Boss' Diary: H Μαύρη Τρούφα

Χτες αργά το βράδυ ...
- Κύριε Ανδρέα ... αύριο μη ξεχάσετε τον αγιασμό. Έχουμε πει στον πάτερ Παναγιώτη στις 2 ακριβώς.
- Και για πες μου δεσποινίς Βάσω ... τα έχετε οργανώσει όλα; Καντήλι, λάδι, φυτίλι και λοιπά;
- Μα κύριε Ανδρέα ... ο αδελφός σας είπε ότι εσείς θα τα κανονίζατε όλα; Επίσης πρέπει να φέρετε και μια βασιλόπιτα!
- Δηλαδή εσείς τι έχετε οργανώσει;
- Τον παπά φυσικά! Το πιο δύσκολο απ’ όλα ... ξέρεται τι τράβηξα για να τον βρω; Όλο σε αγιασμούς και πίττες είναι αυτές τις μέρες.
- Καλά καλά ... με ‘πείσατε (μουρμούρισα)
- Α!!! Και μη ξεχάσετε και το φλουρί ... μην έχουμε τα περσινά χάλια.
- Τα προπέρσινα εννοείτε και δεν το ξέχασα εγώ το φλουρί ...

Σήμερα το πρωί ...
- Κα Αλεξάάάάνδρα έτοιμη η βασιλόπιτα;
- Έτοιμη! Έτοιμη ... της έχω βάλει και έξτρα ρούμι.
- Μα δεν ξέρω εγώ καμιά βασιλόπιτα με ρούμι. Βασιλόπιτα με φλουρί ξέρω εγώ ...
- Δεν ξέρω τι κάνετε εδώ αλλά από ‘κει που είμαι εγώ, βάζουμε μπόλικο ρούμι.
- Κα Αλεξάνδρα ... βότκα βάζετε (κάποια χώρα από το πρώην ανατολικό μπλόκ) και όχι ρούμι. Δεν είστε από την Καραϊβική!
- Δεν είχα βότκα και έβαλα ρούμι ... τι να σας κάνω. Αλλά μην ανησυχείτε έχει το φλουρί. Έμαθα ότι το ξεχάσατε πέρυσι!
- Δεν ήταν πέρυσι!!! Πρόπερσι ήτανε και δεν ήμουνα ... αφήστε το (μουρμούρισα και συνέχισα να ψάχνω στα ντουλάπια)
- Και τι ψάχνετε στα ντουλάπια;;;
- Εχμμμ ... έχουμε και αγιασμό και θέλω λάδι, καντήλι και αυτό με τα καρβουνάκια.
- Να ... πάρτε αυτό το λάδι (και μου δίνει ένα μικρό σφραγισμένο μπουκαλάκι με λάδι τόσο ωραίο διακοσμημένο που νόμιζες ότι ήταν κάποιο ακριβό κρασί). Μας το ‘φεραν δώρο μέσα σε καλάθι με ποτά και κανείς δεν το χρησιμοποιεί.

Σήμερα το μεσημέρι
- κ. Ανδρέα ... το λάδι που μας φέρατε είναι αρωματικό;
- Τι εννοείτε δεσποινίς Βάσω; Λάδι για μαγείρεμα είναι όχι για μασάζ.
- Να ... επειδή μυρίζει κάπως ...
- Τι να σας πω ... ότι βρήκα έφερα. Βάλτε αυτό γιατί έχουμε και άλλες δουλειές ...

Και να σας πω την μαύρη αλήθεια δεν έδωσα πολύ σημασία στα λεγόμενα της δεσποινίς Βάσως και γύρισα την αρχοντομουτσουνάρα μου πίσω στο μόνιτορ του υπολογιστή προσπαθώντας να τελειώσω ένα φαξ πριν έρθει ο πάτερ Παναγιώτης.

Το προσωπικό, εντωμεταξύ, είχε αρχίσει να μαζεύεται, τριγύρω απ’ το τραπεζάκι που είχαμε στήσει πρόχειρα για τον αγιασμό, και το συνηθισμένο πλέον κους-κους είχε αρχίσει να φουντώνει. Δεν έδινα και πολύ σημασία, παρόλο που κάνανε απίστευτη φασαρία, αλλά για μια στιγμή βλέπω τον Γιάννη να ανοίγει το παράθυρο και όλοι να ξεσπάνε σε γέλια. Έτοιμος ήμουνα να πάω μέσα να τους βρίσω αλλά με πρόλαβε ο πάτερ Παναγής που έφτασε με συνοδεία τον πεντάχρονο εγγονό του ... Παναγιώτη στο όνομα επίσης.

Και αρχίζει ο πάτερ Παναγής τους ψαλμούς και τις προσευχές, και αρχίζουμε και εμείς να κάνουμε τον σταυρό μας με κάθε “Κύριε ελέησον”. Και μάλλον ο Κύριος ήθελε να μας ελεήσει μεν αλλά και να μας μποχιάσει δε. Στην αρχή σκέφτηκα ότι κάποια νοικοκυρά μαγείρευε με μπόλικο σκόρδο κοκκινιστό μοσχαράκι και έμπαινε η μυρωδιά από το παράθυρο, αλλά τα λεπτά περνάγανε και η μυρωδιά γινότανε όλο και ποιο έντονη. Και κάπου εκεί στο εικοστό “Κύριε ελέησον” ήταν που συνειδητοποίησα ότι η κοντινότερη πολυκατοικία ήτανε τουλάχιστον εκατό μέτρα μακριά και εκτός αν οι γειτόνισσες μαγείρευαν κάνα τσουκάλι στιφάδο όλες μαζί, ήταν φύση αδύνατον να μυρίζει τόσο πολύ!

