Μια Mατιά

(Kerveros & I - Hel-ha Mexico August 1996)

Μια ματιά του μόνο και κατάλαβα τον πόνο. Μια ματιά τόσο διαπεραστική λες και εξερευνούσε την ψυχή μου. Παντού πληγές. Παντού σημάδια. Χτυπάει το νερό με ορμή και ξυπνάω από τον λήθαργο. Απλώνω το χέρι μου να το χαϊδέψω και ... αυτή η κραυγή ... ακόμα και σήμερα την ακούω στους εφιάλτες μου και ανατριχιάζω.

Με κοιτάει ο καπετάνιος που στάζω νερά και ρωτάει. “Everything OK?” Τι να απαντήσω τώρα εγώ. Ότι θέλω να ταίσω ένα δελφίνι; Πριν από λίγο, μου έλεγε πώς είναι πλάσματα του σατανά. Πως τους τρυπάνε τα δίχτυα και τους καταστρέφουν το βιος τους. Μια φορά δεν είχε να ταίσει την οικογένεια του. Ένα κοπάδι από δελφίνια είχε καταστρέψει τα μοναδικά του δίχτυα. Άλλαξε επάγγελμα εξαιτίας τους καθώς και όλοι στο χωριό του. Απ’ εκεί που ψάρευε ανέμελα στα γαλαζοπράσινα νερά, κατάντησε καπετάνιος για κακομαθημένους εκκεντρικούς τουρίστες.

“There is a dolphin ... its hurt ... we have to do something ...” Ξαφνικά άκουω άλλη μια κραυγή, γυρνάω και αντικρίζω το δράμα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Ένα σπασμένο καμάκι καρφωμένο στο πλάι κάτω από το πτερύγιό του. Μία ματωμένη πληγή που το αλμυρό νερό ξέπλενε συνέχεια. Σημάδια παντού στη κοιλιά του από δίχτυα.

“Are you going to help or just look? Remember? I am just another eccentric client”. Ο καπετάνιος γελάει δυνατά και κατεβαίνει στην καμπίνα. Τον άκουω να μιλάει στο ράδιο στα Ισπανικά. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι οι λέξεις “ayuda” και “delfín”. Ανοίγω τον κουβά με τα δολώματα και ψάχνω για τα πιο μεγάλα ψάρια.

Το δελφίνι συνεχίζει να κλαίει με σπαρακτικές κραυγές. Με παρακολουθεί με τα ματάκια του σαν κουμπιά, όπου και αν πηγαίνω πάνω στο σκάφος. Του δείχνω ένα ψαράκι και κάνει σαν τρελό. Ποιος ξέρει από πότε έχει να φαει. Απλώνω δειλά δειλά το χέρι να το ταΐσω και οι πιο χαζές σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου ... αν με δαγκώσει; Εδώ ένα πλάσμα ξεψυχάει και εγώ σκέφτομαι τον εαυτό μου. Είναι να αναρωτιέσαι μερικές φορές για μας τους ανθρώπους. Το κακόμοιρο πλάσμα έχει ανοίξει το στόμα του και περιμένει υπομονετικά να ξεπεράσω τις φοβίες μου. Ακουμπάω το ψαράκι στην γλώσσα του και το χαϊδεύω στο μάγουλο. Δέρμα από βελούδο. Μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω. Ζεστό και μαλακό. Είχατε ποτέ αρκουδάκια μικροί που τα αγκαλιάζατε στον ύπνο σας; Θυμάστε την αίσθηση;

Πως γίνεται να μου χαμογελάει; Εγώ με ένα καμάκι στα πλευρά μου μόνο χαμόγελο δεν θα είχα. Ο πόνος είναι ξεκάθαρος στα μάτια του και αυτό μου χαμογελάει. Βρίσκω άλλο ένα ψαράκι και το ταίζω χωρίς δεύτερη σκέψη.

. . .

