Έρως ... ο παλμός μιας πόλης

Δυνατή μουσική παντού, νέον φώτα απ’ έξω να σε ζαλίζουν και το μάτι αχόρταγο. Να θέλω να τ’ αγοράσω όλα. Να έχω χαθεί μέσα στα CD και να μην ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω. Σαν παιδάκι σε μαγαζί με καραμέλες. Με κοιτάει η Beatrice και με μια γκριμάτσα μου λέει “Every time we come here you scare me!”.

Και η μουσική να παίζει όλο και πιο δυνατά και με πιο γρήγορο ρυθμό. Λατρεύω το Tower Records. Πόσα απογεύματα είχα περάσει εδώ ως φοιτητής να ακούω όλες τις καινούργιες επιτυχίες. Ερχόμουν με την Βεατρίκη όταν είχαμε αφραγκιές, σχεδόν κάθε εβδομάδα δηλαδή, και περνάγαμε τα σαββατόβραδά μας ακούγοντας μουσική και χορεύοντας. Μετα βίας προλαβαίναμε το underground. Πότε στο Jazz όροφο, πότε στον Soul, πότε στον Pop. Από Σινάτρα πηγαίναμε στην Kylie. Από soul στα ροκ. Ότι ήθελε η ψυχή μας κάναμε. Τρία χρόνια έχουμε να βρεθούμε και ένα είναι σίγουρο. Και οι δυο μας λάμπουμε από χαρά. Έχουμε τρεις μόνο μέρες να ανανεώσουμε την φιλία μας. Τρεις μόνο μέρες να την επαναφορτίσουμε. Τόσα να πούμε και τόσα να κάνουμε. Και εκεί που μου διηγείται για τις σκανδαλιές του Danniel, του βαφτισιμιού μου, ακούγεται από τα ηχεία το “Come Fly With Me” του James Darren … από τα πιο αγαπημένα μας swing τραγούδια. “Remember?” - Come fly with me, let's fly, let's fly away ... – Πάει η σοβαρότητα πάνε οι προβληματισμοί και αρχίζουμε να χορεύουμε μέσα στους διαδρόμους swing. Ο κόσμος να μας κοιτάει αλλά εμείς πλήρη αδιαφορία. Να κάνουμε τις χαζές φιγούρες μας, εκείνες που μόνοι μας εφεύραμε με τον καιρό, και να τους έχουμε όλους μα όλους γραμμένους. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να γυρίσουμε το ρολόι 15 χρόνια πίσω και κανείς δεν θα μας σταματήσει. - You may hear angels cheer 'cause we're together – Κανείς δεν μπορεί να μας σταματήσει ... εκτός ...

. . .

Το κινητό χτυπάει και συνειδητοποιούμε ότι έχουμε στήσει τους πάντες. Τρέχουμε έξω από το Tower Records και βρισκόμαστε στην καρδιά του Λονδίνου. Ο Έρως στέκεται αγέρωχος πάνω στο συντριβάνι με φόντο τις τεράστιες νέον διαφημίσεις. Τόσα ραντεβού έχω δώσει σε αυτά τα σκαλοπάτια κάτω από τον φτερωτό θεό και πρώτη φορά πρόσεξα ότι δεν κρατάει βέλος. Μάλλον θα σκόρπισε ήδη τον έρωτα και δεν τον πρόλαβα...

Όλα τα φιλαράκια έχουν μαζευτεί. Εφτά στο σύνολο, ζωή να έχουμε, και όλοι περιμένουν από εμένα να τους δείξω το Λονδίνο για πρώτη τους φορά. Κοιτάνε τριγύρω τους με το στόμα ανοιχτό. Την Piccadilly ... την Regency ... τις τεράστιες διαφημίσεις που λάμπουν πιο πολύ και από τον μουντό Λονδρέζικο ήλιο; Τους έχω πει τόσες μα τόσες ιστορίες ... αναμνήσεις ... αναμνήσεις γεμάτες αισθήματα, γεμάτες ρυθμό, λαχτάρα για ζωή!

