι φωτιές
Για λίγο
Μέχρι να κοιτάξουμε τ'αστέρια..

NinaC είπε...

Είχα συναντήσει τον Νετκέρβερο στα σχόλια σε μπλογκς φίλων. Και σήμερα, 11/4/2006 του έκανα την πρώτη επίσκεψη. Και είναι και τα γενέθλιά του. Και έπεσα πάνω σ'ένα απίστευτα τρυφερό, ειλικρινές και ανθρώπινο κείμενο.

Χρόνια σου πολλά, χρόνια σου καλά, Νετκέρβερε. Και ό,τι κι αν γίνει, μη χάσεις ποτέ αυτή την τρυφερότητα. Οι τρυφεροί άντρες είναι είδος προς εξαφάνιση, άρα πολύτιμο.

Χάρηκα, αληθινά, για τη γνωριμία.

:)))

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ρε συ κουκλα???....
ποιος ειναι καλε τρυφερος????
ο αφεντικοςςςς????
μπουχαχαχαχαχαααααα.....
καλε που ειδες αφεντικο και τρυφεροοοο????.....
χιχιχιχχιχιχιιιιιι....
ζουζουνοκαλημερουδουλινιαααα...
μωβουλι μ'....
;PPPP

και χρονια πολλα σιγα μην σου πω!!!

snikolas είπε...

Με τσάκισες ρε Αντρέα…

greekgaylolita είπε...

Χρόνια πολλά Αντρέα:)

loukoumaki είπε...

Χρόνια πολλά Αντρέα μου!
χρόνια, φωτεινά, χαμογελαστά, ονειρεμένα, γεμάτα αγάπη και υγεία :)

Ανώνυμος είπε...

Το κλάμα όταν πρέπει, είναι καλό μερικές φορές να σταματάς λίγο και να σκέφτεσαι πράγματα, τί σκατά συμβαίνει στη ζωή σου (και να ρίχνεις κάνα δάκρυ αμα δε μπορείς) αλλά η ζωή είναι πιο ωραία με γέλιο, με χαρά, με φίλους, μ' εμπειρίες, κι ας σου αποσπούν τη προσοχή απο άλλα πράγματα.

NetKerveros είπε...

Δεν είμαι σίγουρος για το τι να σας απαντήσω ... είναι τόσες οι σκέψεις και τα συναισθήματα τελευταία ...

Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για τις ευχές σας (ναι σήμερα έγινα 36).

Επίσης ...


My Lady, ένα μεγάλο χαμόγελο σου στέλνω.

Λαμπρούκο, με εκπλήσσεις κάθε φορά. Χίλια ευχαριστώ.

Λουκουμάκι, τα λες πολύ σωστά. Πρέπει να αναθεωρούμε ποιο συχνά τη ζωή μας διότι τελικά είμαστε πάρα πολύ τυχεροί. Ευχαριστώ για τις ευχές.

Λολιτάκι, για άλλη μια φορά με άφησες άφωνο. Ευχαριστώ για τις ευχές.

CD (μου επιτρέπεις να σε λέω CD … ε;) Ευχαριστώ που πέρασες μια βόλτα και από εδώ, και για τα καλά σου λόγια. Θα τα λέμε ποιο συχνά τώρα. (ψιτ ... μη δίνεις σημασία στην από κάτω σου)

Βασιλική ... είπα να σου στείλω ένα μεγάλο χαμόγελο, αλλά μετά από αυτό δεν έχει τίποτα. χε χε χε

Νικόλα μου, sorry αν σε τσάκισα. Ένα μεγάλο χαμόγελο.

Μένω Εκτός, ευχαριστώ, πολλά φιλιά.

Henry, η ζωή είναι πολύ ωραία με φίλους, γέλιο και χαρά. Θα έρθουν και αυτές οι μέρες σίγουρα.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

απο αυτο?...ποιο αυτο????....
τι εννοειςςςς???...
εγω δηλωνω αθωα!!!
δεν εκανα τιποτα...δεν ημουν καν εκει....
;p

-εεεε, ψιτ εσυ μεγαλοαφεντικε? το μωβ να με 'ξηγησεις...καλα??-

Psipsinel είπε...

xronia polla !
katapliktiko kimeno...kati tetia mas ipethimizoun poso axaristi merikes fores imaste me ti zoi mas .

filakia

henrygrey είπε...

Aaaaaagh! Χρόνια πολλά δε 'σου πα! (Θα μπορούσα να 'μαι πιο μαλάκας??) Χρόνια πολλά να 'χεις Κέρβερε και να εκτιμάς τη κάθε μέρα που σου δίνεται, γιατί όπως είδες, πραγματικά μας δίνεται.. Οπότε ας μή δραματοποιούμε τόσο πολύ τα χαζά που μας απασχολούν..