Η ώρα περνάει και τα δολώματα έχουν τελειώσει. Μάλλον δεν θα ψαρέψω σήμερα. Όχι ότι με νοιάζει, αλλά η σκέψη περνάει από το μυαλό. Το δελφίνι έχει κλείσει τα μάτια του και βαριανασαίνει. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι πεθαίνει. Έχει γείρει λιγάκι και ο φυσητήρας του κόντευε να μπει μέσα στο νερό τελείως. Το κρατάω με όλη μου τη δύναμη από το ένα πτερύγιο προσπαθώντας να το ισορροπήσω για να μη πνιγεί.

Με είχε φαει η αγωνία. Οι διακοπές μου θα μετατραπούν σ’ ένα εφιάλτη αν το δελφίνι ξεψυχήσει στα χέρια μου. Είναι η πρώτη μέρα διακοπών και έχω προγραμματίσει τόσα πολλά. Ψάρεμα, καταδύσεις, ύπνο, φαΐ ... σεξ (αν γνωρίσουμε τίποτα της προκοπής). Πάλι ο εαυτός μου. Τελικά ο καπετάνιος έχει δίκιο που μας αποκαλεί κακομαθημένους εκκεντρικούς τουρίστες.

Στον ορίζοντα διακρίνεται επιτέλους ένα σκάφος. Ο καπετάνιος είχε καλέσει βοήθεια από το θαλάσσιο πάρκο του Hel-ha. Χωρίς να καταλάβω για πότε έφτασε, τέσσερις δύτες περικυκλώνουν το δελφίνι και το ρυμουλκούν πάνω σε ένα φορείο. Μία ανακούφιση απερίγραπτη. Το δελφίνι έχει μισάνοιχτα τα ματάκια του και με κοιτάει. Πάλι αυτό το διαπεραστικό βλέμμα. Σφυρίζει χαρούμενα λες και με ευχαριστούσε. Νοιώθω ντροπή για όλες τις χαζές μου σκέψεις. Τι γελοίος που είμαι ... τι γελοίος που είμαι.

. . .

Όλοι μου σφίγγουν το χέρι και το μόνο που καταλαβαίνω από αυτά που λένε είναι “Bravo”. Έχουν βγει όλες οι κοπέλες από τα ταμεία και με χαιρετάνε. Μερικές με αγκαλιάζουν και με φιλάνε. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου. Όλο το βράδυ έμεινα ξάγρυπνος και είμαι πολύ κουρασμένος. Μία εκείνες οι κραυγές, μία το βλέμμα του χαραγμένο στην μνήμη μου, και τώρα όλος αυτός ο κόσμος τριγύρω μου. Έχω σαστίσει και δεν ξέρω τι να πω.

Μία ψηλή ξανθιά κοπέλα με ιατρική άσπρη στολή με πλησιάζει και μου λεει με άψογη αμερικάνικη προφορά “So, you are the Greek hero everybody is talking about”. Έλιωσα ... στην κυριολεξία έλιωσα κάτω από το γαλάζιο της βλέμμα. Φορούσε ένα μενταγιόν στο λαιμό της με μία ημισέληνο που με ελληνικά γράμματα έγραφε “Σελήνη”. “My name is Celine and I operated on your dolphin yesterday.” Δεν ξέρω τι μου έκανε περισσότερο εντύπωση. Το γεγονός ότι ήταν μια θεά που είχε αφιερώσει την ζωή της στα δελφίνια στο Μεξικό ή ότι την λέγανε Σελήνη. “You are the hero of the day here at the park!”

Με παίρνει από το χέρι και με οδηγεί μέσα στο πάρκο στη δεξαμενή, όπου φιλοξενούσαν το δελφίνι μου. “Its an amazing one. He is already doing great.” Πολύ κόσμος τριγύρω και πολλά παιδιά να φωνάζουν. Όλα προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή του και αυτό δεν ξέρει με ποιο να πρωτοπαίξει. Όχι ότι μπορεί, μετά βίας κολυμπάει, αλλά έχει μια απίστευτη ζωντάνια σήμερα. Χτες ξεψυχούσε με κραυγές στα χέρια μου, και σήμερα τραγουδάει με σφυρίγματα.

