Με συγχωρείτε κύριε ... με πυροβολήσανε

Δύο εβδομάδες μπροστά σε ένα computer είναι ικανές να βγάλουν knock out ακόμα και εμένα! Για την ακρίβεια δεν είναι δύο εβδομάδες αλλά σχεδόν 10 μέρες που από το πρωί μέχρι το βράδυ είμαι μπροστά σε δύο οθόνες υπολογιστών και τρέχω να προλάβω προθεσμίες. Έφτιαξα και μια μακέτα για ένα διαφημιστικό σήμερα και δεν άρεσε σε κανέναν. Ωραία, είπα, Ένα πεντάωρο στα σκουπίδια!

Τα πήρα και εγώ (ξέρετε που), ένοιωθα που ένοιωθα σκουριασμένος και αποφάσισα να πάω για jogging, εκεί γύρω στις εννέα το βράδυ. Ξεσκόνισα τα αθλητικά μου παπούτσια, πήρα και το iPod για παρέα και πήρα τους δρόμους βραδιάτικα. Τα πρώτα 400 με 500 μέτρα ήμουνα αθληταράς. Είχα σταθερό ρυθμό, σωστές εισπνοές - εκπνοές ... μέχρι που το αριστερό μου πόδι άρχισε να παραπονιέται. Ο ρυθμός έπεσε σε γοργό βήμα μέχρι που λίγο πιο κάτω, κάπου εκεί σ’ ένα φούρνο-ζαχαροπλαστείο, άρχισε να γκρινιάζει και το στομάχι μου. Οι αναπνοές μου με εγκαταλείψαν τελείως και το γοργό βήμα σύντομα έγινε γρήγορο περπάτημα μέχρι που έφτασα στο Video Club και πλέον άρχισα να χαζεύω αφίσες με καινούργιες ταινίες.

Κάποια στιγμή που λέτε, και εκεί που πλέον χάζευα βιτρίνες στα κλειστά μαγαζιά, φρενάρει απότομα ένα μεγάλο μαύρο τζίπ δίπλα μου με ραγισμένο παρμπρίζ. Ο οδηγός άρχισε να μου φωνάζει αλλά εγώ, με την μουσική στα αυτιά, κατάφερα να ακούσω μόνο μερικές λέξεις από όσα έλεγε. “Κύριε, κύριε ... με πυροβολήσανε”. Περιττό να σας πω τις εκατοντάδες … να μη πω χιλιάδες σκέψεις που περάσανε από το νου μου εκείνη τη στιγμή. Όλες οι σκηνές χολυγουντιανών ταινιών που έχω δει με μαφία, γκάκστερς και αστυνομικούς παίξανε για δευτερόλεπτα μπροστά μου.

Βγάζω τα ακουστικά και ο οδηγός μου φωνάζει την πιο σουρεάλ φράση που έχω ακούσει ποτέ ... “Έχω χαθεί και θέλω να βγω στην Μεσογείων, για να πάω στο νοσοκομείο Γεννηματά, να βρω τον γιο μου, και είμουνα στην αττική οδό, και με έχουν πυροβολήσει, και πυροβόλησαν και μια άλλη γυναίκα ...” και κάπου εκεί ήταν που τον έχασα και πλέον δεν άκουγα τίποτα άλλο.

Δηλαδή πόσο άτυχος πρέπει να είσαι; Να έχεις γιο στο νοσοκομείο, να είσαι μέσα σε τρελό άγχος, να σε πυροβολάνε την στιγμή που τρέχεις τουλάχιστον με εκατό ... και να χάνεσαι μέσα σε σκοτεινά στενά κ’ από πάνω! Και εκεί που τον συνάντησα ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκε διότι η έξοδος δεν έχει καμιά σχέση. Ποίος ξέρει πόση ώρα έκοβε βόλτες στην περιοχή.

Εν ολίγοις, ο άνθρωπος ούτε μαφιόζος ήτανε ούτε ήθελε να με απαγάγει όπως στην αρχή νόμιζα. Το αντίθετο μάλιστα. Όταν του έδειξα τον δρόμο με κατ’ ευχαρίστησε και μόνο άγαλμα δε μου ‘φτιαξε. Απ’ ότι μου είπε, οδηγούσε στην Αττική οδό και κάποιος τον πυροβόλησε με αεροβόλο. Αναγκάστηκε να σταματήσει στην άκρη να δει τι έγινε και βρήκε και ένα άλλο αμάξι με οδηγό μια γυναίκα που και αυτήν την είχαν πυροβολήσει. Όταν κοίταξα στο ραγισμένο τζάμι καλύτερα είδα ένα κομμάτι σίδερο, σαν μια τεράστια βίδα, πάνω από δέκα εκατοστά μήκος και είχε σφηνώσει στο τζάμι κάθετα. Αν το γυαλί δεν το είχε συγκρατήσει αμφιβάλω αν ο άνθρωπος αυτός θα ζούσε τώρα. Δεν πάει καλά ο κόσμος!!!

Αυτά τα νέα ...