Τι Κάιρο, τι Αλεξάνδρεια!

Αλεξάνδρεια Απρίλιος 2006

Εμείς: Θα μπορούσαμε να έχουμε δύο θέσεις μπροστά και δύο πίσω για να καθίσουμε όλοι μαζί;
Αυτή: Μα τι λέτε τώρα, η πτήση έχει πρόβλημα... (και το ποιηματάκι ξεκινά) Κάθε εταιρία έχει δικαίωμα να κάνει overbooking σύμφωνα με τους κανονισμούς της ΙΑΤΑ. Δεν υπάρχουν θέσεις. Αν θέλετε παίρνεται όλο το εισιτήριο αποζημίωση και πετάτε αύριο.
Εμείς: Μα εμείς σήμερα θέλουμε να φύγουμε. Όχι αύριο.
Αυτή: (Το ποιηματάκι ξανά) Κάθε εταιρία έχει δικαίωμα να κάνει overbooking σύμφωνα με τους κανονισμούς της ΙΑΤΑ μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα ...
Εμείς: Ναι, αλλά εμείς σήμερα θέλουμε να πάμε, όχι αύριο.
Αυτή: Μας σας είπα. Κάθε εταιρία έχει δικαίωμα μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα ...
Εμείς: Ναι αλλά εμείς σήμερα έχουμε προγραμματίσει τις διακοπές μας. Όχι αύριο.
Αυτή: Κοιτάξτε. Μπορείτε οι δύο από σας να πάτε για Κάιρο και οι άλλοι δυο για Αλεξάνδρεια με πτήση που φεύγει μετά από 10 λεπτά. Άλλες θέσεις για Κάιρο δεν έχω.
Εμείς: Μα εμείς για Κάιρο κανονίσαμε και οι τέσσερις. Όχι για Αλεξάνδρεια ...

Για την ακρίβεια η ιστορία ξεκινάει λίγο νωρίτερα στο σπίτι μου όπου είχαμε τον κλασσικό τσακωμό με τον Φίλιππο για το πόσες ώρες νωρίτερα να πάμε στο αεροδρόμιο. Μία έλεγε αυτός, δύο να γκρινιάζω εγώ. Μία αυτός, δύο εγώ. Παίρνει τηλέφωνο και η Αριάνα (μερικοί θα την θυμόσαστε και από την ιστορία με το δελφίνι στο Μεξικό) “Μία! Μία!” να φωνάζει μέσα από το ακουστικό. Τι να τους λέω για τα τρεξίματα που έχω κάνει σε αεροδρόμια, τι να τους λέω για τις αναποδιές που μου έχουν τύχει, τι να τους έχω κάνει χρυσούς έστω και για μιάμιση ώρα νωρίτερα ... ανένδοτοι αυτοί. Μία παρά πέντε τα ξημερώματα φεύγει η πτήση ... δώδεκα παρά τα μεσάνυχτα ραντεβού στο Ελ. Βενιζέλ.

Καλά το ακούσατε, δώδεκα τα μεσάνυχτα. Εμείς και η μέση ανατολή. Τι Ισραήλ, τι αραβίες, τι παλεστίνες ... όλες οι πτήσεις της Ολυμπιακής για εκεί κάτω είναι μεταμεσονύχτιες. Και οι αεροσυνοδοί ... εδάφους και αέρος ... γλυκύτατες αιθέριες υπάρξεις εν το μέσο της νυχτός! Να στάζει μέλι το χειλάκι τους. Και λεπτεπίίίίίίλεπτες! Αυτό που το βάζετε; Φτερά στον άνεμο. Με το μαλάκι τους να ανεμίζει ανέμελα, όπως τότε που τις είχε προσωπικά προσλάβει ο Ωνάσης με τα ίδια του τα χεράκια ... ο Αριστοτέλης! Λες και μέρα δεν έχει περάσει από τότε.

