Ω γλυκύ μου έαρ

Οι φλόγες να τρεμοπαίζουν, οι μελωδίες να πλανώνται στον αέρα, αλλά ο κόσμος να μη λέει να σωπάσει. Για την ακρίβεια ... να μη λέει να βγάλει το σκασμό του. Λες και όλοι περιμένανε τη σημερινή μέρα να συζητήσουν.

“Έφτιαξες κουλουράκια” να λέει μια κυρία. “Εγώ έβαλα μαστίχα φέτος στα τσουρέκια” να κοκορεύεται μια άλλη. Τα δε παιδιά ... έλεος ... μαζέψτε τα! “Που είναι η μαμά μου” να φωνάζει ένα ... “Που είναι ο Λαλάκης” να ουρλιάζει μια μάνα. Οι δε οικογένειά μου ακόμα χειρότερα. Ο αδελφός μου να μιλάει με τον πατέρα μου ακατάπαυστα για δουλείες. Η δε μητέρα μου γλιστράει και πέφτει. Ευτυχώς που περνάγαμε από το αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς και τρέξανε οι αστυνομικοί και βοηθήσανε να τη σηκώσουμε. Όλοι συνεννοημένοι να μου σπάσουνε τα νεύρα απόψε.

Δεν υπάρχει ωραιότερη μελωδία ... ωραιότερη ψαλμωδία από αυτήν της περιφοράς του επιταφίου και κάθε χρόνο νοιώθω μόνος να προσπαθώ να την αγγίξω ... έστω και για μια στιγμή να την αρπάξω μέσα σε ένα γενικό χαμό. Μία και μόνο μία φορά να την ακούσω όπως πρέπει. Να την νοιώσω όπως και εκείνη την πρώτη φορά που την πρόσεξα...

Πρέπει να ήμουν δεκαεφτά χρονών, και για άλλη μια φορά τα γενέθλιά μου είχανε πέσει μέσα στη μεγάλη εβδομάδα. Εκείνη τη χρονιά είχαμε μείνει Αθήνα να γιορτάσουμε το Πάσχα, μιας και η γιαγιά μου η Μαριγούλα, ήτανε άρρωστη στα τελευταία της. Τώρα θα μου πείτε στα δεκαεφτά μου άκουσα για πρώτη φορά την μελωδία “Ω γλυκύ μου έαρ”; Βλέπετε στο χωριό μου τότε, μοιραζόμασταν έναν παπά με άλλα πέντε χωριά. Θυμάμαι μια ζωή να κάνουμε ανάσταση στις τέσσερις το πρωί. Περιφορά να σας πω την αλήθεια δεν θυμάμαι γιατί την κάναμε λίγο συνοπτικά. Νομίζω μια γυροβολιά την εκκλησία κάναμε και αυτό ήταν όλο και όλο. Τρέχαμε πίσω από τον παπά.

Είχαμε μαζευτεί, λοιπόν, όλοι μας στην πλατεία της Αγίας Παρασκευής ... ναι ... σε αυτήν στην Μεσογείων ... με τα αμάξια να τρέχουνε στην λεωφόρο πατημένα τα εκατό και με τα σουβλατζίδικα να ψένουν λες και ήτανε τσικνοπέμπτη. Θυμάμαι δε και τα σχόλια των δικών μου ... “Τι σοι Πάσχα θα κάνουμε εδώ στην Αθήνα”.

Και πως έγινε και ενώ αισθανόμουνα λες και ήμουνα σε πανηγύρι ... τη στιγμή που ξεπρόβαλε ο επιτάφιος στα σκαλοπάτια της εκκλησίας ... τη στιγμή που οι ψάλτες ανοίξανε το στόμα τους ... ο χρόνος πάγωσε. Η απόλυτη ηρεμία απλώθηκε σε ολόκληρη την πλατεία. Απλώθηκε όπως και το φως καθώς οι πιστοί μεταλαμπαδεύανε την φλόγα από κερί σε κερί. Απλώθηκε όπως και ο ήχος της καμπάνας που ο άνεμος την έπαιρνε και την ταξίδευε μακριά. Η πόλη σκοτείνιασε λιγάκι για να λάμψουν περισσότερο τα κεριά και τα αυτοκίνητα χαθήκανε κάπου στη λεωφόρο χωρίς να ενοχλούν κανένα.