Μόλις με βλέπει ... ένα χαμόγελο ... μα ένα χαμόγελο. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεν πίστευα με τίποτα ότι θα με αναγνώριζε. Ήθελα με όλη μου την ψυχή να με ξεχωρίσει στο πλήθος αλλά δεν ήλπίζα για να μην απογοητευτώ. Έρχεται κοντά μου και μου δίνει το πτερύγιο που του κρατούσα χτες για να το χαϊδέψω. Η ματιά του ... μια ευγνωμοσύνη ... μια ευγνωμοσύνη ... Θεέ μου πως δημιουργείς πλάσματα σαν κι αυτό; Τα μάτια μου έχουν βουρκώσει και μάλλον τα δάκρια έχουν ξεκινήσει. Δεν νομίζω να μπορώ να κρατηθώ για πολύ ακόμα. Τι σόι διακοπές είναι αυτές άμα τρέχουνε τα μάτια σου δάκρια, μου λετε; Ρεζίλι έγινα. Η γιατρός με αγκαλιάζει και με φιλάει στο μάγουλο. Τώρα καταλαβαίνω ... τώρα καταλαβαίνω γιατί έχει αφιερώσει τη ζωή της στα δελφίνια.

. . .

Τις υπόλοιπές διακοπές μου φυσικά τις πέρασα στο θαλάσσιο κέντρο παίζοντας κάθε μέρα με το δελφίνι. Τρεις φορές την ημέρα κολυμπούσα μαζί του. Το πρωί που είχε κόσμο στο πάρκο γινόταν ένας χαμός γύρω από την πισίνα. Είχε μαθευτεί η ιστορία και πολλοί ερχόντουσαν να δούνε τον καινούργιο κάτοικο. Το δελφίνι σάστιζε από τις φωνές του κόσμου και μετά βίας έβγαζε το κεφάλι του έξω από το νερό να παίξει. Ερχόταν μόνο για να φαει. Αλλά το απόγευμα ... όταν ήμασταν μόνοι ... ερχόταν με φόρα και με έσπρωχνε με όλη του τη δύναμη. Πότε μου έβγαζε την γλώσσα του να την χαϊδέψω, πότε μου έδειχνε την κοιλίτσα του να την τρίψω. Δεν μπορούσε να κάνει και πολλά αλλά κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο δυνατό. Κάθε μέρα με έσπρωχνε όλο και πιο πολύ. Το καλύτερο ήταν όταν κρατιόμουνα από το πτερύγιο και προσπαθούσε να με σύρει γύρω γύρω στη δεξαμενή.

Η εβδομάδα πέρασε γρήγορα ... πολύ γρήγορα. Πέρασε με χαρές και παιχνίδια. Πλέον τα μάτια του είχαν αλλάξει. Δεν με κοίταζε με πόνο ούτε με φόβο. Η ματιά του ήταν διαπεραστική όπως πάντα αλλά είχε μία γαλήνη. Δεν εξερευνούσε την ψυχή μου, την ηρεμούσε.

Την τελευταία μέρα με ρωτάει η Σελήνη. “Would you like to name your dolphin? It’s the only one in the park without a name.” Και εκεί που ήμουνα λυπημένος που δεν θα το ξανάβλεπα χαμογέλασα και το πρόσωπό μου έλαμψε. “That will be great. I will give him my nickname from the army. Kerveros”. Η Σελήνη με κοίταξε περίεργα αλλά ήξερε από μυθολογία. Ο πατέρας της είχε πάθος με την αρχαία Ελλάδα και της είχε πει όλες τις ιστορίες. Ήταν το δελφίνι μου και μόνο ελληνικό όνομα μπορούσε να έχει.

- “Will he remember me if I come back next year?”
- “I am sorry. Most probably not.”

. . .

Date: Tuesday, October 4, 1994
From: celine@hel-ha.com
To: andreasp@bu.edu
Subject: Great news!!!