Και αρχίζει ένας τσακωμός στις 12 και 10 με μια βαρέλο αεροσυνοδό εδάφους, το κάτι άλλο. Και ήταν σίγουρο πως ήταν εδάφους αλλιώς θα την χρεώνανε υπέρβαρη μαζί με τις αποσκευές. Η Αριάνα να τα έχει πάρει στο κρανίο. “Εγώ! Που πετάω συνέχεια για business trips! Που ποτέ καμιά άλλη εταιρία δεν μου έχει κάνει τέτοια κατάσταση! Πως τολμάτε! Τι πάει να πει είστε overbooked!” Ο δε Φίλιππος και ο Χρήστος, που το παιδί μόλις είχε φτάσει με το τσουφ τσουφ από την συμπρωτεύουσα, τα είχανε χαμένα. Γυρνάω και λέω στην βαρέλο ... “Την τελευταία φορά που ταξίδεψα με την Ολυμπιακή ήταν το ‘88 για Λονδίνο και μου κάνατε την ίδια ακριβός ιστορία. Δεν έχει αλλάξει τίποτα από τότε;” Και η βαρέλο, και συγνώμη για τον χαρακτηρισμό αλλά δεν μου βγαίνει τίποτα άλλο, να συνεχίζει να λέει το ποιηματάκι για εικοστή φορά αλλά μία συγνώμη να μη λέει. “Σύμφωνα με την ΙΑΤΑ μπλα μπλα μπλα” Και ο καυγάς να ανάβει και εντωμεταξύ οι άλλοι επιβάτες να κάνουνε checkin στα διπλανά κισσέ χωρίς κανένα πρόβλημα και η δικιά μας, ναι η βαρέλο, να της έχει κόλληση η βελόνα και να μην λέει να σταματήσει το τροπάριο. Σημειωτέων αυτή ήταν η πρώτη ηλίθια που συναντήσαμε στο ταξίδι. Ακολουθούν και άλλοι δυο τρεις που μας κάνανε τις διακοπές αξέχαστες. Να φανταστείτε ότι ο ξεναγός ήθελε να μας πάει στο πρώτο νεκροταφείο του Καΐρου για ξενάγηση λες και ήτανε κανένα must see!

Και εκεί που τσακωνόμαστε και η ώρα έχει πάει και είκοσι, και όλη η μέση ανατολή που ήταν τριγύρω μας έχει κάνει check in, το παίρνουμε απόφαση ότι πρέπει να χωρίσουμε. Και ο τσακωμός φουντώνει διότι δεν θέλει η Ολυμπιακή να μας δώσει αποζημίωση. “Σύμφωνα με τους κανονισμούς της ΙΑΤΑ, αποζημίωση παίρνεται μόνο αν πετάξετε την άλλη μέρα” να μας λέει η βαρέλο. Και συνεχίζει ... “Με το που φτάσετε στην Αλεξάνδρεια θα πάτε στο γραφείο της Ολυμπιακής και αυτοί θα έχουν κανονίσει για ένα ταξί να σας πάει στο Κάιρο.” Προσέξτε την φράση κλειδί! Γραφείο της Ολυμπιακής!!! Σωστά; Γραφείο!

Ανένδοτοι εμείς να ζητάμε και αποζημίωση. Ανένδοτοι και η βαρέλο και κάθε τόσο και λιγάκι να παίρνει στο τηλέφωνο τον προϊστάμενο. Μέχρι που λέω την μαγική φράση “Κοιτάξτε ... εμείς δεν θέλουμε να τσακωθούμε με εσάς (μωρή κότα να μην έρθω από μέσα και σε ξεπουπουλιάσω ... σκεφτόμουνα και ήμουνα σίγουρος πως η Αριάνα ήταν έτοιμη να την ξεμαλλιάσει). Φέρτε τον προϊστάμενό σας να λύσουμε το ζήτημα μαζί του.” Σιγά μην και ο προϊστάμενος κουνιόταν από την καρέκλα του για μας. Και μα το θεό ο παρακάτω διάλογος διαδραματίζεται με απόλυτο συντονισμό!

Αριάνα: Δεν είναι τα λεφτά το θέμα. Δεν είμαστε τίποτα τσίπιδες να χρειαζόμαστε τα λεφτά σας ...
Βαρέλο (με το ακουστικό στο χέρι): Σας δίνουμε 125 ευρώ στον καθένα σας
Ανδρέας (η αφεντιά μου): ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΟΥΜΕ!

Για πότε έκαναν check in ο Φίλιππος και ο Χρήστος για Κάιρο, για πότε αρπάξαμε τα λεφτά από το ταμείο στην μία άκρη του Ελ. Βενιζελ και κάναμε check in για Αλεξάνδρεια στην άλλη άκρη, για πότε βρεθήκαμε σε διαφορετικά αεροπλάνα δεν το κατάλαβα. Αλλά όταν κάθισα στη θέση μου, έβαλα τη ζώνη και πήρα μια ανάσα τότε συνειδητοποίησα τη γελοιότητα της κατάστασης και μου ερχόταν να βάλω τα γέλια. Γιατί η βραδιά απλούστατα μόλις είχε ξεκινήσει!

συνεχίζεται ...