Ο επιτάφιος να προχωράει μέσα στο πλήθος και αυτό σιωπηλά και αρμονικά να κάνει στην άκρη για να περάσει η λιτανεία. Δεν κουνηθήκαμε καθόλου από την θέση μας. Δεν μπορούσαμε έτσι και αλλιώς από τον πολύ κόσμο αλλά το πιο περίεργο από όλα ... εκατοντάδες άνθρωποι ... όσοι είχανε μείνει στην άδεια γειτονιά για το Πάσχα ... όλοι μα όλοι να ψέλνουν μία και μοναδική ζεστή μελωδία που έκανε και την πιο παγωμένη καρδιά να λιώνει. Όλοι να έχουνε συγχρονιστεί με τους ψάλτες και να ψέλνουν “Ω γλυκύ μου έαρ …”

Είχα μαγευτεί από τα κεριά και τους ψαλμούς. Αυτά τα δέκα με είκοσι λεπτά που κράτησε η περιφορά γύρω από την εκκλησία ... και εκείνα τα πέντε δάκρια του ουρανού που στάξανε στον ώμο μου. Απλά είχα μαγευτεί ...

. . .

Μία τέτοια μοναδική στιγμή έλπιζα και για φέτος που μείναμε Αθήνα. Βλέπεις μεγάλη Πέμπτη διάλεξε το τρίτο ανιψάκι μου να έρθει στο κόσμο και μας “καθήλωσε” στην πόλη ... και αυτό αγόρι μας βγήκε. Μόνο που οι γονείς μου θέλανε να τους πάω στον Άι Γιώργη στο Χαλάνδρι αυτή τη φορά, μιας και η εκκλησία προσπαθεί να μαζέψει χρήματα μπας τελειώσει την αγιογράφηση. Είκοσι χρόνια στα μπετά την θυμάμαι. Πινέλο με μπογιά έχει δεν έχει ακουμπήσει τους τοίχους!

Αλλά μαγική στιγμή δεν υπήρχε. Φασαρία πολύ υπήρχε. Κόσμος πολύς υπήρχε. Ψαλμοί ... ούτε για δείγμα. Αφήνω πίσω τους δικούς μου να μιλάνε ακατάπαυστα και πλησιάζω τη λιτανεία μπας και καταφέρω να κλέψω μία νότα ... ένα στοίχο. Αλλά μόνο το φως των κεριών υπήρχε από όλη τη μαγεία και ήτανε ζεστό για άλλη μια φορά. Μόνο αυτό να ζεσταίνει την παγωμένη μου καρδιά. Και είναι όντως παγωμένη τελευταία γιατί αρνείται να ερωτευτεί ξανά. Έχει μείνει πίσω στα παλιά και ενώ η λογική προστάζει να πάω εμπρός, η καρδιά αρνείται κατηγορηματικά. Λες και ελπίζει ακόμα ... λες και ελπίζει για ένα θαύμα που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Διότι όταν είσαι ερωτευμένος πιάνεσαι από λέξεις που το ποιο πιθανό είναι να μη σημαίνουν τίποτα. Και τις προάλλες που βγήκαμε μετά από ένα μήνα για καφέ, η καρδιά μου πιάστηκε από εκατοντάδες λέξεις. Συναντηθήκαμε για να μου δώσει το νεσεσέρ μου που είχα αφήσει πίσω μου εκείνη τη βραδιά που χάθηκα. Ετοιμαζόμουνα για ταξίδι και θεώρησα ότι ήταν η ώρα να κλείσω το κεφάλαιο αυτό μια για πάντα. Δεν ήταν το νεσεσέρ που χρειαζόμουνα, απλά ήθελα να μαζέψω ότι είχα αφήσει πίσω μου ... να μαζέψω τα ίχνη μου ... να σβήσω την παρουσία μου μια για πάντα.