Dear Andreas
Today we had a breakthrough. Kerveros decided to swim outside in the open sea. He was gone for 20 whole minutes. Tomorrow we will try again. He is doing so great. The park visitors adore him. He is strong and healthy now, and most of his scars are gone. I am sure he misses you a lot.

With Love
Celine

. . .

From: celine@hel-ha.com
To: andreasp@bu.edu
Date: Tuesday, April 11, 1995
Subject: Happy Birthday to U

… We are afraid Kerveros will never be able to rehabilitate back to nature. We have been trying for almost a year to convince him to leave but he keeps coming back for food and to play games with kids that he loves so much…

Hoping for the best
Celine

. . .

From: celine@hel-ha.com
To: andreasp@bu.edu
Date: Saturday, August 19, 1995
Subject: Guess what? I am getting married!!!

… We are now pretty sure that Kerveros will never leave us. The main problem is his antisocial behavior towards other dolphins. We have failed in every attempt to mate him. Maybe we will get lucky with a female dolphin we found last month. Hopefully you will be able to come back after your graduation.

With Love
Celini

. . .

From: celine@hel-ha.com
To: andreasp@bu.edu
Date: Sunday, September 24, 1995
Subject: I think he is in love!!!

Dear Andreas
Great news!!! He has to be in love with Sunshine, the dolphin I was telling you about. They spend their whole day together and make love all the time. We are all trilled over here and we hope for the best. Maybe in a few months we will have a new family.

With love
Celini

. . .

From: andreasp@bu.edu
To: celine@hel-ha.com
Date: Friday March 15, 1996
Subject: Summer Vacations

Dear Celini

I am graduating BU this May and I was thinking to come to Mexico this summer with a friend. Two years went by really fast with school. I know that he won’t remember me and I don’t hope for any miracles. Do you think you can arrange for one last swim with Kerveros? Please … it will mean the world to me.

Hoping for a yes …
Andreas

. . .

Αχ αυτή η Αριάνα. Θα με τρελάνει. Από την στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Μεξικό άρχισε η γκρίνια. Τι ζέστη είναι αυτή; Τι υγρασία είναι αυτή; Εκεί που περπατάς, οι ουρανοί ανοίγουνε και πέφτουν καρέκλες ... η μάλλον κουβάδες νερού. Σε πέντε λεπτά γίνεσαι μούσκεμα από τη βροχή, στεγνώνεις από την ζέστη και ξαναγίνεσαι μούσκεμα από τον ιδρώτα. Όλα αυτά μέσα σε πέντε λεπτά. Δεν έχει και πολύ άδικο για την γκρίνια αλλά εγώ … εγώ είμαι μέσα στην τρελή χαρά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα δω το Κερβεράκι μου.

Η Αριάνα δεν ξέρει τίποτα για το δελφίνι. Κάθε φορά που σκέφτομαι να της το πω βουρκώνουν τα μάτια μου. Νομίζω πως δεν θέλω κιόλας να της το πω. Είναι μία ιστορία που με χάραξε για πάντα. Μία ιστορία τόσο συνδεδεμένη με την ψυχή μου που μέχρι σήμερα δεν έχω βρει λόγια να την αφηγηθώ. Είναι ο λόγος για τον οποίο είμαι αυτό που είμαι σήμερα.

. . .

Στριφογυρνάω στο κρεβάτι μου και όλα μου φταίνε. Σήμερα θα πάω στο πάρκο και τα συναισθήματα μου είναι πολύ μπερδεμένα. Αγωνία, χαρά ... θλίψη. Δεν ξέρω και εγώ τι νοιώθω. Ζήτημα είναι να έχω κοιμηθεί δύο ώρες. Οι πρώτες ηλιαχτίδες μπαίνουν από τις χαραμάδες και φωτίζουν την Αριάνα που κοιμάται στον καναπέ. Μάλλον δεν άντεξε τις κλωτσιές μου όλο το βράδυ και με άφησε μόνο να παλεύω με τα σεντόνια.

