Τι Κάιρο, τι Αλεξάνδρεια! (μέρος γάμα ... τα!)

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας Απρίλιος 2006

Και το έλεγα εγώ ... το έλεγα ... το έχουμε γρουσουζέψει τελείως το ταξίδι αυτό. Το έχω σαν αρχή να μη λέω ποτέ μου ότι πάω ταξίδι. Το θεωρώ την ύψιστη γρουσουζιά να κοκορεύομαι ότι πάω ταξίδι ... ειδικά αν είναι για διακοπές! Οι μόνοι που το μαθαίνουνε είναι οι γονείς μου δυο τρεις μέρες πριν φύγω. Φυσικά με το που ανακοινώνω κάθε καινούργια απόδραση, ακούω την διάλεξη περί του πότε θα νοικοκυρευτώ και ότι δεν κάθομαι στα αυγά μου και διάφορα άλλα τέτοια, αλλά το έχουνε πάρει απόφαση ότι έχω μια δόση τρέλας μέσα μου και μετά από περίπου εφτάμιση λεπτά διάλεξης με αφήνουν ήσυχο.

Έτσι που λέτε ... δεν το λέω σε κανέναν! Μερικές φορές θα το πω και στους δύο κολλητούς μου για να μην μ’ αρχίσουν στα τηλέφωνα και ανησυχήσουν ... αλλιώς δεν θα το έλεγα ούτε και σε αυτούς. Αλλά αυτή τη φορά όμως το είχε μάθει η μισή Αθήνα και η μισή Θεσσαλονίκη.

Πρώτος και καλύτερος ο Φίλιππος. Ήμασταν, που λέτε, στο καθιερωμένο διμηνιαίο πρωινό με όλα τα φιλαράκια μου, συμπεριλαμβανομένου και τα κουτσούβελά τους. Οι παιδικοί μου φίλοι φυσικά και ξέρουν το κουσούρι που έχω με τα ταξίδια και ποτέ δεν παραξενεύονται όταν γυρνάω ηλιοκαμένος από καμιά τριτοκοσμική χώρα. Και εκεί που τρώγαμε την ομελετίτσα μας και τους έλεγα πως φέτος εγώ θα σουβλίσω το αρνί γιατί ήρθε καιρός όλη αυτή η τεχνογνωσία του πατέρα μου να περάσει στην επόμενη γενεά, πετάει ο Φίλιππος μια σπόντα για την Αίγυπτο. Θυμάμαι δε, την Συλβί και την Ιζαμπέλ, παιδικές μου φίλες από δέκα χρόνων, που δαγκώθηκαν μόλις το άκουσαν. Λες και άκουσαν καμιά κατάρα. Δεν είπανε τίποτα γιατί ξέρουν τι παράξενος που είμαι στο θέμα αυτό. Αλλά οι υπόλοιποι ... λες και φάγανε γλιστρίδα. Λες και τους είπες ... από εδώ και πέρα μιλάμε μόνο για Αίγυπτο. Ε! ... σε μία ώρα το είχε μάθει η μισή Αθήνα!

Η δε Αριάνα, ούτε έκτατο ανακοινωθέν να μην είχε βγάλει. Με τραβολογούσε, που λέτε, για προξενιό στην Μεγάλη Βρετανία και σας παρακαλώ μη ρωτάτε για περισσότερες λεπτομέρειες διότι αρκετά χαμηλά είχα πέσει εκείνη την ημέρα. Γυρνάει και μου λέει η Νικόλ, αυτή που μου προξένευε, “Ώστε θα πάτε στην Αίγυπτο; Θα πάτε και κρουαζιέρα στον Νείλο; Αχ ... τι ρομαντικό! Ο Νείλος ... οι φοίνικες ... οι πυραμίδες ...” και καθώς αναστέναζε, ονειρευότανε ταξίδια μακρινά κρατώντας μια πορσελάνινη κούπα με τσάι στο ένα χέρι και ένα μισοδαγκωμένο βούτημα στο άλλο! “Αχ! … Βαχ! ... τι ρομαντικό!!!”

