Αντίο

Ένας κόμπος στο λαιμό. Δυο βουρκωμένα μάτια. Το οξυγόνο λιγοστό. Πάντα το ίδιο συναίσθημα. Κόσμος ... πολύ κόσμος! Όλοι με έναν προορισμό. Όλοι με ένα εισιτήριο στο χέρι. Άλλοι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Άλλοι με ένα χαμόγελο, άλλοι με ένα δάκρυ. Όσο μεγάλη και να είναι η αίθουσα αναμονής, ποτέ δεν με χωράει. Και συνήθως είναι απέραντες. Τόσο απέραντες που μπορείς να χάσεις και τον εαυτό σου εκεί μέσα.

Δεν τα μπορώ τα αεροδρόμια. Απλά δεν τα μπορώ. Έχω ταξιδέψει εκατοντάδες φορές στη ζωή μου και απλά δεν τα αντέχω. Και δεν είναι το αεροδρόμιο το ίδιο ... δεν είναι το αεροπλάνο που φοβάμαι ... είναι το αντίο που πρέπει να πω. Είναι που πρέπει να αποχαιρετήσω ανθρώπους που αγαπώ. Είναι που δεν ξέρω αν θα τους ξαναδώ. Δεν ξέρω αν θα τους ξαναμιλήσω.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που ένοιωσα έτσι. Ήταν στο Heathrow το ’92. Όλοι οι φίλοι μου είχαν μαζευτεί εκεί να με αποχαιρετήσουν. Ο Γρηγόρης, η Άννα, η Αμαλία ... Όλοι να μ’ αγαλλιάζουν και όλοι να με φιλάνε. Με είχαν γεμίσει δώρα και γράμματα για να τους θυμάμαι. Μία πέννα για να τους γράφω, ένα κουτί γλυκά, δύο jazz CD, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες... Όλα τυλιγμένα με λαμπερές πολύχρωμές κόλες χαρτί, να μου θυμίζουν τις ευτυχισμένες μέρες στο Λονδίνο. Δεν ήθελα να φύγω. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω. Νόμιζα ότι με είχαν δέσει με σκοινί και με τραβάγανε.

Η Βεατρίκη δεν είχε έρθει. Δεν ήθελε να την δω να κλαίει μου είπε. Η καλύτερη μου φίλη και δεν ήρθε. Με αποχαιρέτησε με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Ένα γράμμα που το βρήκα κρυμμένο στην βαλίτσα όταν την άνοιξα χιλιάδες μίλια μακριά. “Θεέ μου” σκέφτηκα … “δεν θα τους ξαναδώ ποτέ” ... “πώς τρέχει έτσι η ζωή;”

Θυμάμαι ξανά το 96 στη Βοστόνη. Ήταν Μάιος και μόλις είχαμε αποφοιτήσει. Ήταν ένας πολύ ωραίος Μάιος. Τότε που ο κόσμος όλος ήταν δικός μας. Τον κρατάγαμε στα χέρια μας θυμάμαι, και τον πλάθαμε όπως εμείς θέλαμε. Θυμάμαι εκείνη την αίθουσα αναμονής στο Logan σαν να ήταν χτες. Ο Liam έφευγε για San Francisco, Η Jessica για Ταϊβάν, η Νατάσσα για Γαλλία. Όλοι με ένα εισιτήριο στο χέρι και με βαλίτσες γεμάτες όνειρα και ελπίδες. Και εγώ στο αεροδρόμιο να τους αποχαιρετώ. Σκορπίσαμε σε όλο τον πλανήτη. Φύσηξε αγέρας και σκορπίσαμε παντού.

Τα χρόνια πέρασαν και οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Μέσα σε μία μέρα άλλαξε η ζωή μου ριζικά. Δεν έλεγα αντίο μόνο σε φίλους, αλλά και σ΄ ένα τρόπο ζωής. Αποχαιρετούσα την ελευθερία μου. Ασφυκτιούσα στο αεροδρόμιο. Όλοι οι φίλοι μου ήτανε εκεί για άλλη μια φορά. Η φίλη μου, η Barrie, απαρηγόρητη. Να μην πιστεύει ότι η ζωή πρέπει να αλλάξει. Και εγώ βουβός, γεμάτος με πολλά μικρά δώρα και με ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή να τους αποχαιρετάω έναν έναν. Εκείνο το εισιτήριο ... εκείνο το εισιτήριο για να συναντήσω το πεπρωμένο μου ... αυτό που τόσο χρόνια απέφευγα.