..Συγνώμη που το ξέχασα :(

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

μεγαλοαφεντικουλι μ'????
που εισαι????
μηττιγκςςςςς παλι????
αντε ρε σφυρατα ολα και παμε για καφε....
κερναω αποψε εγω.....
(πετρεληηηηη που εισαι???....ερχομαι!!!!
α! και τι μπουφος που ειμαι...
κρουασανοκαλημερουδουλινιααααα!!!
;p

mindstripper είπε...

Όσο και να προσπάθησα να συγκρατηθώ, δεν τα κατάφερα. Έβαλα τα κλάμματα.
Με μία μέρα καθυστέρηση, σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου χρόνια πολλά Ανδρέα.
Η ζωή σου έκανε ένα περίεργο δώρο φέτος.
Τον εαυτό της.

Marina είπε...

Χρόνια πολλά κερβερίκο. Το κείμενο σου μου άρεσε γιατί πρόσφερες αυτό το κάτι παραπάνω που ένα άτομο με ειδικές ανάγκες δεν περιμένει απο τους άλλους. Πρόσφερες μία ηλιαχτίδα αισιοδοξίας, δεν πήρες τις μαργαρίτες απο το βάζο να τις δώσεις, πήγες την κοπέλλα ένα βήμα πιό μπροστά, της πρόσφερες την εμπειρία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ασχολούνται με αυτά τα άτομα, συνήθως τα κυττάνε ή με συμπόνοια ή τα αγνοούν μη γνωρίζοντες πώς να συμπεριφερθούν.
Εσύ όμως όχι. Αυτό σε κάνει ιδιαίτερο.

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

ουυυυυυυ.....
και ξαναματα ουυυυυυυυ.....
και ξες εσυ γιατι!!!!!
αφεντικεεεεε?????
σε καταλαβααααα!!!!
ευτυχως ξεμπροστιαστηκες στο σιστερινι....
ουυυυυυυ......
σα δεν ντρεπεσαιιιιι...
;pppppp

NetKerveros είπε...

Ψιψινέλ, ευχαριστώ και πολλά φιλάκια (υπομονή ... τα νέα θα έρθουν κάποια στιγμή)

Henry, καλά λες. Νομίζω ότι τα παρά έκανα δράμα αυτή τη φορά (αν διαβάσεις και πιο παλιά Post θα καταλάβεις), αλλά πάτησα την μπανανόφλουδα για τα καλά. Ευχαριστώ για τις ευχές σου.

Αχ Βασιλική, για τι meetings μου λες τώρα ... στις 4 γύρισα και σκουντουφλάω από το πρωί. Με έναν black coffee είμαι όλη μέρα. Όσο για το τελευταίο σχόλιο ... απαξιώ να απαντήσω (χε χε χε)

Morgana, έχεις κανένα μαγικό φίλτρο για σπασμένες καρδιές;

My dear mind ... μου έκανε και άλλο ένα δώρο ... το χαμόγελό μου. (τα υπόλοιπα θα τα πούμε από κοντά).

Μαρίνα, είναι λιγάκι δύσκολο να μιλήσω για αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι τα συνηθισμένα άτομα με ειδικές ανάγκες. Την μια μέρα μπορεί να κουτσαίνουν, την άλλη ίσως να μην μπορούν να περπατήσουν. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι ζούνε. Ξέρουν ότι κάθε μέρα που περνάει έχουν και λιγότερες δυνατότητες στη ζωή ... άστα να πάνε ... Χίλια ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου. (τελικά δεν είσαι τόσο bad girl ;-)

ellinida είπε...

Αλλη μιά φορά μας έδειξες πόσο όμορφος άνθρωπος είσαι . Εχω δυό φίλους με σκλήρυνση κατά πλάκας ...
Μόλις πήρα χαμπάρι ότι πέρασαν τα γενέθλια σου . ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ , να είσαι καλά , όλα τα καλά πάνω σου να πέσουν .
φιλάκια

Βασιλική Παπαδημητρίου είπε...

καλημερα...

ellinida είπε...

Σου άφησα δωράκι στο μπλογκ μου ... :)))

NetKerveros είπε...

Βασιλική ... πολλά καλημερούδια

Ελληνίδα, δεν έγραψα ούτε τα μισά από αυτά που έγιναν εκείνη τη μέρα ... να στέκεσαι δίπλα στους φίλους σου όσο μπορείς διότι θα το χρειάζονται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Ευχαριστώ για τις ευχές σου. Φιλιά.

Chrisa είπε...

... απλά έχω μείνει άφωνη!!!

Depsorama είπε...