. . .

Δεν κατεβαίνει μπουκιά. Ο πιο πλούσιος μπουφές πρωινού σε ξενοδοχείο και όλα μου φαίνονται άγευστα. Η Αριάνα τρώει την μία και μόνο φρυγανιά της όπως πάντα και ρωτάει.

- Τι θα κάνουμε στο πάρκο; Δεν πάμε καλύτερα στις πυραμίδες;
- Θα πάμε αύριο στις πυραμίδες. Έχει αιώρες κάτω από τους φοίνικες για να ξαπλώσεις μιας και δεν σε άφησα να κοιμηθείς όλο βράδυ. Θέλεις να κανονίσω να κολυμπήσεις και εσύ με τα δελφίνια;”
- “Πες μου ότι με κοροϊδεύεις; Και αν με δαγκώσουν;”
- “Δεν δαγκώνουν. Μην ανησυχείς”
- “Πολύ Discovery Channel βλέπεις”
... και που να ήξερε.

. . .

Ο Κέρβερος και η Ηλιαχτίδα έχουν πάει την πρωινή τους βόλτα στη θάλασσα και θα επιστρέψουν σε λίγο για το μεσημεριανό τους φαγητό. Έχω φορέσει μαγιό και σωσίβιο. Έχω αγοράσει μία αδιάβροχη κάμερα μίας χρήσεως και είχε 36 φωτογραφίες έτοιμες να απαθανατίσουν τις μοναδικές στιγμές που ερχόντουσαν. Είμαι πανέτοιμος. Η Αριάνα έχει ήδη ξαπλώσει για ύπνο στις αιώρες. “Θα με βγάλεις μία φωτογραφία;” Με ρωτάει. Δεν ήθελα να χαραμίσω ούτε μία για την Αριάνα. “Sorry, αλλά ...” της είπα. “Ναι, ναι ξέρω τα δελφίνια.” μου απάντησε με μία πολύ μικρή δόση ειρωνείας αλλά και μία μεγάλη δόση αγάπης. Ακόμα και σήμερα μου το κοπανάει αυτό όταν θέλει να με κοροϊδέψει.

Η Σελήνη με περίμενε στη δεξαμενή. Έχει την πιο γλυκιά στρουμπουλή κοιλίτσα. Είναι έγκυος στο πέμπτο μήνα και λάμπει από ευτυχία. “I just want to remind you that you shouldn’t have high hopes. OK?” με ρώτησε. “OK, OK, I got it. I am not expecting much”. Τι ψεύτης! Τι ψεύτης! Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή από αγωνία. Θέλω τόσο πολύ να με θυμηθεί ... να έρθει κοντά μου και να με φιλήσει ... να με πάει βόλτα ... ούτε και εγώ ξέρω τι περιμένω αλλά όταν ένα τόσο αγνό πλάσμα σε έχει αγγίξει ... μάλλον τα χάνεις.

Βουτάω μέσα στη πισίνα και περιμένω ... περιμένω ... περιμένω. Τίποτα. Τίποτα απολύτως. “Patience my friend, patience.” μου λεει η Σελήνη. Είχαν περάσει πέντε λεπτά και τίποτα. Η απογοήτευση μου είναι ολοφάνερη. “I can’t get it. Nothing at all?” Τα πέντε λεπτά γίνανε δέκα ... τα δέκα γίνανε δεκαπέντε. Έχω χάσει πλέον κάθε ελπίδα. Κοιτάω μία την Σελήνη, μία τα δελφίνια που κολυμπάνε λίγο πιο πέρα. Και έρχεται η στιγμή που το παίρνω απόφαση. Ήρθε η στιγμή να βγω από το νερό. Έχω παραδώσει πλέον κάθε ελπίδα ... και ξάφνου ένα πτερύγιο εμφανίζεται από το πουθενά. Αρχίζει να κάνει κύκλους γύρω μου. Σκέφτηκα την Αριάνα για μια στιγμή. Θα είχε φρικάρει αν έβλεπε το πτερύγιο να την πλησιάζει με κύκλους που όλο και μικραίνουν. Γελάω με την ιδέα αυτή ... γελάω επειδή κάτι με γαργαλάει. Ο κύκλος γίνεται όλο και πιο μικρός. Το βελούδινο δέρμα με χαιδέυει μία στα πόδια μία στα χέρια. Και έτσι καθώς στροβιλίζουμε και οι δυο γύρω γύρω, με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Σελήνη να δίνει παραγγέλματα. Πόσο γλυκιά είναι. Δεν θέλει να με στεναχωρήσει και δίνει οδηγίες στο Κέρβερο για να παίξει μαζί μου.

