Boss' Diary: Η Μαύρη Χήρα

Για την Μαρία την καινούργια ρεσεψιονίστ σας είπα; Δεν σας είπα! Σωστά; Σας έχω πει για τον Γιωργάκη που θέλει να πάει στα Dream Shows, σας έχω πει για την Ειρήνη μια σκέτη barbie κούκλα, για την Βάσω που τα έκανε μαντάρα στον αγιασμό, την Χριστίνα που την έβαλα να φακελώσει 10,000 φυλλάδια, αλλά για την Μαρία κουβέντα μέχρι τώρα!

Λοιπόν, έχουμε και λέμε ... η Μαρία ήρθε στην εταιρία μας πριν από δύο με τρεις μήνες. Δεν ήταν δική μου επιλογή για να ήμαστε ξεκάθαροι ... αλλά η Μαρία είναι άλλη μια Barbie στην κυριολεξία! Πανέμορφη, λεπτή μεσούλα, λεπτά χεράκια, μικροκαμωμένη με μακριά μαύρα μαλάκια, αλλά πάνω απ’ όλα ... ΝΤΡΟΠΑΛΗ!!! Αμφιβάλω αν μ’ έχει κοιτάξει στα μάτια μέχρι τώρα και όσο για την ένταση της φωνής της ... οι σκύλοι την ακούνε δεν την ακούνε. Εγώ αναγκάζομε να διαβάζω τα χείλη της.

Βέβαια η ιστορία ξεκινάει πριν από δύο χρόνια όταν είδα ένα απίστευτο ξύλινο κλουβί για πουλιά σ’ ένα μαγαζί. Βέβαια άμα ήξερα καλύτερα τότε, θα είχα αγοράσει ένα κλουβί για κάτι τρελές που γνώρισα λίγο αργότερα αλλά το θέμα ήταν ότι κατέληξα με ένα κλουβί για πουλιά. Πουλιά εγώ πάντως δεν ήθελα να έχω! Ούτε τρελές ήθελα στη ζωή μου αλλά και τα δυο με βρήκανε μετά από μερικούς μήνες.

Στην αρχή το κλουβί στεκόταν μόνο του στο σαλόνι της υποδοχής. “Κύριε Ανδρέα γιατί δεν μας παίρνετε μια καρδερίνα; Ένα παπαγαλάκι; Έστω και καμιά μπεκάτσα να έχουμε! Τόσο όμορφο κλουβί και να είναι άδειο!” Εγώ ούτε να το σκεφτώ. Μάλλον κανένα παιδικό τραύμα θα είχα και δεν τα ΄θελα.

Είχαμε που λέτε ένα καναρίνι, και ‘γώ ήμουνα δεν ήμουνα 7 χρονών όταν μπήκε ο διάολος μέσα μου και ήθελα να το ελευθερώσω. Δε για τα προσχήματα, ήθελα να το κάνω να φανεί ατύχημα ... ντε και καλά μου έπεσε το κλουβί κι έσπασε. Και εκεί που καθόμασταν όλοι μας σε μια βεράντα 2 επί 3, ανεβαίνω σε ένα σκαμπό προσποιούμενος ότι πάω να κατεβάσω το κλουβί να το καθαρίσω. Μου πέφτει από τα χέρια μου κάτω και σπάει το κλουβί σε δυο κομμάτια. Βρε ουστ φύγε από ‘δω ... τίποτα αυτό. Απτόητο το καναρίνι. Ούτε κλαρί δεν άλλαξε. Έφαγα μια κατσάδα που δεν περιγράφετε για το τίποτα! “Γιατί δεν μας είπες να στο κατεβάσουμε εμείς” να μου φωνάζουν όλοι οι μεγάλοι. Εγώ μπόμπιρας τότε ... και τι δικαιολογία μου έρχεται να πω;;; ... “Δεν ήθελα να χαλάσω το σάλιο μου!” απαντάω όλο καμάρι.

Λοιπόν, πίσω στο τωρινό κλουβί. Που λέτε είναι ένα κόσμημα μοναχό. Από σκούρο ξύλο, σε σχήμα καθεδρικού ναού με τέσσερις μικρούς, και έναν μεγάλο τρούλο. Με τα βίας που χώρεσε σε τζιπ για να το κουβαλήσω. Καθόταν που λέτε μοναχό το κλουβί και το χαζεύανε οι επισκέπτες για μήνες μέχρι που πέρυσι το φθινόπωρο αριβάρισε ο πρώτος ένοικός του. Ένα παπαγαλάκι που στον ήλιο δεν είχε μοίρα. Το είχε σκάσει από κάποιο γείτονα και είχε λαλήσει από την πείνα και την δίψα το άμοιρο. Αμέσως κινητοποιήθηκαν όλοι στην εταιρία. “Κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ένα παπαγαλάκι στην βεράντα ... να το πιάσουμε ... να το ταίσουμε να το ποτίσουμε μπλα μπλα μπλα ...” Βέβαια αυτό που όλοι εννοούσανε ήτανε “κ. Ανδρέα ... πιάστε το ... ταίστε το ... ποτίστε το ...”

Έτσι και έγινε. Εκείνη την ημέρα αποκτήσαμε την “Αρήτη”. Παπαγαλάκι γένους θηλυκού, αγνώστης προελεύσεως και ηλικίας, μόνιμος κάτοικος στους πρόποδες της Πεντέλης σε ξύλινη, ευάερη, ευήλια, πεντάτρουλη μονοκατοικία και προπαντός με θέα το λεκανοπέδιο της Αττικής!

