Κάκτος στην Σαντορίνη 20 Αυγούστου 2006 9:40 πμΌσο θυμάμαι την πρώτη εβδομάδα ... ήταν ανυπόφορη. Δεν έλεγε να περάσει. Σαν ένα αργό βασανιστήριο. Θυμάμαι εκείνη την εβδομάδα χωρίς μουσική, χωρίς ήχους ... άοσμη ... άχρωμη. Οδηγούσα για ώρες χωρίς ραδιόφωνο για παρέα. Στο σπίτι είχε απλωθεί νεκρική σιγή. Επέλεξα την σιωπή λες και ζούσα έναν θρήνο. Ούτε τηλεόραση ... ούτε ράδιο ... σώπασα και εγώ και δεν είπα τίποτα. Ούτε σε φίλους, ούτε σε γονείς ούτε σε αδέλφια. Βυθίστηκα μέσα στην σιωπή και στην δουλειά μήπως και ξεχάσω.
Και μπήκε και η δεύτερη εβδομάδα και ήταν ακόμα πιο μαρτυρική. Έπρεπε να κλείσω αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου πάση θυσία. Αυτή η “αρρωστημένη” σχέση που με βασάνιζε από τον Φλεβάρη. Δεν γελούσα και πολύ απ΄ όσο θυμάμαι. Επιδίωκα την παρέα των φίλων μου μόνο και μόνο για να μην είμαι σπίτι τα βράδια μόνος μου. Ήθελα τόσο πολύ να ακούσω στο τηλέφωνο εκείνη την φωνή που με κάνει να χαμογελώ. Ήθελα τόσο πολύ να γευτώ εκείνα τα χείλη, εκείνο το άρωμα, εκείνο το χάδι. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα άλλο. Και ήρθαν τα μηνύματα στο τηλέφωνο όπως το περίμενα. Λίγες λέξεις μοναχά αρκούσαν για να βρεθώ γονατιστός να κλαιω με λυγμούς. Απάντησα με μήνυμα όσο πιο στεγνά μπορούσα και δεν έδωσα συνέχεια. Έπρεπε να τελειώσει αυτή η σχέση μαχαίρι. Δεν υπήρχε μέση λύση.
Να μείνουμε φίλοι αναρωτήθηκα κάποια στιγμή. Πώς; Πως να βλέπω τον ερωτά μου φιλικά. Να βλεπόμαστε χωρίς να αγγίζω, χωρίς να φιλάω, να πρέπει να πνίγω όλα τα συναισθήματα μου, όλο τον έρωτα μου. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη λύση απ’ αυτή. Όταν πάντα έρχεσαι δεύτερος σε μία σχέση, όταν πάντα θα υπάρχει ένας άνθρωπος που με το που επιστέφει εσύ θα πρέπει να χαθείς ... όταν ποτέ δεν θα ξεπεράσει την συνήθεια μιας δωδεκάχρονης σχέσης ... όταν απλά δεν υπάρχει χώρος για σένα ...
Δεν νομίζω να υπάρχει κανένας άλλος τρόπος. Σωστά; Η μήπως κάνω λάθος. Έσβησα όλα τα τηλέφωνα, έκρυψα σε ένα συρτάρι ότι μου θύμιζε εκείνη την σχέση και έμεινα μόνος με τις αναμνήσεις. Και έτσι απλά, απομακρύνθηκα, σώπασα και προσπάθησα να ξεχάσω.
Συνεχίζεται ...
19 σχόλια:
Αχ, Αντρέα! Σε σημάδεψε αυτή η σχέση τελικά! :(
μαχαίρι, αλλά μην το στρέψεις εναντίον σου ε...
"έκρυψα σε ένα συρτάρι ότι μου θύμιζε εκείνη την σχέση και έμεινα μόνος με τις αναμνήσεις"
πέταξε τα καλύτερα ή κάψτα...
δουλεύει!
Θα συμφωνήσω.. Ότι δεν λύνεται κόβεται και μάλιστα μαχαίρι... Γνωστό και αποτελεσματικό χρόνια τώρα!
Αυτά τα παλιοαγκάθια σε τρυπήσανε; Μακρυά!.....
