Αρπάζω την ζωή ξανά!

Πάνε τρία χρόνια από τότε που κοίταξα τελευταία φορά μέσα από το τηλεσκόπιό μου. Τρία χρόνια που γέμιζε σκόνη σε μία γωνιά. Μη με ρωτάτε γιατί. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω να απαντήσω. Πολλά άλλαξαν τα τελευταία χρόνια. Λίγο η δουλειά, λίγο το άγχος, λίγο η ανώμαλη προσγείωση στην ελληνική πραγματικότητα. Λίγο λίγο ο χρόνος μου γέμιζε με πεζά προβλήματα της καθημερινότητας και χανόταν η μαγεία μέσα μου. Χανόταν το παιδί από μέσα μου.

Θυμάμαι τότε που ανακάλυψα τον πρώτο μου γαλαξία και πετούσα από την χαρά μου. Φαντάζομαι πως ήταν η Ανδρομέδα. Το ξέρω ότι δεν ήμουνα εγώ ο πρώτος που την βρήκα αλλά όταν είσαι παιδί μέσα σε ένα κόσμο τόσο λαμπερό και μαγικό, αρπάζεις κάθε τι και το κάνεις δικό σου ... μέρος της καρδιά σου ... μέρος του εαυτού σου.

Θυμάμαι μικρός είχα κολλήσει αστέρια στο ταβάνι πάνω από το κρεβάτι μου. Βλέπεις, φοβόμουνα το σκοτάδι αλλά ήμουνα πολύ περήφανος για να το παραδεχτώ. Ήμουνα ένας ατρόμητος πολεμιστής όπως ο Ορίωνας. Ένας πολεμιστής δεν ζητάει από την μαμά του να αφήσει την πόρτα ανοιχτή να μπει το φώς! Ζητάει; Δεν ζητάει! Όταν πλέον τα βράδια το σκοτάδι πλημμύριζε το δωμάτιο, το μόνο που μπορούσα να διακρίνω ήταν οι αστερισμοί να φωσφορίζουν. Είχα δημιουργήσει ένα δικό μου λαμπερό κόσμο. Ένα κόσμο με τους δικούς του κανόνες. Αυτούς που ήθελα εγώ. Με οδηγούς τα άστρα, καβάλα στον Πήγασο, πετούσα σε τόπους μακρινούς. Κάπου εκεί στη μικρή και στη μεγάλη Άρκτο, στην βασίλισσα της Αιθιοπίας την Κασσιόπεια, χανόμουνα τα βράδια σε ατελείωτα ταξίδια. Το λιοντάρι να βρυχάται ... ο Δράκος να πολεμά τον Ηρακλή ...

Το όνειρο κάθε παιδιού ... να γίνει αστροναύτης! Θυμάμαι πως είχε καταρρεύσει όταν είδα το Challenger να διαλύεται. Μόλις είχα γυρίσει από το σχολείο και μου φωνάζει η μητέρα μου “Έλα να δεις, γρήγορα, έλα να δεις ...” Το Challenger ήταν είδη στον αέρα για μερικά δευτερόλεπτα και ξαφνικά ... χίλια κομμάτια. Χίλια πολύ μικρά κομμάτια. Ένα κομματάκι για κάθε όνειρο που έσβηνε. Και απ’ όλα τα space shuttles έτυχε να είναι το Challenger; Η “Πρόκληση”; Τόσο πολύ νευριάσαμε τον θεό που θέλαμε να τον φτάσουμε; Που θέλαμε να αψηφήσουμε τα δεσμά μας να ξεφύγουμε; Που είδαμε το κόσμο μια πρόκληση και θέλαμε να τον κατακτήσουμε;

Ένας κόσμος τόσο μαγικός που τον άφησα και με άφησε.

. . .

Μέσα στον πανικό της ημέρας άνοιξα ένα παράθυρο. Άνοιξα ένα δικό μου παράθυρο. Ένα μικρό παράθυρο δύο ωρών. Δύο ώρες που ανάγκασα όλους τριγύρω μου να μπουν στον δικό μου ρυθμό. Με κοιτάζανε σαν να ήμουνα χαζό αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου. Οι φράσεις που ξεκινούσανε με το όνομά μου και συνέχιζαν με την λέξη “πρέπει” απαγορεύτηκαν τελείως. Κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο διεκόπη. Ήταν το δικό μου παράθυρο που κοιτούσε στον δικό μου κόσμο και είχε τους δικούς μου κανόνες! Για δύο ώρες ήμουνα εγώ και μόνο εγώ, σε ένα ταξίδι μακρινό. Όπως όταν ήμουνα μικρός και ατένιζα το απέραντο σύμπαν. Έτσι ακριβώς και σήμερα. Εγώ και τα αστέρια μου. Εγώ και ο κόσμος μου. Εγώ και η ζωή που θα ήθελα να δημιουργήσω.

Το παράθυρο έπρεπε να ανοίξει συγκεκριμένη ώρα και αντιρρήσεις δεν χωρούσανε. Από το πρωί όλοι να θέλουν κάτι από εμένα και εγώ να λέω “Δεν μπορώ, έχει έκλειψη ... Δεν μπορώ!”. Και όλοι να με κοιτάνε με απορία. Τι πάει να πει έχει έκλειψη; Τι σημαίνει έχει έκλειψη; Γιατί να εμποδίζει την καθημερινότητα μία έκλειψη ηλίου; Αυτό όμως που εγώ εννοούσα, αυτό όμως που εγώ ήθελα πραγματικά να πω, ήτανε ... “Δεν μπορώ, πρέπει να βρω να χαμένα μου όνειρα. Δεν μπορώ έχω ταξίδια μαγικά να κάνω. Δεν μπορώ ... έχω να αρπάξω για άλλη μια φορά την ζωή και να την ζήσω με τους δικούς μου κανόνες!”

ΥΓ. Βασιλική, cross your fingers να βγούνε οι φωτογραφίες της προκοπής!