Και το έργο επαναλήφθηκε πολλές φορές. Αντίο στην Βίκυ στο Μιλάνο. Αντίο στην Άννα στο Λουξεμβούργο. Αντίο στη Yen Yen στην Μανίλα. Αντίο ... αντίο ... αντίο. Χαμένος μέσα σε αγκαλιές και βουρκωμένα μάτια. Χαμένος μέσα σε νοήματα που προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις. Χαμένος μέσα σε ψίθυρους στ’ αυτί που προσπαθείς να μεταφράσεις ... λέγοντας το τελευταίο σ’ αγαπώ.

Πες μου, πως λες αντίο; Μου λες; Πως συνεχίζεις να ζεις χωρίς ανθρώπους που αγαπάς; Χωρίς την οικογένειά σου; Χωρίς τους φίλους σου; Χωρίς τον έρωτά σου; Πως; Πες μου, πως αρχίζεις τη ζωή ξανά; Πως ξαναβρίσκεις φίλους, έρωτα, αγάπη; Πως;

Μισώ τα αεροδρόμια …

Αλλά το πιο σκληρό αντίο το είπα στο αεροδρόμιο Μακεδονία, πριν από τρία χρόνια. Τότε που αποχαιρετούσα την Αμαλία για άλλη μια φορά. Την θυμάμαι πίσω από την τζαμαρία σιωπηλή με βουρκωμένα μάτια. Με θυμάμαι πίσω από την τζαμαρία να καταριέμαι το πεπρωμένο μου. Προσπάθησα τόσο πολύ να ενώσουμε τις ζωές μας ... μα τόσο πολύ. Ίσως αν προσπαθούσα λίγο ακόμα. Ίσως άλλο ένα ταξίδι. Ίσως αν κάναμε λίγο υπομονή ακόμα. Ίσως ... ίσως. Αυτά τα ίσως θυμάμαι αλλά και οι δυο ξέραμε πολύ καλά το μέλλον. Εγώ δεμένος στην Αθήνα. Εκείνη δεμένη στη Θεσσαλονίκη. Πεντακόσια τέσσερα χιλιόμετρα να μας χωρίζουν ... να με χωρίζουν από την πρώτη μου αληθινή αγάπη ... από τον πρώτο μου έρωτα.

Δεν ξαναπάτησα Θεσσαλονίκη. Η ήτα μου ήταν βαριά. Ο χρόνος μπορεί να μαλάκωσε τον πόνο, αλλά δεν άντεχα να την ξαναδώ. Μισώ τα αεροδρόμια. Τα μισώ!

. . .

Γωνία Εγνατίας και Χαλκέων. Μια μικρή πλατεία, μια μικρή εκκλησία και εγώ. Πως πέρασαν έτσι τρία χρόνια. Τίποτα δεν έχει αλλάξει αλλά και πάλι όλα έχουν. Τρία χρόνια που δούλευα όλη μέρα. Τρία χρόνια που διακοπές δεν υπήρχαν στο λεξιλόγιο μου. Δούλευα, δούλευα, δούλευα! Δημιουργούσα κάθε μέρα επιχειρήσεις. Έχτιζα όνειρα. Ακολουθούσα το πεπρωμένο μου με σκυφτό κεφάλι. Δεν το σήκωνα για να μην δω το μέλλον αλλά ούτε και το παρελθόν. Δούλευα, δούλευα, δούλευα! Δούλευα για να ξεχάσω. Και έφτασε η μέρα όπου ξέχασα. Όπου το παρελθόν είχε επιτέλους ξεθωριάσει. Και όρθωσα το ανάστημά μου. Και σήκωσα το κεφάλι μου. Και μόλις έριξα μια ματιά στον κόσμο γύρω, αυτός με πλήγωσε. Με πλήγωσε πολύ βαθιά. Και όχι μία, αλλά τρεις απανωτές φορές.