Τώρα πονάς, είναι βασανιστικός ο πόνος. Κοίταξε όμως μπροστά, συνέχισε το δρόμο σου. Μια διαδρομή είναι η ζωή, διαβατη μοναχικέ. Αύριο είναι μια άλλη μέρα, ΜΟΝΟ ΜΠΡΟΣΤΑ!
Cool pic
thanks for including me
in your blog roll!
Θα συμφωνήσω με Matron Maya, το συρτάρι παίζει να το ξανανοίξεις... Το να δώσεις τέλος είναι κάτι που πρέπει να κάνεις μόνος, χωρίς να ξεχνάς ανθρώπους που σε νοιάζονται. Μην αφήνεις τους φίλους σου απ' έξω, ακόμα και απ' τη σιωπή...
Ο Matron Maya με πρόλαβε. Θα δείξεις σε έναν φίλο σου το συρτάρι και μετά θα τον βάλεις να πάρει τα πράγματα και να τα πετάξει.
Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιό δυνατό (και ναί συνειδητοποιώ πόσο κοινότυπο ακούγεται αυτό, μά είναι -δυστυχώς ή ευτυχώς- μια τεράστια αλήθεια).
Ένα πράγμα μόνο: μακριά από αυτό το καταραμένο συρτάρι (FREEZE..put the drawer down slowly...)
Καλό κουράγιο φίλε...
Χρειάζεται να ξεσπάσεις..μην κρατιέσαι, φώναξε, κλάψε σπάσε και κανένα πιάτο..μέθυσε
μη το κρατάς μέσα σου, διώχτο
:_(
Είμαι υπερήφανος γιά σένα . Πολλές φορές η επώδυνη λύση είναι και η σωστή λύση . Σε φιλώ ΠΠ
και ξεχασες;
για πες μου...
ξεχασες;;;
βασιλική, φυσικά και δεν ξέχασε. Δεν ξεχνάς ποτέ. Αλλά ελπίζω να απάλυνε λίγο, κέρβερε. Σε νιώθω απόλυτα! Η συμβουλή της Μαρίνας, πιο πάνω, όλα τα λεφτά. Άκου την...
Ρενάτα ... πολύ τελικά. Πάρα πολύ.
Global, όχι φυσικά. Είπαμε ερωτευμένοι ... όχι τρελαμένοι (αν και τα όρια χάνονται που και που)
Matron Maya ... πολύ δύσκολο αυτό που μου λες. Δεν είμαι τόσο δυνατός
Πολλά φιλιά Λουκουμάκι μου. Θα δείξει πόσο αποτελεσματικό είναι.
Φιλουμένα ... εύκολα το λέμε δύσκολα το κάνουμε. Λες και μας αρέσει να πονάμε.
Quasar ... thanks.
Attalanti, όντως παίζει να το ξανανοίξω. Πόσο δυνατός θα είμαι είναι το ερώτημα. Όσο για τους φίλους μου, έχεις δίκιο. Απλά εγώ δεν ήθελα να το συζητήσω για να σβήσει τελείως.
Εβελίνα, σύντομα η συνέχεια (και το τέλος)
Νικόλα μου, δύσκολο αυτό. Πολύ δύσκολο. Θέλει πολύ δύναμη.
Imogen, ευχαριστώ και κάνω freeze αυτή την στιγμή.
Μαρίνα ... να πάω στα μπουζούκια να σπάσω κανά πιάτο; (όλα τα άλλα τα έκανα)
Ψιψινέλ ... φιλιά
Π.Π. το ξέρω. Φιλιά
Βασιλική, σου απαντάει ο Μαίανδρος. Δυστυχώς δεν ξεχνάς έτσι εύκολα
Μαίανδρε ... να κεράσω μπουζούκια να τα σπάσουμε;
Εννοείται! Ραντεβού μέσα Οκτώβρη!
Εγώ τώρα που στην καρδιά του κάκτου βλέπω ένα μάτι;...
Κι εδώ, κι αλλού;
[Αν πάτε Πλούταρχο, θα έρθω κι εγώ. Με τους ορούς παραμάσχαλα.]
μα εξαφανίστηκες;;;;
Εγώ τους κλείνω τους κύκλους . Δεν θέλω ν'αφήνουν σημάδια στην ψυχή μου . Τι πάει να πει φιλία ... ο ένας πάντα θα υποφέρει .
Θα ξαναγαπήσεις .
Φιλάκια
Δημοσίευση σχολίου