Αθήνα 4 Μαρτίου 2006Το δωμάτιο κρύο. Τα σκεπάσματα ζεστά. Η απόλυτη ησυχία. Έτσι όπως μου αρέσει τον τελευταίο καιρό, έτσι όπως μόνο αντέχω τον τελευταίο καιρό. Χωμένος μέσα στο πάπλωμα. Μόνος ξανά. Μόνος για άλλη μια φορά.
Ανοίγω ένα ένα τα αγαπημένα μου blog. Πρώτα της φίλης μου της Mind … μετά του Νικόλα ... της Άννας κάπου εκεί στην Ισπανία ... της Ψιψινέλ στον Καναδά ... της Μένω Εκτώς από την Γερμανία, του Λουκουμιού από την συμπρωτεύουσα. Τα blog φορτώνουν. Όλα σε διαφορετικά παράθυρα. Όλα μαζί ... ταυτόχρονα. Νέα από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη. Ξεκαρδιστικές αφηγήσεις από τον Λαμπρούκο, τη Βασιλική και τα απωθημένα της με το αφεντικό ... την Μαριλίνα να προσπαθεί να γίνει δασκάλα.
Πως έμπλεξα εγώ σε αυτήν την ιστορία; Εγώ που δεν τολμούσα να βάλω δύο ελληνικές λέξεις μαζί. Εγώ που έκθεση πάνω από 8, με άριστα το 20, δεν πήρα ποτέ. Με την ανωρθωγραφύα μου σε όλο της το μεγαλείο. Μερικές φορές ούτε το spell checker δεν με καταλαβαίνει. Πως έμπλεξα έτσι; Και εντάξει που έμπλεξα. Γιατί συνεχίζω; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που διαβάζουν τις σκέψεις μου ... τα συναισθήματα μου ... τα ξεσπάσματά μου. Καλά όταν γράφω χαζοαστείες ιστορίες στο γραφείο ... αλλά όταν γράφω για το πόσο δυστυχισμένος είμαι; Για το πόσο μόνος είμαι πάλι. Γιατί με διαβάζουν. Ποίος θέλει να μελαγχολήσει με τις ιστορίες μου.
Εγώ γιατί διαβάζω τις ιστορίες των άλλων. Να χάνομαι στις ιστορίες της Ελληνίδας και να μένω με ανοιχτό το στόμα. Ο δε Κοκοβιός, σκέτος πονοκέφαλος με τις αναλύσεις του για την ζωή. Γιατί βυθίζομαι στα ημερολόγια ψυχών που δεν γνωρίζω και μάλλον δεν θα γνωρίσω ποτέ. Γιατί;
Και καθώς αναρωτιέμαι όλα αυτά και σιγά σιγά γεμίζουν με ιστορίες τα παράθυρα μία απαλή άρια ξεκινά να παίζει. Τόσο απαλή σαν χάδι από φτερό. Κλείνω τα μάτια μου ... σβήνω τις σκέψεις μου. Η Μαρία Κάλλας να τραγουδά και εγώ να χάνομαι μέσα σε μια απέραντη γαλήνη ... στην ζεστασιά του κρεβατιού μου. Κάπου εκεί μέσα σε αυτόν τον απέραντο κόσμο, κάποιος από την παρέα μας, είχε ανοίξει το δικό του παράθυρό. Είχε βάλει όσο πιο δυνατά μπορούσε την μουσική για να την ακούσουμε όλοι μας. Η κρυστάλλινη φωνή της Κάλλας γέμισε το δωμάτιο ... γέμισε την ψυχή μου ... μαλάκωσε την ραγισμένη μου καρδιά.
Πρέπει να άκουσα τουλάχιστον πέντε φορές το Casta Diva πριν ανοίξω τα μάτια μου ξανά και συνειδητοποιήσω ότι ήταν πλημμυρισμένα στα δάκρια. Νομίζω ότι κατάλαβα γιατί είμαι ακόμα εδώ. Νομίζω ότι τώρα κατάλαβα.