Και καταλήξαμε να πίνουμε καφέ, να γελάμε και να υποκρινόμαστε ότι τίποτα το σημαντικό δεν είχε συμβεί. Αλλά η καρδιά πιανόταν από λέξεις και να χανόταν μέσα στον έρωτα. Η λογική να παλεύει να ανασάνει μέσα μου έστω και για μία στιγμή αλλά η καρδία μου να λιώνει και να πονάει. Και όταν ρώτησα αν μου έφερε και την οδοντόβουρτσα μου, τότε ήταν που ήθελα να βάλω τα κλάματα διότι η απάντηση δεν ήταν “όχι, την πέταξα” ούτε ήτανε “ναι, στην έφερα”. Ήταν η απάντηση που δεν περίμενα να ακούσω ποτέ μου και μακάρι να μην την είχα ακούσει, διότι από εκεί έχει πιαστεί η καρδιά μου και δεν θέλει να προχωρήσει ... και ακόμα ελπίζει. Βλέπεις η οδοντόβουρτσά μου βρίσκεται ακόμη στο ποτήρι δίπλα σε μια άλλη οδοντόβουρτσα λες και με περιμένει να γυρίζω κάποια μέρα. Λες και μια μέρα ... και εγώ δεν ξέρω πλέον. Τόσο πολύ χάθηκα μέσα στα λόγια, και για άλλη μια φορά δεν ξέρω πως να μεταφράσω τα σημάδια, τα νοήματα ... και ακόμα χειρότερα ... τα αγγίγματα. Για άλλη μια φορά χάθηκα.

Και μια σταγόνα κεριού, μου καιει το δάχτυλό μου και με ξυπνάει μέσα από τις σκέψεις μου. Και η μελωδία αρχίζει και ο κόσμος ψέλνει “Ω γλυκύ μου έαρ…γλυκύτατόν μου τέκνο, που έδει σου το κάλος...” Λόγια που δεν καταλαβαίνω αλλά είναι σαν χάδι στο μάγουλό μου.

Μόνο που η μελωδία δεν διαρκεί για πολύ και η φλόγα του κεριού με υπνωτίζει για άλλη μια φορά. Και χάνομαι πάλι μέσα σε σκέψεις που με βασανίζουν. Και αυτό που με βασανίζει όλη αυτή την εβδομάδα είναι το τηλεφώνημα που πρέπει να κάνω την Κυριακή του Πάσχα. Που είναι μέρα γιορτινή γεμάτη χαρά ... γεμάτη αγάπη. Μέρα που θέλεις να τη μοιραστείς με τ΄ αγαπημένα σου άτομα. Μέρα που θέλεις να πάρεις τηλέφωνο όλους όσους αγαπάς και να τους ευχηθείς χρόνια πολλά και ευτυχισμένα αλλά αυτό που θέλεις πραγματικά να πεις είναι χρόνια πολλά και ευτυχισμένα μαζί! Μαζί!

Και πρέπει να κάνω αυτό το τηλεφώνημα γιατί το υποσχέθηκα. Υποσχέθηκα να πάρω και να πω, πως πέρασα στην Αίγυπτο που απέδρασα για τέσσερις ημέρες, μιας και αυτή η χώρα για άλλη μια φορά δεν με χωρούσε πλέον. Υποσχέθηκα αυτό το τηλεφώνημα και δυστυχώς ακόμα δεν κατάφερα να κλείσω αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου. Και αρχίζω να μην αντέχω πλέον γιατί κουράστηκα με όλα αυτά και έχω παγώσει την καρδιά μου για τα καλά. Την έχω παγώσει και αρνούμαι να ερωτευτώ ξανά. Αρνούμαι!

Και με αυτά και με άλλες σκέψεις ... φτάνει η στιγμή που ανεβαίνω τα σκαλιά, και με ένα απαλό φύσημα, σβήνω το κερί και προσκυνάω τον επιτάφιο.

__________________________________

Τις καλύτερες μου ευχές σε όλους σας για μια λαμπερή ανάσταση γεμάτη αγάπη και πολλά χαμόγελα.

ΥΓ. Να προσέχετε τις λαμπάδες σας μην κάψετε κανέναν!