Και ο παπάς να συνεχίζει να ψέλνει, και εμείς να συνεχίζουμε να κάνουμε τον σταυρό μας και να προσευχόμαστε το μαρτύριο να τελειώσει γρήγορα γιατί η μυρωδιά του σκόρδου πλέον είχε αλλάξει κάτι προς χαλασμένα μανιτάρια του δάσους σοταρισμένα με σκόρδο και σβησμένα με ξινό κόκκινο κρασί! Την μεγαλύτερη πλάκα δε, την είχε ο εγγονός του πάτερ Παναγή που έκανε απίστευτες γκριμάτσες με την μπόχα και με το δεξί του χέρι να το κουνάει πέρα δώθε κάνοντας δήθεν αέρα!!!

Και ο πάτερ Παναγής τελειώνει επιτέλους τις προσευχές, μας εύχεται καλή χρονιά και καλές δουλείες, και κόβει στα τέσσερα την βασιλόπιτα κάνοντας ένα σταυρό. Και εκεί που κάνει τον σταυρό με το μαχαίρι, πετυχαίνει το φλουρί που η κυρία Αλεξάνδρα είχε φροντίσει να βάλει ακριβώς στο κέντρο της πίτας, και με έναν επιδέξιο χειρισμό που μόνο ένας Jedi με το φωτοσπαθό του μπορεί να το καταφέρει, πετάει το φλουρί στον αέρα!

Πρέπει να κουνούσα το κεφάλι μου με απόγνωση όταν ο πάτερ γύρισε και μου είπε ... “Κ. Ανδρέα, νομίζω ότι ήρθε η σειρά σας τώρα ...” και μου παραδίδει το μαχαίρι για να συνεχίσω με το κόψιμο της πίτας. Τι να συνεχίσω δηλαδή, σκεφτόμουνα, εφόσον δεν μας πάει αυτό το έθιμο. Πρόπερσι ξεχάσαμε το φλουρί. Πέρυσι ξεχάσαμε να το ανακοινώσουμε και δεν ήρθε σχεδόν κανείς. Φέτος όλα καλά μόνο που κοντεύουμε να λιποθυμήσουμε και το φλουρί το ‘παίζει μεξικάνικο πηδηχτό φασόλι!

Κάνω δυο βήματα και βρίσκομαι δίπλα στον πάτερ, μπροστά μου η πίτα και το καντήλι να σιγοκαεί το λαδάκι του. Και μα το θεό, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί εκείνη την στιγμή με αυτό που είπα, αλλά αντί να αρχίσω να κόβω τα κομμάτια για τον Χριστό, την παναγιά και τον φτωχό, γύρισα και ρώτησα τα υπόλοιπα παιδιά ... “Ποίος μαγειρεύει εδώ μέσα με σκόρδο;” ... και η σκέψη ότι ο πάτερ μπορεί και να είχε φαει μισό κιλό τζατζίκι (!!!) πέρασε από το μυαλό μου, διότι πλέον η μπόχα στο τραπέζι είχε φτάσει στο απροχώρητο.

“Μα κύριε Ανδρέα ...” μου λέει η δεσποινίς Βάσω με λίίίίίίίγο εκνευρισμένο ύφος ... “σας είπα ότι το λάδι που μας φέρατε είναι αρωματικό!” ... και γυρνάω το βλέμμα μου πάνω στο μισοάδειο μπουκαλάκι του λαδιού και βλέπω την ετικέτα με καλλιγραφικά γράμματα να γράφει … “Λάδι από Μαύρη Τρούφα”. Και με το πιο χαζό βλέμμα που μπορεί και να είχα ποτέ, γεμάτο απορία, λέω με την σειρά μου ... “Μα δεσποινίς Βάσω δεν διαβάσατε ότι το λάδι είναι από μαύρη τρούφα;;; Γιατί το βάλατε και δεν μου είπατε τίποτα;” και τι νομίζετε ότι ήταν η απάντηση που πήρα ... και ευτυχώς που ο πάτερ Παναγής είχε αρχίσει να κάνει την γύρα του στα γραφεία για να τ’ αγιάσει και δεν μας άκουγε ... “κ. Ανδρέα ... καταρχήν σας το ‘πα ότι είναι αρωματικό και κατά δεύτερον εγώ είμαι από την Λάρισα και δεν ξέρω τι είναι η μαύρη τρούφα! Που να φανταστώ ότι είναι Γαλλικό σκόρδο για novel cuisine!!!”

. . .

Τώρα το πως η δεσποινίς Βάσω ξέρει από novel cousin μάλλον θα μου μείνει απορία, και για όσους αναρωτιέστε τι απέγινε μ’ εκείνο το φλουρί ... μάλλον θα πρέπει να ρωτήσετε τον εγγονό του πάτερ που κάποια στιγμή, εκεί που έκοβα την βασιλόπιτα με την αρωματική συνοδεία του καντηλιού, με ρωτάει με ένα απίστευτο αθώο, γλυκό και παιδικό βλέμμα ... “Tο φλουρί τελικά ποίος θα το πάρει;” Και δεν άντεξα ... και του το ‘δωσα!