Ευχαριστώ Λολιτάκι.
18 σχόλια:
θα θελα να μπορουσα να κανω κατι παραπανω, αλλα ειναι κομματακι αδυνατο απο δω που ειμαι, ετσι χαδι σου στελνω απο το δικο μου παραθυρο...
χαδι σε μια πονεμενη ψυχουλα... καλο μας βραδυ!...
Βρε κορίτσι μου περίμενε! Περίμενε να πατήσω το publish κόμβιον! Ευχαριστώ για το χάδι και καληνύχτα.
συγνωμη που "ετρεξα" να συμμεριστω τον πονο σου...
:-D
Γλυκέ μου Ανδρέα
Μια χαρά τα καταφέρνεις να βάλεις τις λέξεις μαζί.Γιατί μπορείς ακόμα να
βάζεις τον εαυτό σου μέσα στη ζωή
Και ας πονάς, κι ας πληγώνεσαι
Ξέρεις πως πρέπει να συνεχίσεις..
Γιατί σε διαβάζουμε?
Γιατί μας διαβάζουν?
Εγώ πάντως το κάνω γιατί μαθάινω για σας για τις σκέψεις σας,για τη ψυχή σας
Και σκέψου ,πόσες φορές διαβάζουμε και μας διαβάζουν στην κανονική ζωή μας,με
αληθινό ενδιαφέρον, πέρα από υπολογιστικές τακτικές και ανούσια συμφέροντα?
Εγώ για αυτή την αγκαλιά με το δελφίνι που περιέγραφες σε παλιό πόστ σου ,θα έδινα τα πάντα.Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν
το δελφίνι της ζωής που μπορεί να μας γλυστράει,και να μας ξεφεύγει συχνά αλλά όταν τύχει και μας κοιτάξει για λίγο,όχι πολύ,με τα γλυκά του μάτια αρκεί για να μας διώξει τις μαύρες πεταλούδες..(Εγώ σε ευχαριστώ,για τα υπέροχα κειμένα σου.Και μια χαρούλα.Θα μπορούσα να σου στέλνω mp3 όποτε θέλω να αλλάξω τραγούδι στο blog μου και να το ανεβάζουμε στο server σου?Μόνο αν θέλεις.Στείλε μου mail)
ke ego oudepote pisteva oti tha eniotha toso konta se anthropous pou vriskonte toso makria ke pou den gnorisa face to face pote.
ke omos diavazo kathimerina oti grafis ke kathe mera niotho na niazome olo ke perisotero gia olous esas.
Νομίζω ότι τώρα το καταλάβαμε και εμείς...
Είσαι ερωτευμένος με το Λολιτάκι.
Κατα βάθος όλοι μας είμαστε λίγο, μη κοκκινίζεις.
ποτέ δεν κατάλαβα γιατί λέμε ότι ξέρουμε έναν άνθρωπο μόνο όταν τον βλέπουμε.
Στο κάτω κάτω, ιδιαίτερα όταν δνε είμαστε καλά , πιό έυκολα ανοιγόμαστε σε άτομα που δε μας βλέπουν.
take care
πιασε εικονα καταρχην....
σε κοβω λοξα και θυμωμενα!
και σκεφτομαι...
να του πω καλημερα? μπριτς!
να τον ρωτησω αν ειναι καλα? μπααα...δεν σφαξανε!
να του ευχηθω καλο σου κου? οχι με τιποτα...
να του πω ευχαριστω για το "θεά"? δεν σφαξανε!