Εδώ να δείτε ρομάντζα! Εδώ! Στις πέντε το πρωί μέσα στην ερημιά! Τρία πράγματα θυμάμαι από εκείνη τη στιγμή στο σκοτεινό εκείνο δρόμο έξω από το αεροδρόμιο της Αλεξάνδρειας. Μια σκιά ενός δίμετρου άντρα να μας πλησιάζει ... το φεγγάρι με το λιγοστό του φως να φωτίζει τον δρόμο και την Αριάνα να λέει για εικοστή πέμπτη φορά ... “Εγώ λέω να μείνουμε εδώ απόψε.”

Εδώ; Πού εδώ; Στο πλακόστρωτο με τον έναστρο ουρανό για σκέπη; Διότι τίποτα άλλο δε βλέπω εδώ τριγύρω. Το απέναντι κτίριο που φαντάζομαι να έχει τα γραφεία των αεροπορικών εταιριών, είχε στη πόρτα ένα λουκέτο ίσα με την παλάμη μου.

Μέσα στο σκοτάδι η φιγούρα όλο και μεγάλωνε πλησιάζοντας με αποφασιστικά βήματα προς τα εμάς, και έχω την αμυδρά υποψία, ότι η Αριάνα έψαχνε στη τσάντα της για την φωτογραφική μηχανή για να αποθανατίσει τις πρώτες μας στιγμές στην Αφρική. Και αν έχει το θεό της, τη στιγμή που εκείνος ο δίμετρος σκοτεινός τύπος ήτανε μόλις στα τρία μέτρα από εμάς, και εγώ σκεφτόμουνα ότι μάλλον μπορώ να τον πλακώσω στο ξύλο αν χρειαστεί, η Αριάνα γυρνάει και μου λέει, “Δώσε μου το συνάλλαγμα μου”. Κανένα πρόβλημα ... να στο δώσω. Ίσως ο τύπος δει τα λεφτά και δεν μας βιάσει και απλός μας κλέψει!

Ευτυχώς που την επόμενη στιγμή, ο δίμετρος τύπος μας ρώτησε με άψογη βρετανική προφορά ... “Are you the ones for Cairo from Olympic” αλλιώς θα τα άκουγε για τα καλά η Αριάνα. Βέβαια τι σας λέω τώρα ... αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε άλλα που μου έχει κάνει. Πριν από χρόνια που είχαμε πάει Μεξικό με κατέληξε να παρακολουθώ καλλιστεία τραβεστί!!!

Διακόσια περίπου χιλιόμετρα νοτιότερα, στο αεροδρόμιο του Καίρου, ο Φίλιππος και ο Χρήστος ξεκινούσαν τον δικό τους Γολγοθά και ας ξημέρωνε Κυριακή των Βαίων. Ψάχνανε τον απεσταλμένο από το ταξιδιωτικό πρακτορείο να τους πάει στο ξενοδοχείο. Κόσμος πολύς ... κοινώς ένας χαμός στο αεροδρόμιο και με τίποτα να μην μπορούν να τον βρούνε. Κάποια στιγμή βλέπει ο Χρήστος έναν ψηλό, υπερβολικά λεπτό, μελαψό τύπο με κουστούμι να κρατάει μία πινακίδα που έγραφε “Filopopos and Family”!!! Σημειωτέων, ο Φίλιππος είχε κανονίσει τις λεπτομέρειες του ταξιδιού και δεν πρόκειται να πω τίποτα παραπάνω για να μην πληγώσω κανέναν. Εγώ, ένα θα σας πω μονάχα ... ο Φίλιππος έπιασε δουλειά σε ταξιδιωτικό γραφείο την Δευτέρα που μας πέρασε. Βέβαια μόνο και μόνο η πινακίδα “Filopopos and Family”, θα έπρεπε να ήταν ένα καλό σημάδι για την ασυνεννοησία που είχε γίνει με τα πρακτορεία. Διότι δεν ήτανε μόνο ένα ... τρομάρα μας, είχαμε κανονίσει με δύο πρακτορεία! Ένα Ελληνικό και ένα Αιγυπτιακό ... για ποικιλία!