Και φυσικά, δεν περάσανε πάνω από πέντε μέρες και όλοι γίνανε ψυχολόγοι παπαγάλων. Ανακαλύψανε που λέτε όλοι οι υπάλληλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά, ότι η Αρήτη έχει κατάθλιψη και θέλει συντροφιά. “κ. Ανδρέα, πότε θα αγοράσετε άλλο ένα να της κάνει συντροφιά; ... κ. Ανδρέα, της τελείωσαν οι βιταμίνες. Όταν πάτε για βιταμίνες, πάρτε κι’ άλλο ένα ... κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ... κ. Ανδρέα ...” Να φανταστείτε, μια μέρα που το χάζευα, είδα μια στρογγυλή άσπρη πέτρα μέσα στο κλουβί. Ρωτάω την δεσποινίς Μαρία, την καινούργια ρεσεψιονίστ, και τι νομίζεται ότι μου λέει; “Τη βάλαμε για να κάνει αυγά ... όπως και στις κότες! Να της πάρουμε και καμιά φωλιά!” Περιττό να σας πω ότι απάντηση δεν έδωσα στο ζήτημα αυτό.

Και ερχόμαστε στο σήμερα ... ή για την ακρίβεια στο χτες που πήγα να πάρω τις βιταμίνες της Αρήτης μη και μας πάθει τίποτα και τη χάσουμε. Μπαίνω σ’ ένα pet shop και αρχίζω το χάζι. Από ‘δω τα κουταβάκια, απ’ εκεί τα ψαράκια, στο βάθος τα πουλιά. Τώρα μου λέτε τι μ’ έπιασε; Ε;;; Μου λέτε; “Πόσο κάνει ο αρσενικός;” Και δείχνω έναν παπαγάλο με μπλε ράμφος που έδειχνε ευτυχισμένος μαζί με την μπακουροπαρέα του σ’ ένα κλουβί μια σταλιά. Το ‘παιζα και καλά ότι ξέρω από πτηνά! Για όσους άσχετους με το άθλημα ... οι αρσενικοί έχουν μπλε ράμφος! “13 μισό” μου απαντάει ο πωλητής. “Άιντε ... μπαγλαρώστε τον” ανταποκρίνομαι και εγώ και πριν το καταλάβω βρέθηκα με ένα πτηνό στο ένα χέρι και με βιταμίνες στο άλλο.

Δεν περιγράφετε η χαρά όλων όταν είδαν τον καινούργιο παπαγάλο. Λες και τους έπεσε το κρατικό. Η δε Αρήτη σε μια γωνιά με έντρομο παπαγαλίσιο βλέμμα και ο Οδυσσέας (τον είχαμε βαφτίσει προ πολλού) να χτυπιέται μέσα στο τεράστιο κλουβί και να μην μπορεί να βρει ησυχία. Ο κακόμοιρος δεν φτάνει που έχασε την παρέα του αλλά και με το ζόρι παντρειά!

Κατά το απόγευμα, τα πράγματα στο κλουβί είχανε ηρεμήσει και η Μαρία που είχε την απογευματινή βάρδια θα τους έριχνε και κανένα βλέφαρο να δει ότι όλα πηγαίνανε καλά. “Λοιπόν κ. Ανδρέα ... χρειαζόμαστε και μια φωλιά τώρα”. Προφανώς όλοι τους είχαν στο νου τους γεννητούρια από τώρα!

. . .

Σήμερα με το που μπαίνω στο γραφείο έρχεται η δεσποινίς Μαρία.
- Πως πήγαν χτες τα παπαγαλάκια δεσποινίς Μαρία;
- Ε να ξέρεται ...
- Όχι δεν ξέρω ...
- Κατά τις 7 το απόγευμα όλα πήγαιναν καλά. Ήταν στην κούνια τους και τριβόντουσαν μεταξύ τους.
- Πολύ ωραία. Έχουμε τίποτα άλλο;
- Ε ... κατά τις 9 το βράδυ τα πράγματα είχαν αγριέψει.
- Και;
- Έ ...Ο κακόμοιρος ο Οδυσσέας δεν άντεξε
- Τι δεν άντεξε. Δεσποινίς Μαρία με τα βίας σας ακούω. Τι ν’ αντέξει;
- Δεν άντεξε και μας άφησε!
- Άνοιξε την πόρτα και έφυγε; (Ρωτάω κατάπληκτος!!!)
- Μας άφησε κύριε Ανδρέα (και εκείνη την στιγμή ήταν κόκκινη σαν παντζάρι), πως το λένε ... απεβίωσε!
- Πέθανε;;; Απ’ ότι δεσποινίς Μαρία;;; (και πρέπει να είχαν γουρλώσει τα μάτια μου από έκπληξη)
- Δεν άντεξε φαίνεται ...
- Τι ν’ αντέξει το τεράστιο κλουβί; (και μου ‘ρθε στο νου μου πόσο χαρούμενος ήτανε μαζί με τα άλλα μπακούρια. Τι μου ‘ρθε και τον αγόρασα;)
- Μα κύριε Ανδρέα κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε.
- Δεσποινίς Μαρία, τι να καταλάβω, δεν είμαι ορνιθολόγος!
- Μα κύριε Ανδρέα ... (παύση για μια στιγμή) ... η Αρήτη ήτανε αχόρταγη ... πως να σας το πω ...
- Με απλά Ελληνικά να μου το πεις ... τι δεν άντεξε;
- Το SEX δεν άντεξε κ. Ανδρέα, το SEX. Η δικιά μας ήταν λυσσάρα. Τον πέθανε όλο το βράδυ!
- (σιωπή εγώ)