Δίψα για Ζωή

Μη με ρωτήσετε πως και γιατί. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω σε μερικές αράδες πως έφτασε η σημερινή μέρα, πως βρέθηκα μέσα σε εκείνη την αίθουσα ... μια αίθουσα γεμάτη πονεμένες ψυχές.

Βλέπεις, ήταν ξεκάθαρος ο πόνος τους από τις ρυτίδες που είχαν σχηματιστεί στα μέτωπά τους. Ήταν όμως και ξεκάθαρη και η δίψα που είχανε για ζωή. Το έβλεπες στα μάτια τους και στα χαμόγελά τους.

Δεν ακουγότανε το παραμικρό στην αίθουσα. Είχανε μαζευτεί από όλες τις γωνιές της Ελλάδας για να ακούσουν τα νέα. Να ακούσουν για την πρόοδο της επιστήμης. Να ακούσουν τον πρωτοπόρο ερευνητή γιατρό να τους μιλά για τη σκλήρυνση κατά πλάκας...

Γι’ αυτό σας λέω, μη με ρωτήσετε πως βρέθηκα σε εκείνη την αίθουσα. Δεν λέω ότι δεν είναι ενδιαφέρων το θέμα, αλλά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι να περάσει κανείς μία ηλιόλουστη Κυριακή. Το θέμα είναι ότι βρέθηκα σε εκείνη την αίθουσα με άλλους εκατό ανθρώπους και ίσως να ήμουνα ένας από τους λίγους που δεν πονούσε κάθε κόκαλο στο σώμα του. Που έβλεπα σκαλοπάτια και δεν αναστέναζα. Που πεινούσα και δεν χρειαζότανε κάποιος να με ταίσει ... Ένα ακόμα περίεργο παιχνίδι της ζωής σκέφτηκα και βυθίστηκα ακόμα πιο πολύ μέσα στη θλίψη μου.

Και μετά από μία σχεδόν ώρα απόλυτης ησυχίας, μίας ώρας που ο ομιλητής μας είχε μαγέψει με της ιστορίες του και τα επιτεύγματα στην έρευνα, έφτασε εκείνη η ώρα που έπρεπε να απαντήσει στις απορίες αυτών των ψυχών. Χέρια πολλά σηκώθηκαν και όλα να ψάχνουν για απαντήσεις. Και η πρώτη ερώτηση, που μάλλον ήτανε και ερώτηση όλων, αφορούσε τα βλαστοκύτταρα. Πότε; Πότε θα είναι έτοιμη η θεραπεία;

Νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή δεν κουνήθηκε ούτε ένα βλέφαρο στο ακροατήριο. Δεν έκλεισε ούτε ένα μάτι όσο και να πονούσε. Όλοι τους είχανε κρεμαστεί από το στόμα του γιατρού. Όλοι τους είχανε αποθέσει τις ελπίδες τους σε εκείνη τη μοναδική στιγμή. Και όταν τους εξήγησε πόσο πολύ δρόμο έχουνε ακόμα μπροστά τους, όταν τους είπε πως τίποτα δεν πρόκειται να βγει στα επόμενα έξι χρόνια, τα μάτια όλων δάκρυσαν. Δάκρυσαν με σταγόνες απελπισίας. Δάκρυσαν με σταγόνες πόνου. Δεν αντέχανε άλλο! Πόσο υπομονή να κάνουνε πλέον; Πόσο;

. . .

Το συνέδριο συνεχίστηκε με φαγητό, μουσική και γέλια. Πολλές αγκαλιές και πολλά φιλιά. Να ανταλλάσσουν ιστορίες μεταξύ τους και να δίνει ο ένας κουράγιο στον άλλον. Εγώ καθισμένος σε μία γωνιά, χαμένος για άλλη μια φορά στις σκέψεις μου. Κάπου ένοιωσα άσχημα για το πόσο αντικοινωνικός ήμουνα. Βλέπετε ... εγώ ήμουνα ο οικοδεσπότης. Εγώ τους είχα καλέσει. Μη ρωτάτε πως και γιατί ... αλλά μη νομίζετε ότι έχω τόσο καλή ψύχη. Μια επιχειρηματική απόφαση ήτανε σαν όλες τις άλλες. Άλλοι το αποφάσισαν, άλλοι το οργάνωσαν. Εγώ μια υπογραφή έβαλα για να παραχωρήσουμε τον χώρο. Και έτσι απλά, ντυμένος με το κουστούμι μου, είχα καθίσει βουβός σε μια γωνιά και περίμενα υπομονετικά να τελειώσει και η σημερινή μέρα.

Η ώρα είχε πάει γύρω στις τέσσερις όταν οι σερβιτόροι μαζεύανε τα τραπέζια, και εγώ ζήτημα ήτανε να είχα ανταλλάξει δυο τρεις κουβέντες όλη μέρα. Κάποια στιγμή, πρόσεξα μία κοπέλα που προσπαθούσε να αποσπάσει την προσοχή μιας σερβιτόρας. Μια κοπέλα που καθότανε και αυτή σε μια γωνιά όπως και εγώ ... χαμένη στις δικές της σκέψεις. Ήτανε δεν ήτανε τριανταπέντε χρονών μέσα στο άνθος της ηλικίας της αλλά δυστυχώς καθότανε σε αναπηρικό καροτσάκι.

