Παιχνίδια Ζωής

Σαν να μας χτύπησε κεραυνός ... εκείνο το λαμπερό απόγευμα της τελευταίας μέρας του Φλεβάρη. Σαν πραγματικά να μας χτύπησε κεραυνός. Να μη ξέρεις να γελάσεις η να κλάψεις. Ένα ακόμα παιχνίδι της ζωής σκέφτηκα και όσο και να ήθελα να χαρώ το δάκρυ κύλησε.

Όλη μέρα περίμενα το τηλέφωνο να χτυπήσει με τα νέα της ημέρας. Ήθελα να πάω και εγώ στο μαιευτήριο αλλά δυστυχώς δεν προβλέπεται η είσοδος σε φίλους ... ακόμα και στους καλύτερους. Ήθελα πάρα πολύ να πάω για να αναπληρώσω για εκείνη την ημέρα που πριν από τρία χρόνια γεννήθηκε η βαφτιστήρα μου και εγώ ήμουνα μακριά. Δεν πρόλαβα να ζήσω από κοντά την πρώτη της ημέρα και πάντα το είχα καημό. Έτσι και εγώ περίμενα τα νέα να έρθουν από το τηλέφωνο.

Και τα νέα ήρθανε. Αλλά ήτανε πολλά. Πιο πολλά απ’ τι ήθελες να είναι. Ένα υγιέστατο πανέμορφο κοριτσάκι, η μικρή Ελένη, γεννήθηκε στις δύο και μισή, εκείνο το ηλιόλουστο απόγευμα του Φλεβάρη. Μόνο που ο παππούς της, ο κυρ Βαγγέλης, που μόλις το περασμένο καλοκαιράκι τρώγαμε αθερίνες δίπλα στο κύμα, μας είχε αποχαιρετήσει το βράδυ που μας πέρασε. Κοιμήθηκε γλυκά και ήσυχα ... κρατώντας το χέρι της μεγαλύτερής του αγάπης.

. . .

Στο μαιευτήριο μαζεύτηκε η παρέα κατά τις οχτώ και μισή το βράδυ. Η μπέμπα αφίχθη λίγο αργότερα μέσα στο τροχήλατο πυρεξάκι της. Όλοι εντυπωσιαστήκανε από το πόσο έμοιαζε στην βαφτιστήρα μου. Ακόμα και εκείνο το σημάδι στο μέτωπο είχε που με τον χρόνο ξεθώριασε.

Ο μπαμπάς όλο καμάρι, τόσα χρόνια φίλοι, και ποτέ δεν τον είχα δει τόσο περήφανο. “Ευτυχώς δεν πήρε τα αυτιά μου” να λεει και να ξανάλεει. “Ευτυχώς!” τον πειράζαμε κ’ εμείς.

Η μάνα έλαμπε όπως κάθε μάνα μετά από γέννα. Δεν ήξερε πόσο όμορφη ήτανε εκείνη τη στιγμή που κράτησε στην αγκαλιά της την μικρή αυτή ψυχή. Δεν ήξερε πόσο γλυκιά ήτανε και ας μην ήθελε να φωτογραφηθεί. Μάλλον είχε άλλα στο μυαλό της. Την ημέρα που έγινε μάνα για δεύτερη φορά έμελλε να μείνει ορφανή από πατέρα. Η ευτυχία, η θλίψη και πάνω από όλα η αγάπη ... πινελιές να χρωματίζουν το πρόσωπό της.

Όλοι ήμασταν χαρούμενοι θυμάμαι, όλοι μας χαμογελάγαμε ... αλλά το γέλιο που συνήθως αντηχεί δυνατά στην παρέα, το γέλιο που αντηχούσε στα τριγύρω δωμάτια, έλειπε ... κάποιος μας το είχε κλέψει. Κάποιος μας είχε βάλει ένα κόμπο στο λαιμό.

. . .

Γύρισα σπίτι με ανακατεμένα συναισθήματα. Είχανε συμβεί πάρα μα πάρα πολλά σε λίγες ώρες και δεν είχα προλάβει να τα αφομοιώσω, δεν είχα προλάβει να τα συνειδητοποιήσω. Είπα να κοιτάξω τα e-mail μου λίγο για να ξεχαστώ. Πρώτο πρώτο στη λίστα φιγούραρε μήνυμα από τον Γιάννη. Λίγο πιο σοφός, πολύ καλύτερος στα λόγια, μου έγραφε ...

“Είναι -δυστυχώς- αλήθεια πως ο άνθρωπος ορφανεύει, είτε χάσει τους γονείς του στα 10, είτε στα 50 του. Είναι κανονικό ξερίζωμα. Εύχομαι να καθυστερήσεις όσο γίνεται περισσότερο να το νιώσεις.”

Περίεργη που είναι η ζωή μερικές φορές. Περίεργη που είναι η ζωή ...