(Λευκάδα, Κυριακή 9 Ιουλίου 2006, 12:36 μμ) Και είναι στιγμές σαν και αυτές που αναζητάς το άγγιγμα ενός αγγέλου. Στιγμές σαν και αυτές που θέλεις να νοιώσεις την ηρεμία της ψυχή σου. Να επιστρέψεις στη αγνότητα που κάποτε είχανε τα παιδικά σου χρόνια. Να σβήσεις κάθε σου σκέψη ... κάθε σου πρόβλημα ... κάθε σου έγνοια ...
Και υπάρχουνε αυτοί οι άγγελοι παντού και τριγύρω μας. Υπάρχουνε, μόνο που είναι μικροί, μα πάρα πολύ μικροί. Για την ακρίβεια τρεισήμισι χρονών ο δικός μου, σχεδόν στα τέσσερα, και απαντάει στο όνομα Βέρα. Ξανθιά με γαλανά μάτια που όταν βρίσκομαι μαζί της, το κυριότερο πρόβλημά μου ίσως και να είναι πώς θα κόψω από το χαρτί την πριγκίπισσα που μόλις ζωγλάφισε. Πώς θα πιω το ζεστό αόρατο τσάι από εκείνα τα μικροσκοπικά φλιτζανάκια. Πως θα χορέψω μαζί της βαλς χωρίς να πατήσω εκείνα τα εύθραυστα της ποδαράκια!
Ακόμα θυμάμαι εκείνη την στιγμή που μου την ακουμπήσανε σε μία ολόλευκη πετσέτα. Θαρρώ πως όλη η εκκλησία έλαμπε. Μία απόλυτη σιωπή από όλο τον κόσμο όταν διάβαζα το “Πιστεύω”. Και εγώ, με κομμένη την ανάσα, να απλώνω την αγκαλιά μου. Εκείνο το βλέμμα του παπά όταν την έβγαζε από την κολυμπήθρα. Εκείνες οι σταγόνες νερού και λαδιού στο κορμάκι της που λάμπανε. Εκείνο το φως που μας έλουζε. Ένα μυστήριο τόσο δυνατό να ενώνει δύο ψυχές για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Όταν πλέον βγήκαμε έξω, στο προαύλιο του μοναστηριού, όπου το καλοκαιρινό αεράκι με ξύπνησε από τον λήθαργο και όλοι μου φωνάζανε “άξιος ... άξιος”, τότε μόνο κατάλαβα πως η ζωή μου πλέον θα ήταν λίγο διαφορετική. Θα είχε λίγο παραπάνω νόημα. Έτσι απλά είχε μπει ένας άγγελος στη ζωή μου και ας γίνεται διαβολάκι που και πού.
Θυμάμαι που ήρθε και με βρήκε σε εκείνο το προαύλιο, ο συχωρεμένος παππούς Βαγγέλης, και μου είπε ... “Πως σου φαίνεται να σ’ αγαπάει αυτό το μικρό πλάσμα χωρίς περιορισμούς και κανόνες; Απλά να σ’ αγαπάει;” Δεν του απάντησα, ήμουνα σαστισμένος ... το μόνο που έκανα ήταν να του χαμογελάσω. “Απλά να σ’ αγαπάει” σκέφτηκα ... για δες!
Και τώρα που εγώ είχα τραπεί σε φυγή, τώρα που εγώ παράτησα τα πάντα για τρεις ημέρες ηρεμίας και γαλήνης, κρατούσα εισιτήριο για να πάω να βρω τον άγγελό μου, ξέροντας πολύ καλά, πως όταν αύριο βγούμε βόλτα στο περιβόλι να μαζέψουμε τα πρώτα σύκα του καλοκαιριού, όταν θα σκαρφαλώσουμε στα βράχια να μαζέψουμε πεταλίδες και καβούρια, όταν θα την σπρώχνω πάνω στο ολοκαίνουργιο ροζ ποδηλατάκι της, θα νοιώσω και εγώ λίγο από εκείνη την παιδική αθωότητα που τόσο πολύ την έχω ανάγκη αυτό τον καιρό.
18 σχόλια:
Καλημέρα από εδώ και θερμούς χαιρετισμούς :)
Βγήκαν κιόλας τα σύκα? Τρελαίνομαι για σύκα, αλλά ακόμη δεν βρήκα γινωμένα.
Να το χαίρεσαι το μικρό ζουζούνι - και τα παραμύθια με προσοχή! ;))))
Είναι τυχερή να έχει καλό νονό, κοίτα να πιάσει το λάδι, ε;!
Καλημέρες!
Είδες που μια μικρή αγκαλιά και μια χαμογελαστή και παιχνιδιάρικη φατσούλα σε κάνει να τα ξεχνάς όλα;
Καλησπέρα, Ανδρέα! Να τη χαίρεστε!!
Να το χαίρεσαι το αγγελούδι σου! :)
Μου θύμισες το δικό μου ζουζουνι που έχω να το δω απ' τα Χριστουγεννα..Λιώνω μόνο κάθε φορά στο τηλέφωνο στο 'Νονά σ'αγαπάω. Ποτε θα ρθεις?'..