Εγώ από την άλλη, στην Αλεξάνδρεια, μόλις μου είχε φύγει ένα βάρος από πάνω μου. Μας λέει ο δίμετρος κοκκινομάλλης βρετανός ... “Don’t worry. We have a bus waiting for you to take you to Cairo. It fits 9 people and you are the only passengers.” Ωραία σκέφτηκα και εγώ, θα ξαπλώσουμε την αρίδα μας και θα κοιμηθούμε, και αρχίσαμε να προχωράμε στο σκοτεινό πλακόστρωτο δρομάκο. Στο βάθος του δρόμου δύο φώτα από το πουθενά ανάψανε φωτίζοντας το άδειο αεροδρόμίο, που σε συνδυασμό με το ψιλόβροχο που μόλις είχε ξεκινήσει, μεταμορφώθηκε σε σκηνικό από θρίλερ που έκανε κάθε τρίχα κάγκελο!

Η Αριάνα, μιας και πλέον είχαμε και ένα δραματικό ντεκόρ, γυρνάει και μου λέει ... “Βγάλε με μία φωτογραφία!” Φωτογραφία; Που; Με φόντο το πουλμανάκι το οποίο ήταν ένα παλιό station wagon που του είχαν βάλει μία έξτρα σειρά από καθίσματα; Μπαίνουμε μέσα στο αυτοκίνητο με τα κόκκινα πλαστικά χιλιογδαρμένα καθίσματα και κάθομαι με τα πόδια στα πλάγια. Καλά ακούσατε. Δεν χωράγανε ευθεία, μόνο πλαγιαστά. “How far is Cairo?” ρωτάω τον άγγλο, και γυρνάει και μου απαντάει “Three hours! You should be there by eight in the morning”. Κοιτάω την Αριάνα και με απόλυτα σοβαρό ύφος της λέω ... “Απόψε μένουμε εδώ! Αύριο βλέπουμε”. “Γιούπι” αναφωνεί η Αριάνα και αρχίζει να χοροπηδάει μέσα στο αμάξι, και το αμάξι να σείεται ολόκληρο. Σημειωτέον, η Αριάνα είναι η πιο μικροκαμωμένη και λεπτεπίλεπτη κοπέλα που γνωρίζω!

Το κοιμισμένο μου μυαλό, αρχίζει να παίρνει γρήγορες στροφές. Πώς βρίσκουμε ξενοδοχείο στις πέντε η ώρα τα ξημερώματα στην Αφρική; Μα και φυσικά η απάντηση είναι απλή. Ο Φίλιππος και ο Χρήστος είναι ήδη στο Hilton Nile στο Κάιρο και κάνουνε check in! Το Hilton θα μας βρει σε άλλο Hilton, και τηλεφωνώ αμέσως στα παιδιά.

- Πως πάει; Φτάσατε στο Ξενοδοχείο;
- Φτάσαμε. Έχουμε κάποιο πρόβλ ...
Και τον διακόπτω πριν προλάβει να αποτελειώσει την πρόταση ...
-Ρώτα τον Concierge να μας βρει δωμάτιο στην Αλεξάνδρεια!
- Α! Πολύ ωραία. Να μείνετε στην Αλεξάνδρεια!
Σιγή για μια στιγμή ... και εγώ σκεφτόμουνα ... μα ποιο πρόβλημα πήγε να μου πει ... υπάρχει και άλλο πρόβλημα; Γιατί τέτοια υπερβολική χαρά που θα μείνουμε εδώ;
- Ο Concierge μου λέει ότι δεν μπορεί να κάνει κράτηση σε άλλο Hilton!
- Δεν πάει καλά. Τι σόι αλυσίδα είναι αυτή; Απλά ρώτα τον αν έχει άδεια δωμάτια. Δεν πρόκειται να γεμίσει στα επόμενα λεπτά.
- Έχει στο Green Park Hilton
… μου λέει και τον κλείνω χωρίς να ρωτήσω αν υπήρχε κανένα άλλο πρόβλημα.

Γυρνάω στον ψηλό άγγλο και του λέω. “We don’t want to go to Cairo. Just take us to the Green Park Hilton Hotel. We just want to sleep.” Και μου απαντάει ... “I have to ask my supervisor” και εξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι. Ποιόν supervisor; Υπάρχει και άλλος εδώ στην ερημιά; “Έλα να σε βγάλω φωτογραφία με το σαραβαλάκι” αναφωνεί η Αριάνα.