“Από δω” τους λέω, και τους δείχνω την Leicester Square που μια φορά δεν την έχω δει να μην εκπέμπει ζωή. Περνάμε τα φανάρια απέναντι χωρίς απώλειες και μπαίνουμε στην καρδιά της πλατείας. Εκατοντάδες άνθρωποί τριγύρω μας από όλο τον κόσμο. Δεκάδες διαφορετικές γλώσσες, δεκάδες διαφορετικές φυλές. Στο βάθος ακούγεται ο ρυθμός της ζωής να πλησιάζει. Κατεβαίνει από την Regency και όπου να ‘ναι φτάνει και στην πλατεία. “Από πού έρχεται αυτή η μουσική” ρωτάει ο Φίλιππος. Μια ζωή D.J. πάντα πρόσεχε την μουσική. Ένας συνδυασμός ντραμς, χεριών και άλλων αυτοσχέδιων οργάνων. “Έρχεται”. “Τι έρχεται;” με ξαναρωτάει. “Η ζωή που σου έλεγα. Έρχεται”. Και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου η πλατεία γεμίζει με δεκάδες Χάρε Κρίσνα. Όλα τους παιδιά ... ήταν δεν ήταν 18. Οι περισσότεροι με ξυρισμένο κεφάλι και με άσπρους μανδύες. Να παίζουν τα ντράμς και να χτυπάνε παλαμάκια με ρυθμό σαν να μη υπάρχει αύριο. Να τραγουδάνε ακαταλαβίστικα λόγια και τριγύρω τους, δεκάδες άλλοι άνθρωποι να χορεύουν και να ζουν τον ρυθμό που καθορίζουν τα τύμπανα. “Τι λένε; Τι λένε;” με ρωτάει η Ιωάννα. “Τραγουδάνε tongue language. Είναι το τραγούδι της ψυχής ... η γλώσσα με την οποία μιλάει η ψυχή από μέσα σου. Βρίσκονται σε έκσταση όταν βγάζουν αυτούς τους ήχους. Δεν θα χορέψεις;” Με κοιτάει με ένα ύφος απαξιώτικο, αλλά μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι όλη η Leicester Square έχει μπει στον ρυθμό των Χαίρε Κρίσνα και χορεύει. Όλοι χτυπάνε παλαμάκια μαζί τους και κάνουν ατελείωτους κύκλους τριγύρω τους. Να συντονίζονται εκατοντάδες καρδιές σε ένα ρυθμό ... να συναντιόνται εκατοντάδες ψυχές σε ένα ξέφρενο χορό. Μάτια να λάμπουν, χαμόγελα με την δική τους ιστορία, αγγίγματα που σημαίνουν τόσα μα τόσα πολλά ...

Μπαίνω και εγώ μέσα στον χορό και τραβάω και τους φίλους μου. Η Beatrice και εγώ να χορεύουμε σαν χαζοχαρούμενα. Να χοροπηδάμε μέσα στον ρυθμό και να γελάμε ανέμελα όπως τότε που ήμασταν 21. Τόσο εύκολα ξεχνάς τις έγνοιες σου; Τόσο εύκολα! Είχα ξεχάσει πως είναι να γεύεσαι την κάθε στιγμή. Όλα τα προβλήματα πίσω στην πατρίδα με έχουν πνίξει και έχω ξεχάσει πως είναι να ζω ... πως είναι πραγματικά να ζω!

. . .

Έτσι όπως ήρθανε σαν ανεμοστρόβιλος και ξεσήκωσαν την πλατεία, έτσι φύγανε. Κανείς δεν κατάλαβε τι έγινε. Κοίταξα τους φίλους μου και τους βρήκα όλους να χοροπηδάνε στον απόηχο των ταμπούρλων. Όλοι χαμογελάγανε με ένα βλέμμα σαστισμένο. Τι έγινε; Ξυπνήσαμε από τον λήθαργο μας; Σήμερα το πρωί παλεύαμε να προλάβουμε την πτήση για Λονδίνο και τώρα χορεύουμε στην Leicester Square;

“Παμε Covent Garden!” Δίνω το πρόσταγμα και όλοι μαζί περνάμε απέναντι τα φανάρια χωρίς καμιά απώλεια για άλλη μια φορά. “Είπαμε, κοιτάμε πρώτα δεξιά, και μετά αριστερά. Υπάρχουν και βελάκια κάτω στον δρόμο αν μπερδεύετε το δεξί με το αριστερό”.

Φτάνουμε στο πεζόδρομο του Covent Garden. Παντού τραγουδιστές, ζογκλέρ, και ταχυδακτυλουργοί. Ένα μικρό πανηγύρι. Μπροστά από την στάση του μετρό ένα pop γκρουπ, λίγο πιο κάτω ένας μίμος, εκεί στην γωνία ένας τζαζίστας με σαξόφωνο. Όλοι να προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου και όλοι να ελπίζουν σε κάποιο κυνηγό ταλέντων που θα τους ανακαλύψει ... όπως τότε με τους Beatles και τόσα άλλα διάσημα ονόματα που πέρασαν από αυτό εδώ το πλακόστρωτο.

Έχει αρχίσει πλέον και βραδιάζει. Οι ακτίνες του ήλιου μετα βίας μας αγγίζουν μέσα από τα σύννεφα. “Από εδώ” τους λέω και τους κάνω νόημα να μπούμε μέσα στην αγορά. Τα μαγαζάκια γεμάτα κόσμο, και όλα τα κορίτσια να θέλουν να μπουν μέσα να ψωνίσουν. Με δυσκολία τις τραβάω από τις βιτρίνες γιατί έχω άλλα σχέδια στο μυαλό μου. Πάμε προς την ανατολική πλευρά της αγοράς γιατί εκεί ελπίζω να τους δείξω το πάθος για ζωή όπως τους είχα υποσχεθεί. Τόσες φορές έχει συμβεί. Γιατί αυτήν την φορά να είναι διαφορετικά;