;P
Γιατί σε διαβάζουμε; Γιατί μας διαβάζεις; Γιατί μας αρέσει και μας ευχαριστεί. Φαντάζομαι και σένα σου αρέσει και σε ευχαριστεί. Ίσως όντως να μην γνωρίσεις ποτέ σου κανέναν από κοντά αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα μας και δεν θα σε γνωρίσουμε. Είναι μια διαφορετική παρέα από τις συνηθισμένες αλλά δεν παύει να είναι μια παρέα. Μια παρέα που αισθάνεται, πονάει, γελάει… Απλά είναι κάπως διαφορετική. Σε μία παρέα ανοίγεσαι, δίνεσαι, αφήνεσαι. Και όπως στις άλλες παρέες, τις normal παρέες, όταν κάποιος “δικός” σου “πέσει”, είσαι εκεί για να τον μαζέψεις. Έστω και από μακριά. Τώρα θα μου πεις… Μα είμαστε μια παρέα; Παραδείγματα πολλά, αλλά θα σταθώ σε ένα, που είναι και το ποιο χαρακτηριστικό. Θυμήσου τα ανώνυμα προσβλητικά comments που αφήνουν κάποιοι κατά καιρούς. Μετά από ένα τέτοιο comment πέφτουν βροχή όλοι να υπερασπιστούν τον “φίλο” τους. Όπως ακριβώς θα έκανε μια αληθινή παρέα εκεί έξω. Ελπίζω να κάλυψα τα γιατί σου.
Αίμα το κόκκινο της φωτογραφίας σου Ανδρέα. Όπως αυτό που τρέχει στις φλέβες μας. Και βράζει. Όλων εδώ. Εγώ είμαι σίγουρη, ότι το αμέσως επόμενο ποστ που θα ανεβάσεις εδώ θα μας γεμίσει χαμόγελα. Επειδή είσαι από τους ανθρώπους που εκτιμούν τα μικρά κι όμορφα της ζωής, γι αυτό.
Ένα πολύχρωμο και απίθανο ΣουΚου σου εύχομαι φίλε μου. ;-)
Ο Νικολας τα ειπε πολυ καλα....εχω αναρωτηθει κι εγω πολλες φορες γιατι συνεχιζω και αν αυτος ο κοσμος ειναι "αληθινος".... ομως ακομα κι αν ολα τα αλλα με ξενιζουν ωρες-ωρες, ειναι καποιοι οπως εσυ που μου φαινεστε τοσο αληθινοι! Δεν μπορω να σταματησω να σε διαβαζω, κι ας γραφεις οτι θες! Βλακειες χαζα βαρετα ανορθογραφα. Κι οι "πραγματικοι" μου φιλοι δεν διαλεχτηκαν με βαση το ταλεντο τους στην εκθεση :)
Δεν σου ειπα τιποτα πριν για τα υπολοιπα γιατι ξερω πως αυτα δεν γιατρευονται με λογια αλλα με το χρονο....και μην ξεχναμε οτι καθε μονο μηνα τον ακολουθει ενας ζυγος ;)
Αχ μωρέ Αντέα (χωρίς το ρ όπως το λέει η ανεψιά μου) η επαφή δεν είναι πάντα face to face!
Γιατί γράφουμε ρωτάς, γράφουμε γιατί έχουμε ανάγκη να βγάλουμε κάτι από μέσα μας χωρίς να απευθυνόμαστε σε κάποιον συγκεκριμένα. Ημερολόγιο γράφουμε όλοι και αφήνουμε όποιον θέλει να το δει, αν μας καταλάβει θα πει πως είναι σαν εμάς "από τον δικό μας πλανήτη" και θα μας νιώσει και θα κλάψει και θα γελάσει μαζί μας...
Όπως πολύ σοφά λέει ο Νικόλας μου, το πιθανότερο είναι να μην συναντηθούμε ποτέ, αλλά αυτό δεν κάνει την «σχέση» μας ψεύτικη, ίσα-ίσα την κάνει πιο αληθινή και πιο ανιδιοτελή. Έχουμε όλοι μια καλή κουβέντα ο ένας για τον άλλον χωρίς να περιμένουμε κανένα αντάλλαγμα, μα κανένα! Ούτε τα ονόματα μας δεν λέμε, και όμως είμαστε εδώ..