Το γελοίο της υπόθεσης ήτανε πως θα είχαμε δύο δωμάτια, σε δύο διαφορετικά Hilton, σε δύο διαφορετικές πόλεις την ίδια βραδιά! Βέβαια το ένα θα πληρωνότανε με τα λεφτά της αποζημίωσης από την Ολυμπιακή, αλλά και πάλι ήτανε υπερβολή! Αλλά φυσικά, αυτό το ταξίδι το είχαμε γλωσσόφαει τόσο πολύ, που την ίδια ώρα που εγώ πόζαρα ξέγνοιαστος στο φακό με φόντο το σαράβαλο και το αεροδρόμιο στην Αλεξάνδρεια, οι δε Φίλιππος και Χρήστος στο Κάιρο μαθαίνανε ότι δεν είχαν δωμάτιο για να κοιμηθούνε απόψε!!!

Είχε γίνει λάθος στην κράτηση από ένα ξεφτέρι στην Αθήνα και δεν είχαμε δωμάτια για την πρώτη νύχτα. Θεώρησε ότι δεν θα κοιμηθούμε εκείνο το βράδυ μιας και φτάναμε χαράματα και δεν μας έκλεισε. Σημειωτέων ότι αυτό το ξεφτέρι στην Αθήνα ήταν η δεύτερη ηλίθια που μας έκανε αξέχαστες τις διακοπές και αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι συνεργάτης με τον Φίλιππο στο ταξιδιωτικό γραφείο! Η κράτηση που λέτε, ξεκινούσε από την επομένη μέρα!

Και εκεί που τα παιδιά στο Κάιρο ήτανε έτοιμοι να στήσουν καυγά με τον receptionist στο ξενοδοχείο, εμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι ο Έλλην supervisor με τον δίμετρο Άγγλο και μου λέει. “Δεν μπορείτε να πάτε σε ξενοδοχείο εδώ να κοιμηθείτε. Έχουμε φαξ με εντολή να σας παραδώσουμε στο αεροδρόμιο του Καίρου. Έχουμε εγγυηθεί για την ασφάλειά σας και αν πάθετε τίποτα θα βρούμε τον μπελά μας!” Γυρνάω και κοιτάω την Αριάνα με ένα απορριμμένο ύφος σκεφτόμενος ... τι μας λένε αυτοί ... δεν πάνε στα καλά τους που θα μας πούνε που θα πάμε και που δεν θα πάμε.

Και στήνουμε έναν καυγά ... για την ακρίβεια δύο καυγάδες ... έναν στο Κάιρο, και έναν στην Αλεξάνδρεια ... και η πίεση των τεσσάρων να έχει χτυπήσει κόκκινο!

Καυγάς στο Κάιρο ...
- What do you mean we have no rooms? The agency gave us vouchers …
- Sir calm down … the hotel is fully booked for tonight … we simply don’t have any available room to give you. Your reservation is for tomorrow …

Καυγάς στην Αλεξάνδρεια ...
- Βρε Αριάνα, κλείστην την ρημάδα (την φωτογραφική) να δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους! Τι μας λέτε τώρα ... εμείς θέλουμε να πάμε για ύπνο. Είμαστε κομμάτια! Στο κάτω κάτω δεν φταίμε εμείς που η Ολυμπιακή τα έκανε μαντάρα!
- Μας σας εξήγησα κύριέ μου. Έχουμε εγγυηθεί την ασφάλειά σας. Το λεωφορείο είναι ήδη πληρωμένο. Δεν μπορούμε να σας αφήσουμε να πάτε όπου θέλετε ...

Καυγάς στο Κάιρο ...
- You can wait at the lobby for a couple of hours until the first room is available.
- Βρε Χρήστο, τι θα κάνουμε τώρα. Μας λέει να περιμένουμε μέχρι να ξυπνήσει κανένας χριστιανός και κάνει check out!
- Μα εδώ είναι όλοι μουσουλμανοι!

Καυγάς στην Αλεξάνδρεια ...
- Madam, stop taking me photos. Sir, we need to take you to the Cairo Airport. You don’t like the bus? It is very safe. We guarantee!
- Να πάρεις το bus σου και να το βάλεις εκεί που ξέρεις ...

συνεχίζεται ...