Και έτσι άρχισε το παιχνίδι που σας έλεγα προηγουμένως. Από αυτά που η μοίρα τρελαίνεται να μας παίζει. Από αυτά τα μαθήματα ζωής που βλέπεις να έρχονται αλλά δεν κάνεις τίποτα για να αποφύγεις. Λες και κάποιος με έσπρωξε να πάω να της μιλήσω. Λες και κάποιος μου άνοιξε το στόμα μου για να αρχίσω να μιλάω. “Μπορώ να σας βοηθήσω;” άρθρωσα. Και έτσι απλά ξεκίνησε η ζωή να μου διδάσκει ένα καινούργιο μάθημα ... ένα ολοκαίνουργιο μάθημα.

Οι πρώτες κουβέντες της, δύσκολα καταλαβαινόντουσαν. Δεν μπορούσε να μιλήσει μιας και ήτανε σε προχωρημένο στάδιο. Ήθελε να ρωτήσει αν μπορούσε να κρατήσει μια σύνθεση λουλουδιών από αυτές που ήτανε πάνω στο τραπέζι. Βλέπεις, το όνομά της ήταν Μαργαρίτα, και οι συνθέσεις είχανε μπόλικες άγριες μαργαρίτες από το διπλανό λιβάδι. Έξι χρόνια είχε να περπατήσει. Έξι χρόνια είχε να πάει σε κάποιο λιβάδι να μαζέψει μαργαρίτες. Έξι ολόκληρα χρόνια είχε να ξαπλώσει σε έναν αγρό να μυρίσει αγριολούλουδα. Έξι ολόκληρα χρόνια ...

Μιλάγαμε για πολύ ώρα μαζί. Μου έλεγε για το πως η ζωή της έχει αλλάξει. Για το πως οι άνθρωποι που θεωρούσε φίλους, την εγκατέλειψαν. Για το πως δεν έχει έναν άνθρωπο να την βοηθήσει να κάνει τα πιο απλά πράγματα στη ζωή ... αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα. Καθόμουνα και την άκουγα και δεν έλεγα πολλά. Τι να πω; Για το πόσο μελαγχολικός είμαι τον τελευταίο καιρό; Για το πόσο απελπισμένος είμαι; Πως δεν μπορώ να ξεπεράσω ένα χαζό έρωτα, που στο κάτω κάτω διάρκεσε μόνο ένα μήνα; Τι να πω; Για τα πεζά μου προβλήματα; Εγώ σταμάτησα σε ένα αγρό τις προάλλες και έβγαλά κάμποσες φωτογραφίες για να περάσει η ώρα, και ούτε που έσκυψα για να μυρίσω μία μαργαρίτα. Πόσο γελοίος ένοιωσα εκείνη τη στιγμή. Εγώ και τα χαζά μου προβλήματα.

“Μπορώ να έχω μία σύνθεση λουλουδιών;” με ξαναρωτάει κάποια στιγμή με βλέμμα γεμάτο λύπη. Λες και ζητούσε να της κάνω τη πιο δύσκολη χάρη στη ζωή. Και μία, και δύο και όσες θέλεις ... σκέφτηκα να της πω, αλλά αντί για αυτό γυρνάω και της λέω “Θέλεις να σε πάω στο χωράφι εδώ δίπλα; Έχουμε φτιάξει ράμπα και μπορείς να μαζέψεις μόνη σου τις μαργαρίτες...”

Δεν χρειάστηκε πολλά για να την πείσω, και προτού να το καταλάβουμε βρεθήκαμε μέσα σε ανθισμένους κήπους να μαζεύουμε αγριολούλουδα. Ένοιωθα άβολα λιγάκι και δεν την κοιτούσα στα μάτια. Ήξερα ότι ήτανε βουρκωμένα, και φοβόμουνα ότι θα έβαζε τα κλάματα. Τη βοήθησα να κατέβει από το αναπηρικό καρότσι και να καθίσει κάπου εκεί ανάμεσα στα χόρτα ... ανάμεσα σε μαργαρίτες και παπαρούνες ... και ήταν πάρα μα πάρα πολύ γλυκιά με όλα τα λουλούδια εκεί τριγύρω.

Κάποια στιγμή, όταν ενώσαμε τα αγριολούλούδα που είχαμε μαζέψει και οι δυο μας, και φτιάξαμε ένα μεγάλο μπουκέτο γυρνάει και μου λέει με μάτια να τρέχουν ποτάμι δάκρια ... “Κάθε βράδυ, πριν πέσω για ύπνο, παρακαλάω τον θεό να μου δώσει μία μέρα ακόμα ζωής”. Την κοίταξα χωρίς να πω τίποτα. Πρέπει εκείνη τη στιγμή να πάγωσα για μερικά λεπτά. Δεν είχα απολύτως τίποτα να της πω γιατί εγώ, κάθε βράδυ τον τελευταίο μήνα, παρακαλάω με κλάματα τον θεό να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω την άλλη μέρα ... και ένοιωσα τόσο ντροπή, μα τόσο ντροπή γιατί ακόμα και σήμερα ... δύο μέρες πριν από τα γενέθλιά μου ... δύο μέρες πριν γιορτάσω τη ζωή και τα δώρα που απλόχερα μου δίνει καθημερινά, σηκώθηκα και ήθελα να ευχηθώ να είναι η τελευταία μου ...

_________________________________

Συνέδριο για σκλήρυνση κατά πλάκας θα ξαναγίνει το καλοκαίρι και θέλουν να το κάνουν αυτή τη φορά στους κήπους που μαζεύαμε τις μαργαρίτες και τις παπαρούνες, με θέα την Αθήνα και το ηλιοβασίλεμα. Έβαλα την Μαργαρίτα να μου υποσχεθεί, ότι θα έρθει το καλοκαίρι, και αυτή τη φορά δεν θα μαζέψουμε λουλούδια, αλλά θα έχω το τηλεσκόπιο μαζί μου και θα της δείξω τα αστέρια.