Αρχίζει να μου χαμογελάει και να με σπρώχνει με την μουσούδα του. Κάθε του σπρωξιά είναι μια μπουνιά με τη δύναμη που έχει. Η Σελήνη με είχε προμηθεύσει με ένα κουβά με τα αγαπημένα του ψάρια. Με το που του δείχνω ένα ψαράκι κάνει σα τρελό. Μόνο το χέρι δεν μου τρωει. Όταν γελάω, γελάει και αυτό. Όταν του φωνάζω, μου φωνάζει και αυτό. Με κοιτάει όπου και αν πηγαίνω και έρχεται με φόρα και με σπρώχνει μέσα στο νερό. Λες και δεν έχει περάσει ούτε μία μέρα από τότε που έπαιξα τελευταία φορά μαζί του.

Ξαφνικά ένα δεύτερο πτερύγιο εμφανίζεται και σχίζει τα νερά. Κάνει μεγάλους κύκλους γύρω από εμένα. “Is she Sunshine?” ρωτάω την Σελήνη. Μου κάνει νόημα καταφατικά. Και τα δυο δελφίνια μαζί έκαναν απίστευτους τραγουδιστούς ήχους. Τρικλίσματα και σφυρίγματα. Η Sunshine είναι λίγο μικρότερη σε μέγεθος από τον Κέρβερο αλλά πολύ πιο ζωηρή. Και εκεί που έχω τρελαθεί από την τη χαρά μου ένα τρίτο πτερύγιο εμφανίζεται. Ένα μωράκι τόσο γλυκό ... μα τόσο γλυκό. Κοιτάω την γιατρό με μία απορία ... “Surprised? He was born a week after your told me you were coming.” Απίστευτη έκπληξη. Το μωρό μου είχε το δικό του μωρό. “And you got to name it!”

Πλέω σε πελάγη ευτυχίας. Ξέρω ότι παίζουν μαζί μου επειδή είναι εκπαιδευμένα να παίζουν αλλά δεν με πειράζει. Ευτυχώς στάζω νερά από τις βουτιές αλλιώς σίγουρα θα φαινόντουσαν τα δάκριά μου. Βγάζω φωτογραφίες πότε τον Κέρβερο, πότε τη Ηλιαχτίδα πότε το μικρό που με φοβότανε. Έρχεται κοντά μου μόνο για να φαει και μετά απομακρύνεται. Είναι τόσο γλυκό που θέλω να το σφίξω με όλη μου τη δύναμη.

Η Σελήνη, μου δείχνει όλα τα παραγγέλματα που έχει μάθει ο Κέρβερος και η Ηλιαχτίδα. Πώς να πηδήξουν στον αέρα ταυτόχρονα πώς να περπατήσουν στο νερό με την ουρά τους. Πιάνομαι από τα πτερύγιά τους και με αρχίζουν στις βόλτες. Καμιά σχέση με τις βόλτες όταν ήταν τραυματισμένος. Για μια στιγμή σκέφτομαι το μαγιό μου. Κόντευε να φύγει από την ορμή του νερού. Δεν θα το πιστέψει ποτέ κανείς αυτό, σκεφτόμουνα. Σιγά μη και με πιστέψουν. Αισθάνομαι τόσο τυχερός στη ζωή μου. Πόσοι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν δύο τόσο αγνά πλάσματα; Δύο πλάσματα που μόνο αγάπη ξέρουν να δίνουν.

