Τι Κάιρο, τι Αλεξάνδρεια! (μέρος βου)

Αλεξάνδρεια Απρίλιος 2006

Αχχχχχ ... θυμάμαι τότε που ταξίδευα με την Swissair για Αμερική, που όταν ήταν ώρα για ύπνο, μας κλείνανε τα φώτα και όλοι κάνανε ησυχία για να κοιμηθούμε. Με ένα δίσκο στα χέρια γεμάτο χυμούς και σάντουτσάκια, κυκλοφορούσαν μέσα στο σκοτάδι οι φροντιστές και φιλεύανε όσους ξενυχτάγανε παρέα με ένα βιβλίο. Μόνο στο μέτωπο δεν μας φυλάγανε καληνύχτα! Έτσι ακριβώς και στην Ολυμπιακή. Έτσι ακριβώς ... για τα πρώτα δέκα λεπτά της απογείωσης. Δέκα ολόκληρα λεπτά καταφέραμε να κοιμηθούμε. Αμ που το βάζεις αυτό. Δέκα ολόκληρα λεπτά ύπνου. Με το που οριζοντιώνεται το αεροπλάνο, ανάβουν τα φώτα και ξεκινά τέτοια βαβούρα, μα τέτοια βαβούρα ... και όχι από επιβάτες αλλά από φροντιστές! Να ετοιμάζουν καφέδες και αναψυκτικά στο βάθος του αεροπλάνου και να ακούγονται σαν συναυλία των STOMPS. Και επίτηδες να το κάνανε, τόσες μεταλλικές κανάτες καφέ δεν έχουν να τσουγκρίσουν.

Εγώ δε, σφηνωμένος ανάμεσα στην Αριάνα, που αν δεν έχει παράθυρο με θέα ασφυκτιά, και σε έναν άραβα που κάθε τόσο και λιγάκι στα κενά αέρος να φωνάζει τρεις φορές Αλλάχ! “Τι θα κάνουμε όταν φτάσουμε; Να κοιμηθούμε Αλεξάνδρεια απόψε;” με ρωτάει η Αριάνα; “Δεν ξέρω. Θα δούμε όταν φτάσουμε.” της απαντάω εγώ ψύχραιμος και μέσα μου να σκέφτομαι πως θα ξεμπλέξουμε. Σιγά το πράγμα. Πόσο μακριά θα είναι το Κάιρο. Εξάλλου μας είπανε ... θα πάμε στο γραφείο της Ολυμπιακής όπου φυσικά και θα είναι ανοιχτό στις τέσσερις το πρωί της Κυριακής των Βαίων, θα μας περιμένει μία ακόμα αιθέρια ύπαρξη, σαν αυτή που μας είχε κάνει το check in, και θα τακτοποιήσει όλα τα προβλήματα μας. Σωστά;

Και ενώ εγώ αναρωτιόμουνα αλλά και κατάστρωνα προσεχτικά τα επόμενα βήματά μας, μόλις λίγα μίλια μακρύτερα, ο Φίλιππος και ο Χρήστος στο αεροπλάνο για το Κάιρο καθόντουσαν δίπλα σε δύο αλυσοδεμένους εγκληματίες!!! Τώρα αλυσοδεμένοι ήτανε ... με χειροπέδες ήτανε, ξέχασα να ρωτήσω αυτή τη λεπτομέρεια, αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτοί μας είχανε φαει τις θέσεις!!!

Καθόντουσαν που λέτε, στη τελευταία σειρά πριν τις τουαλέτες ... σε εκείνες τις θέσεις που δεν έχουν καν χώρο να ξαπλώσουν προς τα πίσω, μαζί με δύο εγκληματίες και με δύο αστυνομικούς συνοδούς. Γυρνάει ο ένας αστυνομικός και λέει στον άλλον κάνοντας χιούμορ “Σου μυρίζει ζώο;” … αναφερόμενος στους κατάδικους ... “Εμένα μου μυρίζει.” Τώρα, τι του μύριζε δεν ξέρω, αλλά στο δικό μας αεροπλάνο, με προορισμό την Αλεξάνδρεια, εμένα μου μύριζε μια λερωμένη πάνα από το μωρό που είχε πλαντάξει στο κλάμα στο πίσω κάθισμα.

Κάποια στιγμή, και μετά από μία αποτυχημένη προσγείωση λόγω δυνατού αέρα, δεήσαμε και φτάσαμε στην λάθος πόλη. Η δε Αριάνα, να μου τα έχει πρήξει. Τουλάχιστον δέκα φορές πρέπει να μου είπε, “Εγώ λέω να μείνουμε Αλεξάνδρεια απόψε. Πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ξανάρθουμε εδώ. Θα σηκωθούμε αύριο πρωί πρωί, θα γυρίσουμε την πόλη, και μετά θα πάμε Κάιρο”. Το πρωί πρωί μου άρεσε. Η ώρα είχε πάει σχεδόν πέντε. Λίγο η καθυστέρηση από Αθήνα, λίγο η αποτυχημένη προσγείωση, μία ώρα στην ουρά για τη βίζα, μείων μία ώρα διαφορά γιατί οι αιγύπτιοι θέλουν να ξυπνάνε για δουλειά μαζί με τους Ελβετούς ... να μη σας τα πολυλογώ, η ώρα είχε πάει σχεδόν πέντε και είχαμε κοιμηθεί δέκα ολόκληρα λεπτά! Και αρχίζουμε τα SMS. “Φτάσατε;” “Φτάσαμε!” “Βγάλατε βίζα;” “Βγάλαμε με 15€” “Εμείς 12€!” Γυρνάει μια γιαγιούλα δίπλα μου και μου λέει “Εγώ πλήρωσα 30€ στη πρεσβεία στην Αθήνα!” Τι να της πεις; Καλωσόρισες στην Αίγυπτο!

Βγάζουμε συνάλλαγμα, παίρνουμε τις βαλίτσες μας και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Εντωμεταξύ μέχρι να τα κάνουμε όλα αυτά, η αίθουσα είχε αδειάσει. Όλοι οι local είχαν φύγει από τους πρώτους και είχαμε μείνει πέντ’ έξη Έλληνες. Η Αριάνα το βιολί της. “Εγώ λέω να μείνουμε στην Αλεξάνδρεια. Που να τρέχουμε στο Κάιρο βραδιάτικα.” “Βρε Αριάνα,” της λέω, “το ξενοδοχείο μας είναι στο Κάιρο και το έχουμε πληρωμένο! Που θα βρούμε ξενοδοχείο στις πέντε το πρωί;” Και που να ήξερα τι μας περίμενε με το ξενοδοχείο, αλλά αυτό δεν ήτανε το πρόβλημά μας εκείνη τη στιγμή ... το πρόβλημά μας ήτανε να βρούμε το γραφείο της Ολυμπιακής.

Και μα το θεό, να πέσει κεραυνός να με κάψει αν λέω ψέματα για αυτό, περνάμε το τελωνείο ... η αυτόματη πόρτα ανοίγει ... βγαίνουμε έξω σε ένα σκοτεινό δρόμο οπού λες “τώρα θα μας βιάσουνε” ... και η πόρτα κλίνει πίσω μας και δεν ξανανοίγει!!! Γραφείο την Ολυμπιακής ... πουθενά!

συνεχίζεται ...