Aνδρέα, για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, θα πάρει πολύ μα πολύ περισσότερο από 6 χρόνια για τη θεραπεία με τα βλαστοκύτταρα. Ακόμα και αν φτάσουμε στο σημείο που πετύχουν τα πειράματα στα ζώα, θέλουμε μετά 6-10 χρόνια κλινικών μελετών σε ασθενείς. Χώρια που το θέμα της χρήσης εμβρυϊκών βλαστοκυττάρων στη ιατρική έρευνα είναι ηθικά αμφιλεγόμενο.
Για την ώρα, με βάση τα υπάρχοντα πειραματικά δεδομένα, το μόνο που θα μπορούσε να προσφέρει αυτή η θεραπεία είναι μια μείωση των συμπτωμάτων. Δεν θα είναι ολοκληρωτική θεραπεία, η ασθένεια πιθανόν να συνεχίσει να προχωράει.
Περισσότερα εδώ.

Αλλά να σου πω κάτι, και ελπίζω να μη το θεωρήσεις ύβρη. Είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίζεις τη μέρα, τη κάθε μέρα μιας ολόκληρης ζωής. Δεν παλεύεις ένα μόνο πράγμα, μια ασθένεια, παλεύεις με χίλια, δέκα χιλιάδες πράγματα. Και δεν είμαστε όλοι ήρωες. Και κάποιες φορές δεν αντέχουμε άλλο, και λέμε δεν τη θέλω αυτή τη ζωή.
Αλλά οι περισσότεροι τελικά επιλέγουμε να συνεχίσουμε, και κάποιοι, λίγοι, διαλέγουμε μια πιο συνειδητή ύπαρξη, γεμάτη εμπάθεια, συμπόνια, αγάπη και δίψα για προσωπική ανάπτυξη.

Αυτοί, είναι οι πραγματικοί ήρωες για μένα.

Χρόνια Πολλά.

NetKerveros είπε...

Χρύσα ... καλώς ήρθες στο Blog μου

Δέσποινα, έγιναν πολλά εκείνη την ημέρα και μπορώ να πω ότι το σοκ ήτανε μεγάλο. Δεν μπορώ να πω ότι έχω συνειδητοποιήσει ακόμα τι έγινε, και έγραψα ελάχιστα στο post. Νομίζω πάντως πως όλοι μέσα σε εκείνη την αίθουσα ήταν ήρωες στα μάτια μου. Με το που τελείωσαν οι διαλέξεις, όσο και να τους στεναχώρησαν οι γιατροί με τα νέα, το κλίμα άλλαξε τελείως και δημιούργησαν μια πάρα πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα με πολύ κέφι και γέλια. Να μη σου πω ότι μόνο εγώ ήμουνα κατσούφης εκεί μέσα για τελείως χαζούς λόγους. Νομίζω ότι το σχόλιό σου είναι μία πάρα πολύ καλή συνέχεια αυτού του post. Ευχαριστώ για τις ευχές.

Πατουσίτσα είπε...

Χρόνια Πολλά και καλά.. Να είσαι καλά.

Chrisa είπε...

Καλώς σε βρήκα!!!!

SomeonethatIusedtobe είπε...

Άργησα λίγο, αλλά εδώ είμαι τώρα:

*Χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου!

*Ευχαριστώ για το Link(και την περιγραφή δίπλα..;)

*Θυμάμαι το πρώτο μου comment, είχα σχολιάσει το πόσο πλάκα είχε το Post. Εσυ μου είπες οτι συνήθως είναι για κλάματα..Ίσως αυτό το Post να ήταν έτσι..Είμαι όμως σίγουρη πως η Μαργαρίτα δεν θέλει λύπηση, θέλει ελπίδα και κουράγιο. Μη νιώθεις άσχημα, αντίθετα πρέπει να είμαστε δυνατοί και γεναίοι και να το περνάμε σε αυτούς που το έχουν τόσο ανάγκη!Ήταν τόσο "μεγάλο" αυτό που της "χάρισες", όσο "μικρός" και αν νιώθεις ή είσαι..

*Μαργαρίτα, να είσαι εκεί το καλοκαίρι για να δείς τ'αστέρια..
Να είσαι δυνατή για κάθε καλοκαίρι και για κάθε αστέρι!

NetKerveros είπε...

Πατουσίτσα, ευχαριστώ για τις ευχές σου! Καλώς ήρθες στο blog μου.

Snowhite, ευχαριστώ για τις ευχές σου! Νομίζω ότι το έθεσες πάρα πολύ καλά. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω όλα τα συναισθήματα από εκείνη την ημέρα. Ένοιωθα πάρα μα πάρα πολύ μικρός μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους. Ένοιωθα πάρα πολύ αδύναμος.