Είναι αργά πλέον και πρέπει να ξεκουραστούν. Έχω παρατήσει την Αριάνα για τουλάχιστον τρεις ώρες. Φαντάζομαι ότι θα κοιμάται για να μην με έχει ενοχλήσει.

“You want a picture with the dolphins?” με ρωτάει ή Σελήνη. Της δίνω την μηχανή και στήνω το μεγαλύτερο χαμόγελό που έχω. Με το πάτημα του κουμπιού ο Κέρβερος πετάγεται μέσα από το νερό και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο ... το πιο ζεστό φιλί στον κόσμο ... για τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου.

. . .

Στάζω παντού νερά. Περπατάω μετά βίας από την κούραση.
- So you decided how to name the baby?
- “Orion”, my favorite constellation ... thanks for helping me over there at the beginning. I saw you giving commands to the dolphins.
- You are welcome. Since they had the baby they are not playing with people. Kerveros has a family to protect.
- I sensed that. Orion was only coming for food when Kerveros was next to him. By the way … nice trick the one with the photo.
- Trick? … Ah that … that wasn’t a trick! Kerveros never kisses people.

. . .

Νομίζω ότι δεν είπα άλλη λέξη για πολλή ώρα. Είχα βουρκώσει και προσπαθούσα να το κρύψω. Τα μάτια μου πρέπει να είχαν γίνει κατακόκκινα από την προσπάθεια να μην κλάψω. Όταν η Αριάνα με ρώτησε τι έχουν, είπα ότι είναι από την αλμύρα και τις πολλές βουτιές. Ένας κόμπος στο λαρύγγι δεν με άφηνε να πω πολλά. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Ήμουν απλά ευτυχισμένος και το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει.

. . .

Εννέα χρόνια έχουν περάσει από τότε και δεν έχω πει σε κανέναν αυτή την ιστορία. Σκέφτηκα ότι κανείς δεν θα με πίστευε. Σκέφτηκα ότι όσο και αν προσπαθούσα δεν θα μπορούσα με τίποτα να περιγράψω το δεσμό μου με αυτό το πλάσμα. Ακόμα και τώρα αμφιβάλω αν μπόρεσα να εκφράσω αυτό που έζησα και ένοιωσα. Τόσο αγνό και ανιδιοτελές. Παραλίγο να πεθάνει από ανθρώπους και όμως βρήκε το κουράγιο να πλησιάσει άλλον έναν και να γίνει φίλος του. Τώρα πλέον ζω στην Ελλάδα και η ζωή μου το καλοκαίρι είναι γύρω από την θάλασσα. Ανοίγω πανιά και όπου με βγάλει. Μισώ τις μέρες με άπνοια γιατί ο θόρυβος της μηχανής διώχνει κάθε πιθανότητα να συναντήσω δελφίνια. Αλλά τις μέρες που ανοίγουμε πανιά πάω και κάθομαι στην πλώρη του σκάφους και κοιτάζω το απέραντο γαλάζιο. Κοιτάζω και ελπίζω. Κοιτάζω μήπως δω κάποιο δελφίνι ... και ελπίζω να μου χαμογελάσει όπως ο Κέρβερος αλλά χωρίς εκείνη την κραυγή πόνου.

. . .

From: celine@hel-ha.com
To: andreas@circle.com
Date: Wednesday, October 30, 1996
Subject: The Big Blue

… We haven’t seen Kerveros and his family for over a month now. I didn’t mention anything right away until I had any good news. They were detected from our radar yesterday outside Cozumel island. All three of them! We are very happy that he is finally back in the big blue. We will all miss them over here. He was one of the best dolphins we ever had. They all have chips and we will monitor their trips. So, don’t worry, they are in good hands.

Always your friend
Celini

To my aqua friend wherever he is now ...
La Mer by Kevin Kline