Από τα χιλιάδες blogs που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο τόσο εσύ όσο και εμείς διαβάζουμε μερικά, "επιλεκτικά" άρα όχι τυχαία!
Γράφε γλυκέ μου και εμείς θα σε διαβάζουμε και θα σε νιώθουμε, όχι τυχαία!
Ά.ννη
Εγώ σε διαβάζω γιατί όταν διάβασα το δελφινάκι εισχώρησες στην ψυχή μου άθελα σου . Ηξερα ότι μόνο ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος θα αντιλαμβανόταν με αυτόν τον τρόπο την ιστορία που βίωσες . Πιστεύω ότι είσαι ένα πλάσμα αγάπης και σύντομα θα ξαναερωτευτείς και θα είσαι στον έβδομο ουρανό . Πάμε στοίχημα ?
Εσύ με διαβάζεις γιατί γράφω υπέροχα και είμαι μετριόφρων ! Λολλ .
Εν κατακλείδι φίλοι πραγματικοί είναι όσοι είναι κοντά σου , σε σκέφτονται και νοιάζονται για σένα , εντός και εκτός διαδικτύου .
Διότι δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το ότι κάθε μέρα περνάω μιά βόλτα από το μπλογκ σου να δω τι κάνεις μετά από το θλιμένο σου ποστ .
Αρα σε θεωρώ φιλαράκι μου , αλλιώς δεν θα μ'ένοιαζε τι έγραψε ένα νικ σε ένα μπλογκ .
Σήκω βρε αχάιρευτε (πάλι ξέχασα που είναι τα διαλυτικά) απ'το κρεββάτι και βγες στον ήλιο που μας χαμογελάει σήμερα ! Η ζωή είναι ωραία !
Καλημέρα !!!!!!!!!
έχει πλάκα που όλοι μας σχολιάζουμε για να επαναδιατυπώσουμε αυτό που σου είπανε τα δάκρυα σου κερβεράκο. είναι αυτό που λέει το τραγούδι: "κι αμέσως γίναν η φώνη σε όσα δεν έχουν φωνή".
καλή βδομάδα
Την πρώτη φορά που έρχομαι σε σένα, και είναι σαν να διαβάζεις τη σκέψη μου, πως έμπλεξα εγω εδώ? γιατι με διαβάζουν? υπάρχουν τόσοι τρυφεροί άνθρωποι στον κόσμο, τόσο διαθέσιμοι να πουνε καθημερινά μια καλή κουβέντα, χωρίς καν να γνωριζόμαστε πραγματικά?
Μάλλον εμείς γνωριζόμαστε πιο πραγματικά απο αυτούς που βλέπουμε καθημερινά, εκεί έχω καταλήξει, μετά απο 3 μήνες στα βλογς. Ο alombar42 με σόκαρε:μήπως αυτή που δείχνεις εδω είσαι στ αλήθεια, κι όχι αυτή που φαίνεσαι στην "κανονική" ζωή? Θέλω να πιστεύω πως έτσι συμβαίνει με όλους εδω μέσα, μια αγκαλιά!
Λολιτάκι η ιστορία του δελφινιού με χάραξε όσο οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου αλλά ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα επηρέαζε και άλλους. Την είχα κρύψει καλά μέσα μου γιατί νόμιζα μέχρι πρότινος ότι μόνο εγώ ένοιωθα αυτό το πάθος για ζωή. Ότι μόνο εγώ ήθελα τόσο πολύ να αγκαλιάσω μία λαβωμένη ψυχή. Έκανα τόσο λάθος όμως ... γιατί εκείνη την στιγμή στο κρύο σκοτεινό δωμάτιό μου, μου έδωσες την πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου.
Ψιψινέλ, είσαι τόσο μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά μας. Έχεις ένα απίστευτο νάζι για την ζωή και όταν τις προάλλες κατέρρευσες ελπίζω σε κάτι να βοηθήσαμε όλοι μας εδώ.
