Lost in Translation - Closure

Ήτανε εκείνο το Σάββατο του καλοκαιριού που είχε μαζευτεί όλοι η οργή μέσα μου. Κάπου εκεί γύρω στις πέντε το απόγευμα που πέφτανε τριγύρω μας οι κεραυνοί. Που ο ουρανός άστραφτε από τη δικιά του οργή. Τρεις μήνες οργής. Τρεις μήνες γεμάτοι απορίες. Τρεις μήνες να ζω με ένα παράπονο. Τι έκανα λάθος; Τι είπα που δεν έπρεπε; Πως από μία μέρα γεμάτη πάθος και φιλιά πήγαμε στο δε θέλω να σε ξέρω; Ερωτήσεις αναπάντητες γεμάτες οργή ... γεμάτες θυμό ... γεμάτες απόγνωση. Και η φύση, λες και είχε συνωμοτήσει μαζί μου εκείνη την μέρα.

Παίρνω το θάρρος και ρωτάω ... γιατί το τηλεφώνημα; Γιατί μετά από τόσο καιρό; Και οι αστραπές να φωτίζουν τα πρόσωπά μας και να φαίνετε ξεκάθαρα η οργή στα μάτια μου. Η οργή και το παράπονο. Και με τις γροθιές μου σφιγμένες, ξαναρώτησα, “Γιατί με πήρες τηλέφωνο;” Όχι ότι έχει σημασία πλέον. Μια ιστορία θαμμένη στο παρελθόν. Μια ιστορία που έκανα τα πάντα για να ξεχάσω και ξαφνικά ζωντάνευε σε εκείνα τα πράσινα μάτια που τόσο λάτρεψα.

Και ανοίγουν οι ουρανοί και αρχίζει να βρέχει με όλη του τη δύναμη που έκρυβε μέσα της η γροθιά μου. Κοίταξα ψηλά, για μια στιγμή, κάπου εκεί ανάμεσα στις φυλλωσιές των πεύκων. Τα σύννεφα να τρέχουν οργισμένα πάνω στον Υμηττό, και τριγύρω αστραπές. Και έμεινα σιωπηλός, με τις σταγόνες να κυλάνε στο πρόσωπό μου, περιμένοντας μία απάντηση. Περιμένοντας μία απάντηση από τα χείλη που κάποτε τόσο ποθούσα.

Και εκεί που ο αέρας είχε ξεχυθεί και έπαιρνε μαζί του ότι έβρισκε, άρχισαν να ξεχύνονται και οι απαντήσεις. Απαντήσεις που έψαχνα να βρω τρεις μήνες τώρα. Απαντήσεις που εξηγούσαν τα πάντα και ίσως ακόμα ποιο πολλά από ότι περίμενα. Απαντήσεις για εκείνη την ημέρα που χάθηκα μέσα στα λόγια, στις ερμηνείες, στα σημάδια, στα αγγίγματα ... και στις σκέψεις.

Και η οργή να μεγαλώνει αντί να μαλακώνει. Και μαζί της ο ουρανός να ωρύεται. Και οι απαντήσεις να φέρνουν ερωτήσεις. Και οι ερωτήσεις να φέρνουν και άλλες απαντήσεις. Και αυτή που ήθελα ποιο πολύ να μάθω, και αυτή που ήθελα τόσο απεγνωσμένα μία απάντηση ήταν γιατί τώρα; Γιατί μετά από τρεις μήνες; Γιατί να χρειάζεται να ζωντανέψω μνήμες που τόσο καιρό μου πήρε να τις κάψω και να σκορπίσω την στάχτη τους. Τόση προσπάθεια για να μην μπορώ τις ξαναβρώ. Γιατί τώρα;

Και η απάντηση, μου έκοψε την αναπνοή. Με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Σε όλα τα σενάρια που είχα πλέξει μέσα στη φαντασία μου, σε όλες τι πιθανές απαντήσεις που είχα πλάσει μέσα στη σκέψη μου ποτέ δεν το είχα φανταστεί. Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το νου ότι το γράμμα που είχα αφήσει κάτω από εκείνη την πόρτα, το γράμμα που με τόσο δάκρυ και πόνο είχα γράψει την βραδιά που χάθηκα μεταφράζοντας λόγια και σκέψεις, το γράμμα που δεν το είχα γράψει εγώ αλλά η ίδια μου η ψυχή, το είχε κρατήσει κλειστό. Το είχε κρατήσει κλειστό μέσα στο φάκελό του μιας και δεν είχε τη δύναμη να το διαβάσει ... δεν είχε το θάρρος να το κοιτάξει. Και μόλις πριν από μερικές μέρες ... την ημέρα που εγώ βρήκα το κουράγιο να σβήσω την τελευταία μου μνήμη ... κατάφερε και βρήκε το κουράγιο και το άγγιξε.

. . .

Η Κυριακή με βρήκε στις έξι το πρωί να αγναντεύω την ανατολή. Ο ουρανός καθαρός από μαύρα σύννεφα. Η ψυχή καθαρή από οργή και θλίψη. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που η μουσική γέμιζε με χρώμα το δωμάτιο. Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που δεν κρύωνα ... που δεν ήμουν κουλουριασμένος με ένα πάπλωμα να προσπαθώ να νοιώσω τη ζεστή εκείνη αγκαλιά. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογελούσα στον ανατέλλοντα ήλιο. Ένα κεφάλαιο στη ζωή που έκλεισε...