Καταλαβαίνεις ότι δεν πάει καλά με τον εαυτό σου όταν δεν μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια ένα παιδί!
Τα λατρεύω τα παιδιά.
Με τα ξαδερφάκια μου ξεχνιέμαι κ γω το ίδιο όπως κ συ...ένα χαμόγελο μου χαρίζουν και αυτό ήταν...;)
bravo kala na perasis me to vaftistiri sou. ta morakia panta se kanoun na xamogelas
Τυχερή η μικρή που σε έχει νόνο ...γιατί πολλοί γίνονται νονοί η νονές χωρίς να καταλαβαίνουν τι σημαίνει !!
Άξιοςςςςςςςς!!!
αφεντικουλι...
και νονος;;;
πολυδιαστατη προσωπικοτητα...
για πες και αλλα...
για πες!!!
;ppp
Είναι ένας στίχος που με κηνυγάει από μικρή και τον θυμάμαι στις χειρότερες στιγμές μου. Μη με ρωτήσεις γιατί στις χειρότερες, δεν ξέρω. Γιατρικό δεν είναι. Ίσα-ίσα. Αλλά για κάποιο λόγο, ο αναστεναγμός που βγαίνει εκείνη την ώρα από μέσα μου είναι εκτός από εκδικητής, και λυτρωτής μαζί.
...όχι πως έχω τα κλειδιά του παραδείσου, μα σ'αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι...
Φιλί και αγκαλιά μεγάλη, τεράστια. Εδώ είμαι και το ξέρεις.
καλημέρα!
να την χαίρεσε.είναι τρομερή η αγάπη ενός μικρού παιδιού.
Τι όμορφο ! Αχ βρε Ανδρέα , η ψυχούλα της μπλογκόσφαιρας .
Σε πεθύμησα .
φιλιά
...και συν τοις άλλοις είσαι και χαζονονός!
Δεν παίζεσαι το ξέρεις?
Άξιος!
Μας λείπεις! ;) Ολα καλά; :-?
Γατόπαρδε, καλημέρα και από εδώ.
Ατταλάντη, το λάδι παρα έπιασε.
Ρενάτα, ευχαριστώ. Είναι όντος απίθανα τα παιδιά.
3 Shots, θα μεγαλώσει και δεν θα το καταλάβεις. Να την βλέπεις πιο συχνά. Εγώ την δικιά μου βαφτιστήρα την βλέπω κάθε εβδομάδα.
Δέσπω, τι θα γίνει με το blog σου;
Ψιψινέλ ... έλα να σου ψιθυρίσω ποιος έχει σειρά να κάνει παιδάκια. Πολλά φιλιά.
Sevarose, ευχαριστώ πολύ.
Βασιλική ... άστα αυτά και γύρνα πίσω.
Τασσούλα, ευχαριστώ Είναι όντος τρομερή.
Το ξέρω βρε Ελληνίδα μου ... μη μου φωνάζεις και εσύ. Όλοι μου φωνάζουν τελευταία. Βάρυναν όλα τριγύρω μου και λύγισα. Δεν έχω το κουράγιο να γράψω. Θέλω να τα διαγράψω από το μυαλό μου αυτή την στιγμή.
Μαρίνα ... χε χε χε. Κανονικότατος.
Αείποτε ... ευχαριστώ
Εβελίνα, καλός ήρθες.
Ρενάτα ... όλα είναι σχετικά (καλά). Το ξέρω ότι χάθηκα
and
Mind μου ... το ξέρω. Μην ανησυχείς Το ξέρω. Φιλιά.
Υπέροχες οι φωτογραφίες... και το κείμενο όμορφο...
Στα μπλογκ έχω (ξανα) θυμηθεί πως οι εσείς οι άντρες έχετε φοβερές ευαισθησίες που μας κρύβετε! Το κείμενο φοβερό κι εσύ αξιολάτρευτος νονός...:)
Σε νιώθω...29/07/07 έγινα και εγώ νονά για πρώτη φορά,στην εκκλησία της Υπαπαντής στην Κέρκυρα βάφτισα τον μικρό μου Κωνσταντίνο με τα σκούρα μπλε ματάκια και το πονηρό χαμογελάκι. Σωστός κυριούλης σήκωνε τα χεράκια του και χαιρετούσε όλο τον κόσμο και έστελνε φιλιά.Μόνο άμα συμμετέχεις σε αυτό το μυστήριο ως ανάδοχος καταλαβαίνεις την σημασία του να γίνεσαι πνευματικός πατέρας ή μητέρα ενός παιδιού. Και είναι μεγάλη ευθύνη και όχι απλά μια υποχρέωση να του δίνεις λαμπροχριστούγεννα,γιορτή,γενέθλια,έναρξη σχολείου το δώρο του...είναι βασικά να το αγαπάς χωρίς όρους και να το κάνεις να καταλάβει ότι υπάρχει και η νονά κάπου εκεί γύρω που δεν είναι βεβαίως η μαμά του αλλά κάποια που το νιώθει και το καταλαβαίνει και είναι δίπλα του....
Δημοσίευση σχολίου