Carpe Diem: Μέρος 2ο ... Ο Μάντης

η γραμμή της ζωής ... η γραμμή του έρωτα

Τις προάλλες κάνοντας βόλτα στα μαγαζιά έπεσα πάνω στον Γιάννη. Φίλος από τα παλιά. Συμφοιτητής από τα χρόνια του Λονδίνου. Είχε και έναν διαολεμένο ήλιο εκείνη την μέρα, μια αφόρητη ζέστη, και αποφασίσαμε να πάμε για καφέ να τα πούμε. Είχαμε να βρεθούμε από την ημέρα της αποφοίτησης το ’92 και είχαν μαζευτεί πολλά νέα.

Ο Γιάννης ήταν πάντα ένα ιδιαίτερο παιδί. Σπούδαζε Αγγλική φιλολογία και είχε απίστευτη έφεση στις γλώσσες. Εκτός από τις πέντε βασικές γλώσσες που αυτός θεωρούσε ότι κάθε ευρωπαίος πολίτης θα έπρεπε να μιλούσε άψογα, ήξερε και Τούρκικα σε περίπτωση που τους βάζανε και αυτούς μέσα στην ΕΟΚ. Όσο εγώ δεν σκάμπαζα μία στα Αγγλικά, τόσο αυτός μιλούσε άψογα λες και ήταν η μητρική του γλώσσα. Ένας άνθρωπος πολύ χαρισματικός.

Αλλά τα χαρίσματά του δεν σταματάγανε εκεί. Εκτός από την έφεσή του στις γλώσσες, είχε και άλλο ένα μοναδικό χάρισμα ... να βλέπει το μέλλον ... ή τουλάχιστον έτσι ισχυριζόταν. Ουρά κάνανε τα παιδιά στα διαλείμματα για να τους ρίξει τα χαρτιά. Θυμάμαι το τραπέζι στην καφετέρια γεμάτο τραπουλόχαρτα να προβλέπει τα πάντα … από συναισθηματικά έως και τα θέματα στις εξετάσεις.

Εγώ φυσικά τα έβλεπα και γελούσα. Μια ζωή άνθρωπος της λογικής και της επιστήμης. Λάτρευα τα μαθηματικά και την στατιστική. Για μένα οι αριθμοί και τα ποσοστά δείχνανε το μέλλον, όχι μια τράπουλα με περίεργα σχήματα. Τα bites στα κομπιούτερ είχανε νόημα. Όχι περίεργα σχέδια σε κομμάτια χαρτί. Δεν έριχνε τα Ταρό. Νομίζω ότι έριχνε τα χαρτιά με μια τράπουλα που λεγόταν Χαν. Αλλά δεν ήταν η ίδια η τράπουλα που σε έκανε να πιστεύεις αυτά που σου ‘λέγε. Ήταν ο τρόπος που στα έλεγε. Ήτανε η φωνή του που μάγευε όλους. Ο τρόπος που έριχνε τα χαρτιά και σχήματα από το πουθενά εμφανιζόντουσαν μπροστά σου. Φοβερό χάρισμα επικοινωνίας που πάντα ζήλευα.

Και εκεί που καθόμασταν και πίναμε παγωμένο καφέ, γυρνάει και μου λέει. “Θα σου ρίξω τα χαρτιά … κάτι σε βασανίζει και δεν μου το λες”. Εντωμεταξύ από τι μου έλεγε έχει γίνει εξπέρ μιας και πλέον είναι το επάγγελμά του η χαρτομαντεία! Τρέχει από το πρωί ως το βράδυ και λέει τα χαρτιά. “Και πιο είναι το ποιο συνηθισμένο πρόβλημα που σε ρωτάνε οι πελάτες σου;” των ρώτησα κάποια στιγμή ... και τι νομίζεις ότι μου λέει; Εγώ φανταζόμουν θα τον ρωτάγανε για λεφτά, για το ποίος αγαπάει ποιόν, για το αν τους απατάνε; Γυρνάει και μου λέει ... “Δεν ξέρουν ποιον να διαλέξουν! Έχουν συνήθως δύο τρεις γκόμενες ή γκόμενους και δεν ξέρουν ποιόν να κρατήσουν! Και τους λέω εγώ ... άμα δεν ξέρεις να διαλέξεις εσύ που κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι μαζί τους, ποιος θα σου διαλέξει; ... το χαρτί;”

Αρχίζει να ανακατεύει τα χαρτιά και με βάζει να κόψω. Μου ρίχνει και μία προσευχή και εγώ να του λέω ... “Μα τι κάνεις; Δεν θέλω. Δε θυμάσαι; Ποτέ δεν ήθελα να μάθω ...” και ο Γιάννης να συνεχίζει ... και ένα ένα τα χαρτιά να προβάλουν πάνω στο τραπέζι και το μέλλον να ξεδιπλώνετε μπροστά στα μάτια μου.

συνεχίζεται . . .