Οι Δεινόσαυροι

Πάνω στην προετοιμασία για την επόμενη μου απόδραση, θυμήθηκα ένα σκηνικό που διαδραματίστηκε πέρυσι στις γιορτές και με είχε αφήσει άφωνο στην κυριολεξία. Έβγαινα με μια κοπέλα τότε, την Ελένη, και είχαμε πάει για πρωτοχρονιά στην μεγάλη μου αγάπη, το Λονδίνο. Να σημειωθεί ότι δεν φημίζομαι ιδιαίτερα για τις επιλογές μου στις σχέσεις μου και δεν θέλω σχόλια περί τούτου.

Την τελευταία μέρα, αφότου είχαμε εξαντλήσει όλα τα αξιοθέατα, τα μουσεία και τα μαγαζιά, μου λέει η Ελένη “Δεν πάμε στο μουσείο φυσικής ιστορίας;” Εντυπωσιακότατο μουσείο με σκελετούς από δεινόσαυρους να στέκονται τριγύρω σου και να μένεις με ανοιχτό το στόμα. Μπαίνουμε μέσα και ο παρακάτω διάλογος εξελίσσεται.

Ελένη: Τι είναι αυτά τα κόκαλα;
Ανδρέας: Δεινόσαυροι

Ελένη: Τι είναι οι δεινόσαυροι;
Ανδρέας: Προϊστορικά ζώα
(γυρνάω και την κοιτάω με ένα χαζό βλέμμα)

Ελένη: Με κοροϊδεύεις
Ανδρέας: Καθόλου

Ελένη: Αυτά τα τέρατα υπήρξαν πραγματικά;
Ανδρέας: Φυσικά

Ελένη: Έλα ... σταμάτα να με πειράζεις (με ναζιάρικο ύφος)
Ανδρέας: Δεν σε κοροϊδεύω καθόλου
(εγώ να τα έχω χαμένα στην κυριολεξία)

Ελένη: Νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο στα παραμύθια
Ανδρέας: (άφωνος εγώ)

Ελένη: Και ήταν τόσο μεγάλα; (κοιτούσε το κεντρικό έκθεμα που ήταν ψηλό όσο και ένα τριώροφο σπίτι)
Ανδρέας: (συνεχίζω να μην ξέρω τι να πω)

Ελένη: Κοίτα, κοίτα τι γράφει! Εμείς υπήρχαμε τότε;
(μου δείχνει την πινακίδα που γράφει για το άμοιρο το ζώο)
Ανδρέας: Προσωπικά εμείς οι δυο όχι.

Ελένη: Για δες τι μαθαίνει κανείς στα γεράματα.
(34 χρονών, κοτζάμ γαϊδούρα)
Ανδρέας: Για δες. (...τι μαθαίνω εγώ μετά από 3 μήνες σχέση!)

Περιττό να σας πω ότι το ταξίδι στο Λονδίνο τελείωσε με το να μιλάμε για δεινόσαυρους. Μαντέψτε ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα πάμε να δούμε αυτή την Παρασκευή!