Λαμπρούκο ... Κάτσε διότι εδώ θέλει σκέψη για το τι θα πω. Επειδή το blog μου έχει κάποιο επίπεδο, το οποίο και διατηρώ με αυστηρά κριτήρια υψηλά, θα αφήσω ασχολίαστη την τόσο ακριβής σου παρατήρηση σου και θα έρθω στο δικό σου blog για ξεκατίνιασμα. Πάντως χίλια ευχαριστώ που μου φτιάχνεις το κέφι με το blog σου καθημερινά.
Μαριλίνα, ανθρώπους που μόνο βλέπουμε μάλλον δεν του ξέρουμε καθόλου καλά. Αλλιώς δεν θα ήτανε τόσο δύσκολες οι σχέσεις.
Βασιλική, ώστε εσύ είσαι αυτή που δεν μου ευχήθηκές καλό σου κου. Καλά, θα τα πούμε σύντομα στο επόμενό μου post … καλομελέτα και έρχεται.
Νικόλα, ναι, είμαστε μια παρέα εδώ μέσα. Μια μεγάλη παρέα σαν όλες τις άλλες, μόνο που επικοινωνούμε με λίγο διαφορετικό τρόπο. Όσο για αυτό που λες διάβασε μια εμπειρία του Κοκοβιού. Επίσης ...
Mind & Νικόλα, για δεύτερη φορά τρέχετε να μαζέψετε τα συντρίμμια μου. Ελπίζω να ξέρεται πόσο ξεχωριστοί είστε εδώ μέσα για μένα και αν δεν το έχετε καταλάβει, σας λέω για άλλη μια φορά ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Mind, επιτέλους και κάποιο σχόλιο για το φωτογραφικό μου ταλέντο. Το αίμα όντως βράζει εδώ μέσα. Όσο για το σου κου ... πολύχρωμο σίγουρα ήτανε.
Άννα, θες να πεις ότι δεν βάζεις τεστ IQ στους φίλους σου; Ο ζυγός ο μήνας έρχεται πολύ γρήγορα και για αυτούς ζούμε. Σου υπόσχομαι και ένα χαζό βαρετό post σύντομα. Φιλιά
Λουκουμάκι μου σωστά το λες. Σχέσεις Α.ληθινές ... σχέσεις Α.νιδιοτελείς. Και προσθέτω εγώ, σχέσεις που δεν είναι χαμένες στην μετάφραση διότι μάλλον είμαστε από τον ίδιο πλανήτη.
Μένω Εκτός, τα σκεπάσματα τα αφήνω λίγο λίγο. Τελικά θα τα αφήσω, το ξέρω και θα βγω έξω για τα καλά. Απλά θέλει τον χρόνο του.
Ελληνίδα, για τελευταία φορά σου λέω που είναι τα ρημαδιασμένα τα διαλυτικά:
Shift + ; Στη δικιά σου περίπτωση Shift + Alt + ; για να έχεις και τόνο
Ο αχαΐρευτος σηκώθηκε βγήκε έξω και ετοιμάζεται να φαει τα μούτρα του πάλι. Αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Μόνο που για λίγο ακόμα θα κουκουλωθώ να είμαι ζεστά μπας και λιώσουν όλα τα χιόνια αυτή την φορά.
Northy με ένοιωσες ακριβώς.
Lemon, καλωσόρισες. Αυτό που δείχνουμε εδώ μέσα είναι πτυχές του εαυτού μας που δύσκολα τις επικοινωνούμε στην καθημερινότητα μας, που συνήθως χάνονται διότι η πραγματικότητα μας επιβάλει άλλες προτεραιότητες. Φίλοι μου που με ξέρουν χρόνια και διαβάζουν τις ιστορίες μου, έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα και ακόμα δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αυτό το κομμάτι του εαυτού μου.
Επιτέλους εμφανίστηκες παιδί μου
Ανησυχήσαμε:)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα..
Δημοσίευση σχολίου