Ήλιος Καλοκαιρινός

Ήλιος λαμπερός ... καλοκαιρινός. Σηκώνω το χέρι ψηλά να τον κρύψω, αλλά οι ακτίνες πάντα βρίσκουν τρόπο να μου ξεφύγουν. Προσπαθώ να τις πιάσω αλλά πάντα ξεγλιστράνε μέσα από τα δάκτυλα. Κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να του ξεφύγω και είναι τόσο δυνατός … τόσο λαμπερός … είναι καλοκαιρινός. Να θέλεις να του αντισταθείς, να θέλεις να του κρυφτείς και αυτός πάντα σε πιάνει. Σε πιάνει, σε αγκαλιάζει και λιώνει κάθε παγωμένη, από τον χειμώνα, καρδιά.

Βουτάω να του ξεφύγω σε άρνηση να με ζεστάνει, και η αλμύρα της θάλασσας καιει κάθε ανοιχτή πληγή που άφησε πίσω η βαρυχειμωνιά. Κολυμπάω προς τον βράχο, παλιό γνώριμο φίλο. Στέκεται μόνος, μελαγχολικός. Ένα ολόκληρο χειμώνα τον έγδερναν τα κύματα. Ένα ολόκληρο χειμώνα στεκόταν μόνος και αγέρωχος με μοναδικό επισκέπτη ίσως κάποια Αλκυονίδα να γεννήσει τα αυγά της μες στο Φλεβάρη. Κοφτερός και αφιλόξενος λες και προσπαθεί να προστατέψει τη δική του πληγωμένη καρδιά. Με περιμένει όπως κάθε χρόνο να σκαρφαλώσω στη κορυφή του.

Και εγώ, όσες φορές και να έχω γλιστρήσει, όσες φορές και να έχω ματώσει, εκεί να προσπαθώ, εκεί να επιμένω, εκεί να σκαρφαλώνω και να τον κατακτώ. Τι ξεροκέφαλος που γίνομαι! Το ακατόρθωτο το αρπάζω. Δεν συμβιβάζομαι με τίποτα. Όλοι με γκρινιάζουν και εγώ να μη το βάζω ποτέ κάτω. Να μη μπορώ να αποδεχτώ καμιά ήττα. Να μη ξέρω πότε να καταθέσω τα όπλα. Και εκεί που σκαρφαλώνω, και με πείσμα γραπώνομαι από κάθε του σχισμή, ο ήλιος έχει αρχίσει και κοιτά με λησμονιά τη δύση. Οι ηλιαχτίδες φιλάνε το νερό, και όλο μου το σώμα, όλος μου ο βράχος, λάμπει από τις ανακλάσεις.

Και στέκομαι στη κορυφή και αγναντεύω τον ορίζοντα, και η θάλασσα όλη έχει γίνει χρυσαφί και λάμπει δυνατά όσο και ο ήλιος ο καλοκαιρινός. Και για μία μόνο στιγμή, για μία μοναδική στιγμή, έρχεται το δροσερό αγέρι στο αυτί και μου λέει ψιθυριστά, μα τόσο ψιθυριστά που μόνο εγώ και ο βράχος να ακούσει, “αρκετά ... αρκετά ... αφέσου και εσύ στο καλοκαίρι ... φτάνει πια ...”