Και καθώς πλησιάζουμε το ακούω να αναδύεται μέσα από το κατώτερο διάζωμα ... το πάθος ... το πάθος για ζωή ... το ξαναβρίσκω μετά από τόσα χρόνια. Μία απίστευτη ησυχία κουκουλώνει την πολύβουη αγορά και οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου διαπερνούν την γυάλινη οροφή για να ροδοκοκκινίζουν τα πρόσωπα όλων. Παίρνουμε όλοι μας θέση τριγύρω και η μελωδία ξεκινάει. Όλοι σωπαίνουν για να ακούσουν τον τενόρο να τραγουδάει “Nessun dorma!... Nessun dorma!...” Νομίζω ότι πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Ένας τενόρος με συνοδεία ενός έγχορδου quartet. Η αγαπημένη μου άρια. Αν μου έλεγε κανείς, πριν από μία εβδομάδα ότι θα βρισκόμουν στην καρδιά του Λονδίνου να ακούω όπερα του Puccini θα γελούσα.

“Τι λέει; Τι λέει;” ρωτάει η Αλίκη. Γυρνάω να της απαντήσω και βλέπω μία Αλίκη με γουρλωμένα μάτια να κοιτάει τον τενόρο μην της ξεφύγει τίποτα. Είναι να μην το πιστεύεις. Πριν από μερικές ώρες που πρότεινα στο αεροπλάνο να πάμε όπερα γελούσε με την ιδέα. Η Αλίκη που θεωρεί τον Αντώνη Ρέμο κουλτούρα, να έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα. “Κανείς δεν κοιμάται, κανείς δεν κοιμάται, ούτε εσύ πριγκίπισσα ... Κανείς δεν ξέρει το όνομά μου ... μόνο το στόμα σου μπορεί να το αποκαλύψει.” της απαντάω.

Και ο τενόρος να συνεχίζει και η φωνή του να απλώνεται σαν ένα μαγικό πέπλο όπως η νύχτα. “Ed il mio bacio scoglierà il silenzio che ti fa mia!” Να μεταφράζω στην Αλίκη ψιθυριστά για να μην ενοχλήσω τους γύρω μου … “Το φιλί μου θα σπάσει την ησυχία και θα γίνεις δικιά μου” ... και να έχει βουρκώσει. Και η τελευταία ακτίνα του ηλίου να την φωτίζει και να είναι τόσο μα τόσο όμορφη.

Και να φτάνει στο αποκορύφωμα με το “Vincerò! Vincerò!” και ο κόσμος να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η Αλίκη να πεθαίνει στην αγωνία για να μάθει τι σημαίνει “Vincerò” και να της ψιθυρίζω στο αυτί “Θα νικήσω! Θα νικήσω! Ο άγνωστος πρίγκιπας λέει στην πριγκίπισσα ότι θα νικήσει και θα κερδίσει την αγάπη της με το ξημέρωμα”. Και ο κόσμος να χειροκροτάει και να ζητωκραυγάζει! Η φωνή του τενόρου να έχει αγγίξει τις καρδιές όλων. Το πάθος του πρίγκιπα για ζωή και έρωτα να έχει γίνει πάθος όλων. Όλοι στην παρέα να με κοιτάνε βουρκωμένοι σαν να μην θέλουν να πιστέψουν τι έγινε μόλις τώρα, και η Άλικη με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά της, να μου ψιθυρίζει στο αυτί ...

“Θέλω και εγώ να ερωτευτώ, θέλω και εγώ!”

Turandot by Puccini
Nessun_dorma.mp3
Il Principe – Ο Πρίγκιπας

Nessun dorma!... Nessun dorma!...
Κανείς δεν κοιμάται, Κανείς δεν κοιμάται

Tu pure, o Principessa,
Ούτε και εσύ πριγκίπισσα

nella tua fredda stanza
μέσα στο κρύο σου δωμάτιο

guardi le stelle che tremano
κοίτα τα αστέρια που τρέμουνε

d'amore e di speranza!
με αγάπη και ελπίδα! Ma il mio mistero
Αλλά το μυστήριό μου

è chiuso in me,
είναι κλειδωμένο μέσα μου

il nome mio nessun saprà!
το όνομα μου κανείς δεν ξέρει

No, no, sulla tua bocca lo dirò,
Όχι, όχι, μόνο το στόμα σου μπορεί να το πει

quando la luce splenderà!
όταν το φως της ανατολής θα λάμψει

Ed il mio bacio scoglierà
Το φιλί μου θα σπάσει

il silenzio che ti fa mia!
την σιωπή και θα γίνεις δικιά μου!

Dilegua, o notte! tramontate, stelle!
Αναχώρησε νύχτα! σβήσε τα αστέρια!

Tramontate, stelle! All'alba vincerò!
Σβήσε τα αστέρια! Με το ξημέρωμα θα νικήσω

Vincerò! Vincerò!
Θα νικήσω! Θα νικήσω!