Θεέ μου, πώς άλλαξα έτσι. Πώς έχασα το χαμόγελό μου. Θέλω τόσο πολύ να το ξαναβρώ. Θέλω τόσο πολύ να μου το ξαναφέρουν...

Έκανε ψύχρα εκείνο το βράδυ. Παρόλο που η μέρα είχε μυρίσει καλοκαίρι, με την δύση όλα άλλαξαν. Δεν είχε κίνηση και είχα φτάσει στο ραντεβού νωρίτερα. Ένα τέταρτο είχα κλειστά τα μάτια. Ήθελα να τα ανοίξω με το άκουσμα της φωνής της και να αντικρίσω το γλυκό της χαμόγελο. Τρία χρόνια πολλά ξεχνάς αλλά ένα χαμόγελο ποτέ. Τρία χρόνια που ο καθένας ακολουθούσε το πεπρωμένο του. Εκείνη παντρεύτηκε. Εγώ χάθηκα. Τρία ολόκληρα χρόνια για να αντικρίσω το χαμόγελό της.

Και το αντίκρισα. Και η φωνή της ήταν γλυκιά όπως τότε. Και η αγκαλιά ήταν ζεστή όπως πάντα. Μόνο που ήταν πιο σφιχτή. Πάρα πολύ σφιχτή.

Οι ώρες περάσανε σαν αστραπή εκείνο το βράδυ. Είχαμε τόσα να πούμε, τόσα να θυμηθούμε. Καφές δίπλα στο κύμα, έκθεση φωτογραφίας, βόλτα στη παραλία. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε ... στιγμές που μιλούσαμε ταυτόχρονα και δεν ξέραμε τι να πρωτοπούμε ... παλεύαμε να μονοπωλήσουμε τον χρόνο για να πει ο καθένας τα νέα του. Και όταν τα τηλέφωνα χτυπάγανε η αγανάκτησή μας ήταν ολοφάνερη. Μας κλέβανε τον ελάχιστο χρόνο που είχαμε στη διάθεσή μας. Τρία χρόνια συμπιεσμένα σε λιγοστές ώρες. Ό έρωτας μπορεί να σβήνει αλλά η φιλία ποτέ. Και αυτό ήταν που ήθελα πιο πολύ απ’ όλα. Μια ζεστή αγκαλιά. Μια αγκαλιά που την σκεφτόμουνα μήνες τώρα.

. . .

Ένας μήνα έχει περάσει από εκείνη τη βραδιά και λιγοστές αναμνήσεις μείνανε. Θυμάμαι πως η πόλη είχε σωπάσει εκείνο το βράδυ για να μη μας ενοχλήσει. Θυμάμαι τα φώτα που ήταν λίγο πιο λαμπερά απ’ ότι συνήθως και μπορούσα να δω το χαμόγελό της. Θυμάμαι τον αέρα που είχε κοπάσει όταν περπατούσαμε δίπλα στη θάλασσα και έκανε την αγκαλιά της πιο ζεστή. Για πρώτη φορά δεν κρύωνα ...

Δεν θυμάμαι άλλες λεπτομέρειες. Όλα ήτανε αχνά, θαμπά. Σαν ένα γλυκό όνειρο που ξυπνάς την άλλη μέρα και αναρωτιέσαι αν ήτανε αληθινό. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που θυμάμαι. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος για αυτό αλλά είχα την εντύπωση πως εκείνο το βράδυ χαμογελούσα. Εκείνο το βράδυ η Αμαλία μου έδωσε απλόχερα το χαμόγελό μου και όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού, δεν μου το πήρε, παρά μου έδωσε και λίγο παραπάνω για να διαρκέσει μέχρι την Αθήνα. Για να αντέξω το αεροδρόμιο και ίσως μέχρι το σπίτι.

Και όταν έφτασε η ώρα του αποχωρισμού ... όταν έφτασε η ώρα να πούμε αντίο ... δεν το είπαμε ... παρά μου έδωσε ένα χάδι στο μάγουλο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας στην Αθήνα.